ਨਾਵਲਕਾਰ ਗੁਰਚਰਨ ਸਿੰਘ ਜੈਤੋ ਦਾ ਮੈਂ ਅਤੀ ਧੰਨਵਾਦੀ ਹਾਂ ਜਿਹਨਾਂ ਆਪਣੀ ਇਸ ਬਹੁ-ਚਰਚਿਤ ਲਿਖਤ ਨੂੰ ਮੇਰੇ ਬਲਾਗ ਦਾ ਮਾਣ ਵਧਾਉਣ ਦੀ ਆਗਿਆ ਦਿੱਤੀ। ਹਾਲਾਂਕਿ ਨਾਵਲ ਦੇ ਸ਼ੁਰੂ ਵਿਚ ਉਹ ਲਿਖਦੇ ਹਨ—ਇਸ ਨਾਵਲ ਦੀਆਂ ਘਟਨਾਵਾਂ ਅਤੇ ਪਾਤਰ ਕਲਪਿਤ ਹਨ ਜੇਕਰ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਭੁਲੇਖਾ ਲੱਗੇ ਤਾਂ ਇਹ ਮਹਿਜ਼ ਇਤਫ਼ਾਕ ਹੀ ਹੋਵੇਗਾ-ਤੇ ਅੱਜ ਦੇ ਹਾਲਾਤ ਵਿਚ ਇਹ ਨਾਵਲ ਹਕੀਕਤਾਂ ਤੋਂ ਕਿੰਨੇ ਕੁ ਫ਼ਾਸਲੇ 'ਤੇ ਹੈ...ਇਸ ਗੱਲ ਦਾ ਅੰਦਾਜ਼ਾ ਅਸੀਂ ਇਸ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹ ਕੇ ਤੇ ਇਸ ਉਪਰ ਹੋਈਆਂ, ਹੋ ਰਹੀਆਂ ਤੇ ਹੋਣ ਵਾਲੀਆਂ ਟਿੱਪਣੀਆਂ ਤੇ ਰਾਵਾਂ ਤੋਂ ਹੀ ਲਾ ਸਕਾਂਗੇ। ਸਾਨੂੰ ਤੁਹਾਡੇ ਸੁਝਾਵਾਂ, ਟਿੱਪਣੀਆਂ, ਉਲਾਂਭਿਆਂ ਤੇ ਸ਼ਾਬਾਸ਼ੀਆਂ ਦੀ ਉਡੀਕ ਰਹੇਗੀ...ਮਹਿੰਦਰ ਬੇਦੀ ਜੈਤੋ।
Gurcharan Singh Jaito
K.No. 250, Phase-1
S.A.S. Nagar(Mohali)160055
Tel. 0172-2265946.
Mobile : 9779426698.
E-mail : gurcharanjaito@gmail.com
ਗੁਰਚਰਨ ਸਿੰਘ ਜੈਤੋ, ਕੋਠੀ ਨੰ. 250, ਫੇਜ-1,
ਐਸ.ਏ.ਐਸ. ਨਗਰ (ਮੁਹਾਲੀ)-160055.
ਹਮੂੰ ਮਰਦ ਬਾਯਦ ਸ਼ਵਦ ਸੁਖ਼ਨਵਰ।
ਨ ਸ਼ਿਕਮੇ ਦਿਗਰ ਦਰ ਦਹਾਨੇ ਦਿਗਰ।। (ਜ਼ਫ਼ਰਨਾਮਾ-ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ)
(ਮਰਦ ਓਹੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜਿਹੜਾ ਬਚਨਾਂ ਦਾ ਪੱਕਾ ਹੋਵੇ।
ਅੰਦਰੋਂ ਹੋਰ ਤੇ ਬਾਹਰੋਂ ਹੋਰ ਬੰਦੇ ਇਨਸਾਨੀਅਤ ਤੇ ਕਲੰਕ ਸਮਾਨ ਹਨ।।)
ਨੋਟ : ਮਿੱਤਰਾਂ ਦੀ ਸਹੂਲਤ ਤੇ ਮੰਗ ਉਪਰ ਇਸ ਨਾਵਲ ਨੂੰ 16 ਕਿਸ਼ਤਾਂ ਵਿਚ ਪੇਸ਼ ਕੀਤਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ…ਮਹਿੰਦਰ ਬੇਦੀ ਜੈਤੋ।
Sunday 30 May 2010
Saturday 29 May 2010
ਲੋਕੁ ਕਹੈ ਦਰਵੇਸੁ :: ਪਹਿਲੀ ਕਿਸ਼ਤ...
ਲੋਕੁ ਕਹੈ ਦਰਵੇਸੁ :: ਪਹਿਲੀ ਕਿਸ਼ਤ...
ਪੁਰਾਣੇ ਵੇਲਿਆਂ ਦੀ ਕੱਤੇ ਦੀ ਬਿਮਾਰੀ ਵਿਚ ਚੜ੍ਹਤ ਸਿੰਘ ਦੇ ਜਦੋਂ ਤਿੰਨਾਂ ਵਿਚੋਂ ਦੋ ਮੁੰਡੇ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਪਿੰਡ ਝੰਡੇਆਲ ਵਿਚ ਗੁਜ਼ਰ ਗਏ ਤਾਂ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੇ ਮੁੰਡੇ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਤੇ ਉਹਦੀ ਪਤਨੀ ਤੇ ਦੋ ਬੱਚਿਆਂ ਸਮੇਤ ਉਹ ਏਸ ਛੋਟੇ ਜਿਹੇ ਕਸਬੇ ਫੂਲਪੁਰੇ ਆ ਬੈਠਾ। ਫੂਲਪੁਰਾ ਝੰਡੇਆਲ ਤੋਂ ਕੋਈ ਤਿੰਨ ਕੁ ਮੀਲ 'ਤੇ ਸੀ। ਅੰਗਰੇਜ਼ਾਂ ਵੇਲੇ ਇਹ ਨਵੀਂ ਮੰਡੀ ਉੱਸਰ ਰਹੀ ਸੀ। ਪਿਉ ਪੁੱਤਾਂ ਨੇ ਕਿਵੇਂ ਨਾ ਕਿਵੇਂ ਹੱਥ-ਪੱਲਾ ਝਾੜ ਕੇ ਸੱਠ ਰੁਪਈਆਂ 'ਚ ਡੂਢ ਕੁ ਕਨਾਲ ਥਾਂ ਬਜ਼ਾਰ ਦੇ ਨਾਲ ਵਾਲੀ ਗਲੀ ਦੇ ਇਕ ਸਿਰੇ 'ਤੇ ਖਰੀਦ ਲਈ। ਆਪੇ ਈ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਕੁਝ ਦਿਨਾਂ ਵਿਚ ਇਕ ਕੋਠਾ ਤੇ ਰਸੋਈ ਛੱਤ ਲਈ। ਫੇਰ ਕੋਠੇ ਮੂਹਰੇ ਇਕ ਵਰਾਂਡਾ ਤੇ ਚਾਰੇ ਪਾਸੇ ਨਿੱਕੀ ਜਿਹੀ ਕੰਧ ਵੀ ਕੱਢ ਲਈ। ਚੜ੍ਹਤ ਸਿੰਘ ਫੂਲਪੁਰੇ ਆਉਣ ਪਿੱਛੋਂ ਬਹੁਤਾ ਚਿਰ ਜਿਉਂਦਾ ਨਾ ਰਿਹਾ। ਛੇ ਕੁ ਮਹੀਨੇ ਮੰਜਾ ਮਲੱਣ ਪਿੱਛੋਂ ਉਹ ਚਲਾਣਾ ਕਰ ਗਿਆ। ਸ਼ਾਇਦ ਉਹਨੂੰ ਆਪਣੇ ਜਵਾਨ ਪੁੱਤਾਂ ਦਾ ਗ਼ਮ ਲੈ ਬੈਠਾ।
ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਨੇ ਵੀ ਆਪਣਾ ਗੁਜ਼ਰ-ਬਸਰ ਕਰਨ ਲਈ ਰਾਜਗੀਰੀ ਦਾ ਜੱਦੀ ਕੰਮ ਮੰਡੀ ਵਿਚ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਲਿਆ। ਮੰਡੀ ਨਵੀਂ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਕਿਧਰੇ ਨਾ ਕਿਧਰੇ ਉਸਾਰੀ ਲੱਗੀ ਰਹਿੰਦੀ। ਉਹ ਆਪਣੀ ਮਿਹਨਤ ਤੇ ਦਿਆਨਤ-ਦਾਰੀ ਦੇ ਸਿਰ 'ਤੇ ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਤਰੱਕੀ ਕਰਦਾ ਰਿਹਾ। ਜਦੋਂ ਕਿਤੇ ਕੁਝ ਦਿਨਾਂ ਦੀ ਵਿਹਲ ਮਿਲਦੀ ਤਾਂ ਘਰ 'ਚ ਇਕ ਅੱਧਾ ਕੋਠਾ ਜਾਂ ਚੁਬਾਰਾ ਛੱਤਣ ਦੇ ਆਹਰ ਲੱਗ ਜਾਂਦਾ। ਉਹਦੀ ਪਤਨੀ ਦਿਆਕੁਰ ਤੇ ਦੋਏ ਬੱਚੇ ਉਹਦੀ ਮਦਦ ਕਰਦੇ। ਉਂਜ ਦਿਆਕੁਰ ਘਰ ਦੀ ਚੰਗੀ ਸਾਂਭ-ਸੰਭਾਲ ਕਰਦੀ ਤੇ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਘਰ ਦੇ ਕੰਮੀਂ-ਧੰਦੀਂ ਲੱਗੀ ਰਹਿੰਦੀ।
ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਤਿੰਨ ਨਿਆਣੇ ਹੋਏ। ਵੱਡਾ ਮੁੰਡਾ ਗੁਰਨੇਕ ਤੇ ਉਸ ਤੋਂ ਦੋ ਕੁ ਸਾਲ ਛੋਟੀ ਮ੍ਹਿੰਦੋ ਤਾਂ ਪਿੰਡ ਹੀ ਪੈਦਾ ਹੋਏ। ਏਥੇ ਆਇਆਂ ਨੂੰ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਕੋਈ ਸੱਤ ਕੁ ਸਾਲ ਹੋ ਗਏ ਸਨ।
ਗਰਮੀਆਂ ਦੇ ਦਿਨ ਸਨ। ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਨੇ ਵੱਡੇ ਤਖਤੇ ਲਾਹ ਕੇ ਵਿਹੜੇ ਵਿਚ ਈ ਰੱਖ ਲਏ ਸਨ। ਤਖਤੇ ਭਾਵੇਂ ਬਹੁਤ ਪੁਰਾਣੇ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਸਨ ਪਰ ਏਧਰ-ਓਧਰ ਦੀਆਂ ਫਾਲਤੂ ਲਕੜਾਂ ਤੇ ਫੱਟੀਆਂ ਜੋੜ-ਜਾੜ ਕੇ ਬਣਾਏ ਹੋਏ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਕਈ ਜੋੜ ਹਿੱਲ ਚੁੱਕੇ ਸਨ ਤੇ ਕਈ ਥਾਵਾਂ ਤੋਂ ਸਿਉਂਕ ਨੇ ਵੀ ਖਾ ਲਏ ਸਨ। ਚੂਥੀਆਂ ਗਲ਼ ਗਈਆਂ ਸਨ। ਕਿਸੇ ਵੇਲੇ ਵੀ ਤਖਤੇ ਡਿੱਗ ਸਕਦੇ ਸਨ। ਚੜ੍ਹਤ ਸਿੰਘ ਲੋਹੇ, ਲਕੜ ਅਤੇ ਰਾਜਗੀਰੀ ਦੇ ਸਾਰੇ ਕੰਮ ਇਕੋ ਜਿੰਨੀ ਸਫਾਈ ਤੇ ਸਿਆਣਪ ਨਾਲ ਕਰ ਲੈਂਦਾ ਸੀ। ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਵੀ ਉਹਨੇ ਆਪਣੀ ਸਮਝ ਅਨੁਸਾਰ ਹਰ ਕੰਮ ਚੰਗੀ ਤਰਾਂ ਸਿਖਾਇਆ ਸੀ। ਦੋਹਾਂ ਪਿਓ ਪੁੱਤਾਂ ਨੇ ਬਚੀ-ਖੁਚੀ ਲਕੜ ਦੇ ਫੱਟੇ ਜੋੜ ਕੇ ਵਿਹੜੇ ਵਾਲੇ ਵੱਡੇ ਦਰਵਾਜੇ ਚਾਰ ਕੁ ਦਿਨਾਂ ਵਿਚ ਹੀ ਲਾ ਦਿੱਤੇ ਸਨ। ਬਾਹਰ ਗਲੀ ਵਾਲੇ ਪਾਸੇ ਰੰਗ ਰੋਗਨ ਕਰਨ ਪਿੱਛੋਂ ਉਹ ਨਵੇਂ-ਨਕੋਰ ਲਗਦੇ ਸਨ। ਹੁਣ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਮੁਰੰਮਤ ਕਰਨ ਵਿਚ ਦੋ ਤਿੰਨ ਦਿਨ ਲਗਣੇ ਸਨ। ਉਂਜ ਵੀ ਰਾਜਗੀਰੀ ਦੇ ਕੰਮ ਵੱਲੋਂ ਉਹਨੂੰ ਉਹਨੀਂ ਦਿਨੀਂ ਕੁਝ ਵਿਹਲ ਸੀ। ਇਹਨੀਂ ਦਿਨੀਂ ਟੱਬਰ ਦੇ ਚਾਰੇ ਜੀਅ, ਭਗਤ ਸਿੰਘ, ਉਹਦੀ ਪਤਨੀ ਦਿਆਕੁਰ, ਵੱਡਾ ਮੁੰਡਾ ਗੁਰਨੇਕ ਤੇ ਛੋਟਾ ਚਰਨਜੀਤ, ਆਪਣੇ ਵਿਹੜੇ ਵਿਚ ਪਾਣੀ ਛਿੜਕ ਕੇ ਮੰਜੇ ਡਾਹ ਲੈਂਦੇ ਅਤੇ ਰੋਟੀ-ਪਾਣੀ ਛਕ ਕੇ ਵਿਹੜੇ ਵਿਚ ਹੀ ਸੌਂ ਰਹਿੰਦੇ।
ਜਦ ਮ੍ਹਿੰਦੋ ਸੋਲਾਂ ਕੁ ਸਾਲਾਂ ਦੀ ਹੋਈ ਤਾਂ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਨੇ ਗਿਦੜਬਹੇ ਦੇ ਨੇੜੇ ਇਕ ਸਰਦੇ-ਪੁਜਦੇ ਘਰ ਮਹਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਨਾਲ ਉਹਦਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਪੱਕਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਪਰ ਕੁਝ ਮਹੀਨਿਆਂ ਪਿੱਛੋਂ ਮ੍ਹਿੰਦੋ ਨੂੰ ਬਰੀਕ ਤਾਪ ਚੜ੍ਹ ਗਿਆ। ਦੋਹਾਂ ਜੀਆਂ ਨੇ ਬਥੇਰੀ ਭੱਜ-ਨੱਸ ਕੀਤੀ। ਕੋਈ ਡਾਕਟਰ ਕੋਈ ਵੈਦ, ਜਿਥੇ ਪਤਾ ਲਗਦਾ ਉਹ ਭੱਜ ਤੁਰਦੇ ਪਰ ਮ੍ਹਿੰਦੋ ਤਿੰਨ ਕੁ ਮਹੀਨਿਆਂ ਵਿਚ ਹੀ ਜਿਵੇਂ ਖੁਰ ਕੇ ਮਰ ਗਈ। ਕਈ ਮਹੀਨੇ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਉਖੜਿਆ ਫਿਰਦਾ ਰਿਹਾ। ਕਈ ਵਾਰੀ ਉਹ ਲੁਕ-ਲੁਕ ਕੇ ਰੋਇਆ। ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਹੱਡ-ਭੰਨਵੀਂ ਮਿਹਨਤ ਕਰਕੇ ਆਥਣੇ ਜਦੋਂ ਘਰ ਮੁੜਦਾ ਤਾਂ ਉਹਦੀ ਧੀ ਮ੍ਹਿੰਦੋ ਦਾ ਹਸੂੰ-ਹਸੂੰ ਕਰਦਾ ਗੋਲ ਚਿਹਰਾ ਨਾ ਦਿਸਦਾ। ਨਾ ਹੀ ਕੋਈ ਘਰੇ ਵੜਦੇ ਨੂੰ ਉਹਨੂੰ ਝੱਟ ਪਾਣੀ ਦਾ ਗਲਾਸ ਲਿਆ ਕੇ ਫੜਾਉਂਦਾ। ਕਿਸੇ ਕਿਸੇ ਦਿਨ ਉਹ ਠੇਕੇ 'ਤੋਂ ਪਊਆ ਲੈ ਕੇ ਕਿਤੇ ਏਧਰ-ਓਧਰ ਬਹਿ ਕੇ ਪੀ ਲੈਂਦਾ ਤੇ ਫੇਰ ਦੂਰ ਨਹਿਰ ਵਾਲੀ ਪੁਲੀ 'ਤੇ ਜਾ ਬਹਿੰਦਾ। ਮ੍ਹਿੰਦੋ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਯਾਦ ਕਰਕੇ ਰੋ ਕੇ ਉਹ ਆਪਣਾ ਚਿੱਤ ਹੌਲਾ ਕਰਕੇ ਖਾਸੇ ਨ੍ਹੇਰੇ ਹੋਏ ਘਰੇ ਮੁੜਦਾ। ਦਿਆਕੁਰ ਦੇ ਸਵਾਲਾਂ ਦਾ ਜਵਾਬ ਉਹ ਚੁੱਪ ਵਿਚ ਹੀ ਦਿੰਦਾ ਤੇ ਰੋਟੀ ਖਾ ਕੇ ਪੈ ਜਾਂਦਾ।
ਛੋਟੇ ਚਰਨਜੀਤ ਨੂੰ ਘਰ 'ਚ ਬਹੁਤਾ ਚਰਨੀ ਕਰਕੇ ਬੁਲਾਉਂਦੇ। ਕਈ ਦਿਨਾਂ ਦੀ ਉਡੀਕ ਪਿੱਛੋਂ ਪੁਰਾਣੇ ਪਿੰਡੋਂ ਬੁੱਧੂ ਉਹਦੀ ਕਾਲੀ ਧੌੜੀ ਦੀ ਜੁੱਤੀ ਬਣਾ ਕੇ ਦੇ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਹ ਸਾਰੇ ਟੱਬਰ ਦੇ ਜੀਆਂ ਦੀਆਂ ਜੁੱਤੀਆਂ ਬਣਾਉਂਦਾ ਹੁੰਦਾ। ਏਸ ਵਾਰੀ ਚਰਨੀ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਜੁੱਤੀ ਨੂੰ ਖਾਸਾ ਚਿਰ ਉਡੀਕਣਾ ਪਿਆ ਸੀ। ਉਹਨੂੰ ਬੁੱਧੂ ਤੇ ਮੁੜ-ਮੁੜ ਗੁੱਸਾ ਆਉਂਦਾ। ਆਖਰ ਇਹ ਕਿੰਨਾ ਕੁ ਵੱਡਾ ਕੰਮ ਸੀ ਜਿਸ 'ਤੇ ਉਹਨੇ ਏਨੇ ਦਿਨ ਲਾ ਦਿੱਤੇ ਸਨ। ਜੁੱਤੀ ਆਉਣ ਤਕ ਸਕੂਲ ਉਹ ਪੁਰਾਣੇ ਕਪੜੇ ਦੇ ਫਲੀਟ ਪਾ ਕੇ ਜਾਂਦਾ। ਜੁੱਤੀ ਉਹਨੂੰ ਪੂਰੀ ਮੇਚ ਸੀ। ਪੈਰ 'ਚ ਪਾਈ ਦਾ ਪਤਾ ਕਿਹੜਾ ਲਗਦਾ। ਉਸ ਉੱਤੇ ਸੁੱਚੇ ਤਿੱਲੇ ਦੀ ਕਢਾਈ ਕਰਕੇ ਇਕ ਇਕ ਛੋਟਾ ਫੁੱਲ ਵੀ ਪਾਇਆ ਹੋਇਆ ਸੀ।
ਜਦੋਂ ਜੁੱਤੀ ਬਨਾਉਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਬੁੱਧੂ ਉਹਦੇ ਪੈਰ ਦਾ ਮੇਚ ਲੈਂਦਾ ਤਾਂ ਉਹਨੂੰ ਬੜਾ ਚੰਗਾ ਲਗਦਾ।
''ਲਿਆ ਬਈ ਪਾੜ੍ਹਿਆ ਪਹਿਲਾਂ ਤਾਂ ਤੂੰ ਇਕ ਕਾਗਤ ਲਿਆ।'' ਉਹ ਕਹਿੰਦਾ। ਚਰਨੀ ਝੱਟ ਆਪਣੀ ਕਾਪੀ ਵਿਚੋਂ ਕਾਗਜ਼ ਪਾੜ ਲਿਆਉਂਦਾ। ਬੁੱਧੂ ਕੱਚੇ ਥਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਨਾਲ ਸਾਫ ਕਰਕੇ ਕਹਿੰਦਾ, ''ਹੇਅ ਐਥੇ ਰੱਖ ਦੇ ਕਾਗਤ। ਤੇ ਹੁਣ ਲਿਆ ਪਿਲਸਣ।''
ਚਰਨੀ ਭੱਜ ਕੇ ਪੈਨਸਿਲ ਵੀ ਲੈ ਆਉਂਦਾ। ਬੁੱਧੂ ਉਹਨੂੰ ਸੱਜਾ ਪੈਰ ਕਾਗਜ਼ 'ਤੇ ਰੱਖਣ ਲਈ ਕਹਿੰਦਾ ਸੱਜੇ ਹੱਥ ਨਾਲ ਉਹਦੇ ਪੈਰ ਪੰਜੇ ਨੂੰ ਨੱਪਦਾ ਤੇ ਖੱਬੇ ਨਾਲ ਚਰਨੀ ਦੇ ਪੈਰ ਦੇ ਆਲੇ-ਦੁਆਲੇ ਪੈਨਸਿਲ ਘੁਮਾਉਂਦਾ ਹੋਇਆ ਕਾਗਜ਼ ਉੱਤੇ ਪੈਰ ਦੀ ਸ਼ਕਲ ਵਾਹੁੰਦਾ। ਚਰਨੀ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਪੈਰ ਦੇ ਆਲੇ-ਦੁਆਲੇ ਘੁੰਮਦੀ ਪੈਨਸਿਲ ਉਹਨੂੰ ਕੁਤਕੁਤਾੜੀਆਂ ਜਿਹੀਆਂ ਕਰਦੀ ਲਗਦੀ। ਬੁੱਧੂ ਫੇਰ ਉਹਦੇ ਪੈਰ ਤੇ ਆਪਣਾ ਹੱਥ ਰੱਖ 'ਕੇ ਪੈਰ ਦੀ ਮੁਟਾਈ ਦਾ ਅੰਦਾਜ਼ਾ ਲਾਉਂਦਾ ਤੇ ਆਖਦਾ, ''ਲੈ ਬਈ ਪਾੜ੍ਹਿਆ,ਬੱਸ ਤਿੰਨ-ਚਾਰ ਦਿਨਾਂ ਤਾਂਈ ਤੇਰੀ ਧੌੜੀ ਦੀ ਜੁੱਤੀ ਬਣਾ ਲਿਆਊਂ ਹੈਂ!''
ਪਰ ਬੁੱਧੂ ਕਈ ਦਿਨ ਲਾ ਦਿੰਦਾ। ਬੁੱਧੂ ਕੱਦ ਦਾ ਮਧਰਾ ਸੀ। ਮਸਾਂ ਪੰਜ ਕੁ ਫੁੱਟ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ। ਗਲ਼ ਖੱਦਰ ਦਾ ਅੱਧੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਵਾਲਾ ਕੁੜਤਾ, ਤੇੜ ਨਿੱਕੀ ਜਿਹੀ ਕਹਾਈ ਤੇ ਸਿਰ 'ਤੇ ਉਹ ਨਿੱਕਾ ਜਿਆ ਡੱਬੀਆਂ ਵਾਲਾ ਪਰਨਾ ਜਿਹਾ ਬੰਨ ਕੇ ਰਖਦਾ ਜਿਸ ਵਿਚੋਂ ਕਿਤੋਂ-ਕਿਤੋਂ ਉਹਦੇ ਸਿਰ ਦੇ ਵਾਲ ਪਰਨੇ ਦੇ ਵਲਾਂ ਵਿਚੋਂ ਦੀ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲੇ ਰਹਿੰਦੇ। ਦਾੜ੍ਹੀ ਉੱਘੜ-ਦੁਗੜੀ ਜਿਹੀ ਕੱਟ ਕੇ ਰਖਦਾ। ਕਟਦਾ ਵੀ ਉਹ ਇਉਂ ਕਿ ਜਿਥੇ ਕੈਂਚੀ ਵੱਜ-ਗੀ ਓਥੇ ਈ ਠੀਕ! ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਤੇ ਬੁੱਧੂ ਬਚਪਨ ਦੇ ਦੋਸਤ ਸਨ। ਬੁੱਧੂ ਮੰਡੀ ਚਾਹ, ਗੁੜ-ਸ਼ੱਕਰ ਤੇ ਘਰ ਦਾ ਸੌਦਾ-ਪੱਤਾ ਲੈਣ ਆਇਆ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਜ਼ਰੂਰ ਮਿਲ ਕੇ ਜਾਂਦਾ। ਘਰੋਂ ਪਤਾ ਕਰਕੇ ਉਹ ਜਿਥੇ ਵੀ ਦਿਹਾੜੀ ਕਰਦਾ ਹੁੰਦਾ ਓਥੇ ਜਾ ਅੱਪੜਦਾ। ਆਪਣਾ ਦੁਖ-ਸੁਖ ਕਰਦਾ ਤੇ ਘੰਟੇ ਕੁ ਮਗਰੋਂ ਪਿੰਡ ਮੁੜ ਜਾਂਦਾ।
ਚਰਨੀ ਦੀ ਨਵੀਂ ਜੁੱਤੀ ਨੂੰ ਅਜੇ ਮਸਾਂ ਦਸ-ਪੰਦਰਾਂ ਦਿਨ ਈ ਹੋਏ ਹੋਣਗੇ। ਉਹ ਜੁੱਤੀ ਨੂੰ ਲੀਰ ਨਾਲ ਬਾਰ-ਬਾਰ ਸਾਫ ਕਰਕੇ ਰਖਦਾ ਤੇ ਜੁੱਤੀ 'ਤੇ ਮਿੱਟੀ ਨਾ ਪੈਣ ਦਿੰਦਾ। ਜੁੱਤੀ 'ਤੇ ਕੱਢੇ ਫੁੱਲਾਂ ਨੂੰ ਜਦੋਂ ਉਹ ਗਹੁ ਨਾਲ ਦੇਖਦਾ ਤਾਂ ਉਹ ਚਾਂਦੀ ਵਾਂਗ ਚਮਕਦੇ ਤੇ ਸੁਹਣੇ ਲਗਦੇ। ਸਕੂਲ ਵਿਚ ਵੀ ਉਹ ਜੁੱਤੀ ਤੱਪੜ 'ਤੇ ਬੈਠਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਇਹੋ ਜਿਹੀ ਥਾਂ ਰਖਦਾ ਜਿਥੇ ਉਹਦੀ ਨਿਗਾ 'ਚ ਰਹੇ।
ਅੱਜ ਵੀ ਆਮ ਦਿਨਾਂ ਵਾਂਗ ਆਪਣੇ ਵਿਹੜੇ ਵਾਲੇ ਨਲਕੇ ਤੋਂ ਪਾਣੀ ਦੀਆਂ ਦੋ ਬਾਲਟੀਆਂ ਭਰ ਕੇ ਸਾਰੇ ਵਿਹੜੇ ਵਿਚ ਉਹਨੇ ਪਾਣੀ ਛਿੜਕਿਆ ਸੀ। ਮੰਜੇ 'ਤੇ ਬਹਿ ਕੇ ਬਾਪੂ ਜੀ ਨਾਲ ਇਕੋ ਥਾਲੀ 'ਚ ਰੋਟੀ ਖਾਧੀ ਸੀ ਤੇ ਰਾਤ ਵਾਲੀ ਗੱਡੀ ਲੰਘਣ ਪਿੱਛੋਂ ਉਹਨੂੰ ਨੀਂਦ ਨੇ ਆ ਘੇਰਿਆ ਸੀ। ਪਰ ਸਵੇਰੇ ਉੱਠ ਕੇ ਜਦੋਂ ਉਹ ਬਾਹਰ ਜਾਣ ਲਈ ਮੰਜੇ ਹੇਠੋਂ ਜੁੱਤੀ ਪਾਉਣ ਲਗਿਆ ਤਾਂ ਇਕੋ ਈ ਪੈਰ ਮੰਜੇ ਹੇਠਾਂ ਪਿਆ ਸੀ ਦੂਜਾ ਹੈ ਨੀ ਸੀ।
''ਬੇਬੇ ਮੇਰੀ ਜੁੱਤੀ ਕਿੱਥੇ ਐ?'' ਉਹ ਉਭੜਵਾਹੇ ਬੋਲਿਆ।
''ਪੁੱਤ ਹੈਥੇ ਈ ਹੋਊ ਜਿਥੇ ਲਾਹੀ ਸੀ।'' ਦਿਆਕੁਰ ਨੇ ਚੌਂਕੇ ਵਿਚੋਂ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ।
'ਹੈ ਨੀ ਏਥੇ ਤਾਂ-ਇਕੋ ਈ ਪੈਰ ਐ ਦੂਜਾ ਪਤਾ ਨੀ...'' ਉਹਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਰੁਆਂਸੀ ਜਿਹੀ ਹੋ ਗਈ।
'ਲੈ, ਜਾਣੀ ਕਿੱਥੇ ਐ ਸਾਊ, ਮੰਜੇ ਥੱਲੇ ਈ ਹੋਊ, ਚੰਗੀ ਤਰਾਂ ਦੇਖ।'' ਦਿਆਕੁਰ ਵੀ ਕੋਲ ਆ ਗਈ ਸੀ। ਪਰ ਦੂਜਾ ਪੈਰ ਨਾ ਲੱਭਿਆ। ਏਧਰ ਓਧਰ ਚਾਰੇ ਪਾਸੇ ਭਾਲ ਕੀਤੀ ਪਰ ਨਾ ਲੱਭਿਆ। ਅਖੀਰ ਇਹ ਲੱਖਣ ਲਾਇਆ ਗਿਆ ਕਿ ਰਾਤ ਨੂੰ ਗਲੀ ਦਾ ਕੋਈ ਆਵਾਰਾ ਕੁੱਤਾ ਚੱਕ ਲ-ਗਿਆ ਹੋਊ। ਚਰਨੀ ਨੇ ਬਥੇਰਾ ਗਲੀਆਂ 'ਚ ਏਧਰ-ਓਧਰ ਭੱਜ ਕੇ, ਜਾ ਕੇ ਭਾਲਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ ਕੀਤੀ ਪਰ ਜੁੱਤੀ ਦਾ ਦੂਜਾ ਪੈਰ ਨਾ ਈ ਥਿਆਇਆ। ਉਧਰੋਂ ਸਕੂਲ ਜਾਣ ਦਾ ਸਮਾਂ ਹੋ ਚੁੱਕਾ ਸੀ।
''ਮੈਂ ਹੁਣ ਸਕੂਲ ਕੀ ਪਾ ਕੇ ਜਾਊਂ?'' ਚਰਨੀ ਨੇ ਰੋਣਹਾਕੀ ਆਵਾਜ਼ ਵਿਚ ਜਿਵੇਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਤੇ ਬੇਬੇ ਨੂੰ ਸੁਣਾ ਕੇ ਕਿਹਾ।
''ਪੁੱਤ ਅੱਜ ਤਾਂ ਤੂੰ ਉਹ ਕਪੜੇ ਦੇ ਬੂਟ ਈ ਪਾ ਜਾ।''
''ਪਾ ਜਾ ਕਪੜੇ ਦੇ ਬੂਟ। ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਥੱਲਿਆਂ 'ਚ ਤਾਂ ਗਿਠ-ਗਿਠ ਦੇ ਮਘੋਰੇ ਹੋਏ ਪਏ ਐ। ਦੁਪਹਿਰੇ ਤੱਤਾ ਰੇਤਾ ਵਿਚ ਵੜ ਜਾਂਦੈ। ਪੈਰ ਜਮਾਂ ਭੁੱਜ ਜਾਂਦੇ ਐ।''
''ਕੋਈ ਨਾ ਪੁੱਤ, ਅੱਜ ਈ ਬੁੱਧੂ ਨੂੰ ਸਨੇਹਾ ਭੇਜ ਦਿਆਂਗੇ ਉਹ ਆ ਕੇ ਨਾਲੇ ਤੇਰਾ ਨਾਪ ਲੈ ਜੂ ਤੇ ਨਾਲੇ ਫੇਰ ਨਵੀਂ ਜੁੱਤੀ ਬਣਾ ਲਿਆਊ।''
''ਨਾਪ ਤਾਂ ਉਹ ਡੂਢ ਮਹੀਨਾ ਪਹਿਲਾਂ ਵੀ ਲੈ ਗਿਆ ਸੀ ਤੇ ਜੁੱਤੀ ਕਿੰਨੇ ਦਿਨਾਂ ਮਗਰੋਂ ਬਣਾ ਕੇ ਲਿਆਇਆ ਸੀ? ਮੈਂ ਕੀ ਓਨਾਂ ਚਿਰ ਪੈਰ ਸਾੜਦਾ ਫਿਰੂੰ?''
''ਲੈ ਕੋਈ ਨਾ ਪੁੱਤ, ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਬਾਪੂ ਨੂੰ ਕਹਿਨੀ ਐਂ ਬਈ ਅੱਜੇ ਈ ਸਨੇਹਾ ਭੇਜ ਦੇ ਬਈ ਤੁਰਤ ਪੈਰ-ਈ ਜੁੱਤੀ ਅੱਪੜਦੀ ਕਰ ਦਿਓ।''
ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਵੀ ਪਤਾ ਸੀ। ਅਜੇ ਪਹਿਲੀ ਜੁੱਤੀ ਦੇ ਪੈਸੇ ਬੁੱਧੂ ਨੂੰ ਦੇਣੇ ਬਾਕੀ ਸਨ ਉਤੋਂ ਇਕ ਹੋਰ। ਉਹਨੇ ਗੱਲ ਸੁਣੀ-ਅਣਸੁਣੀ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀ।
ਚਰਨੀ ਕੋਲ ਹੋਰ ਕੋਈ ਚਾਰਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਆਪਣੇ ਪੁਰਾਣੇ ਕਪੜੇ ਦੇ ਫਲੀਟ ਪਾ ਕੇ ਈ ਸਕੂਲ ਜਾਂਦਾ। ਸਕੂਲੋਂ ਆਉਂਦਿਆਂ ਜਾਂਦਿਆਂ ਉਹ ਕਈ ਵਾਰੀ ਫਲੀਟ ਲਾਹ ਕੇ ਵਿਚੋਂ ਤੱਤਾ ਰੇਤ ਝਾੜਦਾ ਤੇ ਫੇਰ ਛੇਤੀ ਨਾਲ ਪਾ ਲੈਂਦਾ। ਉਂਜ ਵੀ ਤੱਤੀ ਭੋਂਇ 'ਤੇ ਪੈਰ ਵੀ ਸੜਦੇ। ਫਲੀਟ ਫੇਰ ਵੀ ਥੋੜਾ-ਬਹੁਤ ਡੰਗ ਸਾਰ ਦਿੰਦੇ। ਉਹਨੂੰ ਸਾਰੇ ਘਰਦਿਆਂ 'ਤੇ ਗੁੱਸਾ ਆਉਂਦਾ। ਪਰ ਉਹਨੇ ਵੀ ਜਦੋਂ ਦੀ ਸੁਰਤ ਸੰਭਾਲੀ ਸੀ ਘਰ ਦਾ ਗੁਜ਼ਾਰਾ ਦੇਖਦਾ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਰੋ-ਪਿੱਟ ਕੇ ਹੀ ਕੋਈ ਚੀਜ਼ ਮਿਲਦੀ। ਬਾਕੀ ਮੁੰਡੇ ਨਵੀਆਂ ਕਿਤਾਬਾਂ ਲੈ ਲੈਂਦੇ ਪਰ ਉਹ ਆਪ ਤੋਂ ਅਗਲੀ ਜਮਾਤ ਦੇ ਪਾਸ ਹੋਏ ਮੁੰਡਿਆਂ ਤੋਂ ਅੱਧੀ ਕੀਮਤ 'ਤੇ ਕਿਤਾਬਾਂ ਲੈਂਦਾ। ਫੇਰ ਵੀ ਕਈ ਦਿਨਾਂ ਪਿੱਛੋਂ ਉਹਦਾ ਬਾਪੂ ਪੈਸੇ ਦਿੰਦਾ। ''ਅਖੇ ਸੇਠਾਂ ਨੇ ਅਜੇ ਹਸਾਬ ਨੀ ਕੀਤਾ।'' ਅਗੋਂ ਜਵਾਬ ਮਿਲਦਾ। ਕਈ ਡਾਢੇ ਮੁੰਡੇ ਪੈਸੇ ਲੈਣ ਲਈ ਉਹਨੂੰ ਧਮਕਾਉਂਦੇ। ਉਹ ਤੰਗ ਆ ਜਾਂਦਾ।
ਕਈ ਦਿਨਾਂ ਤੋਂ ਘਰ 'ਚ ਕੁਝ ਘੁਸਰ-ਮੁਸਰ ਹੁੰਦੀ ਵੀ ਉਹਨੇ ਸੁਣੀ ਸੀ। ''ਚੱਲ ਲੈ ਦੇ ਪਰ੍ਹਾਂ! ਉਹਨੇ ਊਂ ਤਾਂ ਟਲਣਾ ਨੀ। ਐਵੇਂ ਅਗੋਂ ਬੋਲ-ਕਬੋਲ ਕਰੂਗਾ।'' ਉਹਨੇ ਆਪਣੀ ਬੇਬੇ ਨੂੰ ਬਾਪੂ ਨੂੰ ਆਖਦਿਆਂ ਸੁਣਿਆ ਸੀ। ''ਨਾ ਹੁਣ ਘਰ 'ਚ ਤੇਰੇ ਕੋਲੋਂ ਕੁਸ਼ ਗੁੱਝੈ? ਦਿਹਾੜੀਆਂ ਨਾਲ ਮਸਾਂ ਗੁਜਾਰਾ ਹੁੰਦੈ। ਕਿਥੋਂ ਲੈ ਦਿਆਂ ਚਾਲੀ ਰੁਪਈਆਂ ਦੇ ਕਰੇਪ ਸੋਲ ਦੇ ਬੂਟ ਇਹ ਨੂੰ ਵੱਡੇ ਨਵਾਬ ਨੂੰ।''
ਗੁਰਨੇਕ ਅੱਠਵੀਂ ਵਿਚੋਂ ਪੜ੍ਹਨੋਂ ਹਟ ਗਿਆ ਸੀ। ਪੜ੍ਹਨ ਵਿਚ ਉਹ ਹੁਸ਼ਿਆਰ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਬਿੱਲੇ ਮਾਸਟਰ ਦੀ ਕੁੱਟ ਤੋਂ ਡਰਦਾ ਮਾਰਿਆ ਉਹ ਕਦੇ ਕਦੇ ਸਕੂਲ ਵੀ ਨਾ ਜਾਂਦਾ। ਬਿੱਲਾ ਮਾਸਟਰ ਸਕੂਲ ਲੱਗਣ ਪਿੱਛੋਂ ਗੈਰ ਹਾਜ਼ਰ ਮੁੰਡਿਆਂ ਦੇ ਘਰੀਂ ਚਾਰ ਮੁੰਡੇ ਭੇਜ ਦਿੰਦਾ। ਮੁੰਡੇ ਤਕੜੇ ਹੁੰਦੇ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਖਾਸ ਹਦਾਇਤ ਹੁੰਦੀ ਕਿ ਗੈਰਹਾਜ਼ਰ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਨੂੰ ਸਕੂਲ ਕਿਵੇਂ ਲੈ ਕੇ ਆਉਣਾ ਹੈ। ਮੁੰਡੇ ਘਰ ਪਹੁੰਚ ਕੇ ਘਰ ਦਿਆਂ ਨੂੰ ਪੁੱਛਦੇ। ਸ਼ੱਕ ਪੈਣ 'ਤੇ ਏਧਰ ਓਧਰ ਲੱਭਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਦੇ। ਸਾਰੇ ਗੈਰਹਾਜ਼ਰ ਰਹਿਣ ਦੇ ਆਦੀ ਮੁੰਡਿਆਂ ਦੀਆਂ ਠੋਹੀਆਂ ਦਾ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਪਤਾ ਹੁੰਦਾ। ਗੁਰਨੇਕ ਆਮ ਤੂੜੀ ਵਾਲੇ ਕੋਠੇ 'ਚ ਲੁਕ ਜਾਂਦਾ। ਉਹਦੇ ਬਾਰ ਦੇ ਦੋਹਾਂ ਪੱਲਿਆਂ ਵਿਚਕਾਰ ਵਿਰਲ ਹੁੰਦੀ ਤੇ ਸੰਗਲੀ ਵਾਲਾ ਕੁੰਡਾ ਬਾਹਰੋਂ ਹੱਥ ਪਾ ਕੇ ਅੰਦਰੋਂ ਖੁੱਲ੍ਹ ਜਾਂਦਾ। ਮੁੰਡੇ ਗੁਰਨੇਕ ਨੂੰ ਫੜ ਲੈਂਦੇ। ਦੋ ਜਣੇ ਬਾਹਾਂ ਫੜਦੇ ਅਤੇ ਦੋ ਜਣੇ ਲੱਤਾਂ। ਉਹਨੂੰ ਤੋਰੀ ਵਾਂਗ ਲਮਕਾਉਂਦੇ ਲੈ ਤੁਰਦੇ। ਘਰ ਦੇ, ਮਾਸਟਰਾਂ ਦੀ ਸ਼ਰਮ ਦੇ ਮਾਰੇ ਕੁਝ ਨਾ ਕਹਿੰਦੇ। ਸਕੂਲ ਦੇ ਰਾਹ 'ਚ ਇਕ ਰੋੜਾਂ ਵਾਲਾ ਮੈਦਾਨ ਆਉਂਦਾ। ਮੁੰਡੇ ਗੁਰਨੇਕ ਨੂੰ ਲਮਕਦੇ ਨੂੰ ਲਈ ਜਾਂਦੇ ਤੇ ਕਹਿੰਦੇ ਜਾਂਦੇ-
''ਆਹ ਤੋਰੀ ਬੀਅ ਨੂੰ ਰੱਖੀ।''
''ਆਹ ਤੋਰੀ ਬੀਅ ਨੂੰ ਰੱਖੀ।''
ਤੇ ਨਾਲ ਦੀ ਨਾਲ ਸਾਰੇ ਇਕੱਠੇ ਈ, ਲਮਕਦੇ ਗੁਰਨੇਕ ਦੀ ਢੂਈ ਰੋੜਾਂ ਨਾਲ ਰਗੜਦੇ ਵੀ ਰਹਿੰਦੇ। ਗੁਰਨੇਕ ਚੀਕਾਂ ਮਾਰਦਾ ਪਰ ਬਿੱਲੇ ਮਾਸਟਰ ਦੇ ਜਮਦੂਤ ਛਡਦੇ ਕਿਹੜਾ। ਅੱਗੋਂ ਸਕੂਲ ਪਹੁੰਚ ਕੇ ਬਿੱਲਾ ਮਾਸਟਰ ਆਪਣੇ ਵੱਲ ਝਾਕਦਾ ਉਹਨੂੰ ਕੋਈ ਜਮਦੂਤ ਜਿਹਾ ਲਗਦਾ। ਉਹ ਬਿੱਲੀਆਂ ਤੇਜ਼ ਅੱਖਾਂ ਕੱਢ ਦੇ ਆਖਦਾ-
''ਆ ਜਾ ਪੁੱਤ, ਆ ਜਾ! ਅਜੇ ਤਾਂ ਮੈਂ ਤੇਰੀ ਭੁਗਤ ਸੁਆਰਨੀ ਐ। ਚੱਲ ਫੜ ਕੰਨ ਪਹਿਲਾਂ।''
ਕੰਨ ਫੜਾਉਣ ਪਿੱਛੋਂ ਸਕੂਲ ਦੀ ਕੰਧ ਨੇੜੇ ਪਈਆਂ ਪੱਕੀਆਂ ਇੱਟਾਂ ਵਿਚੋਂ ਉਹ ਮੁੰਡਿਆਂ ਤੋਂ ਇਕ ਇੱਟ ਮੰਗਵਾਉਂਦਾ ਤੇ ਉਹਦੀ ਪਿੱਠ 'ਤੇ ਰੱਖ ਦਿੰਦਾ। ਪਿੱਠ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਰੋੜਾਂ ਦੀਆਂ ਘਸਰਾਂ ਲੱਗ-ਲੱਗ ਉੱਚੜੀ ਹੁੰਦੀ। ਗੁਰਨੇਕ ਨੂੰ ਵਾਰ-ਵਾਰ ਨਾ ਆਉਣ ਦਾ ਪਛਤਾਵਾ ਵੀ ਹੁੰਦਾ ਪਰ ਫੇਰ ਸਬਕ ਨਾ ਯਾਦ ਕਰਨ 'ਤੇ ਵੀ ਓਹੀ ਕੁੱਤੇ-ਖਾਣੀ ਸਜ਼ਾ ਮਿਲਣੀ ਹੁੰਦੀ। ਜੇ ਕਦੇ ਕੋਈ ਕੋਡਾ ਹੋ ਕੇ ਰਹਿਣ ਦੀ ਬਜਾਏ ਥੱਲੇ ਬਹਿੰਦਾ ਤਾਂ ਪਿੱਠ 'ਤੋਂ ਇੱਟ ਖਿਸਕ ਕੇ ਥੱਲੇ ਡਿੱਗ ਪੈਂਦੀ। ਤੇ ਫੇਰ ਬਿੱਲਾ ਮਾਸਟਰ ਕੰਨ ਫੜਵਾ ਕੇ ਇੱਟ ਨੂੰ ਪਿੱਠ ਤੋਂ ਫੁੱਟ ਕੁ ਉਤਾਂਹ ਚੁੱਕ ਕੇ ਛੱਡ ਦਿੰਦਾ। ਵੱਡੇ-ਵੱਡਿਆਂ ਦੀਆਂ ਚੀਕਾਂ ਨਿਕਲ ਜਾਂਦੀਆਂ। ਮਾਸਟਰ ਸੀ ਵੀ ਉਹ ਬੜਾ ਸਖਤ। ਉਸ ਦੇ ਵਿਚਾਰ ਅਨੁਸਾਰ ਉਹ ਆਮ ਕਹਿੰਦਾ ਹੁੰਦਾ-
''ਮੁੰਡਾ ਤੇ ਖੁਰਪਾ ਚੰਡਿਆਂ ਈ ਸੂਤ ਰਹਿੰਦੇ ਐ।''
ਉਂਜ ਵੀ ਉਹਨੀਂ ਦਿਨੀ ਅਠਵੀਂ ਜਮਾਤ 'ਚ ਗਿਆਰਾਂ ਬਾਰਾਂ ਮੁੰਡੇ ਈ ਹੁੰਦੇ। ਬਿੱਲੇ ਮਾਸਟਰ ਨੂੰ ਸਭ ਦੇ ਘਰ ਦਿਆਂ ਦਾ ਪਤਾ ਸੀ। ਲੋਕ ਵੀ ਉਹਤੋਂ ਥੋੜਾ ਡਰ ਕੇ ਉਹਦੀ ਇਜ਼ੱਤ ਕਰਦੇ। ਜੇ ਕੋਈ ਮੁੰਡਾ ਦੋ ਤਿੰਨ ਦਿਨ ਗੈਰਹਾਜ਼ਰ ਰਹਿੰਦਾ ਤੇ ਉਹਦੇ ਜਮਦੂਤਾਂ ਨੂੰ ਨਾ ਲਭਦਾ ਤਾਂ ਉਹ ਉਹਦੇ ਘਰ ਪਹੁੰਚ ਜਾਂਦਾ। ਉਂਜ ਵੀ ਕੱਦ-ਕਾਠ ਤਕੜਾ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਤੇ ਤੇਜ਼ ਨਿਗਾਹ ਮੂਹਰੇ ਕੋਈ ਹਾਂਈਂ-ਮਾਈਂ ਬਿੱਲੇ ਮਾਸਟਰ ਦੀ ਗੱਲ ਨਾ ਮੋੜਦਾ।
ਇਕ ਦਿਨ ਗੁਰਨੇਕ ਦੀ ਬੱਸ ਹੋ ਗਈ। ਉਹਨੇ ਆਪਣੇ ਬੇਬੇ ਬਾਪੂ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਪੂਰਾ ਜ਼ੋਰ ਲਾ ਕੇ ਕਹਿ ਈ ਦਿੱਤਾ-
''ਮੈਂ ਨੀ ਪੜ੍ਹਨਾ ਹੋਰ ਅੱਗੇ।''
ਗੁਰਨੇਕ ਦਾ ਬਾਪੂ ਸ਼ਰੀਫ ਬੰਦਾ ਸੀ। ਛੋਟੇ ਹੁੰਦਿਆਂ ਪਿੰਡ 'ਚ ਗੁਰਦੁਆਰੇ ਦੇ ਭਾਈ ਨਾਲ ਲੱਗ ਕੇ ਉਹ ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਦਾ ਪਾਠ ਕਰਨ ਲੱਗ ਪਿਆ ਸੀ ਅਤੇ ਗੁਰਬਾਣੀ ਨੂੰ ਸਮਝਣ ਦੀ ਪੂਰੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਵੀ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਭਾਈ ਜੀ ਨੂੰ ਗੁਰਬਾਣੀ ਦੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਦੇ ਅਰਥ ਪੁੱਛਦਾ ਰਹਿੰਦਾ। ਭਾਈ ਜੀ ਵੀ ਆਪਣੀ ਸੋਝੀ ਅਨੁਸਾਰ ਦਸਦਾ ਅਤੇ ਹਮੇਸ਼ਾ ਇਹ ਜ਼ਰੂਰ ਕਹਿੰਦਾ-
"ਦੇਖੋ ਭਾਈ! ਬਾਬਾ ਨਾਨਕ ਕਹਿੰਦਾ ਹੁੰਦਾ¸ ਕਿਰਤ ਕਰੋ, ਵੰਡ ਕੇ ਛਕੋ ਤੇ ਨਾਮ ਜਪੋ। ਲੈ ਭਗਤਿਆ ਤੂੰ ਆਪ ਈ ਸਮਝ ਲੈ ਬਈ ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਤਾਂ ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਦਸਾਂ ਨਹੁੰਆਂ ਦੀ ਕਿਰਤ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀਦੀ ਐ ਜਿਵੇਂ ਭਾਈ ਲਾਲੋ ਕਰਦਾ ਹੁੰਦਾ। ਤੇ ਫੇਰ ਵੰਡ ਕੇ ਛਕਣਾ ਚਾਹੀਦੈ। ਜੇ ਕੋਈ ਵੇਲੇ-ਕੁਵੇਲੇ ਲੋੜਵੰਦ ਆ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਭਾਵੇਂ ਆਪਣੇ ਅੱਧੇ ਪਰਸ਼ਾਦੇ ਉਹਨੂੰ ਛਕਾ ਦਿਓ। ਫੇਰ ਹਰ ਵੇਲੇ ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਰੱਬ ਦਾ ਨਾਂ ਜਪਣਾ ਨਹੀਂ ਭੁੱਲਣਾ ਚਾਹੀਦਾ।''
ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਦੇ ਦਿਮਾਗ ਵਿਚ ਵੀ ਇਹੋ ਜਿਹੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਘਰ ਕਰ ਗਈਆਂ ਸਨ। ਜਦੋਂ ਦਾ ਉਹ ਦਸ ਰੁਪਏ ਰੋਜ਼ ਦੀ ਦਿਹਾੜੀ ਕਰਨ ਲੱਗਿਆ ਸੀ ਉਸ ਨੇ ਇਹੋ ਜਿਹਾ ਹੀ ਜੀਵਨ ਜਿਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਪਰ ਗੁਜ਼ਾਰਾ ਬੜਾ ਔਖਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਕਦੇ ਰਾਮਚੰਦ ਬਾਣੀਏ ਦੇ ਤੇ ਕਦੇ ਬੁੱਧੂ ਵਰਗਿਆਂ ਦੇ ਪੈਸੇ ਸਿਰ ਖੜ੍ਹੇ ਰਹਿੰਦੇ। ਪਰ ਉਹ ਇਹ ਗੱਲ ਵੀ ਸਮਝਦਾ ਸੀ ਕਿ ਕਿਸੇ ਦਾ ਉਧਾਰ ਨਹੀਂ ਰਖੀਦਾ ਹੁੰਦਾ ਤੇ ਅਖੀਰ ਨੂੰ ਦੇਣਾ ਹੀ ਪੈਂਦਾ ਹੈ। ਵੱਸ ਲਗਦਿਆਂ ਉਹ ਉਧਾਰ ਲੈਂਦਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਰ ਕਦੇ ਮਜਬੂਰੀ ਵੱਸ ਲੈਣਾ ਵੀ ਪੈਂਦਾ ਸੀ।
ਦਿਆਕੁਰ ਵੀ ਘਰ 'ਚ ਰਾਹ ਸਿਰ ਦਾ ਖਰਚ ਕਰਦੀ। ਸਰਦੀਆਂ ਵਿਚ ਪਿੰਡੋਂ ਕੋਈ ਸਾਗ ਦੇ ਜਾਂਦਾ ਕਦੇ ਕੋਈ ਕਣਕ-ਛੋਲੇ। ਮੰਡੀ ਫਸਲ ਵੇਚਣ ਆਏ ਪਿੰਡੋਂ ਜਾਣ-ਪਛਾਣ ਵਾਲੇ ਲੋਕ ਥੋੜਾ-ਬਹੁਤ ਓਹੜ-ਪੋਹੜ ਕਰਦੇ। ਮੂੰਹ-ਮੁਲਾਹਜਾ ਜੋ ਰਖਣਾ ਪੈਂਦਾ। ''ਚਲ ਪੈਸਿਆਂ ਦਾ ਕੀ ਐ ਫੇਰ ਆ ਜਾਣਗੇ। ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਨਾ ਸਹੀ।'' ਆਖ ਕੇ ਮੁੜ ਜਾਂਦੇ।
ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਜੱਦੀ ਜਮੀਨ ਦਾ ਪੰਜ ਕੁ ਘੁਮਾਂ ਦਾ ਟੋਟਾ ਪਿੰਡ ਦੀ ਫਿਰਨੀ ਦੇ ਨਾਲ ਲਗਦਾ ਸੀ। ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਹਰ ਸਾਲ ਉਹ ਮੋਦਨ ਕਿਆਂ ਨੂੰ ਠੇਕੇ 'ਤੇ ਦੇ ਛਡਦਾ। ਪੁਰਾਣੀ ਜਾਣ-ਪਛਾਣ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਜਿੰਨਾ ਵੀ ਮਾੜਾ ਮੋਟਾ ਦਾਣਾ-ਫੱਕਾ ਉਹ ਸਿੱਟ ਜਾਂਦੇ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਚੁੱਪ ਕਰਕੇ ਲੈ ਲੈਂਦਾ। ਉਹ ਪੁਰਾਣੇ ਪਿੰਡ ਆਲਿਆਂ ਨਾਲ ਕਿਸੇ ਗੱਲੋਂ ਵੀ ਕੋਈ ਵਗਾੜ ਨਹੀਂ ਸੀ ਚਾਹੁੰਦਾ।
ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਨੇਕ ਦਾ ''ਮੈਂ ਨੀ ਪੜ੍ਹਨਾ ਹੋਰ ਅਗੇ।'' ਚੰਗਾ ਨਾ ਲੱਗਾ। ਉਹ ਸੋਚਦਾ ਕਿ ਜੇ ਗੁਰਨੇਕ ਅੱਠ ਜਮਾਤਾਂ ਪਾਸ ਕਰ ਜਾਂਦਾ ਤਾਂ ਕਿਧਰੇ ਪਟਵਾਰੀ ਵੀ ਲੱਗ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਉਹਨਾਂ ਸਮਿਆਂ ਵਿਚ ਅੱਠ ਜਮਾਤਾਂ ਪੜ੍ਹੇ ਮੁੰਡੇ ਪਟਵਾਰੀ ਲੱਗ ਜਾਂਦੇ ਹੁੰਦੇ। ਪਰ ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਨੇਕ ਨੇ ਜ਼ਿੱਦ ਫੜ ਲਈ। ਬਿੱਲੇ ਮਾਸਟਰ ਦਾ ਡਰ ਉਹਦੇ ਦਿਮਾਗ ਵਿਚ ਅਜਿਹਾ ਬੈਠਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਸਕੂਲ ਵੱਲ ਮੂੰਹ ਕਿਹੜਾ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਬੱਸ ਇਕੋ ਗੱਲ ਫੜ ਛੱਡੀ¸ ਮੈਂ ਹੁਣ ਸਕੂਲ ਨੀ ਜਾਣਾ।
''ਚਲ ਅੱਠਵੀਂ ਤਾਂ ਕਰ ਲੈ। ਫੇਰ ਭਾਵੇਂ ਹਟ-ਜੀਂ। ਕਿਸੇ ਤਣ-ਪੱਤਣ ਤਾਂ ਲੱਗ।'' ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਨੇ ਨੇਕ ਨੂੰ ਸਮਝਾਉਣ ਲਈ ਪੂਰੀ ਵਾਹ ਲਾਈ।
''ਲੈ, ਅੱਠਵੀਂ ਪੜ੍ਹ ਕੇ ਫੇਰ ਮੈਂ ਕਿਹੜਾ ਜੱਜ ਲੱਗ ਜੂੰ।''
'ਵੇਖ ਪੁੱਤ ਪੜ੍ਹਾਈ ਤਾਂ ਗਿਆਨ ਐ। ਗੁਰਬਾਣੀ ਫਰਮੌਂਦੀ ਐ¸ ਗਿਆਨਹਿ ਕੀ ਬਢਨੀ ਮਨਹੁ ਹਾਲ ਲੈ। ਕਾਤਰਤਾ ਕੁਤਵਾਰ ਬੁਹਾਰੈ।'' ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਨੇ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਸਮਝਾਉਣਾ ਚਾਹਿਆ।
''ਗਿਆਨ ਨੂੰ ਹੁਣ ਕੋਈ ਮੈਂ ਬੇਫਕੂਫ ਤਾਂ ਨੀ। ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਭਲੇ-ਬੁਰੇ ਦੀ ਪਛਾਣ ਐ।''
ਓਦੋਂ ਨੇਕ ਦੀ ਉਮਰ ਸੋਲਾਂ ਕੁ ਸਾਲਾਂ ਦੀ ਸੀ। ਥੋੜੀ ਥੋੜੀ ਦਾੜੀ ਤੇ ਮੁੱਛਾਂ ਫੁੱਟ ਰਹੀਆਂ ਸਨ।
''ਜਦੋਂ ਪੁੱਤ ਨੂੰ ਪਿਉ ਦੀ ਜੁੱਤੀ ਮੇਚ ਔਣ ਲੱਗ 'ਜੇ ਤਾਂ ਪੁੱਤ ਨਾਲ ਸਮਝ ਸੋਚ ਕੇ ਗੱਲ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀਦੀ ਐ।'' ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਮਾਸੜ ਪਾਲਾ ਸਿਉਂ ਦੀ ਗੱਲ ਯਾਦ ਆ ਗਈ।
''ਚੱਲ ਭਾਈ, ਫੇਰ ਤੇਰੀ ਮਰਜੀ। ਪਰ ਪੜ੍ਹਾਈ ਛੱਡ ਕੇ ਕਰੇਂਗਾ ਕੀ? ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਨੇ ਸਵਾਲ ਕੀਤਾ।
''ਕਰਨਾ ਕੀ ਐ। ਪਿਓ ਦਾਦੇ ਆਲਾ ਕੰਮ ਤਾਂ ਹੈ ਈ ਐ ਨਾ ਕਰਨ ਨੂੰ!''
''ਦੇਖ ਲੈ! ਕਰ ਲੇਂਗਾ ਮੇਰੇ ਬਰਾਬਰ ਕੰਮ?''
''ਕਿਉਂ ਮੇਰੇ ਦੋ ਹੱਥ ਨੀ?''
''ਚੰਗਾ ਫੇਰ ਮਾਸਟਰ ਨੂੰ ਆਖ ਦੀਂ ਬਈ ਤੂੰ ਅਗੇ ਨੀ ਪੜ੍ਹਨਾ।''
''ਲੈ, ਮੇਰੇ ਆਖਣ ਨਾਲ ਕਿਹੜਾ ਉਹਨੇ ਮੰਨਣੈਂ। ਤੈਨੂੰ ਈ ਜਾ ਕੇ ਆਖਣਾ ਪਊ ਬਈ ਅਸੀਂ ਨੀ ਮੁੰਡੇ ਨੂੰ ਗਾਹਾਂ ਪੜ੍ਹਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ।''
''ਬੱਲੇ ਉਂਏ ਸ਼ੇਰਾ। ਪੜ੍ਹਨ ਨੂੰ ਤੇਰਾ ਚਿੱਤ ਨੀ ਕਰਦਾ ਤੇ ਆਖੀਏ ਜਾ ਕੇ ਅਸੀਂ।''
'' ਨਾ ਫੇਰ ਊਂ ਤਾਂ ਉਹਨੇ ਮੰਨਣਾ ਨੀ!''
ਅਖੀਰ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਮੰਨਣਾ ਹੀ ਪਿਆ। ਜਾਂ ਕਹੋ ਗੁਰਨੇਕ ਨੇ ਉਹਨੂੰ ਮਨਾ ਲਿਆ, ਕਿਉਂਕਿ ਗੁਰਨੇਕ ਅਕਸਰ ਅਜਿਹੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਸੋਚਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਕਿ ਅਗੋਂ ਕੋਈ ਕੀ ਆਖੂ ਤੇ ਉਹ ਆਪ ਉਹਦਾ ਕੀ ਜਵਾਬ ਦੇਊ ਤਾਂ ਕਿ ਅਖੀਰ ਜੋ ਉਹ ਆਪ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ਓਹੀ ਹੋ ਸਕੇ। ਗਲਤ-ਠੀਕ ਆਪਣੀ ਗੱਲ ਮਨਵਾਉਣੀ ਹੀ ਉਹਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਹੁੰਦੀ। ਉਹ ਸਿੱਧਾ ਹੋ ਕੇ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਕਦੇ ਨਾ ਟਕਰਦਾ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਬਹੁਤ ਬਹਿਸ ਕਰਦਾ।
ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਜਦੋਂ ਬਿੱਲੇ ਮਾਸਟਰ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਨ ਗਿਆ ਤਾਂ ਮਾਸਟਰ ਨੇ ਉਹਨੂੰ ਬਹੁਤ ਸਮਝਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਪਰ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਨੇ ਜਦੋਂ ਆਖਰੀ ਗੱਲ ਆਖੀ ਕਿ ਘਰ ਦਾ ਗੁਜ਼ਾਰਾ ਨਹੀਂ ਚਲਦਾ ਤੇ ਊਂ ਵੀ ਕੰਮ 'ਤੇ ਦੂਜੇ ਬੰਦੇ ਦੀ ਲੋੜ ਐ ਤਾਂ ਮਾਸਟਰ ਨੇ ਅਖੀਰ ਇਹੋ ਕਿਹਾ, ''ਊਂ ਤਾਂ ਥੋਡੀ ਮਰਜੀ ਐ ਪਰ ਉਹ ਜੇ ਅੱਠਵੀਂ ਕਰ ਜਾਂਦਾ ਤਾਂ ਬੜਾ ਚੰਗਾ ਹੋਣਾ ਸੀ।''
***
ਦੂਜੇ ਦਿਨ ਤੋਂ ਈ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਨੇ ਗੁਰਨੇਕ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਦਿਹਾੜੀ ਕਰਨ ਲਾ ਲਿਆ ਸੀ। ਗਰਮੀਆਂ ਦੇ ਦਿਨ ਸਨ। ਤਿੱਖੜ ਦੁਪਹਿਰੇ ਨੇਕ ਦੀ ਆਪਣੇ ਬਾਪੂ ਨਾਲ ਦਿਹਾੜੀ ਕਰਦੇ ਦੀ ਬੱਸ ਹੋ ਜਾਂਦੀ। ਮੁੜ੍ਹਕੋ-ਮੁੜ੍ਹਕੀ ਹੋ ਕੇ ਉਹਦੇ ਸਾਰੇ ਕਪੜੇ ਭਿੱਜ ਜਾਂਦੇ। ਮਜ਼ਦੂਰ ਅਤੇ ਘਰ ਦੇ ਜੀਅ ਇਕੱਠੇ ਹੋ ਕੇ ਇੱਟਾਂ 'ਤੇ ਇੱਟਾਂ ਫੜਾਈ ਜਾਂਦੇ ਤੇ ਉਹ ਪਿਓ-ਪੁੱਤ ਚਿਣਾਈ ਕਰੀ ਜਾਂਦੇ। ਸਾਹ ਕਿਹੜਾ ਲੈਣ ਨੂੰ ਮਿਲਦਾ ਸੀ। ਉਂਜ ਵੀ ਗੁਰਨੇਕ ਨਾਲ 'ਆਪੇ ਫਾਥੜੀਏ ਤੈਨੂੰ ਕੌਣ ਬਚਾਵੇ' ਵਾਲੀ ਗੱਲ ਹੋਈ ਸੀ। ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਵੀ ਕੰਮ ਕਰਦਿਆਂ ਉਹਨੂੰ ਹੱਲਾ-ਸ਼ੇਰੀ ਦਿੰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਤਾਂ ਕਿ ਉਹ ਕਿਧਰੇ ਕੰਮ ਹੀ ਨਾ ਛੱਡ 'ਕੇ ਬਹਿ ਜਾਵੇ।
''ਚਲ ਬਈ ਸ਼ੇਰਾ। ਹਾਂ-ਹੈਂਅ। ਐਂ ਰੱਖ ਸਿੱਧੀ ਇੱਟ। ਰਦੇ ਸਾਹਲ 'ਚ ਰੱਖੀਂ ਆਪਣੇ ਵਾਲੇ ਪਾਸਿਓਂ।''
ਗੁਰਨੇਕ ਕੋਲੋਂ ਆਪਣੇ ਬਾਪੂ ਦੇ ਬਰਾਬਰ ਚਿਣਾਈ ਨਾ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ। ਪੰਦਰਾਂ ਕੁ ਦਿਨਾਂ ਪਿੱਛੋਂ ਉਹਨੂੰ ਲੱਗਿਆ ਕਿ 'ਇਹ ਤਾਂ ਬੁਰੇ ਫਸੇ'। ਪਰ ਹੋਰ ਕੋਈ ਚਾਰਾ ਵੀ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਅਖੀਰ ਉਹ ਆਪਣੀ ਸੋਚ ਅਨੁਸਾਰ ਸੋਚਣ ਲੱਗਾ। 'ਕੋਈ ਰਾਹ ਤਾਂ ਹੋਊ!'
ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਜਦੋਂ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਆਪਣੇ ਨਿੱਤ-ਨੇਮ ਅਨੁਸਾਰ ਸਵੇਰੇ ਮੂੰਹ-ਹਨੇਰੇ ਉੱਠ ਕੇ ਜੰਗਲ-ਪਾਣੀ ਜਾ ਕੇ, ਨਹਾ ਧੋ ਕੇ, ਨਿੱਤ-ਨੇਮ ਦਾ ਪਾਠ ਕਰਕੇ ਦਿਹਾੜੀ 'ਤੇ ਕਰਮੂ ਬਾਣੀਏ ਦੇ ਘਰ ਜਾਣ ਨੂੰ ਤਿਆਰ ਹੋਇਆ ਤਾਂ ਗੁਰਨੇਕ ਅਜੇ ਸੁੱਤਾ ਈ ਪਿਆ ਸੀ। ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਨੇ ਦਿਆਕੁਰ ਨੂੰ ਉਹਨੂੰ ਜਗਾਉਣ ਲਈ ਕਿਹਾ ਕਿਉਂਕਿ ਦਿਨ ਚੜ੍ਹਨ ਸਾਰ ਈ ਦਿਹਾੜੀ ਦਾ ਕੰਮ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਸੀ।
''ਵੇ ਪੁੱਤ ਨੇਕ। ਉੱਠ ਛੇਤੀ, ਤੇਰੇ ਬਾਪੂ ਨਾਲ ਜਾਹ ਦਿਹਾੜੀ 'ਤੇ।''
''ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਤਾਪ ਚੜ੍ਹ ਗਿਆ ਲਗਦੈ।'' ਗੁਰਨੇਕ ਨੇ ਬੁਸਿਆ ਜਿਹਾ ਮੂੰਹ ਬਣਾ ਕੇ ਕਿਹਾ।
''ਹੈਂ! ਉਹ ਕਿਉਂ? ਮੈਂ ਦੇਖਾਂ ਤਾਂ ਸਹੀ! ਲੈ ਤੇਰਾ ਪਿੰਡਾ ਤਾਂ ਸੱਚੀਂ ਤਪੀ ਜਾਂਦੈ। ਚਲ ਰਹਿਣ 'ਦੇ ਅਜ ਫੇਰ ਜਾਣ ਨੂੰ।''
ਦਿਆਕੁਰ ਨੇ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਗੁਰਨੇਕ ਦੇ ਬੁਖਾਰ ਬਾਰੇ ਦੱਸਿਆ।
''ਚੰਗਾ ਫੇਰ ਮੈਂ ਚਲਦੈਂ। ਤੁਸੀਂ ਜਾ ਕੇ ਸਰਕਾਰੀ ਹਸਪਤਾਲੋਂ ਦੁਆਈ ਲੈ ਆਇਓ।''
ਸਰਕਾਰੀ ਹਸਪਤਾਲੋਂ ਦੁਆਈ ਲਿਆਂਦੀ ਗਈ। ਤਿੰਨ-ਚਾਰ ਦਿਨ ਲੰਘ ਗਏ। ਹਸਪਤਾਲ ਦਾ ਕੰਮਪਾਊਂਡਰ ਧਰਮ ਪਾਲ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਜਾਣੂ ਸੀ। ਦਿਆਕੁਰ ਨੇ ਗੁਰਨੇਕ ਦੀ ਖੰਘ ਬਾਰੇ ਉਹਨੂੰ ਦੱਸਿਆ। ਤਾਂ ਉਹ ਹੈਰਾਨ ਜਿਹਾ ਹੋ ਕੇ ਆਖਣ ਲੱਗਾ-
''ਦਿਆਕੁਰੇ ਖੰਘ ਦੀ ਦੁਆਈ ਤਾਂ ਪਹਿਲਾਂ ਈ ਦੇ ਦਿੱਤੀ ਸੀ। ਉਂਜ ਵੀ ਖੰਘ ਆਉਣ ਦਾ ਕੋਈ ਕਾਰਨ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਨਜ਼ਰ ਆ ਰਿਹਾ ਪਰ ਫੇਰ ਵੀ ਆਹ ਛੇ ਖੁਰਾਕਾਂ ਦੋ ਦਿਨਾਂ ਦੀਆਂ ਹੋਰ ਲੈ ਜਾ। ਜੇ ਫੇਰ ਵੀ ਖੰਘ ਨਾ ਹਟੀ ਤਾਂ ਡਾਕਟਰ ਸਾਹਬ ਨੂੰ ਦਖਾ ਲਾਂਗੇ।''
ਗੁਰਨੇਕ ਨੂੰ ਖੰਘ ਤੋਂ ਆਰਾਮ ਨਾ ਆਇਆ। ਦਿਆਕੁਰ ਵੀ ਦੋ ਤਿੰਨ ਦਿਨ ਓਹੜ-ਪੋਹੜ ਕਰਦੀ ਰਹੀ। ਅਖੀਰ ਉਹਨੂੰ ਵੱਡੇ ਡਾਕਟਰ ਕੋਲ ਲੈ ਗਏ। ਧਰਮ ਪਾਲ ਨੇ ਡਾਕਟਰ ਨੂੰ ਸਾਰੀ ਗੱਲ ਦੱਸੀ। ਡਾਕਟਰ ਨੇ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਚੈੱਕ ਕਰਨ ਪਿੱਛੋਂ ਕਿਹਾ-
''ਖੰਘ ਦਾ ਕੋਈ ਰੀਜ਼ਨ ਤਾਂ ਨਜ਼ਰ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦਾ। ਕਿਉਂ ਬਈ ਜੁਆਨਾ ਕੀ ਕਰਦਾ ਹੁੰਨੈ ਤੂੰ?''
''ਜੀ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਬਾਪੂ ਨਾਲ ਰਾਜਗੀਰੀ ਦਾ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਹੁੰਨੈ।''
''ਪਿਛਲੇ ਦਿਨੀਂ ਕਿੱਥੇ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਰਹੇ ਤੁਸੀਂ?''
''ਉਹ ਜੀ ਕਰਮੂ ਬਾਣੀਏ ਦੇ ਦੋ ਕਮਰੇ ਛੱਤਣੇ ਸੀ। ਧੁੱਪੇ..।''
"ਓਅ ਆਈ ਸੀ। ਲਗਦੈ ਤੇਰੇ ਅੰਦਰ ਗਰਮੀ ਵੜ ਗਈ।"
''ਡਾਕਟਰ ਸਾਹਬ ਊਂ ਵੀ ਮੇਰੀ ਛਾਤੀ ਤੇ ਫੇਫੜਿਆਂ 'ਚ ਦਰਦ ਹੁੰਦਾ ਰਹਿੰਦੈ। ਸਾਹ ਵੀ ਖਿੱਚ ਕੇ ਆਉਂਦੈ। ਖੰਘ ਵੀ ਨੀ ਹਟਦੀ ਔਣੋਂ।''
''ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਹੀਂ। ਆਪਾਂ ਹੋਰ ਚੰਗੀ ਤਰਾਂ ਦੇਖ ਲੈਨੇ ਐਂ।'' ਡਾਕਟਰ ਨੇ ਉਹਦੀ ਛਾਤੀ 'ਤੇ ਟੂਟੀ ਲਾ ਕੇ ਫੇਰ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਚੈੱਕ ਕੀਤਾ ਤੇ ਕਿਹਾ-
''ਕੱਲ੍ਹ ਨੂੰ ਤੂੰ ਆਪਣੇ ਬਾਪ ਨੂੰ ਭੇਜੀਂ ਮੇਰੇ ਕੋਲ।''
ਦੂਜੇ ਦਿਨ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਦਿਹਾੜੀ ਵਿਚੋਂ ਛੁੱਟੀ ਕਰਕੇ ਡਾਕਟਰ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਗਿਆ।
"ਅੱਛਾ ਤਾਂ ਤੁਸੀਂ ਓ ਉਹ ਮੁੰਡੇ ਦੇ ਪਿਤਾ ਜੀ ਜਿਸ ਨੂੰ ਮੈਂ ਕੱਲ੍ਹ ਚੈੱਕ ਕੀਤਾ ਸੀ?''
''ਹਾਂ ਜੀ।''
''ਗੱਲ ਇਹ ਐ ਸਰਦਾਰ ਜੀ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਥੋੜਾ ਸ਼ੱਕ ਹੈ ਕਿ ਤੁਹਾਡੇ ਲੜਕੇ ਨੂੰ ਤਪਦਿਕ ਦੀ ਸ਼ਿਕਾਇਤ ਹੈ।''
'ਹੈਂ ਜੀ, ਤਪਡਿਕ? ਜੀ ਸਾਡੇ ਟੱਬਰ 'ਚ ਤਾਂ ਊਂਈ ਕਦੇ ਕਿਸੇ ਨੂੰ...।''
'ਨਹੀਂ, ਨਹੀਂ। ਤੁਸੀਂ ਮੇਰੀ ਗੱਲ ਧਿਆਨ ਨਾਲ ਸੁਣੋ ਜ਼ਰਾ। ਹੋ ਸਕਦੈ ਕਿ ਇਹ ਬਿਮਾਰੀ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਹੋਵੇ ਸੋ ਮੈਂ ਦਵਾਈ ਲਿਖ ਦਿੱਨਾਂ ਪਰ ਤੁਸੀਂ ਇਕ ਕੰਮ ਜ਼ਰੂਰ ਕਰਿਓ ਬਈ ਦੋ ਕੁ ਸਾਲ ਗਰਮੀਆਂ-ਗਰਮੀਆਂ ਉਹਨੂੰ ਕਿਸੇ ਹਿੱਲ-ਸਟੇਸ਼ਨ ਮੇਰਾ ਮਤਲਬ ਕਿਸੇ ਪਹਾੜ 'ਤੇ ਸਾਫ-ਸੁਥਰੀ ਆਬੋ-ਹਵਾ ਵਿਚ ਰੱਖੋ। ਜੇ ਬਿਮਾਰੀ ਵਧ ਗਈ ਤਾਂ ਠੀਕ ਹੋਣ ਵਿਚ ਕਾਫੀ ਟਾਈਮ ਵੀ ਲੱਗ ਸਕਦੈ। ਨਾਲੇ ਇਲਾਜ ਵੀ ਲੰਮਾ ਹੋ ਜਾਵੇਗਾ।''
ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਦੇ ਸਿਰ ਸੌ ਘੜਾ ਪਾਣੀ ਦਾ ਪੈ ਗਿਆ। ਬੈਠੇ ਬਠਾਏ ਇਹ ਕੇਹੀ ਮੁਸੀਬਤ ਆ ਪਈ? ਉਹਨੇ ਘਰੇ ਆ ਕੇ ਆਥਣੇ ਦਿਆਕੁਰ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕੀਤੀ ਤਾਂ ਉਹ ਵੀ ਘਬਰਾ ਗਈ।
''ਲੈ ਫੇਰ ਜਾਨ ਨਾਲੋਂ ਤਾਂ ਕੋਈ ਚੀਜ਼ ਨੀ ਮਹਿੰਗੀ ਹੁੰਦੀ। ਤੂੰ ਆਹ ਮੇਰੇ ਤੁੰਗਲ ਤੇ ਆਪਣੇ ਵਿਆਹ ਵਾਲਾ ਕੈਂਠਾ ਭਨਾ ਲੈ ਤੇ ਨੇਕ ਨੂੰ ਛੱਡਿਆ ਜਾ ਕੇ ਕਿਸੇ ਪਹਾੜ 'ਤੇ ਜਿਥੇ ਵੀ ਕੋਈ ਕਹਿੰਦੈ।''
''ਇਹ ਚੰਗੀ ਮੁਸੀਬਤ ਆ ਗਲ, ਪਈ।'' ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਫਿਕਰਮੰਦ ਸੀ।''
''ਨਾ ਫੇਰ ਕੀ ਹੋ ਗਿਆ। ਮੁੰਡਾ ਠੀਕ ਹੋ ਜੇ, ਹੋਰ ਆਪਾਂ ਨੂੰ ਕੁਸ਼ ਨੀ ਚਾਹੀਦਾ।''
"ਚੰਗਾ ਫੇਰ ਨੇਕ ਨਾਲ ਵੀ ਸਲਾਹ ਕਰ ਲੀਏ।'' ਭਗਤ ਸਿਉਂ ਨੇ ਸਲਾਹ ਦਿੱਤੀ। ਦਿਆਕੁਰ ਨੇ ਨੇਕ ਨੂੰ 'ਵਾਜ ਮਾਰ ਲਈ। ਉਹ ਸਾਰਾ ਜ਼ੋਰ ਲਾ ਕੇ ਖੰਘਦਾ-ਖੰਘਦਾ ਆ ਗਿਆ। ਕੋਡਾ ਜਿਆ ਹੋ ਕੇ ਉਹ ਦੂਜੇ ਮੰਜੇ 'ਤੇ ਬਹਿ ਗਿਆ।
"ਡਾਕਟਰ ਕਹਿੰਦੈ ਬਈ ਤੈਨੂੰ ਤਪਡਿਕ ਦੀ ਸ਼ਕੈਤ ਐ। ਕਿਸੇ ਪਹਾੜ 'ਤੇ ਜਾ ਕੇ ਰਹਿਣਾ ਪਊ ਗਰਮੀਆਂ-ਗਰਮੀਆਂ।''
''ਡਾਕਟਰ ਤਾਂ ਉਹ ਸਿਆਣੈ ਬਹੁਤ। ਆਪਾਂ ਨੂੰ ਉਹਦੀ ਗੱਲ ਮੰਨ ਲੈਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਐ।'' ਗੁਰਨੇਕ ਨੇ ਆਪਣੀ ਸਿਆਣਪ ਨਾਲ ਕਿਹਾ।
"ਨਾ ਓਹ ਤਾਂ ਠੀਕ ਐ ਪਰ ਪੈਸਿਆਂ ਦਾ ਇੰਤਜਾਮ ਤਾਂ ਕਰਨਾ ਪਊ। ਤੇਰੀ ਮਾਂ ਆਵਦੀਆਂ ਟੂਮਾਂ ਲਾਹ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਫੜਾਈ ਜਾਂਦੀ ਐ। ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਕੁਸ਼ ਸੁਝਦਾ ਨੀ ਹਾਲੇ...।''
''ਪੁੱਤ ਕਪੁੱਤ ਤਾਂ ਹੋ ਸਕਦੇ ਐ ਪਰ ਮਾਪੇ ਕੁਮਾਪੇ ਕਦੇ ਨੀ ਹੁੰਦੇ ਹੁੰਦੇ।'' ਨੇਕ ਨੇ ਜਿਵੇਂ ਸੁਤੇ-ਸੁਭਾਅ ਈ ਇਹ ਗੱਲ ਆਖ ਦਿੱਤੀ।
''ਲੈ ਪੁੱਤ, ਹਾਅ ਗੱਲ ਤੂੰ ਕੀ ਆਖੀ? ਦੁਖ-ਸੁਖ ਤਾਂ ਸਰੀਰਾਂ ਨਾਲ ਈ ਹੁੰਦੇ ਐ। ਅਸੀਂ ਅੱਜ ਤਾਈ ਤੈਨੂੰ ਕਿਸੇ ਗੱਲੋਂ ਕੋਈ ਕਸਰ ਤਾਂ ਨੀ ਰੱਖੀ?''
''ਨਾਲੇ ਪਹਾੜ 'ਤੇ ਜਾਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਮੈਨੂੰ ਕਰੇਪ ਸੋਲ ਦੇ ਬੂਟ ਲੈ ਦਿਓ। ਮੈਂ ਪਹਿਲਾਂ ਵੀ ਆਖਿਆ ਸੀ ਤੇ ਹੁਣ ਤਾਂ ਪਹਾੜ ਤੇ ਚੜ੍ਹਨ-ਉਤਰਨ ਖਾਤਰ ਤਾਂ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਲੋੜ ਪੈਣੀ ਪੈਣੀ ਐ। ਆਮ ਜੁੱਤੀ ਤਾਂ ਓਥੇ ਦੂਜੇ ਦਿਨ ਟੁੱਟ ਜੂ।''
''ਕੋਈ ਨੀ ਪੁੱਤ ਸਭ ਹੋ ਜੂ, ਤੂੰ ਭੋਰਾ ਫਿਕਰ ਨਾ ਕਰ।'' ਮਾਂ ਨੇ ਦਿਲਾਸਾ ਦਿੱਤਾ।
ਆਥਣੇ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਜਦੋਂ ਦਿਹਾੜੀ ਤੋਂ ਘਰੇ ਆਇਆ ਤਾਂ ਫੇਰ ਗੱਲ ਚੱਲ ਪਈ। ਫੈਸਲਾ ਹੋਇਆ ਕਿ ਪੰਦਰਾਂ ਕੁ ਦਿਨਾਂ ਪਿੱਛੋਂ ਕਰਮੂ ਬਾਣੀਏ ਦਾ ਕੰਮ ਖਤਮ ਕਰਕੇ ਚਾਰ ਪੈਸੇ ਇਕੱਠੇ ਕਰਕੇ ਨੇਕ ਨੂੰ ਪਹਾੜ 'ਤੇ ਲਿਜਾਇਆ ਜਾਵੇ। ਓਨਾ ਚਿਰ ਦਵਾਈ ਏਥੇ ਚਾਲੂ ਰਹੇ। ਨੇਕ ਘਰੇ ਬਹਿ ਕੇ ਆਰਾਮ ਕਰੇ।
ਚਰਨਜੀਤ ਵੀ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਖੇਡਦਾ ਫਿਰਦਾ ਸਭ ਕੁਝ ਸੁਣੀ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਉਹ ਗੁਰਨੇਕ ਤੋਂ ਕੋਈ ਗਿਆਰਾਂ ਬਾਰਾਂ ਕੁ ਸਾਲ ਛੋਟਾ ਸੀ। ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਨੇ ਮੱਥੇ 'ਤੇ ਹੱਥ ਧਰ ਲਿਆ ਜਿਵੇਂ ਡੂੰਘੀਆਂ ਸੋਚਾਂ ਵਿਚ ਕੁਝ ਉਹ ਸੋਚਦਾ ਹੋਵੇ। ਜਦੋਂ ਵੀ ਉਹ ਥੋੜਾ ਬਹੁਤ ਕਿਸੇ ਕਾਰਨ ਉਦਾਸ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਉਹਨੂੰ ਮ੍ਹਿੰਦੋ ਯਾਦ ਆ ਜਾਂਦੀ। ਮ੍ਹਿੰਦੋ ਬੜੀ ਸੁਨੱਖੀ ਤੇ ਸਚਿਆਰੀ ਕੁੜੀ ਸੀ। ਦਿਆਕੁਰ ਨੇ ਵੀ ਉਹਨੂੰ ਘਰ ਦਾ ਕੰਮ ਸਿਖਾਉਣ 'ਚ ਕੋਈ ਕਸਰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਛੱਡੀ। ਅੱਧ-ਪੱਚਧ ਉਹਦਾ ਦਾਜ ਤਾਂ ਉਹਨੇ ਉਹਦੇ ਮੰਗਣੇ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਈ ਬਣਾ ਲਿਆ ਸੀ। ਦਸੂਤੀ ਦੀਆਂ ਕਈ ਚਾਦਰਾਂ 'ਤੇ ਮ੍ਹਿੰਦੋ ਨੇ ਬੜੇ ਸੁਹਣੇ ਬੇਲ-ਬੂਟੇ ਕਢਾਈ ਕਰਕੇ ਪਾਏ ਸਨ। ਵਰਾਂਡੇ 'ਚ ਅੱਡਾ ਲਾ ਕੇ ਆਂਡਣਾਂ-ਗੁਆਢਣਾਂ ਨਾਲ ਰੰਗ-ਬਰੰਗੀਆਂ ਦਰੀਆਂ ਬੁਣੀਆਂ ਸਨ। ਕੋਈ ਅੱਧੀ ਦਰਜਨ ਬੋਹੀਏ ਬਣਾਏ ਸਨ। ਹੋਰ ਨਿਕ-ਸੁੱਕ ਕਾਫੀ ਬਣਾ ਲਿਆ ਸੀ।
ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਵੀ ਜਦੋਂ ਦਿਨ-ਤਿਹਾਰ ਬਜ਼ਾਰ ਗੇੜਾ ਮਾਰਦਾ ਤਾਂ ਕਈ ਨਵੇਂ ਭਾਂਡੇ ਖਰੀਦ ਲਿਆਉਂਦਾ। ਅਜੇ ਪਿਛਲੇ ਤੋਂ ਪਿਛਲੇ ਸਾਲ ਈ ਉਹ ਇਕ ਦਿਨ ਵੱਡੀਆਂ ਤਿੰਨ ਪਰਾਤਾਂ ਖਰੀਦ ਲਿਆਇਆ। ਘਰੇ ਆ ਕੇ ਜਦੋਂ ਸਿਰ ਤੋਂ ਉਹਨੇ ਲਾਹੀਆਂ ਤਾਂ ਦਿਆਕੁਰ ਤੇ ਮ੍ਹਿੰਦੋ ਨੇ ਹੈਰਾਨ ਹੋ ਕੇ ਪੁੱਛਿਆ ਸੀ-
''ਇਹ ਐਨੀਆਂ ਵੱਡੀਆਂ ਪਰਾਤਾਂ ਕੀ ਕਰਨੀਐ?''
"ਲੈ, ਮ੍ਹਿੰਦੋ ਦੇ ਵਿਆਹ 'ਚ ਦੇਵਾਂਗੇ।'' ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਦਾ ਸਾਦਾ ਜਿਹਾ ਜਵਾਬ ਸੁਣ ਕੇ ਮਾਂਵਾਂ ਧੀਆਂ ਕਿੰਨਾ ਚਿਰ ਹੱਸਣੋਂ ਨਹੀਂ ਸਨ ਹਟੀਆਂ।
''ਲੈ ਪਰਾਤਾਂ ਵੀ ਕਦੇ ਦਾਜ 'ਚ ਦੇਈਦੀਆਂ ਹੁੰਦੀਐਂ?'' ਦਿਆਕੁਰ ਨੇ ਕਿਹਾ ਸੀ।
"ਕਿਉਂ ਦੇਣ ਨੂੰ ਕੀ ਐ। ਮੁੰਡੇ ਆਲੇ ਸੋਚਣਗੇ ਤਾਂ ਸਹੀ ਬਈ ਕਿਸੇ ਸਰਦੇ-ਪੁਜਦੇ ਘਰੋਂ ਆਈ ਐ। ਸਮਾਨ 'ਚ ਪਈ ਚੀਜ ਦਿਸਣੀ ਵੀ ਤਾਂ ਚਾਹੀਦੀ ਐ?''
ਪਰ ਦਿਆਕੁਰ ਨਾ ਮੰਨੀ। ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਨੇ ਇਹ ਕਹਿ ਕੇ ਗੱਲ ਖਤਮ ਕੀਤੀ ਬਈ ਚਲੋ ਘਰੇ ਕੰਮ ਆਉਣਗੀਆਂ। ਹੋਰ ਨਹੀਂ 'ਤਾਂ ਵਿਆਹ-ਸਾਹੇ ਵੇਲੇ ਘਰੇ ਲੱਡੂ ਵੱਟਣ ਦੇ ਕੰਮ ਆਉਣਗੀਆਂ। ਹਲਵਾਈਆਂ ਦੀਆਂ ਮਿੰਨਤਾਂ ਤਾਂ ਨਾ ਕਰਨੀਆਂ ਪੈਣਗੀਆਂ।
''ਜੇ ਜਿਊਂਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਤਾਂ ਹੁਣ ਨੂੰ..।'' ਭਗਤ ਸਿਉਂ ਦੇ ਮੂੰਹੋ ਜਿਵੇਂ ਆਪੇ ਇਹ ਗੱਲ ਨਿਕਲ ਗਈ।
"ਲੈ, ਐਵੇਂ ਤੀਜੇ ਕੁ ਦਿਨ ਮ੍ਹਿੰਦੋ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਨ ਬਹਿ ਜਾਂਦੈ। ਬੰਦੇ ਦੇ ਕੋਈ ਵੱਸ ਦੀ ਗੱਲ ਐ। ਜੀਹਦੀ ਚੀਜ ਸੀ ਉਹ ਲੈ ਗਿਆ ਆਪਣੇ ਹੱਥ-ਵੱਸ ਕੀ ਐ ਹੁਣ!" ਦਿਆਕੁਰ ਨੇ ਕਿਹਾ।
ਪਰ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਆਪਣੀ ਉਸ ਮ੍ਹਿੰਦੀ-ਛਿੰਦੀ ਧੀ ਨੂੰ ਕਦੇ ਨਾ ਭੁਲਾ ਸਕਿਆ।
''ਧੀਆਂ ਵੱਡੀਆਂ ਹੋ ਕੇ ਸੌ ਸੁਖ ਦਿੰਦੀਐਂ। ਮਾੜਾ ਜਿਆ ਸਨੇਹਾ ਮਿਲਣ ਦੀ ਦੇਰ ਹੁੰਦੀ ਐ ਫੋਰਾ ਨੀ ਲਾਉਂਦੀਆਂ, ਰਤਾ ਨੀ ਅਟਕਦੀਆਂ। ਸਹੁਰਿਆਂ ਤੋਂ ਵੀ ਭੱਜੀਆਂ ਆਉਂਦੀਐ। ਪੁੱਤਾਂ ਨੇ ਕੀ ਤਾਰ ਦੇਣੈਂ। ਜਾਨ ਦਾ ਖੌਅ ਬਣ ਜਾਂਦੇ ਐ। ਅਗੋਂ ਮਾਪੇ-ਕੁਮਾਪੇ ਪਰਖਦੇ ਐ। ਰੱਬ ਦੀਆਂ ਰੱਬ ਈ ਜਾਣੇ। ਹੇ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਬਖਸ਼ ਲੀਂ।''
ਗੁਰਨੇਕ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਤੇ ਦਿਆਕੁਰ ਦੀਆਂ ਇਹ ਗੱਲਾਂ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਣ ਵੇਲੇ ਈ ਚੁਬਾਰੇ ਜਾ ਚੜ੍ਹਿਆ ਸੀ। ਗੁਰਨੇਕ ਉਂਜ ਅੰਦਰੋਂ ਖੁਸ਼ ਸੀ ਕਿ ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ਓਹੀ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਮਾਂ ਪਿਓ ਵੀ ਉਹੋ ਕੁਝ ਕਰਨ ਨੂੰ ਤਿਆਰ ਸਨ ਭਾਵੇਂ ਔਖੇ ਬਹੁਤ ਸਨ। ਕਦੇ ਕਦੇ ਵਿਹੜੇ 'ਚ ਖੇਡਦੇ ਚਰਨੀ ਨੂੰ ਉਹ ਮੱਤਾਂ ਦੇਣ ਲੱਗ ਪੈਂਦਾ-
''ਓਏ ਪੜ੍ਹ ਲੈ ਚਾਰ ਅੱਖਰ ਕੰਮ ਆਉਣਗੇ।''
ਚਰਨਜੀਤ ਦੇ ਛੋਟੇ ਮਨ ਨੂੰ ਹੈਰਾਨੀ ਹੁੰਦੀ। ਘਰ ਵਿਚ ਜੋ ਕੁਝ ਵਾਪਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ਉਹਦਾ ਨਿੱਕਾ ਸੁਚੇਤ ਮਨ ਮੰਨਣ ਨੂੰ ਜਿਵੇਂ ਤਿਆਰ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਕਿਧਰੇ ਕੋਈ ਗੜਬੜ ਜ਼ਰੂਰ ਸੀ। ਉਹਦੀ ਆਪਣੀ ਜੁੱਤੀ ਗੁਆਚੀ ਨੂੰ ਤਾਂ ਮਹੀਨਾ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਬੁੱਧੂ ਅਜੇ ਤਕ ਨਵੀਂ ਜੁੱਤੀ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਬਣਾ ਕੇ ਲਿਆਇਆ। ਮਘੋਰਿਆਂ ਆਲੇ ਫਲੀਟ ਉਹਨੂੰ ਪਾਉਣੇ ਪੈਂਦੇ। ਤੱਤੇ ਰੇਤੇ ਨਾਲ ਪੈਰ ਭੁੱਜ ਕੇ ਖਿੱਲਾਂ ਹੋ ਜਾਂਦੇ। ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਗੁਰਨੇਕ ਲਈ ਘਰ 'ਚ ਕਰੇਪਸੋਲ ਦੇ ਬੂਟ ਖਰੀਦਣ ਦੀਆਂ ਸਲਾਹਾਂ ਹੋ ਰਹੀਆਂ ਸਨ। ਉਹਨੂੰ ਕਦੇ-ਕਦੇ ਬੜੀ ਖਿਝ ਆਉਂਦੀ। ਪਰ ਉਹਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹਦੀ ਕਿਸੇ ਨੇ ਨਹੀਂ ਸੁਣਨੀ। ਸੋ ਉਹ ਅੰਦਰੇ-ਅੰਦਰ ਸੜਦਾ-ਭੁਜਦਾ ਸਬਰ ਕਰ ਲੈਂਦਾ। ਉਂਜ ਪੜ੍ਹਨ 'ਚ ਉਹ ਬਹੁਤ ਹੁਸ਼ਿਆਰ ਸੀ। ਪਹਿਲੇ ਤਿੰਨ ਚਾਰ ਮੁੰਡਿਆਂ 'ਚ ਈ ਰਹਿੰਦਾ। ਉਹਨੇ ਗੁਆਂਢੀਆਂ ਦੇ ਮੁੰਡੇ ਮਹਾਂਵੀਰ ਨਾਲ ਆੜੀ ਪਾ ਲਈ ਸੀ। ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਗੁਆਂਢ ਕਈ ਘਰ ਪਿੱਛੋਂ ਰਾਜਸਥਾਨ 'ਚੋਂ ਆਏ ਬਾਣੀਆਂ ਦੇ ਸਨ ਜਿਹੜੇ ਅਕਸਰ ਗੁੜ-ਸ਼ੱਕਰ ਦੀਆਂ ਦੁਕਾਨਾਂ ਕਰਦੇ ਹੁੰਦੇ। ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਏਧਰਲੇ ਲੋਕ ਗਡੋਡੂ ਆਖਦੇ ਹੁੰਦੇ। ਮਹਾਂਵੀਰ ਗਡੋਡੂਆਂ ਦਾ ਮੁੰਡਾ ਸੀ। ਉਹ ਹਿਸਾਬ ਦੇ ਸੁਆਲ ਝੱਟ ਕੱਢ ਲੈਂਦਾ। ਚਰਨੀ ਵੀ ਉਸ ਨਾਲ ਬਹਿ ਕੇ ਸਕੂਲ ਦਾ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਅਤੇ ਉਹਤੋਂ ਸਵਾਲ ਵੀ ਸਮਝਦਾ ਰਹਿੰਦਾ। ਮਹਾਂਵੀਰ ਬਹੁਤ ਹੁਸ਼ਿਆਰ ਸੀ ਪੜਾਈ ਵਿਚ। ਹਿਸਾਬ ਦੇ ਸਬਜੈਕਟ ਵਿਚ ਤਾਂ ਉਹ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਮੂਹਰੇ ਨਾ ਆਉਣ ਦਿੰਦਾ। ਚਰਨੀ ਵੀ ਉਹਦੇ ਨਾਲ ਈ ਮਿੱਕਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਾ ਪਰ ਹਿਸਾਬ ਦਾ ਸਬਜੈਕਟ ਉਹਨੂੰ ਔਖਾ ਲਗਦਾ। ਕਦੇ ਉਹ ਮਹਾਂਬੀਰ ਕੀ ਹੱਟੀ 'ਤੇ ਬਹਿ ਕੇ ਪੜ੍ਹਦੇ ਤੇ ਕਦੇ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਹੋਰਾਂ ਦੇ ਚੁਬਾਰੇ ਵਿਚ ਪਰ ਉਦੋਂ ਜਦੋਂ ਗੁਰਨੇਕ ਬਾਹਰ-ਅੰਦਰ ਗਿਆ ਹੁੰਦਾ। ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਨੇ ਕੁਝ ਕੁ ਸਾਲਾਂ 'ਚ ਦੋ ਚੁਬਾਰੇ ਛੱਤ ਲਏ ਸਨ। ਇਕ ਛੋਟਾ ਸੀ ਦੂਜਾ ਵੱਡਾ ਸੀ ਤੇ ਜ਼ਿਆਦਾ ਹਵਾਦਾਰ ਵੀ ਕਿਉਂਕਿ ਉਹਦੇ ਵਿਚ ਕਈ ਖਿੜਕੀਆਂ ਸਨ ਤੇ ਹਵਾਦਾਰ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਚਰਨੀ ਨੂੰ ਓਸ ਚੁਬਾਰੇ ਵਿਚ ਬਹਿ ਕੇ ਪੜਨਾ ਚੰਗਾ ਲਗਦਾ। ਪਰ ਗੁਰਨੇਕ ਨੇ ਓਥੇ ਆਪਣਾ ਇਕ ਪੱਕਾ ਮੰਜਾ ਡਾਹ ਰੱਖਿਆ ਸੀ।
ਅੱਜ ਫੇਰ ਚਰਨੀ ਦੇ ਕੰਨੀਂ ਵਲੇਲ ਪਈ। ਉਹਦੇ ਮਾਂ ਪਿਓ ਨੇਕ ਦੇ ਵਿਆਹ ਬਾਰੇ ਗੱਲਾਂ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ।
''ਉਹ ਪਰੋਜਪੁਰ ਆਲੇ ਦੋ ਸਨੇਹੇ ਭੇਜ ਚੁੱਕੇ ਐ..।'' ਭਗਤ ਸਿਉਂ ਨੇ ਦਿਆਕੁਰ ਕੋਲੇ ਗੱਲ ਛੇੜੀ ਸੀ।
''ਪਹਿਲਾਂ ਇਹਨੂੰ ਠੀਕ ਤਾਂ ਹੋ ਲੈਣ ਦੀਏ। ਵਿਆਹ ਨੂੰ ਕਿਹੜਾ ਇਹਦੀ ਉਮਰ ਨੰਘ ਚੱਲੀ ਐ। ਐਡੇ ਵੱਡੇ ਖਰਚੇ ਕਿਹੜੇ ਇਕੋ ਦਿਨ 'ਚ ਹੋ ਜਾਣੇ ਐਂ। ਉਹ ਰੋਜ ਮੇਰਾ ਸਿਰ ਖਾਂਦੈ, ਉਹਨੂੰ ਉਹ ਜਿਹੜੇ ਬੂਟ-ਬਾਟ ਜੇ ਉਹ ਮੰਗਦੈ ਲੈ ਕੇ ਪਰਾਂ ਕਰ।''
''ਮੈਂ ਚਰੰਜੀ ਦੀ ਦੁਕਾਨ ਤੋਂ ਪਤਾ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਪੂਰੇ ਚਾਲ੍ਹੀਆਂ ਦੇ ਐ। ਕਲ੍ਹ ਪਰਸੋਂ ਨੂੰ ਜਾ ਕੇ ਲੈ ਆਵਾਂਗੇ।'' ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਨੇ ਸੋਚ ਕੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ।
ਚਰਨੀ ਨੇ ਮੌਕਾ ਦੇਖ ਕੇ, ਖੇਡ ਵਿਚੇ ਛੱਡ ਕੇ, ਆਪਣੇ ਬਾਪੂ ਦੇ ਪਿੱਛੋਂ ਦੀ ਆ ਕੇ ਉਹਦੀ ਧੌਣ ਦੁਆਲੇ ਬਾਹਾਂ ਪਾ ਕੇ ਜੱਫੀ ਪਾ ਲਈ। ਭਗਤ ਸਿਉਂ ਨੂੰ ਉਹਦਾ ਇਹ ਲਾਡ ਚੰਗਾ ਲਗਦਾ ਸੀ।
''ਓਏ ਮੇਰਾ ਗਲ਼ ਘੁੱਟਿਆ ਜਾਊ..।'' ਉਹਨੇ ਐਵੇਂ ਈ ਕਿਹਾ।
''ਬਾਪੂ ਜੀ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਲੈ ਦਿਓ ਬੂਟ।'' ਚਰਨੀ ਨੇ ਬੜੇ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਮਨਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ।
''ਪੁੱਤ ਤੇਰੀ ਜੁੱਤੀ ਤਾਂ ਆਈ ਲੈ। ਬੁੱਧੂ ਬੱਸ ਅਜ-ਭਲਕ ਆਇਆ ਖੜੈ।''
ਚਰਨੀ ਢਿੱਲਾ ਜਿਆ ਮੂੰਹ ਕਰਕੇ ਸੋਚਣ ਲੱਗ ਪਿਆ-''ਉਹਨੂੰ ਤਾਂ ਕਰੇਪਸੋਲ ਦੇ ਚਾਲ੍ਹੀਆਂ ਦੇ ਬੂਟ ਤੇ ਮੈਨੂੰ...।''
''ਚਲ ਫੇਰ ਇਕ ਆਨਾ ਈ ਦੇ ਦੇ।'' ਚਰਨੀ ਨੇ ਹਾਰ ਮੰਨਦਿਆਂ ਜਾਂਦੇ ਚੋਰ ਦੀ ਲੰਗੋਟੀ ਨੂੰ ਹੱਥ ਪਾਉਣਾ ਚਾਹਿਆ।
''ਆਨਾ ਦੇ ਕੇ ਤਾਂ ਮੈਂ ਇਕ ਅੱਖੋਂ ਕਾਣਾ ਹੋ ਜੂੰ।'' ਭਗਤ ਸਿਉਂ ਨੇ ਸ਼ਰਾਰਤੀ ਜਿਹਾ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ।
''ਨਹੀਂ, ਅੱਖ ਆਲਾ ਆਨਾ ਨੀ। ਦੂਜਾ...।''
''ਦੂਜਾ ਕਿਹੜਾ ਬਈ? ਆਪਣੀਆਂ ਅੱਖਾਂ 'ਚ ਤਾਂ ਰੱਬ ਨੇ ਦੋ ਆਨੇ ਈ ਦਿੱਤੇ ਐ ਨਾ!''
''ਊਂ-ਹੂੰ। ਮੈਂ ਨੀਂ-। ਓਹ ਕਿੰਗਰਿਆਂ ਆਲਾ ਆਨਾ-ਪੈਸਿਆਂ ਆਲਾ..।''
''ਪੈਸਿਆਂ ਆਲੇ ਤਾਂ ਪੈਸੇ ਹੁੰਦੇ ਐ। ਮੋਰੀ ਆਲੇ, ਡੱਬਲੀ...।''
''ਤੇ ਹੋਰ ਧਿਆਨੀਆਂ, ਆਨੇ, ਦੁਆਨੀਆਂ ਕਿੱਧਰ ਗਏ?''
ਦਿਆਕੁਰ ਥੋੜਾ ਚਿਰ ਤਾਂ ਸੁਣਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਫੇਰ ਚਰਨੀ ਵੱਲ ਮੋਹ ਨਾਲ ਝਾਕਦਿਆਂ ਕਹਿੰਦੀ-
''ਕਿਉਂ ਸਤਾਉਂਦਾ ਹੁੰਨੈ ਜੁਆਕ ਨੂੰ। ਵਿਚਾਰੇ ਨੂੰ ਇਕ ਆਨਾ ਦੇ ਪਰ੍ਹਾਂ ਉਹਦਾ ਮਿੱਠੀਆਂ ਗੋਲੀਆਂ ਖਾਣ ਨੂੰ ਜੀ ਕਰਦਾ ਹੋਊ।''
ਭਗਤ ਸਿਉਂ ਖਾਸੇ ਚਿਰ ਪਿੱਛੋਂ ਚਰਨੀ ਨੂੰ ਆਨਾ ਜਾਂ ਅਧਿਆਨੀ ਦਿੰਦਾ।
ਦੋ ਕੁ ਦਿਨਾਂ ਪਿੱਛੋਂ ਗੁਰਨੇਕ ਦੇ ਕਰੇਪਸੋਲ ਦੇ ਬੂਟ ਵੀ ਆ ਗਏ। ਬੂਟਾਂ ਦਾ ਚਮੜਾ ਬੜਾ ਮੁਲਾਇਮ ਤੇ ਪਤਲਾ ਸੀ। ਬਾਹਰੋਂ ਇਉਂ ਲਗਦੇ ਸਨ ਜਿਵੇਂ ਖੱਲ ਪੁੱਠੀ ਕਰਕੇ ਸਿਉਂਤੇ ਹੋਣ। ਉੱਤੋਂ ਚਮਕਦੇ ਨਹੀਂ ਸਨ ਸਗੋਂ ਖੁਰਦਰੇ ਜਿਹੇ ਸਨ। ਗੁਰਨੇਕ ਦਾ ਕਹਿਣਾ ਸੀ ਕਿ ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਪਾਲਿਸ਼ ਕਰਨ ਦੀ ਕਦੇ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਪੈਂਦੀ। ਬੂਟਾਂ ਦੇ ਤਲ਼ੇ ਮਟਮੈਲੀ ਜਿਹੀ ਰਬੜ (ਕਰੇਪਸੋਲ) ਦੇ ਬਣੇ ਹੋਏ ਸਨ ਤੇ ਬੜੇ ਨਰਮ ਸਨ। ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਉਂਗਲ ਨਾਲ ਦਬਾਇਆਂ, ਵਿਚ ਉਂਗਲ ਖੁੱਭ ਜਾਂਦੀ। ਉੱਤੋਂ ਉਹ ਖੁਰਦਰੇ ਜਿਹੇ ਸਨ-ਨਿੱਕੇ ਨਿੱਕੇ ਉੱਚੇ ਨੀਵੇਂ ਟੋਏ ਜਿਹੇ ਪਏ ਹੋਏ ਸਨ। ਅੱਡੀ ਵਾਲੀ ਥਾਂ ਉੱਚੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਸਾਰਾ ਤਲ਼ਾ ਇਕ-ਸਾਰ ਈ ਸੀ। ਗੁਰਨੇਕ ਦਿਨ 'ਚ ਕਈ ਵਾਰੀ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਇਕ ਖਾਸ ਉਹਨਾਂ ਲਈ ਰੱਖੀ ਲੀਰ ਨਾਲ ਥੱਲਿਓਂ ਉੱਤੋਂ ਸਾਫ ਕਰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ। ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਉਲਟ-ਪਲਟ ਦੇ ਦੇਖਦਾ ਵੀ ਰਹਿੰਦਾ। ਇਉਂ ਕਰਦਾ ਗੁਰਨੇਕ, ਚਰਨੀ ਨੂੰ ਵਿਹੁ ਵਰਗਾ ਲਗਦਾ। ਉਹ ਸੋਚਦਾ- ''ਆਪ ਤਾਂ ਪੜਾਈ ਛੱਡ 'ਤੀ ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਮੱਤਾਂ। ਮੇਰੇ ਪੈਰੀਂ ਜੁੱਤੀ ਨੀ ਤੇ ਜਨਾਬ ਦੇ ਕਰੇਪਸੋਲ ਦੇ ਬੂਟ। ਹੁਣ ਤਾਂ ਖੰਘ ਆਉਣੋਂ ਵੀ ਹਟ-ਗੀ ਪਰ ਪਹਾੜ ਤੇ ਜਾਣ ਦੀਆਂ ਤਿਆਰੀ ਐਂ?' ਉਹ ਆਪਣੀਆਂ ਛੋਟੀਆਂ ਸੋਚਾਂ ਵਿਚ ਗੁਆਚ ਕੇ ਕਿਸੇ ਹਮ-ਉਮਰ ਨਾਲ ਖੇਡਣ ਜਾ ਲਗਦਾ।
ਗੁਰਨੇਕ ਬਿਮਾਰੀ ਦਾ ਬਹਾਨਾ ਲਾ ਕੇ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਵੱਡੇ ਚੁਬਾਰੇ ਵਿਚ ਬੈਠਾ ਅਲਮਾਰੀ ਵਿਚੋਂ ਕੱਢ ਕੇ ਕਿੱਸੇ ਕਹਾਣੀਆਂ ਪੜ੍ਹਦਾ ਰਹਿੰਦਾ। ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਜਿੱਥੇ ਇਕ ਪਾਸੇ ਗੁਰਬਾਣੀ ਦਾ ਸਤਿਕਾਰ ਸੀ ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਉਹਨੂੰ ਪੁਰਾਣੇ ਸਮੇਂ ਦਾ ਸਾਹਿਤ ਪੜਨ ਦਾ ਵੀ ਸ਼ੌਕ ਸੀ। ਉਹਨੇ ਕਈ ਕਿੱਸੇ-ਕਿਤਾਬਾਂ ਜਿਵੇਂ ਹੀਰ-ਰਾਂਝਾ, ਸੱਸੀ ਪੁਨੂੰ, ਮਿਰਜ਼ਾ-ਸਾਹਿਬਾਂ, ਸੋਹਣੀ-ਮਹੀਵਾਲ, ਯੂਸਫ-ਜ਼ੁਲੈਖਾਂ ਵਾਰਾਂ ਭਾਈ ਗੁਰਦਾਸ, ਗ੍ਰੰਥਾਂ ਦੇ ਟੀਕੇ, ਸਾਂਈਂ ਬੁੱਲ੍ਹੇ ਸ਼ਾਹ ਅਤੇ ਹੋਰ ਬੜੀਆਂ ਕਿਤਾਬਾਂ ਵੱਡੇ ਚੁਬਾਰੇ ਦੀ ਅਲਮਾਰੀ ਵਿਚ ਸਾਂਭ ਰਖੀਆਂ ਸਨ। ਉਹ ਸਭ ਪੜ੍ਹ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਗੁਰਨੇਕ ਵੀ ਅਜਕਲ੍ਹ ਕਿੱਸੇ-ਕਿਤਾਬਾਂ ਪੜ੍ਹਦਾ ਰਹਿੰਦਾ। ਕਿਸੇ ਚੀਜ਼ ਦੀ ਲੋੜ ਪੈਣ ਤੇ ਉਹ ਚਰਨੀ ਨੂੰ ਉੱਤੋਂ ਈ ਆਵਾਜ਼ ਮਾਰਦਾ ਅਤੇ ਉਹਨੂੰ ਕੁਝ ਨਾ ਕੁਝ ਕਦੇ ਬਜ਼ਾਰੋਂ ਜਾਂ ਕਦੇ ਕਿਸੇ ਦੇ ਘਰੋਂ ਲਿਆਉਣ ਲਈ ਭਜਾਈ ਰਖਦਾ। ਗੁਰਨੇਕ ਨੂੰ ਅੱਜ ਕੱਲ੍ਹ ਆਪਣੇ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰਾਂ ਤੇ ਯਾਰਾਂ ਦੋਸਤਾਂ ਨੂੰ ਚਿੱਠੀਆਂ ਲਿਖਣ ਦਾ ਨਵਾਂ ਸ਼ੌਕ ਵੀ ਜਾਗ ਪਿਆ ਸੀ। ਦਿਨ ਵਿਚ ਇਕ ਦੋ ਗੇੜੇ ਡਾਕਖਾਨੇ ਦੇ ਚਰਨੀ ਨੂੰ ਜ਼ਰੂਰ ਲਾਉਣੇ ਪੈਂਦੇ। ਕਦੇ ਪੋਸਟ ਕਾਰਡ ਖਰੀਦਣ ਲਈ ਤੇ ਕਦੇ ਲਿਖੇ ਹੋਏ ਪੋਸਟ ਕਾਰਡ ਡਾਕਖਾਨੇ ਦੇ ਮੂਹਰਲੇ ਡੱਬੇ ਵਿਚ ਪੌਣ ਲਈ।
ਗੁਰਨੇਕ ਆਥਣ-ਸਵੇਰ ਕਦੇ ਕਦੇ ਆਪਣੇ ਪੁਰਾਣੇ ਜਮਾਤੀ ਦੇਸ ਰਾਜ ਨਾਲ ਬਾਹਰ ਤੁਰਨ ਫਿਰਨ ਚਲਾ ਜਾਂਦਾ। ਦੇਸ ਹੁਣ ਨੌਵੀਂ 'ਚ ਪੜ੍ਹਨ ਲੱਗ ਪਿਆ ਸੀ। ਦੋਹਾਂ ਦੀ ਦੋਸਤੀ ਅਜੇ ਵੀ ਕਾਇਮ ਸੀ। ਗੁਰਨੇਕ ਦੇਸ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਕਦੇ-ਕਦਾਈਂ ਕੋਈ ਕਿੱਸਾ-ਕਹਾਣੀ ਦੇ ਦਿੰਦਾ। ਦੇਸ ਨੇ ਇਕ ਦਿਨ ਉਹਨੂੰ ਇਕ ਕਿਤਾਬ ਖਾਕੀ ਲਿਫਾਫੇ ਵਿਚ ਪਾ ਕੇ ਦਿੱਤੀ ਤੇ ਕਿਹਾ-
"ਇਹਨੂੰ ਘਰੇ ਜਾ ਕੇ, 'ਕੱਲਾ ਬਹਿ ਕੇ ਦੇਖੀਂ।''
ਗੁਰਨੇਕ ਨੇ ਚੁਬਾਰੇ ਵਿਚ ਜਾਣ ਸਾਰ ਜਦੋਂ ਲਿਫਾਫਾ ਖੋਹਲਿਆ ਤੇ ਉਸ ਵਿਚੋਂ ਕਿਤਾਬ ਕੱਢ ਕੇ ਜਦੋਂ ਵਿਚਾਲਿਓਂ ਜਿਉਂ ਖੋਹਲੀ ਤਾਂ ਉਹਦੇ ਸਰੀਰ ਵਿਚੋਂ ਜਿਵੇਂ ਚੰਗਿਆੜੇ ਜਿਹੇ ਨਿਕਲਣ ਲੱਗ ਪਏ। ਉਹ ਬੁਹਤਾ ਚਿਰ ਕਿਤਾਬ ਵਿਚ ਬਣੀਆਂ ਮੂਰਤਾਂ ਨੂੰ ਨਾ ਦੇਖ ਸਕਿਆ ਤੇ ਉਹਨੇ ਕਿਸੇ ਦੇ ਆਉਣ ਦੇ ਡਰੋਂ ਉਹ ਕਿਤਾਬ ਅਲਮਾਰੀ ਵਿਚ ਰੱਖੀਆਂ ਕਿਤਾਬਾਂ ਦੇ ਉਤਲੇ ਖਾਨੇ ਵਿਚ ਲੁਕੋ ਦਿੱਤੀ।
ਦੇਸ ਨੇ ਨੇਕ ਦੀ ਕੋਈ ਦੋ ਕੁ ਹੋਰ ਮੁੰਡਿਆਂ ਨਾਲ ਵੀ ਮੁਲਾਕਾਤ ਕਰਾਈ। ਉਹ ਮੁੰਡੇ ਹਿੰਦੀ ਸਕੂਲ ਵਿਚ ਪੜ੍ਹਦੇ ਸਨ ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਦੇਸ ਨੂੰ ਤੇ ਨੇਕ ਨੂੰ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਡਿੱਗੀ ਵਾਲੀ ਬਗੀਚੀ ਵਿਚ ਪੰਜ ਵਜੇ ਮਿਲਣ ਲਈ ਕਿਹਾ ਤੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਉਥੇ ਕਈ ਤਰਾਂ ਦੀਆਂ ਖੇਡਾਂ ਉਹ ਖੇਡਦੇ ਹੁੰਦੇ ਸਨ। ਜਦੋਂ ਉਸ ਦਿਨ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਉਹ ਦੋਵੇਂ ਬਗੀਚੀ ਵਿਚ ਗਏ ਤਾਂ ਉਥੇ ਸੱਤ ਅੱਠ ਮੁੰਡੇ ਅੱਧੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਵਾਲੀਆਂ ਕਮੀਜ਼ਾਂ ਅਤੇ ਵੱਡੇ ਵੱਡੇ ਪੌਂਚਿਆਂ ਵਾਲੀਆਂ ਖਾਕੀ ਨੀਕਰਾਂ ਪਾਈ, ਇਕ ਲਾਈਨ ਵਿਚ ਖੜ੍ਹੇ ਸਨ। ਉਹਨਾਂ ਦੋਹਾਂ ਨੂੰ ਦੇਖਦਿਆਂ ਹੀ ਤਕੜੇ ਤੇ ਲੰਮੇ ਜਿਹੇ ਮੁੰਡੇ ਨੇ ਜਿਸ ਦਾ ਨਾਂ ਜਗਨ ਸੀ ਕਿਹਾ, ''ਆਈਏ, ਹਮ ਹਮਾਰੇ ਸੰਘ ਮੇਂ ਆਪ ਕਾ ਸਵਾਗਤ ਕਰਤੇ ਹੈਂ।'' ਉਹ ਦੋਵੇਂ ਚੁੱਪ ਰਹੇ। ਦੇਸ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਪਹਿਲੇ ਦਿਨ ਉਹ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਖੇਡਦਿਆਂ ਨੂੰ ਹੀ ਦੇਖਣਗੇ। ਅਤੇ ਉਹ ਇਕ ਪਾਸੇ ਜਿਹੇ ਹੋ ਕੇ ਖੜ੍ਹ ਗਏ।
ਖਾਕੀ ਨਿੱਕਰਾਂ ਵਾਲਿਆਂ ਨੇ ਇਕ ਲਾਈਨ ਬਣਾਈ ਤੇ ਜਗਨ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਹੋ ਕੇ ਖੜ੍ਹ ਗਿਆ। ਸਾਰਿਆਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਸੱਜੇ ਹੱਥ ਹਿੱਕ ਨਾਲ ਲਾਏ। ਹੱਥਾਂ ਦੀਆਂ ਹਥੇਲੀਆਂ ਹੇਠਾਂ ਵੱਲ ਕੀਤੀਆਂ ਅਤੇ ਕੋਈ ਗੀਤ ਜਿਹਾ ਗਾਇਆ। ਉਸ ਪਿਛੋਂ ਇਕ ਪਾਸੇ ਪਈਆਂ ਕੁਝ ਡਾਂਗਾਂ ਵਿਚੋਂ ਸਭ ਨੇ ਇਕ-ਇਕ ਡਾਂਗ ਚੁੱਕ ਲਈ। ਡਾਂਗਾਂ ਦੀ ਲੰਬਾਈ ਉਨਾਂ ਦੇ ਮੋਢਿਆਂ ਤੋਂ ਥੋੜੀ ਘੱਟ ਸੀ। ਸਿਰਫ ਇਕ ਈ ਮੁੰਡਾ ਮਧਰੇ ਜਿਹੇ ਕੱਦ ਦਾ ਸੀ ਜਿਸ ਦੇ ਕੰਨ ਤਕ ਡਾਂਗ ਦਾ ਸਿਰਾ ਪਹੁੰਚਦਾ ਸੀ। ਜਗਨ ਨੇ ਡਾਂਗ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਸਰੀਰ ਦੇ ਆਲੇ-ਦੁਆਲੇ ਘੁਮਾਉਂਦਿਆਂ ਹਰਕਤਾਂ ਕਰਕੇ ਦਿਖਾਈਆਂ ਤੇ ਸਭ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਕਿ ਉਹ ਵੀ ਵਾਰੀ-ਵਾਰੀ ਓਵੇਂ ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਕਰਨ, ਜਿਵੇਂ ਉਸ ਨੇ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਉਹਨੇ ਦੋ ਤਿੰਨ ਵਾਰੀ ਫੇਰ ਹਰਕਤਾਂ ਦੁਹਰਾਈਆਂ ਤੇ ਬਾਕੀਆਂ ਨੇ ਵੀ ਉਸ ਵਾਂਗ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ। ਜਿਸ ਨੂੰ ਠੀਕ ਤਰਾਂ ਨਾ ਕਰਨਾਂ ਆਇਆ ਉਸ ਨੂੰ ਉਹਨੇ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਦੁਬਾਰਾ ਸਮਝਾਇਆ।
ਉਸ ਪਿੱਛੋਂ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਖੋ-ਖੋ ਖੇਡਣੀ ਸੀ। ਉਸ ਖੇਡ ਲਈ ਉਸ ਨੇ ਨੇਕ ਅਤੇ ਦੇਸ ਨੂੰ ਵੀ ਬੁਲਾਇਆ ਤੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਖੋ-ਖੋ ਕਿਵੇਂ ਖੇਡੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਨੇਕ ਨੂੰ ਉਹ ਕਾਫੀ ਤੇਜ਼ ਖੇਡ ਲੱਗੀ। ਉਹ ਨੂੰ ਬਹਿ ਕੇ ਇਕ ਦਮ ਭੱਜਣਾ ਔਖਾ ਲਗਦਾ ਸੀ ਤੇ ਫੇਰ ਉਸ ਪਿੱਛੋਂ ਤੇਜ ਭਜਦੇ ਮੁੰਡਿਆਂ ਨੂੰ ਫੜਨਾ ਵੀ ਔਖਾ ਲਗਦਾ ਸੀ। ਖਾਸ ਕਰ ਜਦੋਂ ਭੱਜਣ ਵਾਲਾ ਮੁੰਡਾ ਬੈਠੇ ਮੁੰਡਿਆਂ ਦੀ ਕਤਾਰ ਵਿਚੋਂ ਏਧਰ ਓਧਰ ਭੱਜ ਕੇ ਨਿਕਲ ਜਾਂਦਾ। ਕੋਈ ਘੰਟੇ ਕੁ ਮਗਰੋਂ ਛੁੱਟੀ ਕਰਨ ਵੇਲੇ ਜਗਨ ਨੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਕਿਹਾ-
''ਹਮ ਬਹੁਤ ਪ੍ਰਾਤੈ ਭ੍ਰਮਣ ਕਰਨੇ ਬੜੀ ਨਹਿਰ ਕੇ ਛੋਰ ਪਰ ਜਾਇਆ ਕਰਤੇ ਹੈਂ ਕਿਆ ਆਪ ਹਮਾਰੇ ਸਾਥ ਪ੍ਰਤੀ ਦਿਨ ਭ੍ਰਮਣ ਕਰਨਾ ਚਾਹੋਗੇ?'' ਸੰਗਦਿਆਂ ਦੋਹਾਂ ਨੇ ਹਾਂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ। ਗੁਰਨੇਕ ਨੂੰ ਜਗਨ ਔਖੀ ਜਿਹੀ ਹਿੰਦੀ ਬੋਲਦਾ ਕੁਝ ਚੰਗਾ ਜਿਹਾ ਨਾ ਲੱਗਿਆ।
ਅਗਲੀ ਸਵੇਰ ਜਗਨ ਤੇ ਉਹਦੇ ਦੋਸਤ ਮੂੰਹ ਹਨੇਰੇ ਈ ਗਲੀ ਵਿਚ ਖੜ੍ਹ ਕੇ ਆਵਾਜ਼ਾਂ ਮਾਰਨ ਲੱਗ ਪਏ-
''ਗੁਰਨੇਕ ਸਿੰਘ ਜੀ। ਚਲੀਏ ਉਠ ਜਾਈਏ। ਪ੍ਰਾਤੈ ਹੋ ਚੁਕੀ ਹੈ।''
''ਗੁਰਨੇਕ ਸਿੰਘ ਜੀ...।''
''ਗੁਰਨੇਕ ਜੀ...।''
ਗੁਰਨੇਕ ਗੂੜੀ ਨੀਂਦ ਵਿਚ ਸੁੱਤਾ ਪਿਆ ਸੀ। ਉਹਦਾ ਭੋਰਾ ਭਰ ਵੀ ਜੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਰਦਾ ਕਿ ਉਹ ਝੱਟ ਉਠ ਕੇ ਉਹਨਾਂ ਨਾਲ ਤੁਰ ਪਵੇ ਪਰ ਕਿਉਂਕਿ ਵਾਅਦਾ ਕਰ ਚੁੱਕਾ ਸੀ, ਸੋ ਉਠਣਾ ਪਿਆ। ਉੱਠ ਕੇ ਉਹਨੇ ਮੂੰਹ 'ਤੇ ਪਾਣੀ ਦੇ ਛਿੱਟੇ ਮਾਰੇ ਤੇ ਕਾਹਲ਼ੀ ਕਾਹਲ਼ੀ ਉਸੇ ਤਰਾਂ ਈ ਉਹ ਚੁਬਾਰੇ ਦੀਆਂ ਪੌੜੀਆਂ ਥੱਲੇ ਉੱਤਰ ਆਇਆ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਉਸ ਤਰਾਂ ਹੀ ਗੁਆਢੋਂ ਦੇਸ ਨੂੰ ਵੀ ਜਗਾ ਲਿਆ।
ਤਿੰਨ-ਚਾਰ ਕੁ ਦਿਨ ਇਹ ਸਿਲਸਿਲਾ ਆਥਣ-ਸਵੇਰ ਚਲਦਾ ਰਿਹਾ। ਗੁਰਨੇਕ ਬਹੁਤਾ ਸਵੇਰੇ ਉੱਠਣ ਦਾ ਆਦੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਉਂਜ ਵੀ ਠੰਢ ਬਹੁਤ ਵਧ ਗਈ ਸੀ ਤੇ ਰਜਾਈ 'ਚੋਂ ਉੱਠਣ ਨੂੰ ਜੀਅ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਰਦਾ। ਉਹ ਸੋਚਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਕੋਲੋਂ ਖਹਿੜਾ ਕਿਵੇਂ ਛੁਡਾਇਆ ਜਾਵੇ। ਅੱਠ-ਦਸ ਦਿਨਾਂ ਮਗਰੋਂ ਜਦੋਂ ਉਹਦੀ ਪੂਰੀ ਬੱਸ ਈ ਹੋ ਗਈ ਤਾਂ ਉਹਨੂੰ ਇਕ ਸਕੀਮ ਸੁੱਝੀ। ਜਗਨ ਤੇ ਉਹਦੇ ਦੋਸਤ ਚੁਬਾਰੇ ਹੇਠਾਂ ਖੜ੍ਹੇ ਹੋ ਕੇ ਉੱਚੀ-ਉੱਚੀ ਆਵਾਜਾਂ ਮਾਰਿਆ ਕਰਦੇ ਸਨ। ਉਸ ਦਿਨ ਗੁਰਨੇਕ ਨੇ ਚੁਬਾਰੇ ਦੀ ਬਾਰੀ ਖੋਹਲ ਕੇ ਠੰਢੇ ਪਾਣੀ ਦੀ ਬਾਲਟੀ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਸਿਰਾਂ ਤੇ ਪਾ ਦਿੱਤੀ ਤੇ ਨਾਲ ਦੀ ਨਾਲ ਬਾਰੀ ਬੰਦ ਕਰ ਲਈ। ਉਹ ਸਾਰੇ ਉਭੜਵਾਹੇ ਏਧਰ ਓਧਰ ਭੱਜ ਤੁਰੇ। ਉਸ ਦਿਨ ਪਿੱਛੋਂ ਜਗਨ ਤੇ ਉਹਦੇ ਦੋਸਤ, ਉਹਨੂੰ ਬੁਲਾਉਣ ਨਾ ਆਏ। ਦੇਸ ਨਾਲ ਕੀ ਵਾਪਰੀ, ਉਹਨੂੰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਹਾਂ ਆਪਣਾ ਖਹਿੜਾ ਉਹਨੇ ਛੁਡਾ ਲਿਆ ਸੀ।
ਦੇਸ ਦੀ ਦਿੱਤੀ ਹੋਈ ਕਿਤਾਬ ਉਹ ਰਾਤ ਨੂੰ ਹੀ ਪੜ੍ਹਦਾ ਤੇ ਉਸ ਵਿਚਲੀਆਂ ਮੂਰਤਾਂ ਵੀ ਦੇਖਦਾ। ਉਸ ਨੇ ਉਹ ਕਿਤਾਬ ਇਕ-ਇਕ ਅੱਖਰ ਕਰਕੇ ਸਾਰੀ ਪੜ੍ਹੀ। ਉਹਨੂੰ ਹੈਰਾਨੀ ਵੀ ਬੜੀ ਹੋਈ ਕਿ ਇੰਜ ਵੀ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਕਈ ਦਿਨਾਂ ਤੋਂ ਕੋਈ ਕਿੱਸਾ ਜਾ ਕਿਤਾਬ ਉਹਨੇ ਨਹੀਂ ਸਨ ਪੜ੍ਹੇ। ਮਨ ਬਹੁਤ ਬੇਚੈਨ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ। ਉਹਦੇ ਹੱਥ ਮੁੜ ਮੁੜ ਉਸ ਕਿਤਾਬ ਨੂੰ ਖੋਹਲਦੇ। ਕਦੇ ਮੂਰਤਾਂ ਵਾਲੇ ਪੰਨੇ ਤੇ ਕਦੇ ਲਿਖਤ ਵਾਲੇ ਉਹ ਵਾਰ-ਵਾਰ ਦੇਖਦਾ ਤੇ ਪੜ੍ਹਦਾ। ਉਹਨੂੰ ਡਰ ਸੀ ਕਿ ਕਿਧਰੇ ਦੇਸ ਆਪਣੀ ਕਿਤਾਬ ਵਾਪਸ ਨਾ ਮੰਗ ਲਵੇ।
ਗੁਰਨੇਕ ਦਾ ਮਾਮਾ ਗੁਰਨਾਮ ਸਿੰਘ ਦੂਜੇ-ਚੌਥੇ ਮਹੀਨੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਆ ਜਾਂਦਾ। ਗੁਰਨੇਕ ਦੇ ਨਾਨਕੇ ਸਾਬੋ ਕੀ ਤਲਵੰਡੀ ਨੇੜੇ ਇਕ ਪਿੰਡ ਵਿਚ ਸਨ। ਦੋ ਮਾਮੇ ਸਨ। ਗੁਰਨਾਮ ਵੱਡਾ ਸੀ ਤੇ ਇੰਦਰ ਸਿੰਘ ਛੋਟਾ ਸੀ।
ਇੰਦਰ ਸਿੰਘ ਬਹੁਤਾ ਘਰੇ ਡੰਗਰ-ਪਸ਼ੂਆਂ ਦਾ ਖਿਆਲ ਰਖਦਾ ਤੇ ਪਿੰਡ ਦੀ ਸੇਪੀ ਦਾ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ। ਹਰ ਵੇਲੇ ਕੋਈ ਨਾ ਕੋਈ ਮਹਿੰ ਉਹਦੇ ਹੱਥ ਪਈ ਰਹਿੰਦੀ। ਪਿੰਡੋਂ ਬਾਹਰ ਘੱਟ ਹੀ ਉਹ ਨਿਕਲਦਾ। ਉਂਜ ਵੀ ਗੁਰਨਾਮ ਸਿੰਘ ਵੱਡਾ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰੀਆਂ ਵਿਚ ਦੁਖਦੇ-ਸੁਖਦੇ ਔਣ-ਜਾਣ ਤੇ ਲੈਣ-ਦੈਣ ਦਾ ਜਾਂ ਵਿਆਹ ਸ਼ਾਦੀਆਂ ਤੇ ਜਾਣ ਦਾ ਜ਼ਿੰਮਾ ਉਸੇ ਦਾ ਹੀ ਸੀ। ਉਹਨੀਂ ਦਿਨੀ ਗੁਰਨਾਮ ਸਿੰਘ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਆਇਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਉਹ ਜਦੋਂ ਵੀ ਆਉਂਦਾ ਚਾਰ-ਪੰਜ ਦਿਨ ਜ਼ਰੂਰ ਰਹਿ ਕੇ ਜਾਂਦਾ। ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਨਾਲ ਵੀ ਉਹਦੀ ਚੰਗੀ ਬਣਦੀ ਸੀ। ਦਿਆਕੁਰ ਗੁਰਨਾਮ ਸਿੰਘ ਤੋਂ ਕੁਝ ਸਾਲ ਛੋਟੀ ਵੀ ਸੀ, ਏਸ ਕਰਕੇ ਉਹ ਉਹਦੀ ਹਰ ਗੱਲ ਮੰਨਣ ਨੂੰ ਤਿਆਰ ਰਹਿੰਦੀ। ਉਂਜ ਵੀ ਹਰ ਵਾਰੀ ਉਹ ਦਿਆਕੁਰ ਲਈ ਕੋਈ ਨਾ ਕੋਈ ਲੀੜਾ-ਕਪੜਾ ਜ਼ਰੂਰ ਲਿਆਉਂਦਾ। ਉਸ ਦਿਨ ਆਥਣੇ ਸਭ ਦੇ ਰੋਟੀ ਖਾਣ ਪਿੱਛੋਂ ਦਿਆਕੁਰ ਨੇ ਦੁੱਧ ਤੱਤਾ ਕੀਤਾ ਤੇ ਕੰਗਣੀ ਵਾਲਾ ਗਲਾਸ ਭਰ ਕੇ ਗੁਰਨਾਮ ਨੂੰ ਦਿੰਦਿਆਂ ਕਿਹਾ-
"ਵੀਰ ਆਹ ਦੁੱਧ ਨੇਕ ਨੂੰ ਫੜਾ ਆਈਂ ਉੱਤੇ ਚਬਾਰੇ 'ਚ। ਸੌਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਪੀ ਲੂ-ਗਾ।''
ਗੁਰਨਾਮ ਸਿੰਘ ਵਿਹੜੇ ਵਿਚੋਂ ਦੀ ਲਕੜ ਦੀ ਵੱਡੀ ਪੌੜੀ ਚੜ੍ਹ ਕੇ ਜਦੋਂ ਚੁਬਾਰੇ ਦੇ ਵਰਾਂਡੇ ਵਿਚ ਪਹੁੰਚਿਆ ਤਾਂ ਨੇਕ ਨੂੰ ਉਹਦੀ ਪੈੜ-ਚਾਲ ਸੁਣ ਕੇ ਹੱਥਾਂ-ਪੈਰਾਂ ਦੀ ਪੈ ਗਈ ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਦੇਸ ਵਾਲੀ ਕਿਤਾਬ ਖੋਹਲੀ ਬੈਠਾ ਸੀ। ਉਹਨੂੰ ਛੇਤੀ ਵਿਚ ਸਮਝ ਨਾ ਆਵੇ ਕਿ ਕਿਤਾਬ ਲੁਕੋਵੇ ਕਿੱਥੇ। ਖੈਰ, ਕਿਤਾਬ ਓਹਨੇ ਝੱਟ ਦੇਣੇ ਆਪਣੇ ਪਿੱਛੇ ਰੱਖੇ ਸਰ੍ਹਾਣੇ ਦੇ ਮਗਰ ਲੁਕੋ ਦਿੱਤੀ।
''ਸੁਣਾ ਭਾਣਜੇ, ਕਿਮੇਂ ਝਾਕਦੈਂ ਜਿਮੇ ਬਾੜ 'ਚ ਬਿੱਲਾ ਫਸਿਆ ਹੁੰਦੈ!''
''ਮਾਮਾ, ਬੱਸ ਊਂ ਈ...।'' ਨੇਕ ਨੇ ਘਬਰਾਈ ਜਿਹੀ ਅਵਾਜ਼ ਵਿਚ ਕਿਹਾ।
''ਲੈ ਭਾਈ ਦੁੱਧ ਪੀ ਲੈ। ਤੇਰੀ ਮਾਂ ਨੇ ਭੇਜਿਐ। ਪਹਿਲਾਂ ਤਾਂ ਮੈਂ ਹੇਠੋਂ ਈ 'ਵਾਜ ਮਾਰਨ ਲੱਗਿਆ ਤੀ ਪਰ ਫੇਰ ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਤੂੰ ਕਿਤੇ ਸਮਾਧੀ ਨਾ ਲਾਈ ਬੈਠਾ ਹੋਮੇ।''
''ਮਾਮਾ, ਐਥੇ ਮੇਰੇ ਮਗਰਲੇ ਪਾਸੇ ਕਣਸ 'ਤੇ ਰੱਖ ਦੇ।''
''ਨਾ ਭਾਈ ਤੇਰ੍ਹਵੇਂ ਰਤਨ ਨੂੰ ਮਗਰ ਨੀ ਰਖੀਂਦਾ ਹੁੰਦਾ। ਹੁਣੇ ਫੜ ਤੇ ਪੀ-ਲੈ।''
ਨੇਕ ਨੇ ਜਦੋਂ ਗਲਾਸ ਫੜਿਆ ਤਾਂ ਉਹਨੂੰ ਤੱਤਾ ਲੱਗਿਆ। ਉਹਨੇ ਗੁਰਨਾਮ ਦੇ ਦੇਖਦਿਆਂ-ਦੇਖਦਿਆਂ ਗਲਾਸ ਪਿਛਲੇ ਪਾਸੇ ਕਣਸ 'ਤੇ ਰੱਖ ਦਿੱਤਾ।
ਗੁਰਨਾਮ ਸਿੰਘ ਗੁਰਨੇਕ ਨਾਲ ਕੁਝ ਘਰੇਲੂ ਤੇ ਏਧਰ-ਓਧਰ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨੀਆਂ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਉਂਜ ਵੀ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਤੋਂ ਉਹਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਸੀ ਕਿ ਡਾਕਟਰ ਨੇ ਤਪਦਿਕ ਦੀ ਸ਼ਕਾਇਤ ਬਾਰੇ ਵੀ ਦੱਸਿਆ ਸੀ। ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਤੇ ਦਿਆਕੁਰ ਨੇ ਫਿਰੋਜਪੁਰ ਵਾਲੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਬਾਰੇ ਵੀ ਗੱਲ ਕੀਤੀ ਸੀ। ਪਰ ਨੇਕ ਦੀ ਹਰਕਤ ਦੇਖ ਕੇ ਉਹਦਾ ਉਹਦੇ ਕੋਲ ਬੈਠਣ ਨੂੰ ਜੀ ਨਾ ਕੀਤਾ ਤੇ ਉਹ ਉਹਨੀਂ ਪੈਰੀਂ ਹੇਠਾਂ ਉਤਰ ਆਇਆ।
"ਲੈ ਭਾਈ ਦਿਆਕੁਰੇ, ਮੁੜਕੇ ਨਾ ਮੈਨੂੰ ਆਖੀਂ ਉਹਨੂੰ ਦੁੱਧ ਫੜਾਉਣ ਨੂੰ। ਤੇਰ੍ਹਵੇਂ ਰਤਨ ਦੀ ਐਨੀ ਬੇਅਦਬੀ? ਮੈਂ ਜਦੋਂ ਗਲਾਸ ਫੜਾਉਣ ਲੱਗਿਆ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਕਹਿੰਦਾ, 'ਮਗਰਲੇ ਪਾਸੇ ਰੱਖ-ਦੇ।' ਅੱਜ ਕਲ੍ਹ ਦੇ ਜਮਾਨੇ ਨੂੰ ਪਤਾ ਨੀ ਕੀ ਪੁੱਠੀ ਭਮਾਲ਼ੀ ਆ-ਗੀ। ਖਾਂਦੇ-ਪੀਂਦੇ ਨਿੱਘਰੀ ਜਾਂਦੇ ਐ। ਨਾ ਇਹ ਕੋਈ ਗੱਲ 'ਤੀ ਕਹਿਣ ਵਾਲੀ? ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਉਹਦੇ ਲੱਛਣ ਕੁਸ਼ ਠੀਕ ਨੀ ਲਗਦੇ। ਉਹਦਾ ਬੰਨ੍ਹ-ਸੁੱਭ ਕਰੋ ਭਾਈ ਕੋਈ। ਐਂ ਤਾਂ ਮੁੰਡਾ ਥੋਡੇ ਹੱਥੋਂ ਨਿਕਲ-ਜੂ!''
ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਤੇ ਦਿਆਕੁਰ ਨੇ ਗੁਰਨੇਕ ਦੀਆਂ ਆਦਤਾਂ ਬਾਰੇ ਗੁਰਨਾਮ ਸਿੰਘ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਸਾਂਝੀਆਂ ਕੀਤੀਆਂ। ਸਾਰਿਆਂ ਦੀ ਰਾਇ ਸੀ ਕਿ ਛੇਤੀ ਕੁਝ ਕਰਨਾ ਪਵੇਗਾ।
ਗੁਰਨੇਕ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਵਾਂਗ ਜਦੋਂ ਸਵੇਰੇ ਉੱਠ ਕੇ ਬਾਹਰ ਜੰਗਲ-ਪਾਣੀ ਚਲਾ ਗਿਆ ਤਾਂ ਦਿਆਕੁਰ ਚੁਬਾਰਾ ਸੰਭਰਨ ਚਲੀ ਗਈ। ਜਦੋਂ ਉਹਨੇ ਬਿਸਤਰੇ ਦੀ ਚਾਦਰ ਝਾੜ ਕੇ ਮੁੜ ਵਿਛਾਉਣੀ ਚਾਹੀ ਤਾਂ ਕਿਤਾਬ ਥੱਲੇ ਡਿੱਗ ਪਈ। ਕਿਤਾਬ ਨੂੰ ਚੁੱਕ ਕੇ ਜਦੋਂ ਉਹ ਕਣਸ 'ਤੇ ਰਖਣ ਲਗੀ ਤਾਂ ਅਚਾਨਕ ਕਿਤਾਬ ਖੁਲ੍ਹ ਗਈ ਤੇ ਮੂਰਤਾਂ ਵਾਲਾ ਪੰਨਾ ਦਿਆਕੁਰ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਸਾਹਮਣੇ ਆ ਗਿਆ। ਉਹ ਹੱਕੀ-ਬੱਕੀ ਰਹਿ ਗਈ। ਹੇਠਾਂ ਆ ਕੇ ਉਹਨੇ ਭਗਤ ਸਿਉਂ ਨੂੰ ਕਿਹਾ, ''ਮੁੰਡੇ ਦੇ ਲੱਛਣ ਮੈਨੂੰ ਠੀਕ ਨੀ ਲਗਦੇ। ਉਹ ਤਾਂ ਹੋਰ ਈ ਤਰਾਂ ਦੀਆਂ ਕਿਤਾਬਾਂ ਅੱਜ ਕਲ੍ਹ ਪੜ੍ਹਦਾ ਫਿਰਦੈ। ਪੜ੍ਹਾਈ ਵਿਚਾਲੇ ਛੱਡ 'ਤੀ। ਮੈਨੂੰ ਨੀ ਲਗਦਾ ਬਈ ਉਹਨੂੰ ਤਪਡਿਕ ਵਰਗੀ ਕੋਈ ਸ਼ਕੈਤ ਵੀ ਹੈ-ਗੀ।''
ਭਗਤ ਸਿਉਂ ਓਸੇ ਵੇਲੇ ਚੁਬਾਰੇ ਵਿਚ ਗਿਆ ਤਾਂ ਉਹਦੀ ਵੀ ਤਸੱਲੀ ਹੋ ਗਈ। ਉਹਨੂੰ ਕੋਈ ਬਹੁਤਾ ਚੰਗਾ ਨਾ ਲੱਗਾ। ਉਹ ਫਿਕਰਮੰਦ ਸੀ ਕਿ ਗੁਰਨੇਕ ਦਾ ਬਣੇਗਾ ਕੀ। ਥੱਲੇ ਆ ਕੇ ਉਹਨੇ ਦਿਆਕੁਰ ਨੂੰ ਕਿਹਾ-
"ਗੁਰਨਾਮ ਵੀ ਏਥੇ ਈ ਐ, ਆਪਾਂ ਅੱਜ ਆਥਣੇ ਬਹਿ ਕੇ ਨੇਕ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਕੇ ਕੋਈ ਫੈਸਲਾ ਕਰੀਏ।''
ਆਥਣੇ ਨੇਕ ਨੂੰ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਥੱਲੇ ਵਿਹੜੇ ਵਿਚ ਸੱਦ ਲਿਆ। ਮਾਮੇ ਗੁਰਨਾਮ ਨੇ ਉਹਨੂੰ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਗੱਲ ਤੋਰਨ ਲਈ ਪੁੱਛਿਆ-
''ਸੁਣਾ ਭਾਣਜੇ ਤੇਰੀ ਸੇਹਤ ਦਾ ਕੀ ਹਾਲ ਐ?''
''ਮਾਮਾ ਬੱਸ ਓਹੀ ਜਿਹੀ ਈ ਐ।''
"ਨਾ ਜਿਮੇਂ ਪਹਿਲਾ ਖੰਘ ਔਂਦੀ ਤੀ, ਹੁਣ ਤਾਂ ਨੀ ਔਂਦੀ ਖੰਘ ਤੈਨੂੰ?''
''ਖੰਘ ਵੀ ਆਉਂਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਐ ਤੇ ਹਿੱਕ 'ਚ ਦਰਦ ਵੀ ਰਹਿੰਦੈ। ਨਾਲੇ ਕਦੇ ਕਦੇ ਢਿੱਡ 'ਚ ਕੇੜਾ ਜਿਆ ਉੱਠ ਖੜਦੈ ਤੇ ਦਿਨ 'ਚ ਦੋ ਤਿੰਨ ਪਤਲੇ ਦਸਤ ਵੀ ਔਣ ਲੱਗ ਪੈਂਦੇ ਐ ਕਦੇ ਕਦੇ।''
"ਹੈਂ। ਤੂੰ ਤਾਂ ਜੁਆਨ ਐਂ ਜਾਰ। ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਤੇਰੀ ਉਮਰ ਦੇ ਤੇ ਹੁੰਦੇ, ਤਾਂ ਲਕੜਾਂ ਚੱਬ ਜਾਂਦੇ ਭੋਰਾ ਨੀ ਤੀ ਕੁਸ਼ ਹੁੰਦਾ ਸਾਨੂੰ ਤਾਂ। ਜਾਰ, ਤਕੜਾ ਹੋ, ਪਰਬਾਹ ਨਾ ਕਰ ਨਿੱਕੀਆਂ-ਮੋਟੀਆਂ ਬਮਾਰੀਆਂ ਦੀ। ਚਲ ਜੇ ਲੋੜ ਪਈ ਤਾਂ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਪਿੰਡ ਆਲੇ ਵੈਦ ਤੋਂ ਦਬਾਈ ਕਰਬਿਆ ਲਿਆਊਂ ਤੇਰੀ ਖਾਤਰ। ਪਰ ਗੱਲ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਇਕ ਹੋਰ ਜਰੂਰੀ ਕਰਨੀ ਐ।''
''ਉਹ ਕੇਹੜੀ?'' ਗੁਰਨੇਕ ਨੇ ਹੈਰਾਨੀ ਨਾਲ ਪੁੱਛਿਆ।
"ਮੁੰਡਿਆਂ-ਖੁੰਡਿਆਂ ਦੀਆਂ ਬਮਾਰੀਆਂ ਤਾਂ ਬਿਆਹ ਤੋਂ ਪਿੱਛੋਂ ਕਿਧਰੇ ਉੱਡ ਜਾਂਦੀਐਂ। ਲੈ ਅਸੀਂ ਸਾਰਿਆਂ ਨੇ ਰਲ ਕੇ ਸਲਾਹ ਕੀਤੀ ਤੀ ਬਈ ਪਰੋਜਪੁਰੋਂ ਤੇਰੇ ਬਿਆਹ ਵਾਸਤੇ ਦੋ ਸਨੇਹੇ ਆ ਚੁੱਕੇ ਨੇ। ਉਹ ਦੋ ਮਹੀਨਿਆਂ ਤੋਂ ਜੋਰ ਪਾਈ ਜਾਂਦੇ ਐ। ਊਂ ਵੀ ਸਾਊ ਤੇਰੇ ਮੂੰਹ 'ਤੇ ਦਾੜ੍ਹੀ ਵੀ ਆ ਚੁੱਕੀ ਐ...ਅਸੀਂ ਤਾਂ ਘਰਦਿਆਂ ਨੇ ਅਣਦਾੜ੍ਹੀਏ ਈ ਵਿਆਹ 'ਤੇ ਤੀ। ਨਾਲੇ ਭਾਈ ਆਪਣੇ ਟੱਬਰ ਦਾ ਗੁਜਾਰਾ ਵੀ ਕੋਈ ਬਹੁਤਾ ਚੰਗਾ ਨੀ। ਏਹੋ-ਜੇ ਰਿਸਤੇ ਰੋਜ ਨੀ ਮਿਲਦੇ ਹੁੰਦੇ। ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਘਰ-ਬਾਰ ਚੰਗੈ ਤੇ ਲਟਕੀ ਵੀ ਚਾਰ ਜਮਾਤਾਂ ਪੜ੍ਹੀ ਐ, ਸੁਹਣੀ-ਸੁੱਨਖੀ ਐ। ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਸਾਰੇ ਮੇਰੀ ਗੱਲ ਮੰਨਦੇ ਓਂ ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਤੇਰਾ ਮੰਗਣਾ ਹੁਣੇ ਕਰ ਦਿੱਨੇ ਐਂ; ਬਿਆਹ ਦੀ ਤਰੀਕ ਮਗਰੋਂ ਸੋਚ ਲਾਂਗੇ।'' ਗੁਰਨਾਮ ਸਿੰਘ ਨੇ ਗੁਰਨੇਕ ਨੂੰ ਸੰਬੋਧਨ ਕਰਦਿਆਂ, ਜਿਵੇਂ ਆਪਣੇ ਦਿਲ ਦੀ ਗੱਲ ਸਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਸੁਣਾ ਦਿੱਤੀ।
ਗੁਰਨੇਕ ਆਪਣੇ ਸੁਭਾਅ ਅਨੁਸਾਰ ਚੁੱਪ ਬੈਠਾ ਰਿਹਾ ਤੇ ਸੋਚੀਂ ਪੈ ਗਿਆ।
"ਦੇਖ ਪੁੱਤ ਆਪਣੇ 'ਚ ਏਨੀ ਪਰੋਖੋਂ ਹੈ ਨੀ ਬਈ ਨਾਲੇ ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਤੈਨੂੰ ਪਹਾੜ 'ਤੇ ਭੇਜ ਦੀਏ ਤੇ ਨਾਲੇ ਤੇਰਾ ਵਿਆਹ ਵੀ ਕਰ ਦੀਏ। ਜੇ ਤਾਂ ਤੈਨੂੰ ਲਗਦੈ ਬਈ ਦੁਆਈ ਨਾਲ ਅੱਗੇ ਨਾਲੋਂ ਤੈਨੂੰ ਰਾਮ ਐ ਤੇ ਸਿਹਤ ਠੀਕ ਐ ਤਾਂ ਆਪਾਂ ਪਰੋਜਪੁਰ ਆਲਿਆਂ ਨੂੰ ਹਾਂ ਕਰ ਦਿਨੈ ਐਂ।''
ਭਗਤ ਸਿਉਂ ਨੇ ਗੱਲ ਅੱਗੇ ਤੋਰੀ।
ਗੁਰਨੇਕ ਆਪਣੇ ਹਿਸਾਬ ਨਾਲ ਅੰਦਾਜ਼ੇ ਲਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਹ ਸੋਚਦਾ ਸੀ ਕਿ ਜੇ ਦੋਵੇਂ ਗੱਲਾਂ ਹੋ ਜਾਣ ਤਾਂ ਪੌਂ-ਬਾਰਾਂ।
''ਲੈ ਮਾਮਾ ਤੁਸੀਂ ਸਾਰੇ ਸਿਆਣੇ ਓਂ। ਮੈਂ ਥੋਡੇ ਤੋਂ ਕੋਈ ਨਾਬਰ ਤਾਂ ਨੀ। ਜਿਵੇਂ ਤੁਸੀਂ ਠੀਕ ਸਮਝਦੇ ਓਂ ਕਰ ਲੋ।''
''ਚੰਗਾ ਫੇਰ ਭਗਸਿਆਂ ਆਪਾਂ ਕੁੜੀ ਆਲਿਆਂ ਨੂੰ ਸਨੇਹਾ ਭੇਜ ਦਿਨੇ ਐਂ, ਬਈ ਉਹ ਮੰਗਣੇ ਦੀ ਤਰੀਕ ਮਿਥ ਕੇ ਦੋ ਚਾਰ-ਦਿਨਾਂ 'ਚ ਸਾਨੂੰ ਸਨੇਹਾ ਭੇਜ ਦੇਣ। ਕਿਉਂ ਭਾਣਜੇ ਠੀਕ ਰਹੂ ਗੱਲ?''
ਗੁਰਨੇਕ ਨੀਵੀਂ ਪਾ ਕੇ ਬੈਠਾ ਰਿਹਾ। ਥੋੜੇ ਚਿਰ ਪਿੱਛੋਂ ਉੱਠ ਕੇ ਉਹ ਚੁਬਾਰੇ 'ਚ ਜਾ ਪਿਆ ਤੇ ਸੋਚਣ ਲੱਗਾ ਕਿ ਚਲੋ ਜੋ ਹੋ ਰਿਹੈ ਫ਼ਿਲਹਾਲ ਉਹ ਠੀਕ ਈ ਐ। ਅਗੇ ਆਪਣੇ ਹਿਸਾਬ ਨਾਲ ਤੁਰਾਂਗੇ।
***
ਲੋਕੁ ਕਹੈ ਦਰਵੇਸੁ :: ਦੂਜੀ ਕਿਸ਼ਤ...
ਲੋਕੁ ਕਹੈ ਦਰਵੇਸੁ :: ਦੂਜੀ ਕਿਸ਼ਤ...
ਕਰਮੂ ਬਾਣੀਏ ਨੇ ਕੰਮ ਖਤਮ ਹੋਣ ਪਿੱਛੋਂ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਦਾ ਹਿਸਾਬ ਕਰਕੇ ਸਾਰੇ ਪੈਸੇ ਉਹਦੇ ਹੱਥ ਫੜਾਏ। ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਨੇ ਪੈਸੇ ਲਿਆ ਕੇ ਦਿਆਕੁਰ ਨੂੰ ਦਿੰਦਿਆਂ ਕਿਹਾ-
''ਜੇ ਵਿਆਹ ਦੀ ਤਿਆਰੀ ਕਰਨੀ ਪਈ ਤਾਂ ਇਹਨਾਂ ਪੈਸਿਆਂ ਦੀ ਛੇਤੀ ਲੋੜ ਪਊਗੀ, ਸੰਭਾਲ ਦੇ ਰੱਖ ਲਈਂ।''
ਦੋਹਾਂ ਜੀਆਂ ਨੇ ਗੁਰਨਾਮ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਕੁਝ ਦਿਨ ਹੋਰ ਰਹਿਣ ਲਈ ਮਨਾ ਲਿਆ ਕਿ ਕੀ ਪਤਾ ਕੁਝ ਹੀ ਦਿਨਾਂ ਵਿਚ ਫਿਰੋਜ਼ਪੁਰੋਂ ਕੋਈ ਪੱਕਾ ਸੁਨੇਹਾ ਆ ਜਾਵੇ।
ਉਸ ਦਿਨ ਜਦੋਂ ਆਥਣੇ ਹਨੇਰਾ ਪਿਆ ਤਾਂ ਦਿਆਕੁਰ ਦੇ ਕਹਿਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਈ ਗੁਰਨਾਮ ਸਿੰਘ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਗੁਰਨੇਕ ਨੂੰ ਦੁੱਧ ਪੀਣ ਲਈ ਥੋੜੇ ਚਿਰ ਪਿੱਛੋਂ ਹੇਠਾਂ ਹੀ ਬੁਲਾ ਲਿਆ ਜਾਵੇ।
ਵਿਹੜੇ ਵਿਚ ਇਕ ਵੱਡੀ ਲਕੜ ਦੀ ਪੌੜੀ ਚੁਬਾਰੇ ਵਾਲੀ ਕੰਧ ਦੇ ਨਾਲ-ਨਾਲ ਲੱਗੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਉਸ ਪੌੜੀ ਦੀਆਂ ਦੋਵੇਂ ਬਾਹੀਆਂ ਕੋਈ ਦੋ ਕੁ ਇੰਚ ਮੋਟੀਆਂ ਤੇ ਫੁੱਟ ਕੁ ਚੌੜੀਆਂ ਸਨ। ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਡੰਡੇ ਵੀ ਸਗੋਂ ਆਮ ਲਕੜ ਦੀਆਂ ਪੌੜੀਆਂ ਵਰਗੇ ਗੋਲ ਨਹੀਂ ਸਨ, ਸਗੋਂ ਡੇਢ ਕੁ ਇੰਚ ਮੋਟੇ ਤੇ ਦਸ ਕੁ ਇੰਚ ਚੌੜੀਆਂ ਫੱਟੀਆਂ ਦੇ ਬਣੇ ਹੋਏ ਸਨ। ਪੌੜੀ ਵੱਡੀ ਤੇ ਮਜਬੂਤ ਸੀ। ਚੜ੍ਹਤ ਸਿੰਘ ਤੇ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਦੋਹਾਂ ਪਿਉ ਪੁੱਤਾਂ ਨੇ ਬਜਾਏ ਵਿਹੜੇ ਦੇ ਅੰਦਰੋਂ ਪੱਕੀਆਂ ਪੌੜੀਆਂ ਚੜ੍ਹਾਉਣ ਦੇ ਲਕੜ ਦੇ ਪੋਰਿਆਂ ਵਿਚੋਂ ਬਾਲੇ ਚੀਰ ਕੇ ਇਹ ਮਜਬੂਤ ਪੌੜੀ ਆਪ ਹੀ ਬਣਾਈ ਸੀ। ਜਿਸ ਨਾਲ ਖਰਚਾ ਵੀ ਬਚਿਆ ਸੀ ਤੇ ਕੰਮ ਵੀ ਸਰ ਗਿਆ ਸੀ। ਚੁਬਾਰੇ 'ਤੇ ਚੜਨ ਲਈ ਵਿਹੜੇ ਵਿਚ ਲੱਗੀ ਇਸ ਪੌੜੀ ਦੇ ਡੰਡਿਆਂ ਨੂੰ ਹੱਥ ਪੌਣ ਦੀ ਲੋੜ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪੈਂਦੀ। ਕੋਈ ਵੀ ਸਿੱਧਾ ਫੱਟਿਆਂ 'ਤੇ ਪੈਰ ਧਰ ਕੇ ਆਰਾਮ ਨਾਲ ਚੜ੍ਹ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਚਰਨੀ ਤਾਂ ਦਿਨ 'ਚ ਕਈ ਵਾਰੀ ਸ਼ੂਟ ਵੱਟ ਕੇ ਥੱਲੇ ਉੱਤੇ ਬਾਂਦਰ ਵਾਂਗੂ ਪੌੜੀ 'ਤੇ ਚੜ੍ਹਦਾ ਉਤਰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ।
ਸਰਦੀਆਂ ਦਾ ਹਨੇਰਾ ਛੇਤੀ ਹੋ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਦਿਆਕੁਰ ਦੇ ਕਹਿਣ 'ਤੇ ਗੁਰਨਾਮ ਨੇ ਦੋ ਵਾਰੀ ਥੱਲਿਓਂ ਵਿਹੜੇ ਵਿਚੋਂ ਗੁਰਨੇਕ ਨੂੰ ਹਾਕਾਂ ਮਾਰੀਆਂ-
''ਭਾਣਜੇ-ਆ-ਜਾ। ਭਾਈ ਥੱਲੇ ਆ ਕੇ ਦੁੱਧ ਪੀ ਲੈ।''
ਗੁਰਨਾਮ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਨੇਕ ਦਾ ਅੱਗੋਂ ਅਧ-ਸੁਣਿਆ ਜਿਹਾ ਜਵਾਬ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਹਾਂ ਵਿਚ ਮਿਲਦਾ ਸੀ ਜਾਂ ਨਾਂਹ ਵਿਚ। ਬੱਸ ਇਕ ਨੱਕ ਵਿਚੋਂ ਨਿਕਲੀ ਕੋਈ ਡੂੰਘੀ ਜਿਹੀ ਆਵਾਜ਼ ਸੁਣਦੀ ਸੀ।
ਗੁਰਨਾਮ ਸਿੰਘ, ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਤੇ ਦਿਆਕੁਰ ਤਿੰਨੇ ਜਣੇ ਸਬਾਤ ਵਿਚ ਲਕੜ ਦੇ ਕੋਲਿਆਂ ਵਾਲੀ ਅੰਗੀਠੀ ਬਾਲ ਕੇ ਅੱਗ ਸੇਕ ਰਹੇ ਸਨ ਤੇ ਨਾਲੇ ਕਬੀਲਦਾਰੀ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਸਾਂਝੀਆਂ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ। ਇਹੋ ਜਿਹੇ ਮੌਕੇ ਕਈ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰਾਂ ਬਾਰੇ ਚੁਗਲੀਆਂ ਦਾ ਬਜ਼ਾਰ ਵੀ ਗਰਮ ਹੋ ਜਾਂਦਾ। ਫਲਾਣਾ ਐਹੋ ਜਿਐ। ਧਿਮਕਣਾ ਐਂ ਕਰਦੈ। ਅਮਕਣੇ ਨੂੰ ਤਾਂ ਕਿਸੇ ਦੀ ਚੜੀ-ਲੱਥੀ ਕੋਈ ਨੀ। ਚਰਨੀ ਪਹਿਲਾਂ ਈ ਰਜਾਈ 'ਚ ਜਾ ਦੁਬਕਿਆ ਸੀ।
''ਖਾਸਾ ਚਿਰ ਹੋ ਗਿਆ ਬੋਲ ਮਾਰੇ ਨੂੰ! ਨੇਕ ਤਾਂ ਅਜੇ ਤਾਈਂ ਆਇਆ ਨੀ। ਦੁੱਧ ਠੰਢਾ ਹੋਈ ਜਾਂਦੈ। ਜੇ ਫੇਰ ਗਰਮ ਕੀਤਾ ਤਾਂ ਠੰਢਾ, ਤੱਤਾ ਪਰਖੂ।'' ਦਿਆਕੁਰ ਜਿਵੇਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੀ ਹੋਵੇ।
ਓਧਰ ਨੇਕ ਜਦੋਂ ਚੁਬਾਰੇ ਵਿਚੋਂ ਥੱਲੇ ਉਤਰਨ ਲਈ ਮੰਜੇ 'ਤੋਂ ਉੱਠਿਆ ਤਾਂ ਉਹਨੇ ਠੰਢ ਤੋਂ ਬਚਣ ਲਈ ਪਹਿਲਾਂ ਖੇਸ ਚੱਕਿਆ, ਫੇਰ ਸੋਚਿਆ ਠੰਢ ਬਹੁਤੀ ਐ, ਤਾਂ ਖੇਸ ਰੱਖ ਕੇ ਮੰਜੇ ਦੇ ਪੈਂਦੀਂ ਪਿਆ ਕੰਬਲ ਚੱਕ ਲਿਆ।
ਕੰਬਲ ਦੀ ਬੁੱਕਲ ਮਾਰਦਿਆਂ ਉਹਨੇ ਸੱਜੇ ਹੱਥ ਨਾਲ ਕੰਬਲ ਦਾ ਇਕ ਲੜ ਖੱਬੇ ਮੋਢੇ ਉੱਤੋਂ ਦੀ ਸਿੱਟ ਲਿਆ ਤੇ ਦੂਜਾ ਲੜ ਖੱਬੇ ਹੱਥ ਨਾਲ ਸੱਜੇ ਮੋਢੇ ਉੱਤੋਂ ਸਿੱਟ ਲਿਆ। ਕੰਬਲ ਦੇ ਦੋਹੇਂ ਲੜ ਕਿਸੇ ਮਰੇ ਹੋਏ ਜਾਨਵਰ ਦੀਆਂ ਪੂਛਾਂ ਵਾਂਗੂੰ ਉਹਦੀ ਪਿੱਠ ਪਿੱਛੇ ਲਟਕ ਰਹੇ ਸਨ। ਫੇਰ ਉਹਨੇ ਕੰਬਲ ਦੀ ਬੁੱਕਲ ਦੇ ਵਿਚ ਦੀ ਦੋਹੇਂ ਬਾਹਾਂ ਦੀ ਬਲਾਂਗੜੀ ਪਾ ਲਈ ਤੇ ਪੌੜੀ ਉਤਰਨ ਲਈ ਉਹ ਪੌੜੀ ਵੱਲ ਅਹੁਲਿਆ। ਉਸ ਨੂੰ ਠੰਢ ਲਗਣੀ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਈ। ਉਂਜ ਵੀ ਉਹ ਆਮ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲੋਂ ਠੰਢ ਕੁਝ ਬਹੁਤ ਹੀ ਮੰਨਦਾ। ਪੈਰੀਂ ਉਹਨੇ ਗਰਮ ਜੁਰਾਬਾਂ ਨਾਲ ਨਵੇਂ ਕਰੇਪਸੋਲ ਦੇ ਬੂਟ ਪਾ ਲਏ ਸਨ। ਵਿਹੜੇ ਵਿਚ ਹਨੇਰਾ ਹੋਰ ਵੀ ਗੂੜ੍ਹਾ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਜਾਂ ਚੁਬਾਰੇ ਵਿਚ ਜਗਦੇ ਲੈਂਪ ਦੀ ਰੋਸ਼ਨੀ ਵਿਚੋਂ ਉੱਠ ਕੇ ਆਉਣ ਕਰਕੇ ਸ਼ਾਇਦ ਹਨੇਰਾ ਬਹੁਤ ਲਗਦਾ ਸੀ। ਚੁਬਾਰੇ ਦੀ ਕੰਧ ਨਾਲ ਲੱਗੀ ਪੌੜੀ ਦਾ ਉਹਨੂੰ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਪਤਾ ਸੀ। ਦਿਨ 'ਚ ਦੋ ਚਾਰ ਵਾਰੀ ਤਾਂ ਉਹ ਉਸ ਪੌੜੀ ਰਾਹੀਂ ਚੜ੍ਹਦਾ ਉਤਰਦਾ ਜੋ ਸੀ। ਆਦਤਨ ਜਦੋਂ ਉਸ ਨੇ ਨਵੇਂ ਪਾਏ ਕਰੇਪਸੋਲ ਦੇ ਬੂਟਾਂ ਵਾਲਾ ਸੱਜਾ ਪੈਰ ਪਹਿਲੇ ਫੱਟੇ 'ਤੇ ਰੱਖਿਆ ਤੇ ਦੂਜਾ ਪੈਰ ਚਕੱਣ ਸਾਰ ਹੀ ਬੂਟ ਤਿਲ੍ਹਕਣ ਕਰਕੇ ਉਹ ਖੜ੍ਹਾ ਖੜ੍ਹਾਇਆ ਪੌੜੀ ਉੱਤੋਂ ਦੀ ਤਿਲ੍ਹਕਦਾ ਥੱਲੇ ਜਾ ਪਿਆ। ਪੌੜੀ ਦੇ ਪੈਰਾਂ ਹੇਠ ਨਾਲ ਹੀ ਕਰਕੇ, ਟੋਆ ਪੱਟ ਕੇ ਇਕ ਵੱਡਾ ਸਾਰਾ ਪੁਰਾਣਾ ਕੂੰਡਾ ਦੱਬ ਕੇ ਉੱਖਲੀ ਜਿਹੀ ਬਣਾਈ ਹੋਈ ਸੀ, ਜਿਹੜੀ ਪਸ਼ੂਆਂ ਲਈ ਬੱਕਲ਼ੀਆਂ ਕੁਟੱਣ ਕੇ ਕੰਮ ਆਉਂਦੀ ਸੀ। ਨੇਕ ਤਿਲ੍ਹਕਣ ਪਿੱਛੋਂ ਸਿੱਧਾ ਉੱਖਲੀ ਵਿਚ ਜਾ ਬੈਠਾ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਪੌੜੀ 'ਤੋਂ ਤਿਲ੍ਹਕਿਆ ਸੀ ਤਾਂ ਥੋੜੀ ਜਿਹੀ ਦਗੜ-ਦਗੜ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਵੀ ਹੋਈ ਸੀ।
''ਗੁਰਨਾਮ ਵੀਰੇ ਵਿਹੜੇ 'ਚ ਤਾਂ ਕੁਸ਼ ਡਿੱਗਿਆ ਲਗਦੈ।'' ਦਿਆਕੁਰ ਨੇ ਬਿੜਕ ਲੈਂਦਿਆਂ ਕਿਹਾ।
''ਲੱਗਿਆ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਬੀ ਕੁਸ਼ ਏਮੇ ਈ ਤੀ।''
ਉਧਰੋਂ ਵਿਹੜੇ 'ਚੋਂ ਇਕ ਹੂੰਗਰ ਵਰਗੀ ਆਵਾਜ਼ ਆਈ। ਗੁਰਨਾਮ ਸਿਉਂ ਤੇ ਭਗਤ ਸਿਉਂ ਦੋਵੇਂ ਉੱਠ ਕੇ ਵਿਹੜੇ ਵਿਚ ਗਏ ਤਾਂ ਪੌੜੀ ਕੋਲ ਜਾ ਕੇ ਗੁਰਨਾਮ ਦਾ ਹਾਸਾ ਨਿਕਲ ਗਿਆ। ਨੇਕ ਉੱਖਲੀ 'ਚ ਇਕ ਗਠੜੀ ਜਿਹੀ ਬਣਿਆ ਬੈਠਾ ਸੀ। ਉਹ ਉੱਠ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸਕਦਾ ਕਿਉਂਕਿ ਹੱਥ ਕੰਬਲ ਦੀ ਬੁੱਕਲ ਵਿਚ ਬੱਝੇ ਹੋਏ ਸਨ। ਦੋਹਾਂ ਨੇ ਹਸਦਿਆਂ ਹਸਦਿਆਂ ਚੱਕ ਕੇ ਉਹਨੂੰ ਖੜ੍ਹਾ ਕੀਤਾ।
''ਬਾਅ-ਓ ਭਾਣਜੇ, ਅਜੇ ਤਾਂ ਤੂੰ ਬਿਆਹ ਕਰਬਾਉਣੈ! ਡਿਗਦਾ ਤੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਫਿਰਦੈਂ। ਤਕੜਾ ਹੋ ਜਾਰ। ਐਂ ਕਿਮੇ ਸਰੂ? ਗਾਹਾਂ ਕਬੀਲਦਾਰੀ 'ਚ ਤਾਂ ਬੱਡੇ ਬੱਡੇ ਛੱੜਪੇ ਮਾਰਨੇ ਪੈਣਗੇ। ਤੂੰ ਕੋਈ ਕਰਿਆੜਾਂ ਦਾ ਮੁੰਡਾ ਤਾਂ ਨੀ। ਸ਼ੇਰ ਬਣ ਸ਼ੇਰ।''
"ਪੁੱਤ ਸੱਟ 'ਤਾਂ ਨੀ ਲੱਗੀ ਕਿਤੇ?" ਦਿਆਕੁਰ ਨੇ ਫਿਕਰ ਕਰਦਿਆਂ ਪੁੱਛਿਆ।
''ਨਹੀਂ।"
ਨੇਕ ਦੇ ਅੰਦਰੋਂ ਜਿਵੇਂ ਮਸਾਂ ਹੀ ਪੋਲੀ ਜਿਹੀ ਆਵਾਜ਼ ਨਿਕਲੀ। ਦਿਆਕੁਰ ਨੇ ਝੱਟ ਦੁੱਧ 'ਚ ਥੋੜ੍ਹੀ ਹਲਦੀ ਪਾ ਕੇ ਦੁੱਧ ਤੱਤਾ ਕਰਕੇ ਗਲਾਸ ਨੇਕ ਨੂੰ ਫੜਾਇਆ। ਉਹ ਸ਼ਰਮ ਦਾ ਮਾਰਿਆ ਨਾ ਚਾਹੁੰਦਿਆਂ ਵੀ ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਕਰਕੇ ਸਾਰਾ ਦੁੱਧ ਪੀ ਗਿਆ।
ਭਗਤ ਸਿਉਂ ਨੇ ਮੋਦਨ ਕਿਆਂ ਨੂੰ ਸੁਨੇਹਾ ਭਿਜਵਾਇਆ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਐਤਕੀ ਦਾਣੇ-ਫੱਕੇ ਦੀ ਥਾਂ ਪੈਸੇ ਭੇਜ ਦੇਣ, ਨੇਕ ਦੇ ਵਿਆਹ ਵਾਸਤੇ ਲੋੜ ਸੀ। ਮੋਦਨ ਨੇ ਮੌਕਾ ਦੇਖ ਕੇ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਜਮੀਨ ਗਹਿਣੇ ਰੱਖਣ ਲਈ ਮਨਾ ਲਿਆ। ਚੇਤ ਰਾਮ ਆੜਤੀਏ ਦੀ ਦੁਕਾਨ ਤੇ ਪੰਜ ਹਜਾਰ ਮੋਦਨ ਨੇ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਦੇ ਹੱਥ ਫੜਾਇਆ ਤੇ ਬਹੀ 'ਚ ਕੱਚੀ ਲਿਖਤ ਪੜ੍ਹਤ ਕਰ ਕੇ ਗੂਠੇ ਲਾ ਦਿੱਤੇ।
ਫਿਰੋਜ਼ਪੁਰ ਵਾਲਿਆਂ ਦਾ ਪੱਕਾ ਸੁਨੇਹਾ ਵੀ ਆਗਿਆ ਕਿ ਆਉਂਦੇ ਬੁੱਧਵਾਰ ਉਹ ਸ਼ਗਨ ਲੈ ਕੇ ਆਉਣਗੇ। ਪਿੰਡੋਂ ਡੁੱਡੇ ਨਾਈ ਨੂੰ ਬੁਲਾਇਆ ਗਿਆ। ਉਹਨੇ ਇਕ ਦਿਨ ਪਹਿਲਾਂ ਆ ਕੇ ਸ਼ਗਨ ਦੀਆਂ ਤਿਆਰੀਆਂ ਲਈ ਖਾਣ ਪੀਣ ਦਾ ਪ੍ਰਬੰਧ ਕੀਤਾ। ਫਿਰੋਜ਼ਪੁਰੋਂ ਪੰਜ ਬੰਦੇ ਆਏ ਸਨ। ਦੁਪਹਿਰ ਤੱਕ ਸ਼ਗਨ ਦੀ ਰਸਮ ਪੂਰੀ ਹੋ ਗਈ ਸੀ। ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਹੋਰਾਂ ਵੱਲੋਂ ਵੀ ਕੋਈ ਪੰਦਰਾਂ ਵੀਹ ਬੰਦੇ ਇਕੱਠੇ ਹੋ ਗਏ ਸਨ। ਕੁੜੀ ਵਾਲੇ ਦੁਪਹਿਰ ਦੀ ਰੋਟੀ ਖਾਣ ਪਿੱਛੋਂ ਵਾਪਸ ਚਲੇ ਗਏ। ਵਿਆਹ ਦੀ ਤਾਰੀਖ ਦੋ ਕੁ ਮਹੀਨੇ ਮਗਰੋਂ ਦੀ ਪਾਈ ਗਈ। ਜਦੋਂ ਮੌਸਮ ਵੀ ਠੀਕ-ਠਾਕ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।
ਘਰ ਵਿਚ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਵਿਆਹ ਦੀਆਂ ਤਿਆਰੀਆਂ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਈਆਂ। ਦਿਆਕੁਰ ਨੇ ਸਬਾਤ ਵਿਚ ਟਾਂਡ 'ਤੇ ਪਈਆਂ ਵੱਡੀਆਂ ਪਰਾਤਾਂ ਤੇ ਪਤੀਲੇ ਲਾਹ ਕੇ ਮਾਂਜਣੇ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੇ। ਛੋਲਿਆਂ ਦੀ ਦਾਲ ਚੱਕੀ ਵਿਚੋਂ ਦਲ ਕੇ ਕੱਢੀ ਤੇ ਫੇਰ ਲੱਡੂਆਂ ਲਈ ਬੇਸਣ ਬਣਾਇਆ। ਹਫਤਾ ਕੁ ਪਹਿਲਾਂ ਕਰਤਾਰੇ ਦਰਜੀ ਨੇ ਵੀ ਆਪਣੀ ਮਸ਼ੀਨ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਛੋਟੇ ਚੁਬਾਰੇ 'ਚ ਲਿਆ ਰੱਖੀ। ਫਿਰੋਜ਼ਪੁਰੋਂ ਸੂਟਾਂ ਲਈ ਕੁੜੀ ਦਾ ਨਾਪ, ਛਾਪ ਲਈ ਉਂਗਲ ਦਾ ਨਾਪ ਤੇ ਹੋਰ ਲੈਣ-ਦੇਣ ਦੇ ਸ਼ੁਭ-ਕੰਮ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਏ। ਘਰ ਵਿਚ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਗਹਿਮਾ-ਗਹਿਮੀ ਹੋਣ ਲੱਗੀ। ਚਰਨੀ ਬੜਾ ਖੁਸ਼ ਸੀ ਕਿ ਉਸ ਨੂੰ ਵੀ ਬਹਾਨੇ ਨਾਲ ਨਵੇਂ ਕਪੜੇ ਮਿਲ ਜਾਣਗੇ। ਤਿੰਨ ਕੁ ਦਿਨ ਪਹਿਲਾਂ ਨਾਨਕਾ ਮੇਲ਼ ਆ ਗਿਆ। ਜਿਹੜੀ ਰਾਤ ਜਾਗੋ ਕੱਢੀ, ਨੇਕ ਦੀ ਮਾਸੀ ਧਨਕੁਰ ਨੇ ਮੰਡੀ 'ਚ ਭੁਚਾਲ ਪਾ ਦਿੱਤਾ। ਪਹਿਲਾਂ ਤਾਂ ਸੰਤੇ ਅਮਲੀ ਦਾ ਮੰਜਾ ਮੂਧਾ ਮਾਰਿਆ। ਫੇਰ ਕਾਲੂ ਹਲਵਾਈ ਦੀ ਦੁੱਧ ਦੀ ਕੜਾਹੀ ਡ੍ਹੋਲੀ। ਉੱਚੀ-ਉੱਚੀ ਗੀਤ ਗਾਉਂਦਿਆਂ ਨਾਨਕਾ ਮੇਲ ਆਪਣੀ ਆਈ ਤੋਂ ਨਾ ਟਲ਼ਿਆ।
ਘਰ ਗਹਿਮਾ-ਗਹਿਮੀ ਸੀ। ਬੁੱਧੂ ਵੀ ਨਵਾਂ ਡੱਬੀਆਂ ਆਲਾ ਕੁੜਤਾ ਤੇ ਚਿੱਟਾ ਚਾਦਰਾ ਬੰਨ੍ਹ ਕੇ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ। ਸਿਰ 'ਤੇ ਵੀ ਉਹਨੇ ਨਵਾਂ ਡੱਬੀਆਂ ਆਲਾ ਪਰਨਾ ਵਲ੍ਹੇਟਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਆਮ ਵਾਂਗ ਪਰਨੇ ਦੇ ਵਲਾਂ 'ਚੋ ਅੱਜ ਉਹਦੇ ਜੁੰਡੇ ਨਜ਼ਰ ਨਹੀਂ ਸਨ ਆ ਰਹੇ। ਦਾੜ੍ਹੀ ਵੀ ਅਗੜ-ਦੁਗੜੀ ਕਰਕੇ ਤਾਜੀ ਕੱਟੀ ਹੋਈ ਸੀ।
ਭਗਤ ਸਿਉਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਬਚਪਨ ਦੇ ਆੜੀ ਨੂੰ ਮਖੌਲ ਕੀਤਾ-
''ਕਿਵੇਂ ਐਂ ਬੁਧ ਰਾਮਾ? ਅਜ ਤਾਂ ਤੇਰੀ ਕਾਟੋ ਫੁੱਲਾਂ 'ਤੇ ਖੇਡਦੀ ਲਗਦੀ ਐ। ਕੀ ਐ ਕੋਈ ਜਾਨੀ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਸਾਕ ਈ ਕਰ'ਦੇ।''
"ਤੂੰ ਨਾ ਟਲਿਆ ਝੇਡਾਂ ਕਰਨੋਂ। ਲੈ ਹੁਣ ਭਤੀਜ ਦੀ ਜੰਨ ਵੀ ਤਾਂ ਚੜ੍ਹਨੈ ਕਿ ਨਹੀਂ ਮੈਂ ਤਾਂ ਜਿੱਦੇਂ ਦਾ ਪਤਾ ਲਗਿਐ ਬਈ ਵਿਆਹ ਐ ਓਦੋਂ ਈ ਨਿਹਾਲੇ ਦਰਜੀ ਤੋਂ ਨਵਾਂ ਕੁੜਤਾ ਸਮਾ ਲਿਆ ਸੀ ਤੇ ਨਾਲੇ ਚਾਦਰੇ ਨੂੰ ਲ੍ਹੇੜ ਲਵਾ ਲੀ ਸੀ।'' ਨਿਆਣੇ ਵਿਹੜੇ 'ਚ ਖਰੂਦ ਪੌਂਦੇ ਭੱਜੇ ਫਿਰਦੇ ਸੀ। ਚਰਨੀ ਆਪਣੇ ਹਾਣੀਆਂ ਦਾ ਮੋਹਰੀ ਬਣਿਆ ਫਿਰਦਾ ਸੀ।
ਗੁਰਨੇਕ ਦੀ ਧਨਕੁਰ ਮਾਸੀ ਦਾ ਵੱਡਾ ਮੁੰਡਾ ਉਹਦਾ ਹਾਣੀ ਓ ਸੀ। ਨਾਂ ਤਾਂ ਉਹਦਾ ਜੰਗ ਸਿੰਘ ਸੀ ਪਰ ਉਹਦੇ ਯਾਰ ਬੇਲੀ ਉਹਨੂੰ ਜੰਗਾ ਡੌਂਫਲ਼ ਆਖ ਕੇ ਛੇੜਦੇ। ਗੁਰਨੇਕ ਵੀ ਉਹਨੂੰ ਜੰਗਾ ਆਖ ਕੇ ਬੁਲਾਉਂਦਾ। ਕਦੇ ਜਦੋਂ ਉਹਨੂੰ ਗੁਰਨੇਕ ਦੀ ਗੱਲ ਸਮਝ ਨਾ ਆਉਂਦੀ ਤਾਂ ਡੋਂਫੱਲ, ਆਖ ਦਿੰਦਾ। ਜੰਗੇ ਨੇ ਵੀ ਵੱਡੇ ਚੁਬਾਰੇ 'ਚ ਗੁਰਨੇਕ ਦੇ ਬਰਾਬਰ ਮੰਜਾ ਡਾਹ ਲਿਆ ਸੀ। ਜੰਗੇ ਦੇ ਹੱਥ ਪੈਰ ਵੱਡੇ-ਵੱਡੇ ਸਨ। ਅੱਖਾਂ ਮੋਟੀਆਂ, ਨੱਕ ਵੱਡਾ ਤੇ ਮੋਟਾ ਸੀ। ਬੁੱਲ੍ਹ ਵੀ ਮੋਟੇ ਸਨ। ਉਹ ਪੱਗ ਵੀ ਬੜੀ ਭੈੜੀ ਜਿਹੀ ਬੰਨ੍ਹਦਾ। ਜੁੱਤੀ ਲਾਹ ਕੇ ਜਦੋਂ ਉਹ ਗੁਰਨੇਕ ਦੇ ਨਾਲ ਵਾਲੇ ਮੰਜੇ 'ਤੇ ਬੈਠਾ ਤਾਂ ਗੁਰਨੇਕ ਨੂੰ ਉਹਦੇ ਪੈਰਾਂ 'ਚੋਂ ਦੂਜੇ ਮੰਜੇ ਤੇ ਬੈਠੇ ਨੂੰ ਬੜੀ ਭੈੜੀ ਬੋਅ ਆਈ।
''ਓਏ ਡੌਂਫੱਲਾ ਜਾਹ ਜਾ ਕੇ ਪੈਰ ਧੋ ਕੇ ਆ। ਬੋਕ ਵਰਗੀ ਬੋਅ ਮਾਰੀ ਜਾਨੈਂ।''
''ਓ ਬਾਈ ਮੈਂ ਤਾਂ ਸਦੇਹਾਂ ਈ ਉੱਠ ਕੇ ਨ੍ਹਾ ਲਿਆ ਤੀ ਅੱਜ। ਤੈਨੂੰ ਔਂਦੀ ਹੋਊ ਬੋ-ਬੂ ਜੀ ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਨੀ ਔਂਦੀ।''
ਗੁਰਨੇਕ ਦੇ ਹੋਰ ਝਿੜਕਣ ਪਿੱਛੋਂ ਉਹ ਹੇਠਾਂ ਨਲਕੇ ਤੇ ਪੈਰ ਧੌਣ ਨੰਗੇ ਪੈਰੀਂ ਹੀ ਉਤਰ ਗਿਆ। ਗੁਰਨੇਕ ਉਹਦੀਆਂ ਜੁੱਤੀਆਂ ਵੱਲ ਵੇਖ-ਵੇਖ ਕੇ ਹੈਰਾਨ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਜੁੱਤੀ ਏਨੀ ਵੱਡੀ ਸੀ ਕਿ ਉਹਦੇ ਵਿਚ ਨਵਾਂ ਜੰਮਿਆਂ ਬੱਚਾ ਆਰਾਮ ਨਾਲ ਪੈ ਸਕਦਾ ਸੀ।
ਧਨਕੁਰ ਦੇ ਘਰ ਵਾਲਾ ਲੱਖਾ ਸਿਉਂ ਇਕ ਸਿਧਰਾ ਜਿਆ ਬੰਦਾ ਸੀ। ਕੱਦ-ਕਾਠ 'ਚ ਉਹ ਖਾਸਾ ਲੰਮਾ-ਚੌੜਾ ਬੰਦਾ ਸੀ। ਗੱਲ-ਬਾਤ ਘੱਟ ਈ ਕਰਦਾ। ਬੈਠਾ ਸਾਰਿਆਂ ਵੱਲ ਬਿਤਰ-ਬਿਤਰ ਝਾਕਦਾ ਰਹਿੰਦਾ। ਕਈ ਤਾਂ ਉਹਦੀ ਤੱਕਣੀ ਤੋਂ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰੀ ਡਰ ਵੀ ਜਾਂਦੇ। ਪਰ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪਤਾ ਹੁੰਦਾ ਉਹ ਉਸ ਨੂੰ ਅਣਗੌਲਿਆ ਕਰ ਛਡਦੇ। ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਛੋਟਾ ਮੁੰਡਾ ਚਰਨੀ ਤੋਂ ਦੋ ਕੁ ਸਾਲ ਵੱਡਾ ਸੀ।
ਕਰਦਿਆਂ-ਕਰਾਉਂਦਿਆਂ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਤੇ ਗੁਰਨਾਮ ਸਿੰਘ ਨੇ ਬਹਿ ਕੇ ਅੰਦਾਜ਼ਾ ਲਾਇਆ ਕਿ ਜੰਨ ਦੇ ਕੋਈ ਵੀਹ ਕੁ ਬੰਦੇ ਹੋ ਜਾਣੇ ਸਨ। ਉਹਨੀਂ ਦਿਨੀਂ ਤੀਵੀਂਆਂ ਨਹੀਂ ਸਨ ਜੰਨ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ। ਮੰਡੀ 'ਚੋਂ ਸਰਦੂਲ ਸਿੰਘ ਜ਼ਿਲੇਦਾਰਾਂ ਦੀ ਮੋਟਰ ਪਿੰਡਾਂ ਵੱਲ ਚਲਦੀ ਹੁੰਦੀ। ਉਹ ਵਿਆਹ-ਸ਼ਾਦੀਆਂ ਵਾਸਤੇ ਕਰਾਏ 'ਤੇ ਵੀ ਦੇ ਦਿੰਦੇ। ਭਗਤ ਸਿਉਂ ਨੇ ਮੋਟਰ ਕਰਾਏ 'ਤੇ ਪੱਕੀ ਕਰ ਲਈ ਸੀ। ਮੋਟਰ 'ਤੇ ਜੰਨ ਜਾਣੀ ਵੀ ਉਹਨੀਂ ਦਿਨੀਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਵਿਚ ਇਕ ਵੱਡੀ ਗੱਲ ਸਮਝੀ ਜਾਂਦੀ ਸੀ। ਜੰਨ ਨੇ ਦੁਪਹਿਰ ਤੋਂ ਪਿੱਛੋਂ ਪਹਿਲੇ ਦਿਨ ਫਿਰੋਜ਼ਪੁਰ ਲਈ ਚਲਣਾ ਸੀ ਅਤੇ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਪਹੁੰਚ ਕੇ ਰਾਤ ਰਹਿ ਕੇ ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਸਵੇਰੇ ਅਨੰਦ ਕਾਰਜ ਮਗਰੋਂ ਦੁਪਹਿਰ ਦੀ ਰੋਟੀ ਖਾ ਕੇ ਮੁੜਨਾ ਸੀ।
ਲੋਕ ਘਰ ਵਿਚ ਆ ਜਾ ਰਹੇ ਸਨ। ਮਠਿਆਈ ਨਾਲ ਆਏ ਗਏ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਚਾਹ-ਪਾਣੀ ਪਿਆਇਆ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਤੇ ਗੁਰਨਾਮ ਸਿੰਘ ਵਿਹੜੇ ਵਿਚ ਇਕ ਪਾਸੇ ਮੰਜੇ 'ਤੇ ਬੈਠੇ ਸਲਾਹਾਂ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ ਕਿ ਮਹਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਨੇ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਦੇ ਪੈਰੀਂ ਹੱਥ ਜਦੋਂ ਲਾਏ ਤਾਂ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਇਕ ਵਾਰੀ ਤਾਂ ਇਤਬਾਰ ਜਿਹਾ ਨਾ ਆਇਆ ਬਈ ਇਹ ਓਹੀ ਮੁੰਡੈ ਜੀਹਨੂੰ ਉਹ ਮ੍ਹਿੰਦੋ ਦਾ ਰਪਈਆ ਫੜਾ ਕੇ ਆਏ ਸੀ। ਗੁਰਨਾਮ ਸਿੰਘ ਵੀ ਉਸ ਨੂੰ ਪਛਾਨਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਮਹਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਨੇ ਗੁਰਨਾਮ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਵੀ ਮੱਥਾ ਟੇਕਿਆ। ''ਮਾਮਾ ਜੀ ਮੱਥਾ ਟੇਕਦਾਂ।''
''ਆਓ ਭਾਈ ਰਾਜੀ ਬਾਜੀ?'' ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਦਾ ਜਿਵੇਂ ਅੰਦਰ ਹਿੱਲ ਗਿਆ। ਉਹਨੇ ਛੇਤੀ-ਛੇਤੀ ਜਾ ਕੇ ਸਬਾਤ 'ਚ ਮੰਜਾ ਡਾਹ ਕੇ ਉੱਤੇ ਖੇਸ ਵਿਛਾਇਆ।
"ਕਾਕਾ ਏਧਰ ਆ ਕੇ ਬਹਿ ਜੋ, ਭਾਈ।'' ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਨੇ ਮਹਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਬੁਲਾਇਆ। ਓਸੇ ਵੇਲੇ ਜਦੋਂ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਚੌਂਕੇ ਵਿਚ ਕੰਮ ਕਰਦੀ ਦਿਆਕੁਰ ਕੋਲ ਗਿਆ ਤਾਂ ਉਹਨੇ ਪੁਛਿਆ-
''ਕੌਣ ਐ ਇਹ ਲੰਮਾ ਜਿਆ ਗੋਰਾ ਜਿਆ ਮੁੰਡਾ? ਮੈਂ ਤਾਂ ਸਿਆਣਿਆ ਨੀ ਇਹਨੂੰ। ਕਿਥੋਂ ਐਂ ਇਹ?''
"ਇਹ ਓਹੀ ਮੁੰਡੈ ਮਹਿੰਦਰ ਸਿਉਂ ਜੀਹਨੂੰ ਅਸੀਂ ਮ੍ਹਿੰਦੋ ਦਾ ਰਪਈਆ ਫੜਾ ਕੇ ਆਏ ਸੀ।''
"ਹਾਏ, ਨੀ ਮੈਂ ਮਰ-ਜਾਂ। ਇਹ ਕਿਥੋਂ ਆ ਗਿਆ? ਕੀਹਨੇ ਦੱਸ 'ਤਾ ਇਹਨੂੰ? ਆਪਾਂ ਤਾਂ ਕੋਈ ਸਨੇਹਾ ਨੀ ਸੀ ਭੇਜਿਆ ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ?'' ਦਿਆਕੁਰ ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਬੋਲ ਰਹੀ ਸੀ। ਏਨੇ ਨੂੰ ਗੁਰਨਾਮ ਸਿਉਂ ਵੀ ਆ ਗਿਆ।
“ਭਗਸਿਆਂ ਇਹ ਓਹੀ ਮੁੰਡਾ ਤਾਂ ਨੀ ਜੀਹਨੂੰ ਆਪਾਂ ਮ੍ਹਿਦੋ ਦਾ ਰੁਪਈਆ ਫੜਾਇਆ ਤੀ?”
''ਹਾਂ,ਓਹੀ ਐ।''
''ਚੱਲ ਓਹ-ਜਾਣੇ। ਜਦੋਂ ਹੁਣ ਆ ਈ ਗਿਆ ਤਾਂ ਘਰੋਂ ਤਾਂ ਕੱਢਿਆ ਨੀ ਜਾਂਦਾ। ਪਰ ਸਾਡੇ ਕਰਮਾਂ 'ਚ ਰੱਬ ਨੇ ਇਹ ਪਹਿਲਾਂ ਤੋਂ ਈ ਨੀ ਸੀ ਲਿਖਿਆਂ ਵਿਆ। ਫੇਰ ਐਂ ਕਿਵੇਂ...।'' ਦਿਆਕੁਰ ਚੁੰਨੀ ਨਾਲ ਅੱਖਾਂ ਪੂੰਝਦੀ ਮਹਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਦੇ ਮੰਜੇ ਕੋਲ ਆ ਗਈ। ਮਹਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਝੱਟ ਪਛਾਣ ਗਿਆ ਤੇ ਉਹਨੇ ਉੱਠ ਕੇ ਦਿਆਕੁਰ ਦੇ ਪੈਰੀਂ ਹੱਥ ਲਾਏ।
''ਜਿਉਂਦਾ ਰਹਿ ਪੁੱਤ ਜੁਆਨੀਆਂ ਮਾਣੇ। ਭਾਈ ਤੂੰ ਕਾਹਨੂੰ ਔਣਾ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਰੱਬ ਨੇ ਆਪਣੀ ਪਹਿਲੇ ਦਿਨੋਂ ਈ ਲਿਖੀ ਪਾੜ 'ਤੀ। ਹੁਣ ਤਾਂ...।''
''ਬੇਬੇ ਜੀ ਐਂ ਨਾ ਆਖੋ। ਬੰਦਾ ਬੰਦੇ ਦੀ ਦਾਰੂ ਹੁੰਦੈ। ਮੈਨੂੰ ਕਿਤੋਂ ਪਤਾ ਲੱਗ ਗਿਆ ਸੀ ਵਿਆਹ ਦਾ। ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ ਰਿਸ਼ਤੇ ਤਾਂ ਰਖਣ ਦੇ ਈ ਹੁੰਦੇ ਐ। ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਤੁਸੀਂ ਆਪਣੇ ਮਾਂ-ਪਿਓ ਵਰਗੇ ਈ ਲਗਦੇ ਓਂ।''
''ਚਲ ਜੀ ਸਦਕੇ ਪੁੱਤ। ਤੂੰ ਆ ਗਿਆ ਚੰਗਾ ਕੀਤਾ। ਮੈਂ ਚਾਹ ਲਿਆਉਨੀ ਐਂ।''
ਨਹੀਂ ਬੇਬੇ ਜੀ ਕਿਸੇ ਚੀਜ ਦੀ ਲੋੜ ਨੀ ਮੈਂ ਗੁਰਨੇਕ ਬਾਈ ਕੋਲ਼ੇ ਉੱਤੇ ਚੁਬਾਰੇ 'ਚ ਜਾ ਕੇ ਗੱਲਾਂ ਬਾਤਾਂ ਕਰਦੈਂ।''
ਮਹਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਨੇ ਜਦੋਂ ਗੁਰਨੇਕ ਨੂੰ ਫਤਹਿ ਬੁਲਾਈ ਤਾਂ ਉਹਨੇ ਪਹਿਲਾਂ ਤਾਂ ਉਹਨੂੰ ਸਿਆਣਿਆਂ ਨਾ। ਪਰ ਫੇਰ ਜਦੋਂ ਉਹਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਉਹ ਗਿਦੜਬਹੇ ਕੋਲੇ ਫਲਾਣੇ ਪਿੰਡੋਂ ਆਇਐ ਤਾਂ ਉਹ ਝੱਟ ਸਮਝ ਗਿਆ। ਉਹਨੇ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਮਹਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਮੰਜੇ 'ਤੇ ਬਹਾ ਲਿਆ। ਗੁਰਨੇਕ ਨੂੰ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸੁੱਝ ਰਿਹਾ ਕਿ ਉਹ ਕੀ ਗੱਲ ਕਰੇ, ਗੱਲ ਮਹਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਨੇ ਈ ਤੋਰੀ-
''ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ ਬਈ ਚਲੋ ਬਹਾਨੇ ਨਾਲ ਤੇਰੀ ਜੰਨ ਦੇਖ ਲਾਂਗੇ। ਨਾਲੇ ਯਾਰ ਤੈਨੂੰ ਤੇਰੇ ਵਿਆਹ ਦੀਆਂ ਵਧਾਈਆਂ। ਮੈਨੂੰ ਆਵਦੀ ਜੰਨ ਲੈ ਚਲੇਂਗਾ ਨਾ?''
ਗੁਰਨੇਕ ਹੱਸ ਪਿਆ।
''ਹਾਂ-ਹਾਂ ਜਰੂਰ।''
''ਤਾਂ ਆਹ ਲੈ ਫੜ ਮੇਰੇ ਕੰਨੀਓਂ ਤੈਨੂੰ ਪਹਿਲਾ ਸਗਨ।'' ਮਹਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਨੇ ਦਸਾਂ ਦਾ ਨੋਟ ਉਹਦੇ ਹੱਥ ਫੜਾਉਂਦਿਆ ਕਿਹਾ। ਉਸ ਪਿਛੋਂ ਮਹਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਖਾਸਾ ਚਿਰ ਬੈਠਾ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦਾ ਰਿਹਾ। ਗੁਰਨੇਕ ਸੁਭਾਅ ਅਨੁਸਾਰ ਘੱਟ ਬੋਲਿਆ ਪਰ ਉਸ ਨੂੰ ਮਹਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਦਾ ਰਲ਼ੌਟਾ ਸੁਭਾਅ ਚੰਗਾ ਲਗਿਆ।
ਥੋੜੇ ਚਿਰ ਪਿੱਛੋਂ ਉਹ ਹੇਠਾਂ ਆ ਕੇ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਤੇ ਦਿਆਕੁਰ ਨਾਲ ਵੀ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦਾ ਰਿਹਾ ਸਾਰੇ ਟੱਬਰ ਦੀ ਸੁੱਖ-ਸਾਂਦ ਪੁੱਛਦਾ ਰਿਹਾ। ਨਿੱਕੀਆਂ-ਨਿੱਕੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦਾ ਉਹ ਦਿਆਕੁਰ ਨੂੰ ਚੰਗਾ ਲੱਗਿਆ। ਵਿਚ-ਵਿਚ ਦਿਆਕੁਰ ਨੂੰ ਹੌਲ ਪੈਂਦੇ, ''ਡਾਢਿਆ ਤੂੰ ਇਹ ਕੀ ਬਦਲਾ ਲਿਆ ਸਾਡੇ ਕੋਲੋਂ ਐਡਾ ਸੋਹਣਾ ਸੁਨੱਖਾ ਮੁੰਡਾ ਸਾਡੀ ਝੋਲੀ ਪਾ ਕੇ ਫੇਰ ਖਿੱਚ ਲਿਆ।''
ਥੋੜੇ ਚਿਰ ਪਿਛੋਂ ਮਹਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਨੇ ਉੱਠ ਕੇ ਆਪਣੇ ਅਟੈਚੀ ਵਿਚੋਂ ਗੁਰਨੇਕ ਲਈ ਲਿਆਂਦੇ ਪੰਜ ਕਪੜੇ ਸਣੇ ਪੱਗ ਦਿਆਕੁਰ ਨੂੰ ਦਿੰਦਿਆਂ ਕਿਹਾ, ''ਬੇਬੇ ਜੀ। ਆਹ ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਨੇ ਭੇਜੇ ਐ।''
''ਨਾਂ ਪੁੱਤ ਇਹ ਤਾਂ ਨੀ ਅਸੀਂ ਰੱਖਣੇ। ਥੋਡਾ ਕੋਈ ਰਾਹ ਨੀ ਬਣਦਾ ਲੈਣ-ਦੇਣ ਦਾ। ਕਿਵੇਂ ਲੈ ਲੀਏ ਅਸੀਂ?'' ਦਿਆਕੁਰ ਅੱਖਾਂ ਪੂੰਝਦੀ ਰਹੀ। ਮਹਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਵੀ ਉਦਾਸ ਹੋ ਗਿਆ। ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਤੇ ਗੁਰਨਾਮ ਸਿੰਘ ਨੀਵੀਂ ਪਾ ਕੇ ਬੈਠੇ ਰਹੇ।
'ਵਾਹ ਓ ਰੱਬਾ ਤੇਰੇ ਰੰਗ।'' ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਦੇ ਮੂੰਹੋਂ ਅਖੀਰ ਇਹੋ ਸ਼ਬਦ ਨਿਕਲੇ ਤੇ ਨਾਲ ਦੀ ਨਾਲ ਉਹ ਮ੍ਹਿੰਦੋ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਕੇ ਹੁਬਕੀਂ-ਹੁਬਕੀਂ ਰੋਣ ਲੱਗ ਪਿਆ।
***
ਫਿਰੋਜ਼ਪੁਰ ਵਾਲਿਆਂ ਨੇ ਜੰਨ ਦੀ ਰੱਜ ਕੇ ਸੇਵਾ ਕੀਤੀ। ਕਈ ਜਾਨੀ ਆਖ ਰਹੇ ਸਨ। ''ਬਈ ਕੁੜੀ ਆਲੇ ਬੰਦੇ ਭਲੇ ਐ।'' ਕੋਈ ਕਹਿੰਦਾ ''ਕਿਸੇ ਚੀਜ ਦੀ ਕੋਈ ਕਸਰ ਕਿਹੜਾ ਰਹਿਣ ਦਿੱਤੀ ਐ।''
ਬੁੱਧੂ ਆਪਣੇ ਵਿਚਾਰ ਪੇਸ਼ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ-
''ਬਈ ਐਹੋ ਜਾ ਵਿਆਹ ਤਾਂ ਮੈਂ ਸਾਰੀ ਉਮਰ 'ਚ ਨੀ ਦੇਖਿਆ।''
''ਜਾਰ ਬੁੱਧ ਰਾਮਾ ਸਾਨੂੰ ਆਬਦੀ ਜੰਨ ਕਦੋਂ ਲੱਚਲੇਂਗਾ...ਹੈਂ।'' ਗੁਰਨਾਮ ਸਿੰਘ ਨੇ ਮਖੌਲ ਕਰਦਿਆਂ ਕਿਹਾ।
''ਕੋਈ ਨਾ ਬਾਈ ਸਾਡੇ ਆਲੀ ਵੀ ਬੈਠੀ ਹੋਊ ਕਿਤੇ ਦਹੀਂ ਨਾਲ ਟੁੱਕ ਖਾਂਦੀ। ਰੱਬ ਦੇ ਘਰ ਦੇਰ ਐ ਹਨੇਰ ਨੀ।''
''ਨਾਂ ਫੇਰ ਕਰਬਿਆ ਰੱਖੀਏ ਨਵੇਂ ਕਪੜੇ ਲੀੜੇ ਤੇਰੇ ਬਿਆਹ ਵਾਸਤੇ ਕ ਨਹੀਂ?''
ਗੁਰਨਾਮ ਸਿੰਘ ਨੇ ਬੁੱਧੂ ਨੂੰ ਫੇਰ ਛੇੜਿਆ।
''ਮੈਨੂੰ ਤੂੰ ਆਰਾਂ ਲਾਈ ਜਾਨੈ। ਆਪ ਨਾ ਤੂੰ ਲਿਆਂਦੇ ਡੋਲ਼ੇ? ਛੋਟੇ ਭਰਾ ਦੇ ਟੱਬਰ ਨੂੰ ਕਮਾ-ਕਮਾ ਖੁਆਈ ਜਾਨੈ। ਮੈਨੂੰ ਮੱਤਾਂ ਦਿੰਦੈ।''
''ਦੇਖ ਬਾਈ ਬੁੱਧ ਰਾਮਾ ਆਪਾਂ ਤਾਂ ਜਦੋਂ ਸਹੁੰ ਈ ਪਾ 'ਤੀ ਬਈ ਏਸ ਖਲਜਗਣ 'ਚ ਪੈਣਾ ਈ ਨੀ ਤਾਂ ਫੇਰ ਜਿਹੜੇ ਪਿੰਡ ਜਾਣਾ ਨੀ ਉਹਦਾ ਰਾਹ ਕੀ ਪੁੱਛਣਾ। ਨਾਲੇ ਹੁਣ ਪਕਰੋੜ ਹੋਏ ਪਏ ਆਂ। ਹੁਣ ਕਾਹਦੇ ਪਿੱਛੇ।''
''ਲੈ ਗੁਰਨਾਮ ਸਿਆਂ ਤੂੰ ਊਂ ਈ ਗੁੱਸਾ ਕਰ ਗਿਆ। ਮੈਂ ਗੱਲ ਕੋਈ ਤੈਨੂੰ ਲਾ ਕੇ ਤਾਂ ਨੀ ਸੀ ਕਹੀ।''
''ਨਾ ਬੁੱਧ ਰਾਮਾ ਤੇਰੀ ਗੱਲ ਦਾ ਕਾਹਦਾ ਗੁੱਸਾ? ਸਾਡਾ ਬਿਆਹ ਤਾਂ ਹੁਣ ਸਿਵਿਆਂ 'ਚ ਜਾ ਕੇ ਈ ਹੋਊ।''
"ਚਲ ਛੱਡ ਯਾਰ ਗੁਰਨਾਮ ਸਿਆਂ। ਅੱਜ ਤਾਂ ਆਪਾਂ ਭਤੀਜ ਦੇ ਵਿਆਹ ਦੀ ਖੁਸ਼ੀ 'ਚ ਆਥਣੇ ਦਾਰੂ ਪੀਣੀ ਐ 'ਕੱਠੇ ਬਹਿ ਕੇ। ਕੇਹੋ ਜੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੈਂ ਤੂੰ?''
ਵਿਆਹ ਸੁੱਖੀਂ-ਸਾਂਦੀ ਹੋ ਗਿਆ। ਮੁਕਲਾਵਾ ਦੋ ਮਹੀਨੇ ਠਹਿਰ ਕੇ ਸੀ। ਗੁਰਨੇਕ ਨੇ ਦੋ ਮਹੀਨੇ ਬੜੇ ਔਖੇ ਕੱਟੇ। ਮੁਕਲਾਵੇ ਪਿਛੋਂ ਨੇਕ ਇਕ ਮਹੀਨਾ ਚੁਬਾਰੇ ਵਿਚੋਂ ਕਦੇ-ਕਦਾਈਂ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲਿਆ ਹੋਵੇਗਾ। ਉਹਨੂੰ ਵਿਆਹੁਤਾ ਜੀਵਨ ਬੜਾ ਚੰਗਾ ਲਗਣ ਲੱਗ ਪਿਆ ਸੀ। ਦੁਨੀਆਂ ਬੜੀ ਸੁਹਣੀ ਲੱਗਣ ਲੱਗ ਪਈ ਸੀ। ਉਹ ਬਸੰਤ ਨੂੰ ਬਹੁਤਾ ਚਿਰ ਏਧਰ ਓਧਰ ਨਾ ਜਾਣ ਦਿੰਦਾ। ਬਸੰਤ ਵੀ ਬੜੀ ਖੁਸ਼ ਸੀ।
ਓਧਰ ਦਿਆਕੁਰ ਤੇ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਸੋਚੀਂ ਡੁੱਬੇ ਰਹਿੰਦੇ ਕਿ ਇਹ ਮੁੰਡੇ ਦਾ ਬਣੂ ਕੀ। ਉਹ ਕੰਮ ਬਾਰੇ ਕੁਝ ਵੀ ਸੋਚਦਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲਗਦਾ। ਬਹੂ ਰਾਣੀ ਆਥਣ-ਸਵੇਰ ਥੱਲਿਉਂ ਪੱਕੀ ਪਕਾਈ ਲੈ ਜਾਂਦੀ ਤੇ ਦੋਵੇਂ ਜੀ ਖਾ ਕੇ ਪਏ ਰਹਿੰਦੇ।
ਗਰਮੀ ਵਧਣ ਲੱਗ ਪਈ ਸੀ। ਤੀਜੇ ਕੁ ਮਹੀਨੇ ਬਹੂ ਨੂੰ ਉਮੀਦਵਾਰੀ ਹੋਈ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਪੇਕੀਂ ਕੁਝ ਦਿਨਾਂ ਲਈ ਮਿਲਣ ਚਲੀ ਗਈ। ਉਹਨੀਂ ਦਿਨੀਂ ਭਗਤ ਸਿਉਂ ਨੇ ਦਿਆਕੁਰ ਕੋਲ ਗੱਲ ਛੇੜੀ ਕਿ ਨੇਕ ਨੂੰ ਕੰਮ ਬਾਰੇ ਕੁਝ ਸੋਚਣਾ ਚਾਹੀਦੈ। ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਜਦੋਂ ਨੇਕ ਨੂੰ ਬੁਲਾ ਕੇ ਗੱਲ ਛੇੜੀ ਤਾਂ ਉਹਦਾ ਜਵਾਬ ਸੀ-
"ਸੋਚਾਂ ਤਾਂ ਮੈਂ ਤਾਂ, ਜੇ ਮੈਨੂੰ ਖੰਘ ਤੇ ਛਾਤੀ ਦਾ ਦਰਦ ਸਾਹ ਲੈਣ ਦੇਣ। ਉੱਤੋਂ ਢਿੱਡ ਦੁਖ ਕੇ ਦਸਤ ਸਾਹ ਸੂਤ ਕੇ ਰੱਖ ਦਿੰਦੇ ਐ। ਮੇਰਾ ਕਿਹੜਾ ਕੰਮ ਕਰਨ ਨੂੰ ਜੀ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ। ਡਾਕਟਰ ਨੇ ਤਾਂ ਪਿਛਲੇ ਸਾਲ ਈ ਤਪਦਿਕ ਹੋਣ ਬਾਰੇ ਦੱਸ ਦਿੱਤਾ ਸੀ।''
ਦਿਆਕੁਰ ਤੇ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆ ਰਹੀ ਕਿ ਉਹਨੂੰ ਸੱਚੀ-ਮੁੱਚੀ ਤਪਦਿਕ ਦੀ ਕੋਈ ਸ਼ਿਕਾਇਤ ਸੀ ਵੀ ਜਾਂ ਨਹੀਂ।
''ਆਪਾਂ ਐਤਕੀਂ ਫੇਰ ਵੱਡੇ ਡਾਕਟਰ ਦੀ ਸਲਾਹ ਲੈ ਲੈਨੇ ਆਂ।''
''ਠੀਕ ਐ, ਮੇਰੇ ਕੰਨੀਓਂ ਭਾਵੇਂ ਕੱਲ੍ਹ ਲੈ ਚੱਲੋ।''
ਨੇਕ ਨੇ ਆਉਣ ਵਾਲੀ ਔਕੜ ਦਾ ਹੱਲ ਲਭਣ ਲਈ ਦਿਮਾਗੀ ਸਕੀਮਾਂ ਸੋਚਣੀਆਂ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੀਆਂ। ਦੂਜੇ ਦਿਨ ਉਹਦੀ ਮਾਂ ਉਹਨੂੰ ਡਾਕਟਰ ਕੋਲ ਲੈ ਗਈ। ਡਾਕਟਰ ਨਾਲ ਗੁਰਨੇਕ ਦੀ ਗੱਲ ਬਾਤ ਕਰਨ ਦਾ ਤਰੀਕਾ ਉਸ ਨੇ ਅਜਿਹਾ ਲੱਭਿਆ ਕਿ ਪਹਿਲਾਂ ਉਹਨੇ ਡਾਕਟਰ ਨੂੰ ਉਹਦੀਆਂ ਪਿਛਲੇ ਸਾਲ ਵਾਲੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਯਾਦ ਕਰਵਾਈਆਂ ਫੇਰ ਉਹਨੇ ਆਪਣੀ ਬਿਮਾਰੀ ਦੇ ਲੱਛਣ ਦੱਸਣੇ ਇਉਂ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੇ ਜਿਹਨਾਂ ਨਾਲ ਡਾਕਟਰ ਨੂੰ ਲੱਗੇ ਬਈ ਬਿਮਾਰੀ ਅੱਗੇ ਨਾਲੋਂ ਵਧ ਗਈ ਹੈ। ਉਹਨੇ ਡਾਕਟਰ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਭਾਰ ਘਟਣ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਵੀ ਕਰਵਾ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਹਾਲਾਂਕਿ ਅਜਿਹੀ ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਡਾਕਟਰ ਨੇ ਦਿਆਕੁਰ ਨੂੰ ਅੱਡ ਬੁਲਾ ਕੇ ਗੁਰਨੇਕ ਦੀ ਬਿਮਾਰੀ ਦੇ ਵਧਣ ਦਾ ਸ਼ੱਕ ਜ਼ਾਹਰ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਪਿਛਲੇ ਸਾਲ ਹੀ ਉਹਨੂੰ ਕਿਸੇ ਹਿੱਲ-ਸਟੇਸ਼ਨ ਤੇ ਭੇਜ ਦੇਣਾ ਬਿਹਤਰ ਹੋਣਾ ਸੀ। ਪਰ ਹੁਣ ਏਸ ਸਾਲ ਭੇਜਣਾ ਜ਼ਰੂਰੀ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਬਿਮਾਰੀ ਕਿਸੇ ਵੇਲੇ ਵੀ ਜ਼ੋਰ ਫੜ ਕੇ ਇਲਾਜ ਲੰਮਾ ਤੇ ਔਖਾ ਹੋ ਜਾਣ ਦੀ ਸੰਭਾਵਨਾ ਸੀ। ਦਿਆਕੁਰ ਨੂੰ ਫਿਕਰਾਂ ਨੇ ਆ ਘੇਰਿਆ। ਆਥਣੇ ਉਹਨੇ ਭਗਤ ਸਿਉਂ ਨਾਲ ਸਲਾਹ ਕੀਤੀ-
''ਜੇ ਕੁੜੀ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗ ਗਿਆ ਕਿ ਮੁੰਡੇ ਨੂੰ ਕੋਈ ਬਮਾਰੀ ਦੀ ਕਸਰ ਐ ਤਾਂ ਕੀ ਬਣੂ? ਆਪਾਂ ਨੂੰ ਕੋਈ ਹੂਲ਼ਾ ਤਾਂ ਫਕਣਾ ਈ ਪਊ?''
"ਜਿਹੜੇ ਚਾਰ ਛਿੱਲੜ 'ਕੱਠੇ ਕੀਤੇ ਸੀ ਉਹ ਤਾਂ ਸਾਰੇ ਵਿਆਹ 'ਤੇ ਲੱਗ 'ਗੇ। ਹੋਰ ਇਹਨੂੰ ਹੁਣ ਪਹਾੜ 'ਤੇ ਭੇਜਣ ਵਾਸਤੇ ਮੈਂ ਕਿਥੋਂ ਲਿਆਵਾਂ ਪੌਂਡ?''
ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਕੁੜਿੱਕੀ ਵਿਚ ਫਸਿਆ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ।
"ਨਾ ਫੇਰ ਕੋਈ ਰਾਹ ਤਾਂ ਕੱਢਣਾ ਈ ਪਊ!'' ਦਿਆਕੁਰ ਬੋਲੀ।
"ਚੌਧਰੀ ਚੰਦਗੀ ਰਾਮ ਨਵੀਂ ਹਵੇਲੀ ਬਨਾਉਣ ਦੀ ਸਲਾਹ ਕਰਦਾ ਸੀ ਇਕ ਦਿਨ। ਕਹਿੰਦਾ ਸੀ ਕੰਮ ਛੇਤੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਨੈ। ਫੇਰ ਕੋਈ ਸਨੇਹਾ ਨੀ ਆਇਆ। ਊਂ ਬੰਦੇ ਉਹ ਚੰਗੇ ਐ। ਚਾਰ ਪੈਸੇ ਪਹਿਲਾਂ ਵੀ ਦੇ ਦੇਣਗੇ।''
"ਫੇਰ ਤੂੰ ਆਪ ਜਾ ਕੇ ਈ ਉਹਨਾਂ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਿਆ।'' ਦਿਆਕੁਰ ਨੇ ਸਲਾਹ ਦਿੱਤੀ।
ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਦਿਆਕੁਰ ਦੇ ਕਹੇ ਚੌਧਰੀਆਂ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰ ਆਇਆ ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਤੋਂ ਚਾਰ ਸੌ ਰੁਪਈਆ ਪੇਸ਼ਗੀ ਵੀ ਲੈ ਆਇਆ। ਗੁਰਨੇਕ ਦੇ ਡਲਹੌਜ਼ੀ ਜਾਣ ਦੀਆਂ ਤਿਆਰੀਆਂ ਹੋਣ ਲੱਗ ਪਈਆਂ।
***
ਗੁਰਨੇਕ ਡਲਹੌਜ਼ੀ ਪਹੁੰਚ ਕੇ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ ਸੀ। ਉਹਨੇ ਪੱਚੀ ਰੁਪਏ ਮਹੀਨੇ 'ਤੇ ਇਕ ਕਮਰਾ ਕਿਰਾਏ ਤੇ ਲੈ ਲਿਆ ਸੀ। ਉਹ ਸਵੇਰੇ ਤਿਆਰ ਹੋ ਕੇ ਡਲਹੌਜ਼ੀ ਦੇ ਪਹਾੜਾਂ ਦੀ ਸੈਰ 'ਤੇ ਨਿਕਲ ਜਾਂਦਾ ਤੇ ਦੁਪਹਿਰ ਵੇਲੇ ਮੁੜਦਾ। ਹਫਤੇ ਵਿਚ ਇਕ ਦੋ ਚਿੱਠੀਆਂ ਆਪਣੀ ਪਤਨੀ ਤੇ ਮਾਂ ਪਿਓ ਨੂੰ ਜ਼ਰੂਰ ਲਿਖ ਦਿੰਦਾ। ਉਂਜ ਉਹ ਡਲਹੌਜ਼ੀ ਦੀ ਆਬੋ-ਹਵਾ ਤੋਂ ਬੜਾ ਖੁਸ਼ ਸੀ ਪਰ ਉਹਨੂੰ ਅੰਦਰਲੀ ਸੋਚ ਦਾ ਪਾਲ਼ਾ ਮਾਰਦਾ। ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਆਪਣੇ ਮਾਂ ਪਿਓ ਨੂੰ ਦੁਖੀ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਉਹਦੀ ਸੋਚ ਉਹਨੂੰ ਮੁੜ-ਮੁੜ ਝੰਜੋੜਦੀ। ਪਰ ਜਦੋਂ ਵੀ ਇਹੋ ਜਿਹੇ ਖਿਆਲ ਆਉਂਦੇ ਤਾਂ ਉਹ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਭੁੱਲ ਕੇ ਕੁਝ ਹੋਰ ਚੰਗਾ ਸੋਚਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਾ। ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਉਹਨੂੰ ਵਿਹਲਾ ਰਹਿ ਕੇ ਖਾਣ ਦੀ ਆਦਤ ਪੈ ਰਹੀ ਸੀ। ਕਿਸੇ ਨਾ ਕਿਸੇ ਨਵੇਂ ਵਸੀਲੇ ਦੀ ਭਾਲ ਵਿਚ ਉਹ ਹਮੇਸ਼ਾ ਸੋਚਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਤਾਂ ਕਿ ਅੱਗੋਂ ਲਈ ਇਹ ਸਿਲਸਿਲਾ ਜਾਰੀ ਰਹਿ ਸਕੇ।
ਘਰੋਂ ਚਿੱਠੀ ਆਈ ਕਿ ਉਹਦੇ ਸਹੁਰਿਆਂ ਤੋਂ ਸੁਨੇਹੇ ਆ ਰਹੇ ਹਨ ਕਿ ਉਹ ਆਪ ਆ ਕੇ ਮਿਲ ਜਾਵੇ। ਉਹਦੇ ਸਹੁਰਿਆਂ ਤੋਂ ਇਕ ਸੁਨੇਹਾ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਗੁਆਂਢੀਆਂ ਦੀ ਕੋਈ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਔਰਤ ਵੀ ਲੈ ਕੇ ਆਈ। ਦਿਆਕੁਰ ਨਾਲ ਬਹਿ ਕੇ ਉਹਨੇ ਗੱਲਾਂ ਵੀ ਕੀਤੀਆਂ ਸਨ। ਉਹਨੇ ਗੱਲਾਂ-ਗੱਲਾਂ ਵਿਚ ਇਹ ਪੁੱਛਣ ਦੀ ਪੂਰੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਵੀ ਕੀਤੀ ਸੀ ਕਿ ਮੁੰਡੇ ਨੂੰ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਪਹਾੜ ਤੇ ਕਿਉਂ ਭੇਜਿਆ ਸੀ ਜਿਸ ਦਾ ਜਵਾਬ ਦਿਆਕੁਰ ਏਹੋ ਦੇ ਸਕੀ ਕਿ ਅੱਜ ਕੱਲ ਮੁੰਡੇ ਤੋਰੇ-ਫੇਰੇ 'ਤੇ ਉਠ ਜਾਂਦੇ ਐ। ਚਾਰ ਦਿਨ ਠੰਢੀ ਹਵਾ ਖਾ ਕੇ ਮੁੜ ਆਊਗਾ।
ਪਹਾੜਾਂ ਵਿਚ ਸਰਦੀਆਂ ਦਾ ਮੌਸਮ ਮੈਦਾਨੀ ਇਲਾਕਿਆਂ ਨਾਲੋਂ ਥੋੜਾ ਪਹਿਲਾਂ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਜਾਂਦੈ। ਗੁਰਨੇਕ ਕੋਲ ਬਹੁਤੇ ਗਰਮ ਕਪੜੇ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸਨ ਤੇ ਪੈਸੇ ਵੀ ਮੁੱਕ ਚੱਲੇ ਸਨ। ਹੋਰ ਪੈਸੇ ਮਗਵਾਉਣ ਦੀ ਕੋਈ ਤੁਕ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਅਖੀਰ ਉਹਨੇ ਘਰ ਮੁੜਨ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ ਤੇ ਆਪਣੇ ਆਉਣ ਦੀ ਤਾਰੀਖ ਚਿੱਠੀ ਵਿਚ ਲਿਖ ਭੇਜੀ। ਘਰ ਪਹੁੰਚਣ ਸਾਰ ਉਹਨੂੰ ਦਿਆਕੁਰ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਹੋਰ ਤਿੰਨ ਕੁ ਮਹੀਨਿਆਂ ਤਕ ਬਹੂ ਦੇ ਬੱਚਾ-ਬੱਚੀ ਹੋਣ ਦੀ ਉਮੀਦ ਹੈ। ਉਹਦੇ ਸਹੁਰਿਆਂ ਦੇ ਕਈ ਸੁਨੇਹੇ ਆ ਚੁੱਕੇ ਸਨ ਸੋ ਜੇ ਉਹ ਇਕ ਵਾਰੀ ਫਿਰੋਜ਼ਪੁਰ ਇਕ ਗੇੜਾ ਮਾਰ ਆਵੇ ਤਾਂ ਚੰਗਾ ਹੋਏਗਾ। ਅਖੀਰ ਉਹ ਧਕੀਦਾ-ਧਕਾਉਂਦਾ ਫਿਰੋਜ਼ਪੁਰ ਇਕ ਦਿਨ ਜਾ ਕੇ ਦੂਜੇ ਦਿਨ ਮੁੜ ਆਇਆ। ਉਹਦੇ ਸੱਸ-ਸਹੁਰਾ ਉਹਨੂੰ ਰੱਖਣ ਲਈ ਜ਼ੋਰ ਪਾ ਰਹੇ ਸਨ ਪਰ ਉਹਦਾ 'ਪਿੱਛੇ ਘਰੇ ਸਰਦਾ ਨੀ' ਦਾ ਬਹਾਨਾ ਸੁਣ ਕੇ ਉਹ ਚੁੱਪ ਹੋ ਗਏ। ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਗੁਰਨੇਕ ਦੇ ਹੱਥ ਸੁਨੇਹਾ ਭਿਜਵਾਇਆ ਕਿ ਬਸੰਤ ਨੂੰ ਜਾਪੇ ਤੋਂ ਪਿੱਛੋਂ ਹੀ ਭੇਜਣਗੇ। ਉਂਜ ਵੀ ਆਮ ਰਿਵਾਜ ਅਨੁਸਾਰ ਪਹਿਲਾ ਬੱਚਾ ਲੜਕੀ ਦੇ ਪੇਕੀਂ ਹੀ ਪੈਦਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ।
ਗੁਰਨੇਕ ਵਾਸਤੇ ਤਿੰਨ-ਚਾਰ ਮਹੀਨੇ ਕੱਢਣੇ ਬੜੇ ਔਖੇ ਸਨ। ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਉਂਜ ਡਰਦਾ ਉਹਨੂੰ ਕੰਮ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆਖਦਾ। ਇਹਨੀ ਦਿਨੀਂ ਉਹਦੀ ਦੋਸਤੀ ਜਸਵੰਤ ਮਾਸਟਰ ਨਾਲ ਹੋ ਗਈ। ਜਸਵੰਤ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਟਿਊਸ਼ਨਾਂ ਪੜਾਉਂਦਾ ਹੁੰਦਾ। ਉਸ ਦੇ ਪੁੱਛਣ 'ਤੇ ਨੇਕ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਉਹ ਅਠਵੀਂ ਜਮਾਤ ਪਾਸ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਰ ਸਕਿਆ। ਜਸਵੰਤ ਨੇ ਉਹਨੂੰ ਅੱਠਵੀਂ ਦਾ ਇਮਤਿਹਾਨ ਪ੍ਰਾਈਵੇਟ ਦੇਣ ਲਈ ਮਨਾ ਲਿਆ ਤੇ ਦੋਸਤੀ ਦੇ ਨਾਤੇ ਉਹ ਉਸ ਨੂੰ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਘੰਟਾ ਕੁ ਪੜ੍ਹਾਉਣ ਵੀ ਲੱਗ ਪਿਆ। ਇਮਤਿਹਾਨ ਦੀਆਂ ਤਾਰੀਖਾਂ ਤਕ ਉਹਨੇ ਉਸ ਦਾ ਕੋਰਸ ਪੂਰਾ ਕਰਵਾਇਆ। ਗੁਰਨੇਕ ਵੀ ਮਿਹਨਤ ਨਾਲ ਪੜ੍ਹਦਾ। ਗੁਰਨੇਕ ਦੇ ਪਰਚੇ ਚੰਗੇ ਹੋਏ ਸਨ। ਨਤੀਜਾ ਆਉਣ ਵਿਚ ਅਜੇ ਕੁਝ ਦੇਰ ਬਾਕੀ ਸੀ ਕਿ ਫਿਰੋਜ਼ਪਰੋਂ ਉਸ ਦੇ ਲੜਕੀ ਦੇ ਬਾਪ ਬਣਨ ਦਾ ਸੁਨੇਹਾ ਆ ਗਿਆ। ਸੁਨੇਹੇ ਨੇ ਨਾ ਗੁਰਨੇਕ ਨੂੰ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਦਿਆਕੁਰ ਨੂੰ ਕੋਈ ਖੁਸ਼ੀ ਦਿੱਤੀ। ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਸੁਭਾਅ ਅਨੁਸਾਰ ਉਸ ਨੂੰ 'ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਦਾ ਸ਼ੁਕਰ' ਕਹਿ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਦਿਆਕੁਰ ਲੈਣ-ਦੇਣ ਦੇ ਮਾਮਲੇ ਵਿਚ ਸੁਚੱਜੀ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਪੰਜ ਸੇਰ ਘਿਓ ਦੀ ਪੰਜੀਰੀ ਰਲਾਈ ਤੇ ਨੇਕ ਦੇ ਹੱਥ ਭੇਜਣ ਦੀਆਂ ਤਿਆਰੀਆਂ ਕਰ ਲਈਆਂ। ਨੇਕ ਕੁਝ ਦਿਨ ਟਾਲ-ਮਟੋਲ ਕਰਦਾ ਰਿਹਾ ਫੇਰ ਅਖੀਰ ਇਕ ਦਿਨ ਪੰਜੀਰੀ ਵਾਲਾ ਪੀਪਾ ਤੇ ਹੋਰ ਕਪੜਾ-ਲੀੜਾ ਲੈ ਕੇ ਉਹ ਸਹੁਰੀਂ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ। ਸਹੁਰਿਆਂ ਨੇ ਵੀ ਉਹਦੇ ਆਉਣ ਦਾ ਬੜਾ ਚਾਅ ਕੀਤਾ। ਗੁਰਨੇਕ ਜਦੋਂ ਚਾਹ ਪਾਣੀ ਪੀ ਚੁੱਕਿਆ ਤਾਂ ਉਹਦੀ ਸੱਸ ਨੇ ਕੁਝ ਦਿਨਾਂ ਦੀ ਨਿੱਕੀ ਨੂੰ ਲਿਆ ਕੇ ਉਹਦੀ ਗੋਦੀ ਵਿਚ ਪਾ ਦਿੱਤਾ।
''ਲੈ ਭਾਈ, ਅਸੀਂ ਤਾਂ ਇਹ ਦਾ ਨਾਂ ਨਿੱਕੀ ਧਰਿਐ। ਅੱਗੇ ਜਿਹੜਾ ਥੋਨੂੰ ਚੰਗਾ ਲੱਗੇ ਉਹ ਧਰ ਲਿਓ।''
ਨੇਕ ਨੇ ਆਪਣੇ ਹੱਥਾਂ ਵਿਚ ਪਈ ਨਿੱਕੀ ਨੂੰ ਗਹੁ ਨਾਲ ਦੇਖਿਆ। ਉਸ ਨੂੰ ਕੁਝ ਚੰਗਾ ਜਿਹਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲੱਗ ਰਿਹਾ। ਉਹਨੇ ਨਿੱਕੀ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਪੱਟਾਂ ਤੇ ਲਿਟਾ ਕੇ ਖੱਬਾ ਹੱਥ ਜਦੋਂ ਉਹਦੀ ਧੌਣ ਹੇਠੋਂ ਖਿੱਚਿਆ ਤਾਂ ਉਹਦੀ ਧੌਣ ਪਿਛੇ ਨੂੰ ਲੁਟਕ ਗਈ। ਉਹ ਥੋੜਾ ਜਿਹਾ ਡਰ ਵੀ ਗਿਆ। ਉਸ ਨੇ ਗਹੁ ਨਾਲ ਫੇਰ ਉਹਦੇ ਮੂੰਹ ਵੱਲ ਦੇਖਿਆ। ਉਹਨੂੰ ਨਿੱਕੀ ਦਾ ਮੜ੍ਹੰਗਾ ਆਪਣੇ ਵਰਗਾ ਨਾ ਲੱਗਾ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਅਜਿਹਾ ਕੋਈ ਪਿਆਰ ਜਿਹਾ ਆਇਆ ਜਿਹੜਾ ਪਿਓ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਬੱਚੀ ਲਈ ਆਉਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਸੀ। ਉਹ ਬੜਾ ਸ਼ਸ਼ੋਪੰਜ ਵਿਚ ਸੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਚੰਗਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲੱਗ ਰਿਹਾ। ਨਿੱਕੀ ਦਾ ਰੰਗ ਵੀ ਬਹੁਤਾ ਗੋਰਾ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਮਨ ਵਿਚ ਕਈ ਤਰਾਂ ਦੇ ਸਵਾਲ ਉੱਠ ਰਹੇ ਸਨ। ਉਸ ਦਾ ਚਿੱਤ ਕਾਹਲਾ ਪੈ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਹਨੇ ਹਿੰਮਤ ਕਰਕੇ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਦੋਹਾਂ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਚੁੱਕਿਆ ਤੇ ਸਾਹਮਣੇ ਖੜ੍ਹੀ ਆਪਣੀ ਸੱਸ ਨੂੰ ਕਿਹਾ-
''ਆ ਲਓ ਮਾਂ ਜੀ, ਮੇਰੇ ਕੋਲੋਂ ਕਿਤੇ ਡਿੱਗ ਨਾ ਪਵੇ।''
''ਕੋਈ ਨਾ ਭਾਈ, ਆਪੇ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਆਦਤ ਪੈ ਜਾਂਦੀ ਹੁੰਦੀ ਐ।'' ਨੇਕ ਦੀ ਸੱਸ ਨੇ ਨਿੱਕੀ ਨੂੰ ਫੜਦਿਆਂ ਕਿਹਾ।
ਪਰ ਨੇਕ ਅੰਦਰੋਂ ਬਹੁਤ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨ ਸੀ। ਉਹਨੂੰ ਇਤਬਾਰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆ ਰਿਹਾ ਕਿ ਉਹ ਇਕ ਬੱਚੀ ਦਾ ਬਾਪ ਬਣ ਚੁੱਕਾ ਹੈ। ਉਸ ਨੂੰ ਭਵਿੱਖ ਵਿਚ ਸਿਰ 'ਤੇ ਪੈਣ ਵਾਲੀਆਂ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀਆਂ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਹੋਣ ਲੱਗਾ। ਉਹ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀਆਂ ਉਹਨੂੰ ਪਹਾੜ ਜਿੱਡੀਆਂ ਲੱਗ ਰਹੀਆਂ ਸਨ। ਉਹਦੇ ਮਨ ਵਿਚ ਬੇਚੈਨੀ ਸੀ ਅਤੇ ਕਈ ਤਰਾਂ ਦੇ ਭੈੜੇ ਖਿਆਲ ਉੱਠ ਰਹੇ ਸਨ। ਉਹਨੂੰ ਨਿੱਕੀ ਦਾ ਹੋਣਾ ਇਕ ਵੱਡੀ ਮੁਸੀਬਤ ਜਾਪਣ ਲੱਗ ਪਈ। ਉਹ ਉਸ ਮੁਸੀਬਤ ਵਿਚੋਂ ਨਿਕਲਣ ਲਈ ਸੋਚਣ ਲੱਗਾ। ਮਜਬੂਰੀਆਂ ਮੂੰਹ ਅੱਡੀ ਸਾਹਮਣੇ ਖੜ੍ਹੀਆਂ ਦਿਸਦੀਆਂ। ਉਹਨੂੰ ਬਹੁਤ ਡਰ ਲੱਗਣ ਲੱਗ ਪਿਆ। ਉਹ ਸੁਭਾਅ ਅਨੁਸਾਰ ਸੋਚਣ ਲੱਗ ਪਿਆ। ਘਰੋਂ ਬਾਹਰ ਸੈਰ ਦੇ ਬਹਾਨੇ ਨਿਕਲ ਦੇ ਤੁਰਦਾ-ਤੁਰਦਾ ਉਹ ਸ਼ਹਿਰੋਂ ਬਾਹਰ ਜਾ ਅੱਪੜਿਆ। ਉਸ ਨੇ ਅਖੀਰ ਆਪਣੇ ਮਨ ਵਿਚ ਕੋਈ ਪੱਕਾ ਫੈਸਲਾ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਘਰ ਵਾਪਸ ਆ ਗਿਆ। ਅਗੇ ਨਾਲੋਂ ਹੁਣ ਉਹਦਾ ਮਨ ਕੁਝ ਟਿਕਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ।
ਆਥਣੇ ਉਹਦੇ ਸਹੁਰਿਆਂ ਨੇ ਉਚੇਚਾ ਚੰਗਾ ਰੋਟੀ-ਪਾਣੀ ਬਣਾਇਆ ਅਤੇ ਜਿਵੇਂ ਜਵਾਈ-ਭਾਈ ਦੀ ਸੇਵਾ ਕਰੀਦੀ ਹੈ, ਉਹਦਾ ਹਰ ਤਰਾਂ ਨਾਲ ਖਿਆਲ ਰੱਖਣ ਦੀ ਪੂਰੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ। ਵਿਚੋਂ ਵਿਚੋਂ ਉਹ ਆਪਣੀ ਸੱਸ ਨੂੰ ਕਹਿ ਰਿਹਾ ਸੀ, '' ਮਾਂ ਜੀ ਏਨਾਂ ਕੁਸ਼ ਕਰਨ ਦੀ ਕੀ ਲੋੜ ਸੀ?"
''ਨਾ ਬੇਟਾ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਹੋਰ ਹੈ ਵੀ ਕੀ। ਅਸੀਂ ਤਾਂ ਧੀ ਦੇ ਕੇ ਤੈਨੂੰ ਪੁੱਤ ਬਣਾਇਐ। ਹੋਰ ਕੋਈ, ਨਾ ਸਾਡੇ ਅੱਗੇ ਨਾ ਪਿੱਛੇ।'' ਬਸੰਤ ਆਪਣੇ ਮਾਂ ਪਿਓ ਦੀ ਇਕੱਲੀ ਧੀ ਜੋ ਸੀ।
ਰੋਟੀ ਖਾਣ ਮਗਰੋਂ ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਸਹੁਰੇ ਨੂੰ ਕਿਹਾ-
''ਚੰਗਾ ਬਾਪੂ ਜੀ, ਮੈਂ ਤਾਂ ਫੇਰ ਕਲ੍ਹ ਸਵੇਰੇ ਵੱਡੇ ਤੜਕੇ ਵਾਲੀ ਗੱਡੀ 'ਤੇ ਮੁੜ ਜਾਵਾਂਗਾ।''
''ਨਹੀਂ ਬੇਟਾ, ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਦੋ-ਚਾਰ ਦਿਨ ਤਾਂ ਰਹੋ। ਫੇਰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਦੋਂ...।''
''ਪਿੱਛੇ ਵੀ ਕਈ ਜਰੂਰੀ ਕੰਮ ਨੇ। ਸੋ ਕਲ੍ਹ ਨੂੰ ਤਾਂ ਮੁੜਨਾ ਈ ਪਊ। ਕੋਈ ਨੀ ਮੈਂ ਫੇਰ ਆਂ ਜੂੰ ਛੇਤੀ।''
ਉਹਦੇ ਸੱਸ-ਸਹੁਰੇ ਨੇ ਸਲਾਹ ਕਰਕੇ ਲੈਣ-ਦੇਣ ਵਾਲਾ ਕਪੜਾ-ਲੀੜਾ ਇਕੱਠਾ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਇਕ ਵੱਡਾ ਸਾਰਾ ਝੋਲਾ ਫੜਾਉਂਦਿਆਂ ਕਿਹਾ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਵੱਲੋਂ ਜ਼ਰੂਰੀ ਸ਼ਗਨ ਦੇ ਤੌਰ 'ਤੇ ਹੈ।
ਗੱਡੀ ਸਵੇਰੇ ਪੰਜ ਕੁ ਵਜੇ ਚਲਦੀ ਸੀ। ਸਟੇਸ਼ਨ ਘਰੋਂ ਕੋਈ ਵੱਧ ਤੋਂ ਵੱਧ ਅਧੇ ਕੁ ਘੰਟੇ ਦਾ ਪੈਦਲ ਰਾਹ ਸੀ। ਗੁਰਨੇਕ ਨੇ ਅੰਦਾਜ਼ਾ ਲਾਇਆ ਕਿ ਗੱਡੀ ਸਮੇਂ ਸਿਰ ਫੜਨ ਲਈ ਉਹਨੂੰ ਸਵੇਰੇ ਤਿੰਨ ਕੁ ਵਜੇ ਉੱਠਣਾ ਪਏਗਾ। ਰਾਤ ਨੂੰ ਉਹਦੇ ਸਹੁਰਿਆਂ ਨੇ ਉਹਦਾ ਮੰਜਾ ਹੇਠਾਂ ਵਿਹੜੇ ਵਿਚ ਡਾਹ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਗੁਰਨੇਕ ਦੀ ਪਤਨੀ ਬਸੰਤ, ਨਿੱਕੀ ਨਾਲ ਚੁਬਾਰੇ ਵਿਚ ਸੀ।
ਨੇਕ ਨੂੰ ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਚੰਗੀ ਤਰਾਂ ਨੀਂਦ ਨਹੀਂ ਆਈ। ਉਹਨੇ ਰਾਤ ਪਾਸੇ ਮਾਰਦਿਆਂ ਲੰਘਾਈ। ਜਦੋਂ ਘੜੀ ਨੇ ਤਿੰਨ ਵਜਾਏ ਤਾਂ ਉਹਨੇ ਉੱਠ ਕੇ ਨਲਕੇ ਹੇਠਾਂ ਪਈ ਬਾਲਟੀ ਭਰੀ ਤੇ ਛੇਤੀ-ਛੇਤੀ ਨਹਾ ਲਿਆ। ਏਨੇ ਨੂੰ ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ, ਖੜਕਾ ਸੁਣ ਕੇ, ਉਹਦੇ ਸੱਸ-ਸਹੁਰਾ ਵੀ ਜਾਗ ਪਏ। ਉਹ ਕੁੜਤਾ ਪਜਾਮਾ ਪਾ ਕੇ ਅਤੇ ਪੱਗ ਬੰਨ੍ਹ ਕੇ ਤਿਆਰ ਹੋ ਗਿਆ। ਉਹਦੀ ਸੱਸ ਨੇ ਚਾਹ ਨਾਲ ਦੋ ਪਰੌਂਠੇ ਵੀ ਲਾਹ ਲਏ ਸਨ। ਪਰ ਗੁਰਨੇਕ ਨੇ ਸਿਰਫ ਇਕੋ ਪਰੌਂਠਾ ਹੀ ਖਾਧਾ। ''ਭੁੱਖ ਨਹੀਂ'' ਕਹਿ ਕੇ ਬੱਸ ਕੀਤੀ। ਉਹਨੇ ਬਸੰਤ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਬਾਰੇ ਸੋਚਿਆ।
''ਮਾਂ ਜੀ, ਮੈਂ ਬਸੰਤ ਨੂੰ ਜ਼ਰਾ ਮਿਲ ਆਵਾਂ।'' ਕਹਿ ਕੇ ਉਹ ਵਿਹੜੇ ਵਿਚੋਂ ਚੁਬਾਰੇ ਦੀਆਂ ਪੋੜੀਆਂ ਚੜ੍ਹ ਗਿਆ।
ਬਸੰਤ ਆਪਣੇ ਸੱਜੇ ਪਾਸੇ ਸਰ੍ਹਾਣੇ ਹੇਠਾਂ ਬਾਂਹ ਰੱਖ ਕੇ ਸੁੱਤੀ ਪਈ ਸੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਵੀ ਗੁਰਨੇਕ ਦੀ ਉਡੀਕ ਸੀ। ਉਹ ਜਾਗੋ-ਮੀਚੀ ਜਿਹੀ ਵਿਚ ਸੀ। ਨਿੱਕੀ ਉਹਦੀ ਪਿੱਠ ਪਿੱਛੇ ਸੁੱਤੀ ਪਈ ਸੀ।
"ਚੰਗਾ ਫੇਰ ਮੈਂ ਚਲਦਾਂ, ਤੂੰ ਆਪਣਾ ਖਿਆਲ ਰੱਖੀਂ।'' ਉਹਨੇ ਬੜੀ ਦਬੀ ਜਿਹੀ ਧੀਮੀ ਆਵਾਜ਼ ਵਿਚ ਕਿਹਾ। ਬਸੰਤ ਉੱਠ ਕੇ ਬੈਠਣ ਨੂੰ ਅਹੁਲੀ ਪਰ ਗੁਰਨੇਕ ਨੇ ਉਹਦੇ ਮੋਢੇ 'ਤੇ ਹੱਥ ਰਖਦਿਆਂ ਪਈ ਰਹਿਣ ਨੂੰ ਹੀ ਕਿਹਾ ਤੇ ਆਪ ਪੈਰਾਂ ਭਾਰ ਉਹਦੇ ਮੰਜੇ ਕੋਲ ਬਹਿ ਗਿਆ। ਇੰਜ ਕਰਦਿਆਂ ਉਹਨੇ ਆਪਣਾ ਮੂੰਹ ਬਸੰਤ ਦੇ ਮੂੰਹ ਕੋਲ ਕਰ ਲਿਆ। ਬਸੰਤ ਨੇ ਵੀ ਆਪਣੀ ਖੱਬੀ ਬਾਂਹ ਉਹਦੇ ਮੋਢੇ ਓਤੋਂ ਦੀ ਵਲ਼ ਦਿੱਤੀ, ਨੇਕ ਨੇ ਆਪਣੇ ਬੁੱਲ੍ਹ ਬਸੰਤ ਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਛੁਹਾਏ ਅਤੇ ਆਪਣਾ ਸੱਜਾ ਹੱਥ ਉਹਦੀ ਪਿੱਠ ਪਿੱਛੇ ਲੈ ਗਿਆ। ਬਸੰਤ ਨੇ ਅੱਖਾਂ ਮੀਚ ਲਈਆਂ। ਗੁਰਨੇਕ ਦਾ ਸੱਜਾ ਹੱਥ ਥੋੜਾ ਹੋਰ ਅਗੇ ਵਧਿਆ। ਉਹਨੂੰ ਇਕ ਨਿੱਕਾ ਜਿਹਾ ਚਿਹਰਾ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਇਆ। ਹੱਥ ਇਕ ਛਿਨ ਲਈ ਕੰਬ ਗਿਆ ਪਰ ਫੇਰ ਹੱਥ ਦੀਆਂ ਉਂਗਲਾਂ ਨਿੱਕੀ ਦੀ ਗਰਦਨ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਚਲੀਆਂ ਗਈਆਂ ਅਤੇ ਅੰਗੂਠਾ ਗਰਦਨ ਦੇ ਅੱਗੇ ਆ ਗਿਆ। ਉਸ ਨੇ ਮੰਜੇ ਕੋਲ ਬੈਠਿਆਂ ਉਸੇ ਤਰਾਂ ਬਸੰਤ ਨਾਲ ਜੱਫੀ ਪਾਈ ਰੱਖੀ ਅਤੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਬੁਲ੍ਹ ਜੋੜੀ ਰੱਖੇ। ਸੱਜੇ ਹੱਥ ਦੇ ਅੰਗੂਠੇ ਅਤੇ ਉਂਗਲਾਂ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਨਿੱਕੀ ਦੀ ਗਰਦਨ ਨੂੰ ਉਹਨੇ ਦਬਾਉਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ। ਦੋ ਬਹੁਤ ਹੀ ਨਿੱਕੇ ਨਿੱਕੇ ਕੋਮਲ ਹੱਥ ਉਹਦੇ ਗੁੱਟ ਦੁਆਲੇ ਵਲ਼ੇ ਗਏ। ਨਿੱਕੇ ਕੋਮਲ ਹੱਥਾਂ ਨੇ ਉਹਦੇ ਗੁੱਟ ਨੂੰ ਥੋੜਾ ਜਿਹਾ ਘੁੱਟਿਆ ਪਰ ਫੇਰ ਕੁਝ ਪਲਾਂ ਪਿਛੋਂ ਉਹ ਢਿੱਲੇ ਪੈ ਗਏ। ਨੇਕ ਨੇ ਅੰਗੂਠੇ ਅਤੇ ਉਂਗਲਾਂ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰਲੇ ਦਬਾਅ ਨੂੰ ਇਕ ਵਾਰੀ ਹੋਰ ਦੱਬਿਆ ਤੇ ਫੇਰ ਕੁਝ ਚਿਰ ਪਿਛੋਂ ਢਿੱਲਾ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ।
''ਚੰਗਾ ਹੁਣ ਤੂੰ ਪਈ ਰਹਿ ਉੱਠ ਨਾ। ਮੈਂ ਫੇਰ ਤੈਨੂੰ ਮੁੜ ਕੇ ਕਦੋਂ ਲੈਣ ਆਵਾਂ?''
''ਜਦੋਂ ਤੁਹਾਡੀ ਮਰਜੀ।''
ਨੇਕ ਉੱਠ ਕੇ ਖੜ੍ਹਾ ਹੋ ਗਿਆ। ਚੁਬਾਰੇ ਵਿਚ ਅਜੇ ਕਾਫੀ ਹਨੇਰਾ ਸੀ।
"ਚੰਗਾ ਹੁਣ ਤੂੰ ਸੌਂ ਜਾ, ਮੈਂ ਚਲਦਾਂ।'' ਗੁਰਨੇਕ ਨੇ ਬਸੰਤ ਦੇ ਮੋਢੇ 'ਤੇ ਹੱਥ ਰਖਦਿਆਂ ਕਿਹਾ।
ਉਹ ਛੇਤੀ ਛੇਤੀ ਪੌੜੀਆਂ ਉੱਤਰ ਕੇ ਥੱਲੇ ਆ ਗਿਆ। ਸਹੁਰਾ ਉਹਦੇ ਨਾਲ ਸਟੇਸ਼ਨ ਤਕ ਛੱਡਣ ਜਾਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਖੜ੍ਹਾ ਸੀ। ਗੁਰਨੇਕ ਨੇ ਸੱਸ ਦੇ ਪੈਰੀਂ ਹੱਥ ਲਾਏ। ਉਹ ਦੋਏ ਜਣੇ ਸਟਸ਼ੇਨ 'ਤੇ ਗੱਡੀ ਚਲਣ ਤੋਂ ਥੋੜਾ ਚਿਰ ਪਹਿਲਾਂ ਠੀਕ ਸਮੇਂ ਹੀ ਪਹੁੰਚ ਗਏ ਸਨ।
ਸਟੇਸ਼ਨ 'ਤੇ ਬਹੁਤੀ ਭੀੜ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਗੁਰਨੇਕ ਇਕ ਖਾਲੀ ਜਿਹੇ ਡੱਬੇ ਵਿਚ ਬਾਰੀ ਦੇ ਨਾਲ ਲਗਦੀ ਸੀਟ 'ਤੇ ਬਹਿ ਗਿਆ। ਝੋਲਾ ਉਹਨੇ ਆਪਣੇ ਸਹੁਰੇ ਤੋਂ ਫੜ ਕੇ ਸਮਾਨ ਰੱਖਣ ਵਾਲੇ ਫੱਟੇ 'ਤੇ ਰੱਖ ਦਿੱਤਾ। ਗੱਡੀਓਂ ਹੇਠਾਂ ਉਤਰ ਕੇ ਉਹਨੇ ਆਪਣੇ ਸਹੁਰੇ ਦੇ ਪੈਰੀਂ ਹੱਥ ਲਾਉਂਦਿਆਂ ਕਿਹਾ, ''ਚੰਗਾ ਫੇਰ ਬਾਪੂ ਜੀ, ਤੁਸੀਂ ਮੁੜੋ ਘਰ ਨੂੰ। ਗੱਡੀ ਤਾਂ ਬੱਸ ਚੱਲਣ ਈ ਵਾਲੀ ਐ।''
''ਚੰਗਾ ਬਰਖੁਰਦਾਰ, ਆਪਣੇ ਮਾਂ ਪਿਓ ਨੂੰ ਸਾਡੇ ਵੱਨੀਓਂ ਸਾਸਰੀਕਾਲ ਬੁਲਾਈਂ ਤੇ ਛੋਟੇ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਦੇਈਂ। ਫੇਰ ਛੇਤੀ ਗੇੜਾ ਮਾਰੀਂ।''
ਸਹੁਰੇ ਨੂੰ ਤੋਰ ਕੇ ਗੁਰਨੇਕ ਫੇਰ ਆਪਣੀ ਸੀਟ 'ਤੇ ਆ ਬੈਠਾ। ਏਨੇ ਵਿਚ ਇਕ ਸ਼ੁਕੀਨ ਜਿਹਾ ਮੁੰਡਾ ਜਿਹੜਾ ਲਗਦਾ ਤਾਂ ਏਸੇ ਸ਼ਹਿਰ ਦਾ ਈ ਸੀ ਪਰ ਕਿਸੇ ਇੰਗਲੈਂਡ ਜਾਂ ਕਨੇਡਾ ਵਰਗੇ ਦੇਸ਼ ਤੋਂ ਮੁੜ ਕੇ ਆਇਆ ਲਗਦਾ ਸੀ। ਸਵੇਰੇ ਸਵੇਰੇ ਕਿਸੇ ਬਾਹਰਲੇ ਸੈਂਟ ਦੀਆਂ ਖੁਸ਼ਬੋਆਂ ਉਸ ਵੱਲੋਂ ਆ ਰਹੀਆਂ ਸਨ। ਉਹ ਗੁਰਨੇਕ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਵਾਲੀ ਖਾਲੀ ਸੀਟ 'ਤੇ ਆ ਬੈਠਾ ਸੀ। ਉਸ ਕੋਲ ਬਾਹਰੋਂ ਲਿਆਂਦਾ ਇਕ ਟਰਾਂਜ਼ਿਸਟਰ ਵੀ ਸੀ। ਸੀਟ 'ਤੇ ਬੈਠਦਿਆਂ ਸਾਰ ਈ ਉਹਨੇ ਟਰਾਂਜ਼ਿਸਟਰ ਦੇ ਬਟਨ ਘੁਮਾਉਂਦਿਆਂ ਕੋਈ ਸਟੇਸ਼ਨ ਲਾਉਣਾ ਚਾਹਿਆ। ਥੋੜੇ ਚਿਰ ਪਿੱਛੋਂ ਉਹਨੇ ਟਰਾਂਜ਼ਿਸਟਰ ਕੋਲ ਆਪਣਾ ਕੰਨ ਕਰਦਿਆਂ ਉਹ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਠੀਕ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ।
''ਯੇ ਆਕਾਸ਼ਵਾਣੀ ਹੈ। ਅਬ ਆਪ ਕਬੀਰ ਜੀ ਕਾ ਏਕ ਭਜਨ ਸੁਨੀਏ।''
'ਭਲਾ ਹੂਆ...ਮੇਰੀ.ਮਟਕੀ ਫੂਟੀ...ਰੇ...।
ਮੈਂ ਤੋ ਪਨੀਆ...ਭਰਨ...ਸੇ..ਛੂਟੀ...ਰੇ...।'
ਇਕ ਜ਼ਨਾਨਾ ਸੁਰੀਲੀ ਆਵਾਜ਼ ਵਿਚ ਇਹ ਦੋ ਲਾਈਨਾਂ ਬਾਰ ਬਾਰ ਇਕ ਭਜਨ ਬੱਧ ਲੈਅ ਵਿਚ ਦੁਹਰਾਈਆਂ ਜਾ ਰਹੀਆਂ ਸਨ। ਸਵੇਰ ਦੀ ਚੁੱਪ ਤੇ ਸ਼ਾਂਤ ਮਈ ਵਾਤਾਵਰਣ ਵਿਚ ਆਵਾਜ਼ ਤੇ ਸੰਗੀਤ ਦੋਵੇਂ ਸਾਫ ਸੁਣਾਈ ਦੇ ਰਹੇ ਸਨ।
ਓਧਰ ਗੁਰਨੇਕ ਦੇ ਮਨ ਵਿਚ ਇਹ ਸੰਗੀਤਮਈ ਸੁਰਾਂ ਵਿਚ ਬੱਧੇ ਕਬੀਰ ਸਾਹਿਬ ਦੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਨਾਲ ਇਕ ਤਸੱਲੀ ਤੇ ਸੰਤੁਸ਼ਟੀ ਭਰੇ ਖਿਆਲ ਉਭਰ ਰਹੇ ਸਨ। ਚੰਗਾ ਹੋਇਆ ਪਿੱਛਾ ਛੁੱਟਿਆ। ਪਰ ਫੇਰ ਕਦੇ ਕਦੇ ਦਿਲ ਜ਼ੋਰ-ਜ਼ੋਰ ਦੀ ਧੜਕਣ ਲੱਗ ਪੈਂਦਾ। ਉਹ ਬੇਧਿਆਨੇਂ ਜਿਹੇ ਆਪਣੇ ਸੱਜੇ ਹੱਥ ਨੂੰ ਝਟਕਦਾ ਜਿਵੇਂ ਉਸ ਨਾਲ ਲੱਗਾ ਕੁਝ ਲਾਹ ਕੇ ਸੁੱਟ ਦੇਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੋਵੇ।
'ਬੁਰਾ...ਜੋ...ਦੇਖਣ...ਮੈਂ...ਚਲਾ, ਬੁਰਾ...ਨਾ...ਮਿਲਿਆ ਕੋਏ...।
ਜੋ...ਦਿਲ..ਖੋਜਾ ਆਪਨਾ, ਮੁਜ..ਸੇ..ਬੁਰਾ ਨਾ...ਕੋਏ...।'
ਟਰਾਂਜ਼ਿਸਟਰ ਵਿਚੋਂ ਅਗਲੀਆਂ ਦੋ ਲਾਈਨਾਂ ਫੇਰ ਸਾਫ਼ ਸੁਣਾਈ ਦਿੱਤੀਆਂ। ਗੱਡੀ ਸਟੇਸ਼ਨ ਤੋਂ ਹੌਲੀ ਚੱਲ ਕੇ ਹੁਣ ਤੇਜ਼ ਰਫਤਾਰ ਫੜ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਹਦਾ ਦਿਲ ਕਾਹਲਾ ਪੈਣ ਲੱਗ ਪਿਆ। ਗੱਡੀ ਦੀ ਰਫਤਾਰ ਤੇਜ਼ ਹੋਣ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਦਿਲ ਕੀ ਧੜਕਣ ਵੀ ਤੇਜ਼ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨਾਲ ਜਿਵੇਂ ਨਫਰਤ ਜਿਹੀ ਹੋਣ ਲੱਗ ਪਈ। 'ਮੈਂ ਇਹ ਕੀਤਾ ਕੀ? ਕਿਉਂ ਕੀਤਾ ਇਹ ਮੈਂ?' ਖਿਆਲ ਉਸ ਨੂੰ ਝੰਜੋੜ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਪਰ ਉੱਤੋਂ ਉਹ ਦੂਜੀਆਂ ਕੁਝ ਕੁ ਸਵਾਰੀਆਂ ਨੂੰ ਸ਼ਾਂਤ ਚਿੱਤ ਨਜ਼ਰ ਆਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਭਜਨ ਸੁਨਣ ਦੇ ਬਹਾਨੇ ਕਦੇ ਉਹ ਅੱਖਾਂ ਮੀਚ ਲੈਂਦਾ। ਪਰ ਫੇਰ ਅੱਖਾਂ ਪਟੱਕ ਖੁੱਲ੍ਹ ਜਾਂਦੀਆਂ।
'ਜਾ...ਕੋ..ਰਾਖੇ ਸਾਈਆਂ, ਮਾਰ ਸਕੇ..ਨਾ..ਕੋਏ।
ਬਾਲ..ਨਾ...ਬਾਂਕਾਂ..ਕਰ ਸਕੇ, ਜੋ..ਜੱਗ..ਬੈਰੀ ਹੋਏ।'
'ਹੂੰਅ-ਇਹ ਕੀ ਗੱਲ ਬਣੀ?' ਇਹ ਦੋ ਲਾਈਨਾਂ ਸੁਣ ਕੇ ਉਹਨੂੰ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਸਾਂਈ ਦੇ ਰੱਖਣ ਵਾਲੀ ਗੱਲ ਝੂਠੀ ਹੈ। ਹਰ ਰੋਜ਼ ਖ਼ਬਰਾਂ ਸੁਣਦੇ ਤੇ ਪੜ੍ਹਦੇ ਹਾਂ, ਲੋਕ ਇਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਵੱਢੀ-ਟੁੱਕੀ ਜਾ ਰਹੇ ਨੇ। ਫੇਰ ਵੀ ਫੜੇ ਨਹੀਂ ਜਾਂਦੇ। ਕਈ ਵਾਰੀ ਤਾਂ ਬੇਗੁਨਾਹ ਈ ਰਗੜੇ 'ਚ ਆ ਜਾਂਦੇ ਐ। ਓਦੋਂ ਸਾਂਈਂ ਕਿਥੇ ਹੁੰਦੈ? ਲੋਕ ਤਾਂ ਸ਼ਰੇ-ਆਮ ਕਤਲ ਕਰਕੇ ਵੀ ਬਰੀ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਐ।
ਗੱਡੀ ਹੌਲੀ ਹੁੰਦੀ ਹੁੰਦੀ ਅਗਲੇ ਸਟੇਸ਼ਨ 'ਤੇ ਜਾ ਰੁਕੀ। ਗੱਡੀ ਦੇ ਖੜ੍ਹਨ ਨਾਲ ਲੱਗੇ ਝਟਕੇ ਨੇ ਉਹਦਾ ਧਿਆਨ ਸਟੇਸ਼ਨ ਵੱਲ ਖਿੱਚਿਆ। ਸਟੇਸ਼ਨ ਤੇ ਕੋਈ ਬਹੁਤੀ ਭੀੜ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਬੱਸ ਪੰਜ-ਸੱਤ ਸਵਾਰੀਆਂ ਈ ਚੜ੍ਹੀਆਂ-ਉਤਰੀਆਂ ਹੋਣਗੀਆਂ, ਕੋਈ ਜਾਣਿਆ-ਪਛਾਣਿਆ ਚਿਹਰਾ ਵੀ ਨਜ਼ਰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆ ਰਿਹਾ। ਥੋੜੇ ਚਿਰ ਪਿੱਛੋਂ ਗੱਡੀ ਫੇਰ ਚੱਲ ਪਈ।
'ਜੋ..ਕਛੁ...ਦੀਆ...ਸੋ ...ਤੁਮ ਦੀਆ,..ਮੈਂ ਕਛੁ ਦੀਆ...ਨਾਹੀਂ।
ਕਹੋ...ਕਹੀ...ਜੋ...ਮੈਂ...ਕੀਆ,..ਤੁਮ..ਹੀ..ਥੇ...ਮੁਝ...ਮਾਂਹੀਂ...।'
ਮੁੰਡੇ ਨੇ ਟਰਾਂਜ਼ਿਸਟਰ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਇਸ ਵਾਰ ਥੋੜੀ ਹੋਰ ਉੱਚੀ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਸੀ। ਗੱਡੀ ਕਾਂਟਾ ਬਦਲ ਰਹੀ ਸੀ। ਹੇਠਾਂ ਰੇਲ ਦੀਆਂ ਲੀਹਾਂ, 'ਤੇ ਚਲਦੇ ਗੱਡੀ ਦੇ ਪਹੀਆਂ ਦਾ ਸ਼ੋਰ ਵੱਧ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਨੇਕ ਦਾ ਧਿਆਨ ਇਹਨਾਂ ਦੋ ਲਾਈਨਾਂ ਵਿਚ ਅਟਕਿਆ। ਹੁਣ ਜਿਵੇਂ ਉਸ ਨੂੰ ਰੱਬ ਦੀ ਹੋਂਦ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ।
'ਬੰਦੇ ਦੇ ਤਾਂ ਕੁਸ਼ ਵੱਸ ਨੀ! ਜੋ ਕਰੇ ਕਰਤਾਰ! ਬੰਦੇ ਦਾ ਆਵਦਾ ਮਾਜਨਾ ਈ ਕੀ ਐ? ਜੋ ਕਰਾਉਂਦੈ, ਬੰਦੇ ਤੋਂ ਰੱਬ ਈ ਕਰਾਉਂਦੈ। ਬੰਦਾ ਤਾਂ ਹੈ ਈ ਕਠਪੁਤਲੀ!'
ਇਹੋ ਜਿਹੀਆਂ ਸੋਚਾਂ ਉਹਦੇ ਮਨ ਨੂੰ ਤਸੱਲੀ ਦੇ ਰਹੀਆਂ ਸਨ। ਹੁਣ ਉਹਦਾ ਮਨ ਕੁਝ ਟਿਕਾਣੇ ਸੀ। ਉਹ ਹੁਣ ਬਾਹਰ ਪਿੱਛੇ ਭੱਜੇ ਜਾਂਦੇ ਖੇਤਾਂ ਤੇ ਦਰਖਤਾਂ ਵੱਲ ਦੇਖ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਕਦੇ ਕਦੇ ਉਹ ਉਪਰ ਅਸਮਾਨ ਵੱਲ ਝਾਕਦਾ। ਸੋਚਾਂ ਦੇ ਡੋਬੇ-ਸੋਕਿਆਂ ਵਿਚ ਕਾਫੀ ਸਮਾਂ ਗੁਜਰ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਗੱਡੀ ਕਈ ਸਟੇਸ਼ਨਾਂ 'ਤੇ ਰੁੱਕ ਕੇ ਚਲਦੀ ਹੋਈ ਉਹਦੇ ਸਟੇਸ਼ਨ ਦੇ ਨੇੜੇ ਪਹੁੰਚ ਰਹੀ ਸੀ।
ਟਰਾਂਜ਼ਿਸਟਰ ਤੇ ਹੁਣ ਕੋਈ ਫਿਲਮੀ ਗੀਤ ਵੱਜ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਏਨਾਂ ਲੰਮਾ ਸਮਾਂ ਜਿਵੇਂ ਝੱਟ ਈ ਲੰਘ ਗਿਆ ਹੋਵੇ। ਪਰ ਕਬੀਰ ਸਾਹਬ ਦੇ ਭਜਨ ਦੀਆਂ ਦੋ ਲਾਈਨਾਂ 'ਭਲਾ ਹੂਆ ਮੇਰੀ ਮਟਕੀ...' ਉਹਦੇ ਕੰਨਾਂ 'ਚ ਅਜੇ ਵੀ ਗੂੰਜ ਰਹੀਆਂ ਸਨ। ਉਹਦਾ ਸਟੇਸ਼ਨ ਆਉਣ ਵਾਲਾ ਸੀ। ਗੱਡੀ ਹੌਲੀ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਹ ਝੋਲਾ ਚੱਕ ਕੇ ਗੱਡੀ ਦੇ ਬਾਰ ਕੋਲੇ ਜਾ ਖੜਾ।
ਜਦੋਂ ਉਹ ਦੁਪਹਿਰ ਕੁ ਵੇਲੇ ਘਰ ਪਹੁੰਚਿਆ ਤਾਂ ਦਿਆਕੁਰ ਜਿਵੇਂ ਪਹਿਲਾਂ ਤੋਂ ਈ ਉਹਨੂੰ ਉਡੀਕਦੀ ਹੋਵੇ। ਪੀੜ੍ਹੀ ਡਾਹ ਕੇ ਉਹ ਬਾਰ ਵਿਚ ਹੀ ਬੈਠੀ ਸੀ।
''ਹੋਰ ਪੁੱਤ ਓਥੇ ਸਭ ਸੁੱਖ-ਸਾਂਦ ਸੀ?''
"ਹਾਂ।'' ਅਣਸੁਣੀ ਜਿਹੀ ਆਵਾਜ਼ ਵਿਚ ਉਹਨੇ ਕਿਹਾ ਤੇ ਸਮਾਨ ਵਾਲਾ ਝੋਲ਼ਾ ਦਿਆਕੁਰ ਨੂੰ ਫੜਾ ਕੇ ਚੁਬਾਰੇ ਚੜ੍ਹ ਗਿਆ। ਜਾਂਦੇ ਸਾਰ ਉਹ ਮੰਜੇ 'ਤੇ ਡਿੱਗ ਪਿਆ, ਥੋੜ੍ਹੇ ਚਿਰ ਪਿੱਛੋਂ ਜਦੋਂ ਦਿਆਕੁਰ ਪਾਣੀ ਦਾ ਗਲਾਸ ਲੈ ਕੇ ਆਈ ਤਾਂ ਉਹ ਮੂਧੇ ਮੂੰਹ ਪਿਆ ਸੀ।
''ਪੁੱਤ ਕੀ ਗੱਲ ਤੂੰ ਹੈਂਅ ਕਿਉਂ ਪਿਐਂ ਸਭ ਠੀਕ-ਠਾਕ ਐ?''
''ਹੂੰ।''
''ਤੂੰ ਬੋਲਦਾ ਕਿਉਂ ਨੀ ਚੰਗੀ ਤਰਾਂ?''
''ਓਥੇ ਸਭ ਠੀਕ ਸੀ।''
''ਤੂੰ ਪੁੱਛਿਆ ਨੀ ਬਈ ਉਹ ਬਹੂ ਨੂੰ ਕਦੋਂ ਭੇਜਣਗੇ?''
''ਪਤਾ ਨੀ।''
''ਲੈ ਇਹ ਕੋਈ ਗੱਲ ਬਣੀ!''
ਗੁਰਨੇਕ ਦਿਆਕੁਰ ਨੂੰ ਤਸੱਲੀਬਖ਼ਸ਼ ਜਵਾਬ ਨਹੀਂ ਸੀ ਦੇ ਰਿਹਾ।
ਦਿਆਕੁਰ ਨੂੰ ਫਿਕਰ ਹੋਣ ਲੱਗਾ।
''ਤੂੰ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਦੇਖਿਆ ਹੋਣੈਂ, ਉਹਦਾ ਮੜ੍ਹੰਗਾ ਤੇਰੇ 'ਤੇ ਐ ਕਿ ਬਸੰਤ 'ਤੇ?''
''ਪਤਾ ਨੀ।'' ਗੁਰਨੇਕ ਅਜੇ ਵੀ ਮੂਧੇ-ਮੂੰਹ ਪਿਆ ਜਵਾਬ ਦੇਈ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ।
''ਤੈਨੂੰ ਹੋਇਆ ਕੀ ਐ?'' ਦਿਆਕੁਰ ਖਿੱਝ ਕੇ ਬੋਲੀ।
''ਮੈਨੂੰ ਕੀ ਹੋਣਾ ਸੀ।''
''ਤੂੰ ਚੱਜ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਿਉਂ ਨੀ ਕਰਦਾ?''
''ਜੇ ਕੋਈ ਗੱਲ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਕਰਾਂ!''
ਹਾਰ ਕੇ ਦਿਆਕੁਰ ਥੱਲੇ ਉਤਰ ਆਈ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਵਿਹੜੇ ਵਾਲੇ ਵੱਡੇ ਬਾਰ ਦਾ ਕੁੰਡਾ ਲਾਉਣ ਲੱਗੀ ਤਾਂ ਅੱਗੋਂ ਸ਼ਾਮੋ ਸੁਨਿਆਰੀ ਨੇ ਝੱਟ ਪੁੱਛ ਲਿਆ-
''ਨੀਂ ਦਿਆਕੁਰੇ ਥੋਡਾ ਮੁੰਡਾ ਸਹੁਰੀਂ ਜਾ ਆਇਆ?''
''ਹਾਂ, ਜਾ ਆਇਆ।''
"ਲੈ ਤੈਨੂੰ ਮੈਂ ਦੱਸਾਂ। ਮੇਰੀ ਭਤੀਜੀ ਅਜੇ ਪਿਛਲੇ ਸਾਲ ਈ ਬਿਆਹੀ ਸੀ ਤੇ ਤੈਨੂੰ ਮੈਂ ਦੱਸਾਂ, ਉਹਨੂੰ ਤਾਂ ਭਾਈ ਉਹਦੇ ਸਹੁਰੇ ਬਲਾ-ਈ ਤੰਗ ਕਰਦੇ। ਕੁਟਦੇ-ਮਾਰਦੇ ਵੀ ਸੀ। ਦੋ ਕੁ ਵਾਰੀਂ ਤਾਂ ਪੇਕੀਂ ਵੀ ਛੱਡ ਗਿਆ ਸੀ ਪਰਾਹੁਣਾ ਆ ਕੇ ਤੈਨੂੰ ਮੈਂ ਦੱਸਾਂ। ਅੱਜ ਕਲ ਉਹ ਕੀ ਆਂਹਦੇ ਹੁੰਦੇ ਐ ਤੈਨੂੰ ਮੈਂ ਦੱਸਾਂ ਸਕੂਟਰ-ਸਕਾਟਰ ਜਿਆ ਵੀ ਮੰਗਦੇ ਸੀ। ਹੈ-ਨੀ ਲੋਹੜਾ ਆ ਗਿਆ ਤੈਨੂੰ ਮੈਂ ਦੱਸਾਂ ਦਿਆਕੁਰੇ। ਜਿਮੇਂ ਵਾਖਰੂ ਨੂੰ ਮੰਨਜੂਰ ਭੈਣੇ, ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਤਾਂ ਕੁੜੀ ਸਾਡੀ ਸਾੜ ਕੇ ਮਾਰ-ਤੀ; ਤੈਨੂੰ ਮੈਂ ਦੱਸਾਂ। ਲੈ ਹੋਰ ਸੁਣ ਲੈ, ਗਾਹਾਂ ਤੈਨੂੰ ਮੈਂ ਦੱਸਾਂ, ਉੱਤੋਂ ਕਹਿੰਦੇ ਐ ਕਿ ਘਰੇ ਈ ਉਹ ਕੀ ਅੱਗ ਲੱਗਣਾ ਸਟੋਪ-ਸਟੂਪ ਜਿਆ ਜਿਹੜਾ ਹੁੰਦੈ, ਤੈਨੂੰ ਮੈਂ ਦੱਸਾਂ, ਅੱਖੇ ਭਾਈ ਉਹ ਫਟ ਗਿਆ ਆਪੇ ਈ ਤੇ ਭੜਾਕਾ ਪੈ ਗਿਆ, ਤੈਨੂੰ ਮੈਂ ਦੱਸਾਂ, ਤੇ ਕਹਿੰਦੇ ਕੁੜੀ ਤਾਂ ਇਉਂ ਆਪੇ ਈ ਮਰ'ਗੀ। ਜਦੋਂ ਤੈਨੂੰ ਮੈਂ ਦੱਸਾਂ ਮੇਰਾ ਬੀਰ ਠਾਣੇ ਰਪਟ ਲੱਖੌਣ ਗਿਆ ਨਾਂ ਭੈਣੇ ਤੈਨੂੰ ਮੈਂ ਦੱਸਾਂ ਪੈਸੇ ਲਏ ਬਿਨਾਂ ਉਹ ਰਪਟ ਨਾ ਲਿਖਣ। ਠਾਣੇ ਆਲੇ ਕਿਹੜਾ ਘੱਟ ਹੁੰਦੇ ਐ ਤੈਨੂੰ ਮੈਂ ਦੱਸਾਂ। ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਕੁੜੀ ਦੇ ਸਹੁਰਿਆਂ ਤੋਂ ਵੀ ਵਾਹਵਾ ਪੈਸੇ ਝਾੜ ਲੇ, ਤੈਨੂੰ ਮੈਂ ਦੱਸਾਂ। ਚੌਥੇ-ਕ-ਦਿਨ ਤੈਨੂੰ ਮੈਂ ਦੱਸਾਂ ਚਪਾਹੀ ਸੱਦਣ ਆ ਜਾਂਦੇ ਐ ਬਣਦਾ ਬਣਾਉਂਦਾ ਕੁਸ਼ਨੀ ਤੈਨੂੰ ਮੈਂ ਦੱਸਾਂ। ਲੈ ਹੋਰ ਸੁਣ ਲੈ...''
ਸ਼ਾਮੋ ਜਦੋਂ ਗੱਲ ਕਰਨ ਲਗਦੀ ਤਾਂ ਸਾਹ ਕਿਹੜਾ ਲੈਂਦੀ। ਗੱਲ ਦੀ ਲੜੀ ਨਾ ਟੁੱਟਣ ਦਿੰਦੀ। ਦਿਆਕੁਰ ਨੇ ਵਿਚੋਂ ਈ ਟੋਕ ਕੇ ਕਿਹਾ-
''ਲੈ ਭੈਣੇ ਆਪਾਂ ਕਿਸੇ ਦਾ ਕੀ ਸਮਾਰ ਸਕਦੇ ਐਂ। ਏਥੇ ਤਾਂ ਆਵਦੀਆਂ ਬਣੀਆਂ ਨਿਬੜ ਜਾਣ ਓਹੀ ਬਹੁਤ ਐ।''
''ਨੀ ਗਾਹਾਂ ਤਾਂ ਸੁਣ, ਤੈਨੂੰ ਮੈਂ ਦੱਸਾਂ। ਉਹ ਮੇਰਾ ਭਾਣਜਾ ਸੀ ਨਾ, ਭਦੌੜ ਆਲਾ, ਉਹ ਤਾਂ ਭਾਈ ਕਿਸੇ ਦੀ ਕੁੜੀ ਕੱਢ ਕੇ ਲੈ ਗਿਆ ਪਿੰਡੋਂ ਤੈਨੂੰ ਮੈਂ ਕੀ ਦੱਸਾਂ ਦਿਆਕੁਰੇ ਜਿਹੜੀ ਬਦਨਾਮੀ ਹੋਈ; ਮੇਰੀ ਭੈਣ ਦੇ ਸਹੁਰਿਆਂ ਦੀ; ਪੁੱਛ ਕੁਸ ਨਾ ਤੈਨੂੰ ਮੈਂ ਦੱਸਾਂ। ਹੁਣ ਸਭ ਨੂੰ ਭਾਜੜ ਪਈ ਫਿਰਦੀ ਐ, ਤੈਨੂੰ ਮੈਂ ਦੱਸਾਂ। ਮੈਂ ਤਾਂ...''
ਦਿਆਕੁਰ ਨੇ ਫੇਰ ਗੱਲ ਵਿਚੋਂ ਟੋਕਦਿਆਂ ਸ਼ਾਮੋ ਤੋਂ ਖਹਿੜਾ ਛੁਡਾਉਣਾ ਚਾਹਿਆ-
"ਚੱਲ ਜੋ ਵਾਖਰੂ ਨੂੰ ਮੰਨਜੂਰ, ਤੂੰ ਆ-ਜਾ ਚਾਹ-ਪਾਣੀ ਪੀ ਲੈ।''
''ਨਹੀਂ ਭੈਣੇ, ਮੈਂ ਚਲਦੀ ਆਂ ਤੈਨੂੰ ਮੈਂ ਦੱਸਾਂ, ਬਹੂ ਕੁਸ ਨਾ ਕੁਸ ਬਗਾੜੀ ਬੈਠੀ ਹੋਊ।''
ਦਿਆਕੁਰ ਨੂੰ ਫਿਕਰ ਲੱਗ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਹਨੂੰ ਕੁਝ ਠੀਕ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲੱਗ ਰਿਹਾ। ਉਹਦਾ ਚਿੱਤ ਟਿਕਾਣੇ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਆਥਣ ਤੱਕ ਉਹ ਭਗਤ ਸਿਉਂ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕਰਦੀ ਰਹੀ। ਉਹਦੇ ਘਰੇ ਆਉਣ ਸਾਰ ਹੀ ਦਿਆਕੁਰ ਨੇ ਗੱਲ ਤੋਰੀ-
"ਨੇਕ ਸਹੁਰੀਂ ਕੀ ਜਾ ਕੇ ਆਇਐ ਕੁਸ਼ ਨੀ ਦਸਦਾ। ਡੁੰਨ-ਵੱਟਾ ਜਿਆ ਬਣਿਆ ਬੈਠੈ।''
''ਤੈਨੂੰ ਉਹਦੇ ਸੁਭਾਅ ਦਾ ਪਤਾ ਤਾਂ ਹੈ, ਉਹਨੇ ਗੱਲ ਕੀ ਕਰਨੀ ਸੀ।''
''ਮੈਨੂੰ ਲਗਦੈ ਬਈ ਉਹਦੇ ਸਹੁਰਿਆਂ ਨੇ ਨਾ ਉਹਨੂੰ ਕੁਸ਼ ਕਹਿ-ਤਾ ਹੋਵੇ!''
''ਉਹਨਾਂ ਵਿਚਾਰਿਆਂ ਨੇ ਕੀ ਆਖਣਾ ਸੀ ਉਹਨੂੰ?''
ਏਨੇ ਨੂੰ ਘਰ ਦਾ ਬੂਹਾ ਕਿਸੇ ਨੇ ਆ ਖੜਕਾਇਆ। ਭਗਤ ਸਿਉਂ ਨੇ ਅੱਗੇ ਹੋ ਕੇ ਦੇਖਿਆ ਕੋਈ ਓਪਰਾ ਬੰਦਾ ਖੜ੍ਹਾ ਸੀ।
''ਦੱਸੋ ਜੀ, ਕਿਵੇਂ ਆਉਣਾ ਹੋਇਆ?''
''ਮੈਂ ਜੀ, ਫਿਰੋਜ਼ਪੁਰੋਂ ਆਇਐਂ। ਤੁਹਾਨੂੰ ਇਕ ਸੁਨੇਹਾ ਦੇਣੈ। ਅੱਜ ਸਵੇਰੇ ਨਿੱਕੀ ਬਿਸਤਰੇ 'ਚ ਈ ਪਈ ਮਰ-ਗੀ।''
''ਕਿਹੜੀ ਨਿੱਕੀ? ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਤੇਰੀ ਗੱਲ ਦੀ ਭਾਈ ਕੋਈ ਸਮਝ ਨੀ ਆਈ।'' ਭਗਤ ਸਿਉਂ ਨੇ ਸ਼ੱਕੀ ਨਿਗਾਹ ਨਾਲ ਬੰਦੇ ਵੱਲ ਦੇਖਦਿਆਂ ਕਿਹਾ।
''ਓ ਜੀ, ਜਿਹੜਾ ਤੁਹਾਡਾ ਮੁੰਡਾ ਗੁਰਨੇਕ ਸਿੰਘ ਫਿਰੋਜ਼ਪੁਰ ਵਿਆਹਿਆ ਹੋਇਐ, ਉਹਦੀ ਘਰ ਵਾਲੀ ਦੇ ਕੁਝ ਦਿਨ ਪਹਿਲਾਂ ਕੁੜੀ ਹੋਈ ਸੀ, ਉਹ ਅੱਜ ਸਵੇਰੇ ਗੁਜਰ-ਗੀ।''
''ਹੈਂ! ਇਹ ਕੀ ਗੱਲ ਆਖੀ ਭਾਈ ਤੂੰ? ਸਾਡਾ ਮੁੰਡਾ ਤਾਂ ਅੱਜ ਈ ਆਵਦੇ ਸਹੁਰੀਂ ਜਾ ਕੇ ਆਇਐ। ਓਥੇ ਤਾਂ ਸਭ ਠੀਕ-ਠਾਕ ਐ।'' ਦਿਆਕੁਰ ਨੇ ਉਸ ਬੰਦੇ ਦੀ ਗੱਲ ਸੁਣ ਕੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ।
''ਚੱਲ ਭਾਈ ਤੂੰ ਅੰਦਰ ਆ ਕੇ ਬੈਠ ਤੇ ਚੰਗੀ ਤਰਾਂ ਗੱਲ ਦੱਸ।''
ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਨੇ ਉਹਨੂੰ ਅੰਦਰ ਆਉਣ ਲਈ ਕਿਹਾ। ਦਿਆਕੁਰ ਨੇ ਵਰਾਂਡੇ ਵਿਚ ਉਹਦੇ ਲਈ ਮੰਜਾ ਡਾਹ ਦਿੱਤਾ। ਉਹ ਦੇਵੋਂ ਜੀਅ ਸਾਹਮਣੇ ਪਏ ਮੰਜੇ 'ਤੇ ਬਹਿ ਗਏ।
''ਉਹ ਤਾਂ ਜੀ ਅੱਜ ਸਵੇਰੇ ਦਿਨ ਚੜ੍ਹੇ ਜਦੋਂ ਪਤਾ ਲੱਗਿਆ ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਪੰਜ-ਸੱਤ ਬੰਦੇ 'ਕੱਠੇ ਹੋ ਕੇ ਦਪਿਹਰੇ ਜਿਹੇ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਦੱਬ ਆਏ ਸੀ।'' ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਚੁੱਪ-ਚਾਪ ਬੈਠਾ ਸੁਣਦਾ ਰਿਹਾ।
''ਭਾਈ ਸਾਨੂੰ ਮੂੰਹ ਤਾਂ ਦਖਾ ਦਿੰਦੇ।'' ਦਿਆਕੁਰ ਨੇ ਅੱਖਾਂ ਭਰਦਿਆਂ ਕਿਹਾ।
''ਕਰਤਾਰ ਦਾ ਭਾਣਾ। ਜਿਸ ਕੀ ਵਸਤ ਉਸੀ ਕੋ ਸਾਜੇ।'' ਭਗਤ ਸਿਉਂ ਨੇ ਹਉਕਾ ਲੈਂਦਿਆਂ ਤਸੱਲੀ ਕਰਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ।
ਥੋੜਾ ਚਿਰ ਚੁੱਪ ਛਾਈ ਰਹੀ।
''ਰੱਬ ਅੱਗੇ ਕਿਸੇ ਦਾ ਕੋਈ ਜੋਰ ਨੀ ਚਲਦਾ। ਚੰਗਾ ਭਾਈ ਸ੍ਹਾਬ ਤੁਸੀਂ ਰੋਟੀ ਰਾਟੀ ਖਾ ਕੇ ਜਾਇਓ।'' ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਨੇ ਹੱਥ ਜੋੜ ਕੇ ਬੇਨਤੀ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀ ਪਰ ਉਸ ਬੰਦੇ ਨੇ ਇਹ ਕਹਿ ਕੇ ਜੁੱਤੀ ਪਾ ਲਈ ਕਿ ਉਹਨੇ ਹੋਰ ਵੀ ਇਕ ਦੋ ਥਾਂਈ ਸੁਨੇਹੇ ਦੇਣੇ ਹਨ।
''ਦੇਖਿਆ, ਮੈਂ ਕਿਹਾ ਸੀ ਨਾ ਕਿ ਜਰੂਰ ਕੁਸ਼ ਚੰਗਾ ਮਾੜਾ ਹੋਊਗਾ ਅੱਜ। ਮੇਰੀ ਸਵੇਰ ਦੀ ਸੱਜੀ ਅੱਖ ਫਰਕੀ ਜਾਂਦੀ ਸੀ।''
ਦਿਆਕੁਰ ਨੇ ਭਗਤ ਸਿਉਂ ਨੂੰ ਕਿਹਾ-
''ਉਹ ਵੱਡੇ ਸ੍ਹਾਬ ਨੇ ਆ ਕੇ ਤੈਨੂੰ ਕੁਸ਼ ਵੀ ਨੀ ਦੱਸਿਆ?''
''ਨਾ, ਉਹ ਤਾਂ ਕਹਿੰਦਾ ਸੀ ਸਭ ਸੁੱਖ-ਸਾਂਦ ਐ।''
''ਚਲੋ, ਹੁਣ ਆਪਾਂ ਨੂੰ ਪਰੋਜਪੁਰ ਤਾਂ ਜਾਣਾ ਈ ਪਊ।''
''ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਜਦੋਂ ਪਤਾ ਲੱਗੂ ਤਾਂ ਕੀ ਆਖਣਗੇ?''
"ਆਖਣਾ ਕੀ ਐ ਨਿਆਣਿਆਂ ਨੂੰ ਜੰਮਣ ਪਿੱਛੋਂ ਸੌ ਔਹਰ-ਸੌਰ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਐ, ਕਿਹੜਾ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਪਤਾ ਲਗਦੈ।''
ਦੋਹਾਂ ਜੀਆਂ ਨੇ ਗੁਰਨੇਕ ਨੂੰ ਆਵਾਜ਼ ਮਾਰ ਕੇ ਥੱਲੇ ਸੱਦਿਆ। ਜਦੋਂ ਉਹਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ ਤਾਂ ਉਹਨੇ ਕਿਸੇ ਗੱਲੋਂ ਵੀ ਕੋਈ ਪੱਲਾ ਨਾ ਫੜਾਇਆ। ਅਖੀਰ ਸਾਰਿਆਂ ਨੇ ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਫਿਰੋਜ਼ਪੁਰ ਜਾਣ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ।
ਨੇਕ ਨੂੰ ਅਗਲੀ ਰਾਤ ਵੀ ਨੀਂਦ ਨਾ ਆਈ। ਉਹ ਵਾਰ ਵਾਰ ਆਪਣੇ ਸੱਜੇ ਹੱਥ ਨੂੰ ਝਟਕਦਾ ਤੇ ਵਾਰ ਵਾਰ ਉਹਨੂੰ ਲਗਦਾ ਜਿਵੇਂ ਛੋਟੇ ਛੋਟੇ ਦੋ ਮਲੂਕ ਹੱਥ ਉਹਦੇ ਗੁੱਟ ਦੁਆਲੇ ਲਿਪਟੇ ਹੋਣ ਤੇ ਫੇਰ ਢਿੱਲੇ ਪੈ ਗਏ ਹੋਣ। ਉਸ ਨੇ ਮਨ ਕਰੜਾ ਕਰਕੇ ਹਾਦਸੇ ਨੂੰ ਭੁਲਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਭਗਤ ਕਬੀਰ ਦੇ ਸ਼ਬਦ ਵਾਰ ਵਾਰ ਯਾਦ ਆ ਰਹੇ ਸਨ। ਮਨ ਬੇਚੈਨ ਸੀ ਪਰ ਉਸ ਨੇ ਜਿਵੇਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਤਸੱਲੀ ਦਿੱਤੀ ਹੋਵੇ, ''ਮਨ ਦਾ ਕੀ ਐ, ਇਹਨੂੰ ਕਾਬੂ ਕਰਨਾ ਕੋਈ ਔਖਾ ਤਾਂ ਨੀ।''
***
ਲੋਕੁ ਕਹੈ ਦਰਵੇਸੁ :: ਤੀਜੀ ਕਿਸ਼ਤ...
ਲੋਕੁ ਕਹੈ ਦਰਵੇਸੁ :: ਤੀਜੀ ਕਿਸ਼ਤ...
ਗੁਰਨੇਕ ਅੱਠਵੀਂ ਵਿਚੋਂ ਪਾਸ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਜਸਵੰਤ ਮਾਸਟਰ ਨੇ ਸਲਾਹ ਦਿੱਤੀ ਕਿ ਲਗਦੇ ਹੱਥ ਉਹਨੂੰ ਪ੍ਰਾਈਵੇਟ ਦਸਵੀਂ ਵੀ ਪਾਸ ਕਰ ਲੈਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਐ। ਹੋ ਸਕਦੈ ਕਿਧਰੇ ਪ੍ਰਾਈਮਰੀ ਸਕੂਲ ਵਿਚ ਕੋਈ ਆਰਜ਼ੀ ਨੌਕਰੀ ਮਿਲ ਜਾਵੇ। ਪਰ ਗੁਰਨੇਕ ਨੂੰ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਪੜ੍ਹਨ ਵਿਚ ਕੋਈ ਦਿਲਚਸਪੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਉਹਨੂੰ ਔਖੀ ਲਗਦੀ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਜਸਵੰਤ ਮਾਸਟਰ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ ਦਸਵੀਂ ਦੀ ਬਜਾਏ ਜੇ ਕੋਈ ਹੋਰ ਸੌਖੀ ਪੜ੍ਹਾਈ ਉਹ ਕਰ ਸਕੇ ਤਾਂ ਠੀਕ ਰਹੇਗਾ। ਜਸਵੰਤ ਨੇ ਸਲਾਹ ਦਿੱਤੀ ਕਿ ਪੰਜਾਬੀ ਵਿਚ ਬੁਧੀਮਾਨੀ ਪਿੱਛੋਂ ਗਿਆਨੀ ਕੀਤੀ ਜਾ ਸਕਦੀ ਹੈ।
ਜਸਵੰਤ ਨੇ ਬੁਧੀਮਾਨੀ ਲਈ ਕੁਝ ਪੁਰਾਣੀਆਂ ਕਿਤਾਬਾਂ ਗੁਰਨੇਕ ਨੂੰ ਲਿਆ ਦਿੱਤੀਆਂ। ਗੁਰਨੇਕ ਨੂੰ ਉਂਜ ਵੀ ਪੰਜਾਬੀ ਪੜ੍ਹਨ ਦਾ ਸ਼ੌਕ ਸੀ। ਉਹਨੇ ਤਿੰਨ ਕੁ ਮਹੀਨਿਆਂ ਵਿਚ ਹੀ ਜਸਵੰਤ ਮਾਸਟਰ ਤੋਂ ਪੁੱਛ-ਪੁਛਾ ਕੇ ਤਿਆਰੀ ਕਰ ਲਈ। ਉਹਨੀਂ ਦਿਨੀਂ ਉਹਦਾ ਜੀਅ ਕਦੇ ਕਦੇ ਕਵਿਤਾ ਲਿਖਣ ਨੂੰ ਕਰਦਾ। ਜੇ ਆਪਣੀ ਹੀ ਲਿਖੀ ਕਵਿਤਾ ਉਹਨੂੰ ਪਸੰਦ ਨਾ ਆਉਂਦੀ ਤਾਂ ਕੱਟ-ਵੱਢ ਕੇ ਉਹਨੂੰ ਦੁਬਾਰਾ ਲਿਖਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਾ। ਕਦੇ ਕਦੇ ਪੂਰਾ ਜ਼ੋਰ ਲਾ ਕੇ ਵੀ ਉਹ ਇਕ ਲਾਈਨ ਵੀ ਨਾ ਲਿਖ ਸਕਦਾ। ਕਾਗਜ਼ ਲਿਖ-ਲਿਖ ਪਾੜ ਸੁਟਦਾ। ਦਿਨ 'ਚ ਕਈ ਵਾਰ ਚਰਨੀ ਨੂੰ ਬੁਲਾ ਕੇ ਕਦੇ ਕਾਪੀ, ਕਦੇ ਪੈਨਸਿਲ, ਕਦੇ ਸਿਆਹੀ ਬਜ਼ਾਰੋਂ ਲਿਆਉਣ ਲਈ ਕਹਿੰਦਾ। ਚਰਨੀ ਹੁਣ ਸੱਤਵੀਂ ਜਮਾਤ ਵਿਚ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ ਉਹ ਆਪਣੇ ਵੱਡੇ ਭਰਾ ਦੀ ਬੜੀ ਇੱਜ਼ਤ ਕਰਦਾ ਸੀ ਪਰ ਉਸ ਨੂੰ ਕਦੇ ਕਦੇ ਉਹਦੇ ਸੁਭਾਅ ਦੀ ਸਮਝ ਨਾ ਆਉਂਦੀ। ਉਹ ਸੋਚਦਾ ਜਿਹੜੇ ਕੰਮਾਂ ਲਈ ਉਹਨੇ ਅੱਜ ਚਾਰ ਗੇੜੇ ਬਜ਼ਾਰ ਦੇ ਮਾਰੇ ਸਨ ਉਹ ਇਕੋ ਗੇੜੇ ਵਿਚ ਵੀ ਹੋ ਸਕਦੇ ਸਨ। ਉੱਤੋਂ ਉਹਨੂੰ ਆਪਣੇ ਸਕੂਲ ਦਾ ਕੰਮ ਛੱਡ ਕੇ ਜਾਣਾ ਪੈਂਦਾ। ਪਰ ਫੇਰ ਵੀ ਉਹ ਗੁਰਨੇਕ ਨੂੰ ਕਿਧਰੇ ਜਾਣੋਂ ਨਾਂਹ ਨਾ ਕਰਦਾ। ਝੱਟ ਭੱਜ ਕੇ ਕਿਹਾ ਕੰਮ ਕਰ ਆਉਂਦਾ ਤੇ ਆ ਕੇ ਫੇਰ ਆਪਣੇ ਸਕੂਲ ਦਾ ਦਿੱਤਾ ਕੰਮ ਕਰਨ ਬਹਿ ਜਾਂਦਾ। ਗੁਰਨੇਕ ਉਹਨੂੰ ਕਦੇ-ਕਦਾਈਂ ਫਜੂਲ ਜਿਹੀਆਂ ਮੱਤਾਂ ਦਿੰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ। ਚਰਨੀ ਚੁੱਪ ਕਰਕੇ ਸੁਣ ਲੈਂਦਾ।
ਦਿਆਕੁਰ ਤੇ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਨੇ ਸਲਾਹ ਕਰਕੇ ਗੁਰਨੇਕ ਨੂੰ ਵਹੁਟੀ ਨੂੰ ਲਿਆਉਣ ਲਈ ਕਿਹਾ। ਉਹ ਦੋ ਕੁ ਦਿਨਾਂ ਪਿੱਛੋਂ ਜਕੋ-ਤਕੀਆਂ ਜਿਹੀਆਂ ਕਰਕੇ ਬਸੰਤ ਨੂੰ ਫਿਰੋਜ਼ਪੁਰੋਂ ਲੈ ਆਇਆ। ਪਹਿਲੀ ਰਾਤ ਬਸੰਤ ਜਦੋਂ ਮੰਜੇ 'ਤੇ ਬੈਠੀ ਸੀ ਤਾਂ ਨੇਕ ਨੇ ਕੋਲ ਬਹਿ 'ਕੇ ਗੱਲ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਤਾਂ ਉਹ ਫਿੱਸ ਪਈ।
''ਕਿਉਂ ਕੀ ਗੱਲ ਹੋ-ਗੀ। ਰੋਣ ਆਲੀ ਇਹਦੇ 'ਚ ਕਿਹੜੀ ਗੱਲ ਐ?''
''ਰੱਬ ਨੇ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਈ ਜੱਗੋਂ ਤੇਰ੍ਹਵੀਂ ਕਰਨੀ ਸੀ। ਇਕ ਜੀ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਫੇਰ ਕੁਸ਼ ਦਿਨਾਂ ਪਿੱਛੋਂ ਖੋਹ ਲਿਆ। ਮੇਰਾ ਤਾਂ ਨਿੱਕੀ ਬਿਨਾਂ ਚਿੱਤ ਨੀ ਟਿਕਦਾ। ਕੁਛ ਦਿਨਾਂ 'ਚ ਈ ਉਹਦੇ ਨਾਲ ਮੋਹ ਪੈ ਗਿਆ ਸੀ।''
''ਚਲ ਕੋਈ ਨੀ। ਬੰਦੇ ਦਾ ਰੱਬ ਅਗੇ ਕੀ ਜੋਰ ਐ?''
''ਤੁਸੀਂ ਜੀ, ਮੈਨੂੰ ਇਕ ਗੱਲ ਦੱਸੋ? ਥੋਡੇ ਉਸ ਦਿਨ ਸਵੇਰੇ ਜਾਣ ਪਿੱਛੋਂ ਜਦੋਂ ਦਿਨ ਚੜ੍ਹੇ ਪਿੱਛੋਂ ਵੀ ਨਿੱਕੀ ਨਾ ਜਾਗੀ ਤਾਂ ਮੈਂ ਉਹਨੂੰ ਦੁੱਧ ਪਿਆਉਣ ਲਈ ਚੁੱਕਿਆ ਤਾਂ ਉਹਦੀ ਧੌਣ ਪਿੱਛੇ ਨੂੰ ਲੁਟਕ ਗਈ। ਉਹਦੇ 'ਚ ਤਾਂ ਸਾਹ-ਸਤ ਹੈ ਨੀ ਸੀ ਪਰ ਮੈਂ ਦੇਖਿਆ ਸੀ, ਉਹਦੀ ਧੌਣ 'ਤੇ ਇਕ ਵੱਡਾ ਸਾਰਾ ਨੀਲ ਜਿਆ ਪਿਆ ਵਿਆ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਸਮਝ ਨਾ ਆਵੇ ਬਈ ਹੋ ਕੀ ਗਿਆ।''
''ਲੈ, ਨਿਆਣਿਆਂ ਨੂੰ ਕਈ ਵਾਰੀ ਕੀ ਕੁਸ਼ ਹੋ ਜਾਂਦੈ, ਰੱਬ ਈ ਜਾਣਦੈ। ਉਹ ਕਿਹੜਾ ਬੋਲ ਕੇ ਦੱਸ ਸਕਦੇ ਐ?''
''ਇਹ ਤਾਂ ਗੱਲ ਦੀ ਕੋਈ ਸਮਝ ਨਾ ਆਈ। ਥੋਡੇ ਆਉਣ ਤੋਂ ਥੋੜਾ ਚਿਰ ਪਿੱਛੋਂ ਈ ਤਾਂ ਦਿਨ ਚੜ੍ਹ੍ਹ ਗਿਆ ਸੀ।''
"ਤਾਂ ਫੇਰ ਤੈਨੂੰ ਕੀ ਲੱਗਿਆ ਬਈ ਕੀ ਹੋ ਗਿਆ ਹੋਊ?''
''ਮੈਂ ਜੀ ਕੀ ਕਹਿ ਸਕਦੀ ਆਂ। ਪਰ ਐਂ 'ਚਾਣਚਕ ਘਰੋਂ ਕਿਸੇ ਜੀਅ ਦਾ ਤੁਰ ਜਾਣਾ। ਮੈਂ ਤਾਂ ਨੌਂ ਮਹੀਨੇ ਉਹਨੂੰ ਢਿੱਡ 'ਚ ਰੱਖਿਆ ਸੀ। ਉਹ ਮੇਰੇ ਢਿੱਡ ਦੀ ਆਂਦਰ ਸੀ।''
''ਮੇਰੀ ਵੀ ਤਾਂ ਉਹ ਕੁਸ਼ ਲਗਦੀ ਸੀ। ਪਰ ਫੇਰ ਹੁਣ ਕਰੀਏ ਕੀ? ਕੀਤਾ ਵੀ ਕੀ ਜਾ ਸਕਦੈ। ਰੱਬ ਦਾ ਭਾਣਾ ਮੰਨਣ ਬਿਨਾਂ ਹੋਰ ਕੋਈ ਚਾਰਾ ਵੀ ਨੀ।''
ਉਂਜ ਗੁਰਨੇਕ ਨੂੰ ਇਸ ਗੱਲ ਦੀ ਤਸੱਲੀ ਹੋ ਗਈ ਸੀ ਕਿ ਬਸੰਤ ਨੇ ਉਹਦੇ 'ਤੇ ਕੋਈ ਸ਼ੱਕ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕੀਤਾ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਕਿਧਰੋਂ ਹੋਰ ਕੋਈ ਭਿਣਕ ਪਈ ਸੀ। ਉਹ ਸੋਚ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਜੇ ਉਹ ਅਜਿਹਾ ਕਾਰਾ ਕਰਨ ਪਿੱਛੋਂ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਸ਼ੱਕ-ਸ਼ੁਬ੍ਹਾ ਦੇ ਜੀਵਨ ਵਿਚ ਅਗੇ ਆਪਣੀ ਸੋਚ ਅਨੁਸਾਰ ਆਪਣੇ ਰਾਹ ਤੁਰ ਸਕਦੈ ਤਾਂ ਫਿਕਰ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਅਜੇ ਤਾਂ ਹੋਰ ਵੀ ਬੜਾ ਕੁਝ ਕਰਨਾ ਬਾਕੀ ਸੀ।
ਉਸ ਨੇ ਬੁਧੀਮਾਨੀ ਵੀ ਉਸੇ ਸਾਲ ਪਾਸ ਕਰ ਲਈ ਸੀ ਅਤੇ ਜਸਵੰਤ ਮਾਸਟਰ ਦੀ ਮਦਦ ਨਾਲ ਹੁਣ ਗਿਆਨੀ ਦੀ ਤਿਆਰੀ ਵਿਚ ਲੱਗ ਗਿਆ ਸੀ। ਗਿਆਨੀ ਦੇ ਸਿਲੇਬਸ ਦੀਆਂ ਕਿਤਾਬਾਂ ਪੜ੍ਹਦਿਆਂ ਉਸ ਨੂੰ ਕਵਿਤਾ, ਕਹਾਣੀ ਅਤੇ ਨਾਵਲ ਪੜ੍ਹਨ ਬਾਰੇ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਸਾਹਿਤਕ ਪਿਛੋਕੜ ਬਾਰੇ ਜਾਣਕਾਰੀ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਕਵਿਤਾ ਲਿਖਣ ਲਈ ਵੀ ਬੜੀ ਪਰੇਰਨਾ ਮਿਲੀ। ਹੁਣ ਉਹਦੀ ਕੋਈ ਕੋਈ ਕਵਿਤਾ ਪੰਜਾਬੀ ਰਸਾਲਿਆਂ ਵਿਚ ਛਪਣ ਲੱਗ ਪਈ ਸੀ। ਉਹਨੇ ਆਪਣਾ ਤਖੱਲਸ ਵੀ 'ਕਵੀ' ਰੱਖ ਲਿਆ ਸੀ। ਉਹਦੇ ਨਜ਼ਦੀਕੀ ਯਾਰ ਦੋਸਤ ਵੀ ਉਸ ਨੂੰ ਕਦੇ ਕਦੇ 'ਕਵੀ-ਸਾਅਬ' ਕਹਿ ਕੇ ਬੁਲਾਉਂਦੇ ਤਾਂ ਉਹਨੂੰ ਅੰਦਰੋਂ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਖੁਸ਼ੀ ਮਹਿਸੂਸ ਹੁੰਦੀ।
ਗਿਆਨੀ ਵੀ ਗੁਰਨੇਕ ਨੇ ਪਾਸ ਕਰ ਲਈ ਸੀ। ਆਂਢ-ਗੁਆਂਢ ਲਗਦੀਆਂ ਭਰਜਾਈਆਂ ਉਹਨੂੰ ਮਖੌਲ ਨਾਲ 'ਵੇ ਗਿਆਨੀ' ਕਹਿ ਕੇ ਬੁਲਾਉਂਦੀਆਂ ਪਰ ਉਹ ਅਗੋਂ ਕੋਈ ਜਵਾਬ ਨਾ ਦਿੰਦਾ। ਸ਼ਾਇਦ ਸਾਰੇ ਕਸਬੇ ਵਿਚ ਉਹ ਤੀਜਾ ਜਾਂ ਚੌਥਾ ਮੁੰਡਾ ਹੀ ਸੀ ਜਿਸ ਨੇ ਗਿਆਨੀ ਪਾਸ ਕੀਤੀ ਸੀ। ਉਸ ਤੋਂ ਅਗਲੇ ਸਾਲ ਉਹਨੇ ਜਸਵੰਤ ਦੀ ਮਦਦ ਨਾਲ ਦਸਵੀਂ ਵੀ ਪਾਸ ਕਰ ਲਈ ਸੀ।
ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਗੁਰਨੇਕ ਦੇ ਭਵਿੱਖ ਬਾਰੇ ਚਿੰਤਤ ਰਹਿੰਦਾ। 'ਵਿਆਹਿਆ ਵਰਿਆ ਬੰਦਾ ਹੋਵੇ, ਕੰਮ ਕੋਈ ਕਰਦਾ ਨਾ ਹੋਵੇ, ਕਬੀਲਦਾਰੀ ਕਿਵੇਂ ਚੱਲੂਗੀ?' ਅਜਿਹੀਆਂ ਸੋਚਾਂ ਉਹਦਾ ਖਹਿੜਾ ਨਾ ਛਡਦੀਆਂ। ਦਿਆਕੁਰ ਅੱਡ ਦੁਖੀ ਹੁੰਦੀ ਰਹਿੰਦੀ। ਗੁਰਨੇਕ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਚੁਬਾਰੇ ਵਿਚੋਂ ਘੱਟ ਹੀ ਨਿਕਲਦਾ। ਬਸੰਤ ਵੀ ਹੇਠੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਵਾਂਗ ਆਥਣ-ਸਵੇਰ-ਪੱਕੀ ਪਕਾਈ ਰੋਟੀ ਲੈ ਜਾਂਦੀ ਤੇ ਦੋਏ ਜੀ ਖਾ ਲੈਂਦੇ। ਉਹ ਘਰ ਦਾ ਕੰਮ ਵੀ ਕਰਦੀ ਤੇ ਦਿਆਕੁਰ ਦੀਆਂ ਚੰਗੀਆਂ ਮਾੜੀਆਂ ਵੀ ਸੁਣਦੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਕਦੇ ਆਪਣੇ ਆਪ 'ਤੇ ਅਤੇ ਕਦੇ ਗੁਰਨੇਕ ਤੇ ਗੁੱਸਾ ਵੀ ਆਉਂਦਾ ਕਿ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਦੋਂ ਉਹ ਖੱਟਣ ਕਮਾਉਣ ਲੱਗੇਗਾ। ਉਹਨੂੰ ਵੀ ਆਪਣੇ ਘਰ ਵਾਲੇ ਦੀ ਕਮਾਈ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਚਾਅ ਪੂਰੇ ਕਰਨ ਦੀਆਂ ਰੀਝਾਂ ਸਨ।
ਸਮਾਂ ਆਪਣੀ ਚਾਲ ਚਲਦਾ ਰਿਹਾ। ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਇਕ ਗੱਲ ਹੋਰ ਵੀ ਸੋਚਦਾ ਹੁੰਦਾ ਕਿ ਉਹ ਭਾਵੇਂ ਆਪ ਨਹੀਂ ਪੜ੍ਹ ਸਕਿਆ, ਪੜ੍ਹਦਾ ਵੀ ਕਿਥੋਂ ਪਿੰਡਾਂ 'ਚ ਉਹਨਾਂ ਸਮਿਆਂ ਵਿਚ ਕਿੱਥੇ ਸਨ ਸਕੂਲ? ਪਰ ਜਿਵੇਂ ਵੀ ਹੋ ਸਕਦਾ ਸੀ ਉਹ ਆਪਣੀ ਔਲਾਦ ਨੂੰ ਜ਼ਰੂਰ ਪੜ੍ਹਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਗੁਰਨੇਕ ਦੇ ਪੜ੍ਹਾਈ ਵਿਚਾਲੇ ਛੱਡਣ 'ਤੇ ਉਹਨੂੰ ਗੁੱਸਾ ਤਾਂ ਸੀ ਹੀ ਪਰ ਫੇਰ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਤਸੱਲੀ ਵੀ ਹੋਣ ਲੱਗ ਪਈ ਕਿ ਚਲੋ ਉਹਦੇ ਆਖੇ ਨਾ ਸਹੀ, ਹੁਣ ਉਹ ਆਪ ਪੜ੍ਹਨ ਲੱਗ ਪਿਆ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਲੋੜ ਪੈਂਦੀ ਉਹ ਚਰਨੀ ਦੇ ਹੱਥ ਸੁਨੇਹਾ ਭੇਜ ਕੇ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਤੋਂ ਦਾਖਲੇ, ਫੀਸਾਂ ਤੇ ਹੋਰ ਖਰਚੇ ਮੰਗ ਲੈਂਦਾ।
ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਚਰਨਜੀਤ ਪੜ੍ਹਨ ਵਿਚ ਹੁਸ਼ਿਆਰ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਵੀ ਉਹ ਮੰਡੀ ਦੇ ਮਸ਼ਹੂਰ ਡਾਕਟਰ ਮੋਹਨ ਲਾਲ ਦੀ ਦੁਕਾਨ ਅਗੋਂ ਦੀ ਲੰਘਦਾ ਤਾਂ ਉਹਦਾ ਮਨ ਕਰਦਾ ਕਿ ਕਦੇ ਉਹ ਵੀ ਮੋਹਨ ਲਾਲ ਵਾਂਗ ਕੁਰਸੀ 'ਤੇ ਬਹਿ ਕੇ ਮਰੀਜ਼ਾਂ ਦੀਆਂ ਨਬਜ਼ਾਂ ਦੇਖਿਆ ਕਰੇਗਾ, ਟੂਟੀ ਲਾ ਕੇ ਦੇਖੇਗਾ ਅਤੇ ਟੀਕੇ ਲਾਇਆ ਕਰੇਗਾ। ਦੇਖਦਿਆਂ ਦੇਖਦਿਆਂ ਪੰਜਾਂ-ਸੱਤਾਂ ਸਾਲਾਂ ਵਿਚ ਹੀ ਡਾਕਟਰ ਮੋਹਨ ਲਾਲ ਨੇ ਆਪਣੀ ਵੱਡੀ ਕੋਠੀ ਬਣਾ ਲਈ ਸੀ ਅਤੇ ਨਾਲ ਹੀ ਖਾਲੀ ਥਾਂ ਇਕ ਨਿੱਕਾ ਜਿਆ ਹਸਪਤਾਲ ਬਨਾਉਣ ਲਈ ਖਰੀਦ ਲਈ ਸੀ।
ਚਰਨਜੀਤ ਨੇ ਨੌਵੀਂ ਦਸਵੀਂ ਵਿਚ ਫਿਜ਼ੀਆਲੋਜੀ ਦਾ ਵਿਸ਼ਾ ਚੁਣਿਆ ਅਤੇ ਫੇਰ ਕਾਲਜ ਵਿਚ ਮੈਡੀਕਲ ਅਤੇ ਉਸ ਪਿੱਛੋਂ ਸੌਖਿਆਂ ਹੀ ਲੁਧਿਆਣੇ ਮੈਡੀਕਲ ਕਾਲਜ ਵਿਚ ਦਾਖਲਾ ਮਿਲ ਗਿਆ। ਦਿਆਕੁਰ ਤੇ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਚਰਨਜੀਤ ਦੇ ਭਵਿੱਖ ਬਾਰੇ ਆਸਾਂ ਬਝਦੀਆਂ । ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਵੀ ਏਧਰੋਂ ਓਧਰੋਂ ਪੈਸੇ ਫੜ-ਫੜਾ ਕੇ ਹਰ ਮਹੀਨੇ ਚਰਨਜੀਤ ਨੂੰ ਖਰਚਾ ਭੇਜਦਾ ਰਹਿੰਦਾ। ਚਰਨਜੀਤ ਨੂੰ ਉਂਜ ਵੀ ਕਿਸੇ ਸੰਸਥਾ ਵਲੋਂ ਹੁਸ਼ਿਆਰ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਲਈ ਲਾਇਆ ਵਜ਼ੀਫਾ ਵੀਹ ਰੁਪਏ ਮਹੀਨਾ ਮਿਲ ਜਾਂਦਾ। ਪਰ ਫੇਰ ਵੀ ਉਹ ਕਈ ਮਹਿੰਗੀਆਂ ਕਿਤਾਬਾਂ ਨਾ ਖਰੀਦ ਸਕਦਾ। ਲਾਇਬਰੇਰੀ ਵਿਚੋਂ ਜਾਂ ਆਪਣੇ ਦੋਸਤਾਂ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਪੜ੍ਹਦਾ ਜਾਂ ਕਿਤਾਬਾਂ ਵਿਚੋਂ ਜ਼ਰੂਰੀ ਨੋਟਸ ਲੈ ਲੈਂਦਾ। ਅਖੀਰਲੇ ਸਾਲ ਜਦੋਂ ਮੁਰਦਿਆਂ ਦੀ ਚੀਰ-ਫਾੜ ਲਈ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਨੂੰ ਹਸਪਤਾਲ ਦੇ ਉਸ ਵਿੰਗ ਵਿਚ ਲਿਜਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਤਾਂ ਉਹ ਸਭ ਤੋਂ ਮੂਹਰੇ ਹੋ ਕੇ ਚੀਰ-ਫਾੜ ਕੀਤੀਆਂ ਲਾਸ਼ਾਂ ਨੂੰ ਅੰਦਰੋਂ ਚੰਗੀ ਤਰਾਂ ਦੇਖ ਕੇ ਸਮਝਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਾ ਕਿ ਕਿਹੜੀਆਂ ਬਿਮਾਰੀਆਂ ਬੰਦੇ ਦੇ ਜਿਸਮ ਦੇ ਕਿਹੜੇ ਹਿੱਸੇ ਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਖਰਾਬ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ। ਕੁੜੀਆਂ ਵਿਚੋਂ ਤਾਂ ਅਕਸਰ ਪਹਿਲੇ ਦਿਨ ਜਾ ਕੇ ਕੋਈ ਨਾ ਕੋਈ ਜ਼ਰੂਰ ਬੇਹੋਸ਼ ਹੁੰਦੀ। ਕਈ ਉਲਟੀਆਂ ਕਰਨ ਲਗਦੇ। ਪਰ ਚਰਨਜੀਤ ਮਨ ਕਰੜਾ ਕਰਦਾ ਤੇ ਸੋਚਦਾ 'ਜਿੰਨਾ ਇਹਦੇ ਵਿਚੋਂ ਦੀ ਲੰਘਾਂਗੇ ਓਨਾ ਈ ਠੀਕ।' ਬਹੁਤਾ ਉਹ ਆਪੇ ਹੀ ਸਿੱਖਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਾ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਸਿਆਣੇ ਸੀਨੀਅਰ ਪ੍ਰੋਫੈਸਰਾਂ ਤੇ ਡਾਕਟਰਾਂ ਪਾਸੋਂ ਪੁੱਛ ਕੇ ਜਾਣਕਾਰੀ ਲੈਂਦਾ, ਨੋਟ ਕਰਦਾ। ਹੋਸਟਲ ਵਿਚ ਰੋਟੀ ਖਾਣ ਵੇਲੇ ਵੀ ਉਹਦੇ ਇਕ ਹੱਥ ਵਿਚ ਇਕ ਕਿਤਾਬ ਤੇ ਦੂਜੇ ਵਿਚ ਇਕ ਦੋ ਹੱਡੀਆਂ ਫੜੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ। ਰੋਟੀ ਖਾਂਦਾ-ਖਾਂਦਾ ਵੀ ਉਹ ਹੱਡੀਆਂ ਦੀ ਬਣਤਰ ਅਤੇ ਜਾਣਕਾਰੀ ਬਾਰੇ ਪੜ੍ਹਦਾ ਰਹਿੰਦਾ। ਕਈ ਉਹਦੇ ਸਾਥੀ ਉਹਨੂੰ ਛੇੜਦੇ, ''ਡਾ.ਸਾਹਬ ਰੋਟੀ ਖਾਣ ਵੇਲੇ ਤਾਂ ਇਹਨਾਂ ਹੱਡੀਆਂ 'ਤੇ ਰਹਿਮ ਕਰੋ।'' ''ਨਹੀਂ ਯਾਰ ਅੱਜ ਈ ਸਾਰੀ ਆਰਥੋ ਪੀਡਿਕ ਹਿਸਟਰੀ ਖਤਮ ਕਰਨੀ ਐ ਪੜ੍ਹ-ਪੜ੍ਹ ਕੇ। ਕੱਲ ਨੂੰ ਕੀ ਪਤੈ ਹਿਊਮਨ ਰੇਸ ਈ ਬਦਲ ਜਾਵੇ।'' ਪਰ ਚਰਨਜੀਤ ਸਿਰ ਸੁੱਟ ਕੇ ਲਗਿਆ ਰਹਿੰਦਾ।
ਸੀਨੀਅਰ ਡਾਕਟਰ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਨੂੰ ਹਸਪਤਾਲ ਵਿਚ ਆਪਣੇ ਰਾਊਂਡ ਵੇਲੇ ਵਾਰਡਾਂ ਵਿਚ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਲੈ ਕੇ ਜਾਂਦੇ ਅਤੇ ਮਰੀਜ਼ਾਂ ਦਾ ਮੁਆਇਨਾ ਕਰਨ ਪਿੱਛੋਂ ਉਹ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਬਿਮਾਰੀ, ਅਪ੍ਰਰੇਸ਼ਨ ਅਤੇ ਦਵਾਈਆਂ ਵਗੈਰਾ ਬਾਰੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਦਸਦੇ। ਚਰਨਜੀਤ ਰਾਊਂਡ ਖਤਮ ਹੋਣ ਪਿੱਛੋਂ ਉਸੇ ਦਿਨ ਹੀ ਸਭ ਤੋਂ ਗੰਭੀਰ ਹਾਲਤ ਵਾਲੇ ਮਰੀਜ਼ ਕੋਲ ਇਕ ਵਾਰ ਫੇਰ ਜ਼ਰੂਰ ਜਾਂਦਾ। ਉਹਦੇ ਨਾਲ ਆਏ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰਾਂ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦਾ। ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਤਸੱਲੀ ਦਿੰਦਾ। ਬਹੁਤੇ ਮਰੀਜ਼ਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਆਏ ਲੋਕ ਉਹਨੂੰ ਡਾਕਟਰ ਸਮਝ ਕੇ ਉਸ ਤੋਂ ਕਈ ਤਰਾਂ ਦੀ ਸਹਾਇਤਾ ਮੰਗਦੇ। ਕੋਈ ਦਵਾਈ ਬਦਲਣ ਲਈ ਆਖਦਾ। ਕੋਈ ਟੀਕਾ ਲਾਉਣ ਲਈ ਕਹਿੰਦਾ। ਉਹ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਹੁੰਦਿਆਂ ਵੀ ਲੋਕਾਂ ਲਈ ਡਾਕਟਰ ਬਣ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਕਈ ਸਿਆਣੇ ਲੋਕ ਉਹਦੇ ਹੋਸਟਲ ਦਾ ਕਮਰਾ ਨੰਬਰ ਪੁੱਛ ਕੇ ਰਾਤ-ਬ-ਰਾਤੇ ਮਰੀਜ਼ ਦੀ ਹਾਲਤ ਵਿਗੜਨ 'ਤੇ ਉਹਨੂੰ ਬੁਲਾ ਲਿਆਉਂਦੇ। ਉਹ ਹਰ ਇਕ ਨਾਲ ਉੱਠ ਕੇ ਤੁਰ ਵੀ ਪੈਂਦਾ ਪਰ ਹਰ ਜ਼ਰੂਰੀ ਮਦਦ ਉਹ ਸਬੰਧਤ ਡਾਕਟਰ ਦੀ ਸਲਾਹ ਲਏ ਬਿਨਾਂ ਜਾਂ ਪੁੱਛੇ ਬਿਨਾਂ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਰਦਾ। ਅਖੀਰਲੇ ਸਾਲ ਵਿਚ ਤਾਂ ਇਕ ਪਾਸੇ ਉਹਨੂੰ ਪੜ੍ਹਾਈ ਦੇ ਜ਼ੋਰ ਨੇ ਅਤੇ ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਮਰੀਜ਼ਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਆਉਣ ਵਾਲੇ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਜਿਵੇਂ ਘੇਰ ਹੀ ਲਿਆ। ਰਾਤ ਨੂੰ ਸੌਣ ਅਤੇ ਆਰਾਮ ਕਰਨ ਲਈ ਸਿਰਫ ਕੁਝ ਕੁ ਘੰਟੇ ਹੀ ਉਹ ਕੱਢ ਸਕਦਾ।
ਡਾਕਟਰੀ ਦੇ ਕੋਰਸ ਦੌਰਾਨ ਹਰ ਸਾਲ ਉਹ ਕੁਝ ਦਿਨਾਂ ਲਈ ਛੁੱਟੀਆਂ ਵਿਚ ਘਰ ਆ ਜਾਂਦਾ। ਦਿਆਕੁਰ ਦੀ ਮਮਤਾ ਡੁੱਲ੍ਹ-ਡੁੱਲ੍ਹ ਪੈਂਦੀ। ਉਹ ਉਹਦੇ ਖਾਣ ਦੀਆਂ ਮਨ ਪਸੰਦ ਚੀਜ਼ਾਂ ਬਣਾਉਂਦੀ। ਕਦੇ ਖੋਏ ਦੀਆਂ ਪਿੰਨੀਆਂ ਕਦੇ ਪੰਜੀਰੀ ਕਦੇ ਘਿਓ-ਸ਼ੱਕਰ ਕਦੇ ਸੇਵੀਆਂ ਕਦੇ ਖੀਰ। ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਵੀ ਉਚੇਚ ਕਰਦਾ ਪਰ ਘਰ ਦਾ ਗੁਜ਼ਾਰਾ ਚੰਗਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਚਲਦਾ। ਹਰ ਵੇਲੇ ਪੈਸੇ ਦੀ ਥੁੜੋਂ ਰਹਿੰਦੀ। ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਦੀਆਂ ਜੇ ਦਿਹਾੜੀਆਂ ਲਗਾਤਾਰ ਲਗਦੀਆਂ ਰਹਿੰਦੀਆਂ ਤਾਂ ਠੀਕ ਰਹਿੰਦਾ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਘਰ ਦੇ ਖਰਚੇ ਪੂਰੇ ਕਰਨੇ ਔਖੇ ਲਗਦੇ। ਕਦੇ ਕਦੇ ਉਹ ਤਿੰਨੇ ਬਹਿ ਕੇ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ।
''ਔਹ ਚੁਬਾਰੇ ਆਲੇ ਕਵੀ ਸਾਹਬ ਨੇ ਤਾਂ ਸਾਡੀ ਕੋਈ ਸਾਰ ਨੀ ਲੈਣੀ। ਉਹਨੂੰ ਆਵਦੇ ਆਪ ਬਿਨਾਂ ਦੁਨੀਆਂ 'ਚ ਹੋਰ ਕੋਈ ਦੀਂਹਦਾ ਨੀ। ਸਾਡੀ ਡੋਰ ਤਾਂ ਪੁੱਤ ਤੇਰੇ 'ਤੇ ਈ ਐ। ਹੋਰ ਕੁਸ਼ ਨੀ ਤਾਂ ਬੁੜ੍ਹਿਆਂ ਹੋਇਆਂ ਨੂੰ ਮਾੜੀ ਮੋਟੀ ਦੁਆ ਦਾਰੂ ਤਾਂ ਦੇ ਈ ਦਿਆ ਕਰੇਂਗਾ। ਦੂਜੇ ਮਰੀਜਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਤਾਂ ਦੁਆਈ ਦੇਵੇਂਗਾ ਈ ਨਾ?'' ਦਿਆਕੁਰ ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚ ਝਾਕ ਕੇ ਕੁਝ ਲਭਦਿਆਂ ਆਖਦੀ।
''ਲੈ ਬੇਬੇ ਤੁਸੀਂ ਵੀ ਨਾ ਬੱਸ ਊਂ ਈ ਫਾਲਤੂ ਗੱਲਾਂ 'ਚ ਪੈ ਜਾਨੇ ਓਂ।'' ਚਰਨਜੀਤ ਨੀਵੀਂ ਪਾਈ ਜਵਾਬ ਦਿੰਦਾ।
''ਲੈ ਅਸੀਂ ਕਿਹੜਾ ਦੇਖਦੇ ਨੀ ਬਈ ਦੁਨੀਆਂ 'ਚ ਕੀ ਹੋਈ ਜਾਂਦੈ। ਬਾਹਰ ਜਾਣ ਦੀ ਕੀ ਲੋੜ ਐ। ਘਰ 'ਚ ਈ ਦੇਖ ਲੋ।''
ਚਰਨਜੀਤ ਛੁੱਟੀ ਆਇਆ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਇਕ ਅੱਧ ਘੰਟਾ ਗੁਰਨੇਕ ਨਾਲ ਉਸ ਦੇ ਚੁਬਾਰੇ ਵਿਚ ਜਾ ਕੇ ਜ਼ਰੂਰ ਗੱਲ-ਬਾਤ ਕਰਦਾ। ਉਹ ਕਾਲਜ ਦੀਆਂ, ਹਸਪਤਾਲ ਦੀਆਂ, ਡਾਕਟਰਾਂ ਤੇ ਪ੍ਰੋਫੈਸਰਾਂ ਦੀਆਂ ਅਤੇ ਹੋਸਟਲ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਸੁਣਾਉਂਦਾ। ਗੁਰਨੇਕ ਨੇ ਕਦੇ ਵੀ ਉਹਨੂੰ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਬਿਠਾ ਕੇ ਆਪਣੀ ਕੋਈ ਕਵਿਤਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸੁਣਾਈ। ਚਰਨਜੀਤ ਭਾਵੇਂ ਕਦੇ-ਕਦਾਈਂ ਕਿਸੇ ਰਸਾਲੇ ਵਿਚ ਉਹਦੀ ਕਵਿਤਾ ਆਪੇ ਪੜ੍ਹ ਲੈਂਦਾ। ਅਜਕਲ੍ਹ ਗੁਰਨੇਕ ਦੀਆਂ ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਬੜੇ ਸਿਰ-ਕੱਢ ਨਾਮੀ ਰਸਾਲਿਆਂ ਵਿਚ ਛਪਣ ਲੱਗ ਪਈਆਂ ਸਨ। ਕੋਈ ਕੋਈ ਰਸਾਲਾ ਉਹਨੂੰ ਉਸ ਦੀ ਰਚਨਾ ਲਈ ਮਾੜੇ ਮੋਟੇ ਪੈਸੇ ਵੀ ਭੇਜ ਦਿੰਦਾ ਪਰ ਉਹ ਕਦੇ ਵੀ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਕੁਝ ਨਾ ਦਸਦਾ।
ਜਦੋਂ ਚਰਨਜੀਤ ਲੁਧਿਆਣੇ ਪੜ੍ਹਨ ਚਲਾ ਜਾਂਦਾ ਤਾਂ ਉਹ ਹਰ ਹਫਤੇ ਉਹਨੂੰ ਚਿੱਠੀ ਜ਼ਰੂਰ ਲਿਖਦਾ। ਚਿੱਠੀਆਂ ਆਮ ਤੌਰ ਤੇ ਲੰਮੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ। ਉਹਨਾਂ ਚਿੱਠੀਆਂ ਵਿਚ ਆਪਣੀਆਂ ਬਿਮਾਰੀਆਂ ਦਾ ਤੇ ਕਬੀਲਦਾਰੀ ਦੇ ਖਰਚਿਆਂ ਦਾ ਵਿਸਥਾਰ ਨਾਲ ਜ਼ਿਕਰ ਕੀਤਾ ਹੁੰਦਾ। ਅਖੀਰ ਚਿੱਠੀ ਵਿਚ ਉਹ ਇਹ ਜ਼ਰੂਰ ਲਿਖਦਾ ਕਿ ਅਜਿਹੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਉਹ ਚਰਨਜੀਤ ਨੂੰ ਜਾਣ-ਬੁੱਝ ਕੇ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਕਰਨ ਲਈ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲਿਖਦਾ। ਕਦੇ-ਕਦਾਈਂ ਚਿੱਠੀ ਵਿਚ ਆਪਣੇ ਮਾਂ ਪਿਓ ਬਾਰੇ ਸ਼ਿਕਵੇ-ਸ਼ਕਾਇਤਾਂ ਵੀ ਹੁੰਦੇ। ਪਰ ਚਰਨਜੀਤ ਕਦੇ ਵੀ ਉਹਦੀਆਂ ਇਹੋ ਜਿਹੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਦਾ ਆਪਣੀ ਚਿੱਠੀ ਵਿਚ ਜਵਾਬ ਨਾ ਦਿੰਦਾ।
***
ਚਰਨਜੀਤ ਜਦੋਂ ਬਚਪਨ ਵਿਚ ਸਕੂਲ ਜਾਣ ਲੱਗਾ ਤਾਂ ਉਹਦਾ ਸਕੂਲ ਇਕ ਮੁਸਲਮਾਨਾਂ ਦੇ ਛੱਡੇ ਹੋਏ ਕੱਚੇ ਜਿਹੇ ਘਰ ਵਿਚ ਹੁੰਦਾ। ਉਸ ਘਰ ਵਿਚ ਰਹਿੰਦਾ ਮੁਸਲਮਾਨਾਂ ਦਾ ਟੱਬਰ ਦੇਸ਼ ਦੀ ਵੰਡ ਸਮੇਂ ਇਹ ਘਰ ਖਾਲੀ ਛੱਡ ਕੇ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਚਲਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਲੋਕ ਉਸ ਨੂੰ ਕਸਾਈਵਾੜੇ ਦਾ ਪ੍ਰਾਇਮਰੀ ਸਕੂਲ ਕਰਕੇ ਜਾਣਦੇ ਸਨ। ਸਕੂਲ ਵਿਚ ਪਹਿਲੀ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਚੌਥੀ ਜਮਾਤ ਤਕ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਸਿਰਫ ਇਕੋ ਮਾਸਟਰ ਪੜ੍ਹਾਉਂਦਾ ਹੁੰਦਾ। ਮਾਸਟਰ ਦਾ ਨਾਂ ਸਾਧੂ ਰਾਮ ਸੀ। ਸਾਧੂ ਰਾਮ ਦਾ ਕੱਦ ਲੰਮਾ, ਰੰਗ ਗੋਰਾ, ਨੱਕ ਲੰਮਾ ਤੇ ਤਿੱਖਾ ਸੀ। ਉਹਦੇ ਕੰਨ ਲੰਮੇ ਅਤੇ ਅੱਖਾਂ ਤੇਜ਼ ਪਰ ਛੋਟੀਆਂ ਸਨ। ਉਹ ਮਹਾਤਮਾ ਗਾਂਧੀ ਵਰਗੀਆਂ ਗੋਲ ਸ਼ੀਸ਼ਿਆਂ ਵਾਲੀਆਂ ਐਨਕਾਂ ਲਾ ਕੇ ਰਖਦਾ ਜਿਸ ਦੀਆਂ ਡੰਡੀਆਂ ਕੰਨਾਂ ਦੇ ਪਿੱਛੋਂ ਦੀ ਹੋ ਕੇ ਕੰਨਾਂ ਦੇ ਦੁਆਲਿਓਂ ਹੋ ਕੇ ਪੇਪੜੀਆਂ ਤੱਕ ਜਾਂਦੀਆਂ। ਸਿਰ 'ਤੇ ਵਾਲ ਘੱਟ ਸਨ। ਆਵਾਜ਼ ਬੜੀ ਗੜ੍ਹਕੇ ਵਾਲੀ ਸੀ। ਉਹ ਹਮੇਸ਼ਾ ਚਿੱਟਾ ਖੱਦਰ ਦਾ ਕੁੜਤਾ ਪਜਾਮਾ ਪਾ ਕੇ ਰਖਦਾ। ਚਾਰੇ ਜਮਾਤਾਂ ਦੇ ਨਿਆਣੇ ਵੱਡੇ ਵਰਾਂਡੇ ਵਿਚ ਤੱਪੜਾਂ ਤੇ ਬਹਿ ਕੇ ਪੜ੍ਹਦੇ। ਓਥੇ ਇਕ ਬਾਣ ਦਾ ਚੌਖੜਾ ਮੰਜਾ ਹਰ ਵੇਲੇ ਡੱਠਾ ਰਹਿੰਦਾ ਜਿਸ ਤੇ ਬਹਿ ਕੇ ਸਾਧੂ ਰਾਮ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹਾਉਂਦਾ ਹੁੰਦਾ। ਉਹਨੂੰ ਹਰ ਇਕ ਬੱਚੇ ਦਾ ਸਿਰਫ ਨਾਂ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਯਾਦ ਸਗੋਂ ਉਹ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਮਾਂ ਪਿਓ ਦੇ ਨਾਂ ਵੀ ਜਾਣਦਾ ਸੀ। ਉਸ ਛੋਟੇ ਜਿਹੇ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਲਗਭਗ ਹਰ ਇਕ ਘਰ ਦੇ ਜੀਆਂ ਦੇ ਨਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਯਾਦ ਸਨ। ਜਿਸ ਘਰ ਦਾ ਬੱਚਾ ਪੰਜਾਂ ਛੇਆਂ ਸਾਲਾਂ ਦਾ ਹੋਣ ਲਗਦਾ ਉਹ ਤੁਰਦਾ-ਫਿਰਦਾ ਉਸ ਘਰ ਜਾ ਵੜਦਾ ਤੇ ਘਰਦਿਆਂ ਨੂੰ ਉਸ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਸਕੂਲ ਦਾਖਲ ਕਰਾਉਣ ਲਈ ਆਖਦਾ। ਲੋਕ ਮਾਸਟਰ ਸਾਧੂ ਰਾਮ ਦੀ ਇੱਜ਼ਤ ਕਰਦੇ। ਉਸ ਦੇ ਅੱਗੇ ਹੱਥ ਜੋੜ ਕੇ ਖੜ੍ਹਦੇ। ਉਹ ਵੀ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਇਜ਼ੱਤ ਕਰਨਾ ਜਾਣਦਾ ਸੀ। ਹਰੇਕ ਨਾਲ ਉਹ ਬੜੇ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਪੇਸ਼ ਆਉਂਦਾ।
ਸਾਧੂ ਰਾਮ ਤੇ ਉਹਦੀ ਪਤਨੀ ਦੋ ਕਮਰਿਆਂ ਵਾਲੇ ਇਕ ਘਰ ਵਿਚ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ। ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਆਪਣਾ ਬੱਚਾ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਜੇ ਸਾਰੀ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਲਗਭਗ ਅੱਧੀ ਜਾਂ ਪੌਣੀ ਮੰਡੀ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਦੀਆਂ ਉਹ ਦੋ ਕੁ ਪੁਸ਼ਤਾਂ ਤਾਂ ਪੜ੍ਹਾ ਹੀ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਉਹ ਸਾਰੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਦਾ। ਉਹਨਾਂ ਸਮਿਆਂ ਵਿਚ ਉਹ ਕਦੇ ਵੀ ਸਕੂਲ ਵਿਚ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਵਿਚ ਰੂਲ, ਡੰਡਾ ਜਾਂ ਬੈਂਤ ਨਹੀਂ ਸੀ ਫੜਦਾ ਜਦੋਂ ਕਿ ਆਮ ਮਾਸਟਰ ਮੁੰਡਿਆਂ ਲਈ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਨਾ ਜ਼ਰੂਰੀ ਸਮਝਦੇ ਸਨ। ਕਿਸੇ ਵੀ ਵਿਗੜੇ ਹੋਏ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਹੋਰ ਜੁਗਤਾਂ ਨਾਲ ਵੀ ਠੀਕ ਕਰਨਾ ਜਾਣਦਾ ਸੀ। ਹੁਸ਼ਿਆਰ ਤੇ ਚੰਗੇ ਬੱਚੇ ਉਹਦੇ ਨੇੜੇ ਹੋ ਹੀ ਜਾਂਦੇ ਪਰ ਦੂਜੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਵੀ ਉਹ ਆਪਣੇ ਤੋਂ ਦੂਰ ਨਾ ਸਮਝਦਾ। ਕਈ ਸ਼ਰਾਰਤੀ ਤੇ ਉਲੱਥ ਬੱਚੇ ਸੁਧਰ ਕੇ ਜਦੋਂ ਸਕੂਲੋਂ ਅੱਗੇ ਦੂਜੇ ਸਕੂਲਾਂ ਵਿਚ ਪੜ੍ਹਦੇ ਜਾਂ ਕਿਧਰੇ ਕੋਈ ਹੋਰ ਕਾਰੋਬਾਰ ਵਿਚ ਲੱਗ ਕੇ ਵੱਡੇ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਤਾਂ ਜਦੋਂ ਵੀ ਉਹ ਮਾਸਟਰ ਸਾਧੂ ਰਾਮ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਹੁੰਦੇ ਤਾਂ ਅਦਬ ਨਾਲ ਹੱਥ ਜੋੜਦੇ ਜਾਂ ਕਈ ਪੈਰੀਂ ਹੱਥ ਲਾਉਂਦੇ। ਉਹਦੇ ਪੜ੍ਹਾਏ ਕਈ ਮੁੰਡੇ ਜਵਾਨ ਹੋ ਕੇ ਮਾਸਟਰ, ਵਕੀਲ, ਡਾਕਟਰ, ਕਲਰਕ, ਹਟਬਾਣੀਏਂ; ਗੱਲ ਕੀ ਜੀਵਨ ਦੇ ਹਰ ਮੋੜ 'ਤੇ ਉਹਦੇ ਪੜ੍ਹਾਏ ਕਿਧਰੇ ਨਾ ਕਿਧਰੇ ਖੜ੍ਹੇ ਦਿਸਦੇ। ਮਾਸਟਰ ਸਾਧੂ ਰਾਮ ਦੇ ਵਿਚਾਰ ਅਨੁਸਾਰ ਬੱਚੇ ਛੋਟੀ ਉਮਰ ਵਿਚ ਹੀ ਆਪਣੇ ਆਉਣ ਵਾਲੇ ਸਾਰੇ ਜੀਵਨ ਦਾ ਸਬਕ ਸਿੱਖ ਲੈਂਦੇ ਹਨ। ਜਿਵੇਂ ਇਕ ਚੰਗੀ ਤੇ ਉੱਚੀ ਇਮਾਰਤ ਲਈ ਮਜ਼ਬੂਤ ਨੀਂਹ ਦੀ ਲੋੜ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਉਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੀ ਇਕ ਸਫਲ ਇਨਸਾਨ ਲਈ ਬਚਪਨ ਵਿਚ ਚੰਗੇਰੀ ਸਿੱਖਿਆ ਦੀ ਬੜੀ ਲੋੜ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਇਹੋ ਜਿਹੇ ਸ਼ੁੱਧ ਵਿਚਾਰ ਰਖਦਿਆਂ ਉਹ ਪੂਰੀ ਇਮਾਨਦਾਰੀ ਨਾਲ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਦਿਲੋਂ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਪੜ੍ਹਾਉਂਦਾ ਤੇ ਸਿਖਾਉਂਦਾ। ਕਈ ਬਾਹਰ ਨੌਕਰੀਆਂ ਕਰਦੇ ਉਹਨੂੰ ਖਾਸ ਮਿਲਣ ਆਉਂਦੇ। ਉਹ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਹਾਲ ਚਾਲ ਪੁੱਛਦਾ, ਪੂਰੀ ਜਾਣਕਾਰੀ ਲੈਂਦਾ, ਉਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਪੁਰਾਣੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਯਾਦ ਕਰਦਾ, ਕਰਾਉਂਦਾ ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਤਰੱਕੀ ਦੇਖ ਕੇ ਦਿਲੋਂ ਬੜਾ ਖੁਸ਼ ਹੁੰਦਾ।
ਚਰਨਜੀਤ ਵੀ ਬਚਪਨ ਤੋਂ ਹੀ ਉਸ ਵੱਲ ਖਿੱਚਿਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਂਜ ਵੀ ਸਕੂਲੋਂ ਘਰ ਆਉਂਦਿਆਂ ਮਾਸਟਰ ਸਾਧੂ ਰਾਮ ਦਾ ਘਰ ਰਾਹ ਵਿਚ ਹੀ ਪੈਂਦਾ ਸੀ। ਸਾਧੂ ਰਾਮ ਕਦੇ ਕਦੇ ਉਹਨੂੰ ਆਪਣੇ ਘਰ ਦੇ ਛੋਟੇ ਮੋਟੇ ਕੰਮ ਕਰਨ ਲਈ ਆਖ ਦਿੰਦਾ। ਸਾਧੂ ਰਾਮ ਦੀ ਘਰ ਵਾਲੀ ਕਮਲਾ ਦੇਵੀ ਵੀ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਪਿਆਰ ਕਰਦੀ। ਖੋਏ ਦੀਆਂ ਪਿੰਨੀਆਂ ਤੇ ਮੱਠੀਆਂ ਉਹ ਅੱਡੋ-ਅੱਡ ਦੋ ਪੀਪਿਆਂ ਵਿਚੋਂ ਮੁਕਣ ਨਾ ਦਿੰਦੀ। ਜਿਹੜਾ ਬੱਚਾ ਵੀ ਘਰ ਆਉਂਦਾ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਕਦੇ ਪਿੰਨੀ ਕਦੇ ਮੱਠੀ ਜ਼ਰੂਰ ਮਿਲਦੇ। ਕਈ ਸ਼ਰਾਰਤੀ ਬੱਚੇ ਪਿੰਨੀਆਂ ਖਾਣ ਦੇ ਮਾਰੇ ਮਾਸਟਰ ਤੋਂ ਕੰਮ ਪੁੱਛਦੇ ਰਹਿੰਦੇ। ਪਰ ਸਾਧੂ ਰਾਮ ਸਭ ਦੀ ਰਗ-ਰਗ ਤੋਂ ਜਾਣੂ ਸੀ। ਚਰਨਜੀਤ ਨੂੰ ਵੀ ਘਰੇ ਆਏ ਨੂੰ ਉਹ ਬਿਨਾਂ ਖਾਧੇ-ਪੀਤੇ ਕਦੇ ਨਾ ਜਾਣ ਦਿੰਦੀ। ਉਹਦੇ ਨਾਲ ਨਿੱਕੀਆਂ-ਨਿੱਕੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੀ। ਉਹਦੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਸੁਨੇਹੇ ਦਿੰਦੀ। ਚਰਨਜੀਤ ਘਰੇ ਆ ਕੇ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਦਸਦਾ। ਉਹ ਦੀ ਮਾਂ ਵੀ ਖੁਸ਼ ਹੁੰਦੀ। ਕਦੇ-ਕਦਾਈਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨ ਉਹ ਇਕ ਦੂਜੇ ਦੇ ਘਰੀਂ ਜਾ ਆਉਂਦੀਆਂ। ਰੁੱਤ ਦੀ ਬਣੀ ਦਾਲ ਸਬਜ਼ੀ ਵੀ ਇਕ ਦੂਜੇ ਦੇ ਘਰ ਭੇਜੀ ਜਾਂਦੀ। ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਦੋਹਾਂ ਦਾ ਸਹੇਲਪੁਣਾ ਪੱਕਾ ਹੋ ਗਿਆ।
ਸਕੂਲ ਦੀ ਛੁੱਟੀ ਹੋਣ ਪਿੱਛੋਂ ਜੇ ਕਦੇ ਚਰਨਜੀਤ ਮਾਸਟਰ ਜੀ ਦੇ ਘਰ ਕੋਈ ਚੀਜ਼ ਵਸਤ ਲੈਣ, ਦੇਣ ਜਾਂਦਾ ਤਾਂ ਮਾਸਟਰ ਜੀ ਉਸ ਨਾਲ ਮੂੰਹ ਨੇੜੇ ਕਰਕੇ ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਨਿੱਕੀਆਂ ਨਿੱਕੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ ਜਿਵੇਂ ਕੋਈ ਰਮਜ਼ ਸਮਝਾਉਂਦੇ ਹੋਣ, ''ਮਾਂ ਬਾਪ ਔਰ ਉਸਤਾਦ ਦੀ ਸੇਵਾ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀਦੀ ਐ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਭਰ ਸਮਝੋ ਪੁੰਨ ਈ ਪੁੰਨ ਮਿਲਦੈ।'' ਮਾਸਟਰ ਜੀ ਪਟਿਆਲੇ ਦੇ ਨੇੜੇ ਕਿਸੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਰਹਿਣ ਵਾਲੇ ਸਨ। ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਬੋਲੀ ਬਹੁਤੀ ਭਾਵੇਂ ਪਟਿਆਲੇ ਵਰਗੀ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਰ ਉਰਦੂ ਫਾਰਸੀ ਪੜ੍ਹੀ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਉਹ ਆਪਣੀ ਹੀ ਕਿਸਮ ਦੀ ਬੋਲੀ ਬੋਲਦੇ। ਮਾਸਟਰ ਸਾਧੂ ਰਾਮ ਸੈਂਕੜੇ ਨਹੀਂ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਲੋਕਾਂ ਵਿਚੋਂ ਪਛਾਣੀ ਜਾਣ ਵਾਲੀ ਸਖ਼ਸ਼ੀਅਤ ਸੀ।
ਚਰਨਜੀਤ ਦੇ ਮਨ 'ਤੇ ਮਾਸਟਰ ਸਾਧੂ ਰਾਮ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਦਾ ਬੜਾ ਪ੍ਰਭਾਵ ਪੈਂਦਾ। ਉਹ ਮਾਸਟਰ ਜੀ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਪੱਲੇ ਬੰਨ੍ਹਣ ਦੀ ਪੂਰੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਾ। ਉਸ ਦਾ ਡਾਕਟਰੀ ਵੱਲ ਰੁਝਾਨ ਵੀ ਸਾਧੂ ਰਾਮ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਦੇ ਅਸਰ ਦਾ ਨਤੀਜਾ ਹੀ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਡਾਕਟਰ ਮੋਹਨ ਲਾਲ ਵੀ ਉਸ ਦਾ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਰਿਹਾ ਸੀ ਅਤੇ ਉਹ ਵੀ ਮਾਸਟਰ ਜੀ ਦੀ ਬੜੀ ਇੱਜ਼ਤ ਕਰਦਾ ਸੀ।
ਹੁਣ ਮਾਸਟਰ ਸਾਧੂ ਰਾਮ ਸੇਵਾ ਮੁਕਤ ਹੋ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਉਹ ਘਰ ਬਹਿ ਕੇ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਜਾਂ ਤਾਂ ਉਰਦੂ, ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਤੇ ਫਾਰਸੀ ਦੀਆਂ ਕਿਤਾਬਾਂ ਪੜ੍ਹਦਾ ਰਹਿੰਦਾ, ਜਾਂ ਮਿਲਣ-ਗਿਲਣ ਆਏ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ ਜਾਂ ਆਪਣੇ ਪੁਰਾਣੇ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ। ਆਥਣ ਵੇਲੇ ਉਹਦੇ ਦੋ ਪੱਕੇ ਚੇਲੇ ਜਿਹੜੇ ਹੁਣ ਆਪ ਵੀ ਮਾਸਟਰ ਲੱਗੇ ਹੋਏ ਸਨ-ਮਾਸਟਰ ਲੱਭੂ ਰਾਮ ਤੇ ਭਗਤ ਰਾਮ, ਇਕੱਠੇ ਹੀ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਉਹਦੇ ਘਰ ਪਹੁੰਚ ਜਾਂਦੇ ਅਤੇ ਉਹ ਤਿੰਨੇ ਸੈਰ ਲਈ ਤੁਰ ਪੈਂਦੇ। ਤੁਰਨ ਵੇਲੇ ਮਾਸਟਰ ਜੀ ਦੇ ਇਕ ਪਾਸੇ ਲੱਭੂ ਰਾਮ ਤੇ ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਭਗਤ ਰਾਮ ਹੁੰਦੇ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਦੋਵੇਂ ਹੱਥ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਮੋਢਿਆਂ 'ਤੇ ਰੱਖ ਲੈਂਦਾ। ਕੱਦ ਵਿਚ ਲੰਮਾ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਇੰਜ ਲਗਦਾ ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਦੋਹਾਂ ਨੂੰ ਧੱਕੀ ਲਈ ਜਾਂਦਾ ਹੋਵੇ। ਉਹ ਤਿੰਨੇ ਮੰਡੀ ਦੇ ਬਾਜ਼ਾਰ ਵਿਚੋਂ ਦੀ ਹੁੰਦੇ ਹੋਏ ਛੋਟੀ ਨਹਿਰ ਤੱਕ ਜਾਂਦੇ ਅਤੇ ਹਨੇਰੇ ਪਏ ਮੁੜਦੇ! ਦੇਸ਼ ਦੀ ਸਿਆਸਤ, ਆਜ਼ਾਦੀ ਲਈ ਕੀਤੀਆਂ ਕੁਰਬਾਨੀਆਂ ਅਤੇ ਦੇਸ਼ ਦੀ ਵੰਡ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਸੰਸਾਰ ਭਰ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ, ਸਾਇੰਸ ਰਾਹੀਂ ਤਰੱਕੀ ਅਤੇ ਰੱਬ ਤੇ ਧਰਮ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਹੁੰਦੀਆਂ।
ਚਰਨਜੀਤ ਨੂੰ ਮਿਲ ਕੇ ਮਾਸਟਰ ਸਾਧੂ ਰਾਮ ਬੜਾ ਖੁਸ਼ ਹੁੰਦਾ। ਇਉਂ ਲਗਦਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਚਰਨਜੀਤ ਨੇ ਉਹਦੇ ਦਿਲ ਵਿਚ ਖਾਸ ਥਾਂ ਬਣਾ ਲਈ ਹੋਵੇ। ਉਹ ਛੁੱਟੀ ਆਇਆ ਜਿੰਨੇ ਦਿਨ ਵੀ ਰਹਿੰਦਾ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਮਾਸਟਰ ਜੀ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਜਾਂਦਾ। ਦੋ ਕੁ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਜਦੋਂ ਉਹ ਛੁੱਟੀਆਂ ਵਿਚ ਆਇਆ ਸੀ ਤਾਂ ਮਾਸਟਰ ਜੀ ਕੁਝ ਢਿੱਲੇ ਸਨ! ਘਰੇ ਆਪਣਾ ਸੂਟਕੇਸ ਰੱਖਣ ਸਾਰ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਪਤਾ ਲੈਣ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ ਸੀ।
''ਆ ਬੇਟਾ ਚਰਨੀ। ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਈ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਮਾਂ ਬੈਠਾ ਥਾ।'' ਮਾਸਟਰ ਜੀ ਚਰਨਜੀਤ ਨੂੰ ਵੇਖ ਕੇ ਜਿਵੇ ਖਿੜ ਗਏ ਸਨ।
''ਮੈਂ ਤਾਂ ਜੀ ਹੁਣੇ ਆਇਐਂ ਲੁਧਿਆਣਿਓਂ। ਆਉਣ ਸਾਰ ਪਤਾ ਲੱਗਿਆ ਬਈ ਤੁਸੀਂ ਢਿੱਲੇ ਓਂ ਤਾਂ ਮੈਂ ਸਿੱਧਾ ਥੋਡੇ ਕੋਲ ਆ ਗਿਆ। ਕੋਈ ਦਵਾਈ ਲੈ ਰਹੇ ਓਂ ਜਾਂ ਮੈਂ ਲਿਆ ਕੇ ਦੇਵਾਂ?''
"ਓਏ ਮੇਰੇ ਬੱਚੇ। ਮੈਨੂੰ ਦਵਾਈ ਬੂਟੀ ਦੀ ਕੋਈ ਜ਼ਰੂਰਤ ਨਹੀਂ ਐ ਹੁਣ। ਮੇਰੀ ਦੁਆਈ ਤਾਂ ਤੂੰ ਐਂ। ਤੂੰ ਆ ਗਿਆ, ਹੁਣ ਮੈਂ ਨੌਂ-ਬਰ-ਨੌਂ, ਦੇਖ!" ਮਾਸਟਰ ਜੀ ਨੇ ਆਪਣੇ ਦੋਏ ਲੰਮੇ ਹੱਥ ਉਪਰ ਕਰਦਿਆਂ ਕਿਹਾ-
''ਔਰ ਤੇਰਾ ਡਾਕਟਰੀ ਦੀ ਪੜ੍ਹਾਈ ਮਾਂ ਮਨ ਲੱਗ ਰਿਹੈ ਨਾ?''
''ਹਾਂ ਜੀ ਪੜ੍ਹਾਈ ਠੀਕ ਠਾਕ ਚਲ ਰਹੀ ਐ। ਬੱਸ ਦੋ ਕੁ ਸਾਲ ਹੋਰ ਲਗਣਗੇ।''
''ਅੱਛਾ ਦੇਖ ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਇਕ ਗੱਲ ਕਹਿਣੀ ਚਾਹੁੰਨਾ। ਤੇਰਾ ਪੇਅ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਦੋ ਤਿੰਨ ਸਾਲ ਏ ਬੜਾ ਹੋਊ। ਮੈਂ ਉਹਨੂੰ ਪੰਦਰਾਂ-ਬੀਹ ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਜਾਣਦਾਂ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਜਾਣਦੈਂ। ਬੜਾ ਮਿਹਨਤੀ ਔਰ ਦਿਆਨਤਦਾਰ ਇਨਸਾਨ ਐ ਉਹ। ਤੇਰੀ ਮਾਂ ਬੀ ਕਮਲਾ ਦੀ ਪੱਕੀ ਸਹੇਲੀ ਐ। ਸਹੇਲੀਆਂ ਕੀ ਭੈਣਾਂ ਮੰਗੂ ਈ ਬਰਤਦੀਐਂ ਆਪਸ ਮਾਂ ਇਹ ਦੋਨੋ। ਤੂੰ ਹੁਣ ਮੈਨੂੰ ਮਾਸਟਰ ਜੀ ਨਾ ਕਿਹਾ ਕਰ, ਵੈਸੇ ਬੀ ਹੁਣ ਮੈਂ ਤੇਰਾ ਮਾਸਟਰ ਨਹੀਂ ਰਿਹਾ। ਸਾਡਾ ਸਰਮਾਇਆ ਤਾਂ ਥੋਡੇ ਬਰਗੇ ਸਾਡੇ ਬੱਚੇ ਈ ਐਂ ਇਸ ਦੁਨੀਆਂ ਮਾਂ। ਤੂੰ ਬੱਸ ਮੈਨੂੰ ਭਾਵੇਂ ਹੁਣ ਚਾਚਾ ਈ ਕਹਿ ਲਿਆ ਕਰ। ਕਿਉਂ? ਹੈ ਕ ਨਹੀਂ?''
''ਚੰਗਾ ਚਾਚਾ ਜੀ, ਜਿਵੇਂ ਤੁਸੀਂ ਆਖੋ।'' ਕਹਿੰਦਿਆਂ ਚਰਨਜੀਤ ਨੇ ਮਾਸਟਰ ਜੀ ਦੇ ਪੈਰ ਛੂਹ ਲਏ। ਕਮਲਾ ਵੀ ਕੰਗਣੀ ਵਾਲਾ ਗਲਾਸ ਦੁੱਧ ਦਾ ਭਰ ਕੇ ਲੈ ਆਈ।
''ਆਹ ਦੇਖ ਤੇਰੀ ਚਾਚੀ ਵੀ ਤੈਨੂੰ ਉਡੀਕਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਐ। ਲੈ ਫੜ ਦੁੱਧ ਪੀ।'' ਚਰਨਜੀਤ ਨੂੰ ਉਸ ਦਿਨ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਦੁੱਧ ਏਨਾ ਸਵਾਦ ਲੱਗਾ ਸੀ।
''ਜੇ ਤੂੰ ਮੇਰੇ ਆਖੇ ਪਟਿਆਲੇ ਕੇ ਬਿਚ ਮਾਂ ਮਹਿੰਦਰਾ ਕਾਲਜ ਮਾਂ ਦਾਖਲਾ ਲੈ ਲੈਂਦਾ ਤਾਂ ਓਥੇ ਮੇਰੇ ਪੜ੍ਹਾਏ ਦੋ ਮੁੰਡੇ ਡਾਕਟਰ ਔਰ ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਲੱਗੇ ਹੋਏ ਐਂ। ਤੈਨੂੰ ਕੋਈ ਤਕਲੀਫ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੋਣੀ।''
''ਨਹੀਂ ਚਾਚਾ ਜੀ ਹੁਣ ਵੀ ਲੁਧਿਆਣੇ ਮੇਰੇ ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਤੇ ਡਾਕਟਰ ਬੜੇ ਈ ਚੰਗੇ ਨੇ।''
ਮਾਸਟਰ ਸਾਧੂ ਰਾਮ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚ ਅਚਾਨਕ ਹੰਝੂ ਦੇਖ ਕੇ ਚਰਨਜੀਤ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ, ''ਇਹ ਕੀ? ਚਾਚਾ ਜੀ ਤੁਸੀਂ ਤਾਂ ਕਦੇ ਵੀ...।''
''ਹਾਂ ਬੇਟਾ ਇਹ ਖੁਸ਼ੀ ਦੇ ਆਂਸੂ ਐਂ। ਇਨਸਾਨ ਨੂੰ ਥੋੜਾ ਰੋ ਬੀ ਲੈਣਾ ਚਾਹੀਦੈ। ਮਨ ਹਲਕਾ ਹੋ ਜਾਂਦੈ। ਔਰ ਫੇਰ ਰੱਬ ਨੇ ਜਦ ਤੇਰੇ ਬਰਗੇ ਹੀਰੇ ਬੇਟੇ ਸਾਨੂੰ ਦੇ ਦਿੱਤੇ ਤਾਂ ਹੋਰ ਸਾਨੂੰ ਏਸ ਫਾਨੀ ਦੁਨੀਆਂ ਮਾਂ ਹੋਰ ਚਾਹੀਦਾ ਬੀ ਕੀ ਐ? ਹੈਂ? ਤੂੰ ਈ ਦੱਸ! ਹੈ ਕੋਈ ਕਮੀ ਸਾਡੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਮਾਂ?'' ਚਰਨਜੀਤ ਪੂਰੇ ਮਨ ਨਾਲ ਮਾਸਟਰ ਜੀ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਸੁਣਦਾ ਰਿਹਾ।
''ਮੈਂ ਕਦੇ-ਕਦਾਈਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਪਰ ਥੋੜਾ ਤਰਸ ਬੀ ਖਾ ਲੈਨਾ ਹੁੰਨਾ। ਕਲ੍ਹ ਨੂੰ ਜਦ ਅਸੀਂ ਹੋਰ ਬੁੜ੍ਹੇ ਹੋ ਜਾਮਾਂਗੇ ਤਾਂ ਤੁਸੀਂ ਓ ਸੰਭਾਂਲੋਗੇ? ਇਹ ਸਭ ਯਕੀਨ ਦੀਆਂ ਬਾਤਾਂ ਨੇ ਬੇਟੇ। ਜਿਵੇ ਆਪਾਂ ਛੋਟੇ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਖਿਡਾਉਂਦੇ-ਖਿਡਾਉਂਦੇ ਉਪਰ ਨੂੰ ਉਛਾਲ ਦਿੱਨੇ ਐਂ ਔਰ ਉਹ ਬੀ ਹਸਦਾ ਹਸਦਾ ਆਪਣੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਚੌੜੀਆਂ ਕਰਕੇ ਮੁੜ ਸਾਡੇ ਹੱਥਾਂ ਮਾਂ ਈ ਆ ਗਿਰਦੈ। ਅਗਰ ਅਸੀਂ ਉੱਕ ਜਾਈਏ ਤਾਂ ਕੀ ਹੋਊ? ਹੈਂ-? ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਬੜੀ ਸਖਤ ਚੋਟ ਲੱਗ ਜਾਏਗੀ। ਹੈ ਕ ਨਹੀਂ? ਪਰ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਤਾਂ ਚੋਟ ਬਾਰੇ ਕੋਈ ਗਿਆਨ ਨਹੀਂ। ਉਹਨੂੰ ਤਾਂ ਥੁਆਡੇ ਪਰ ਯਕੀਨ ਐ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਉਹਨੂੰ ਗਿਰਨ ਨਹੀਂ ਦੇਣਾ। ਅਗਰ ਬੱਚੇ ਦੇ ਮਨ ਮਾਂ ਇਹ ਯਕੀਨ ਨਾਂ ਹੋਬੇ, ਜਾਂ ਜਦ ਕੋਈ ਅਜਨਬੀ ਆ ਕੇ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਚੁੱਕ ਕੇ ਉਪਰ ਉਛਾਲਣਾ ਚਾਹੇ ਜਿਸ ਮਾਂ ਬੱਚੇ ਦਾ ਯਕੀਨ ਹੋਣਾ ਲਾਜ਼ਮੀ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਬੱਚਾ ਝੱਟ ਰੋਣ ਲੱਗ ਪੈਂਦੈ। ਇਹ ਰਿਸ਼ਤੇ ਸਾਰੇ ਯਕੀਨ ਦੀ ਬੁਨਿਆਦ 'ਤੇ ਹੀ ਤਾਂ ਟਿਕੇ ਹੁੰਦੇ ਐ। ਹੈ ਕ ਨਹੀਂ?''
ਚਰਨਜੀਤ ਮਾਸਟਰ ਜੀ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚ ਕੁਝ ਪੜ੍ਹਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ।
''ਔਰ ਇਹ ਇਨਸਾਨ ਜਿਹੜਾ ਹੈ, ਬੱਸ ਆਪਣੀ ਹੈਂਕੜ ਮਾਂ, ਕਿਆ ਉਸਨੂੰ ਕਹਿੰਦੇ ਐਂ, ਹਉਮੈ! ਹਉਮੈ ਮਾਂ ਹੀ ਜਕੜਿਆ ਰਹਿੰਦੈ। ਹਾਏ-ਮੇਰਾ ਕੰਮ, ਮੇਰਾ ਕਾਰੋਬਾਰ, ਮੇਰੀ ਨੌਕਰੀ, ਮੇਰਾ ਪਰਿਵਾਰ, ਪੈਸਾ-ਮਾਇਆ, ਮੈਨੂੰ ਆਹ ਚਾਹੀਦੈ, ਮੈਨੂੰ ਔਹ ਚਾਹੀਦੈ...। ਕਹਿਣ ਦਾ ਤਾਤਪਰਜ ਇਹੋ ਹੈ ਕਿ ਛੋਟੀਆਂ-ਛੋਟੀਆਂ ਅਨੇਕਾਂ ਉਲਝਣਾਂ ਮਾਂ ਆਪ ਈ ਉਲਝੇ ਰਹਿਣਾ। ਕਿਆ ਉਸ ਦੀ ਇਹ ਆਦਤ ਕਦੇ ਬੀ ਨਹੀਂ ਬਣ ਸਕਦੀ ਬਈ ਥੋੜਾ ਰੁਕ ਕੇ, ਥੋੜਾ ਖੜੋ ਕੇ ਏਸ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਦੂਸਰੇ ਜ਼ਾਵੀਏ ਤੋਂ ਯਾ ਦੂਸਰੇ ਨਜ਼ਰੀਏ ਤੋਂ ਦੇਖੋ ਤਾਂ ਸਹੀ ਕਿ ਬਈ ਇਸ ਮਾਂ ਕੁਝ ਗੁੰਮ ਹੈ ਤਾਂ ਕਿਹੜੀ ਐ ਉਹ ਐਸੀ ਚੀਜ਼ ਜਿਹੜੀ ਗੁੰਮ ਹੈ?''
ਮਾਸਟਰ ਜੀ ਚਰਨਜੀਤ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚ ਸਿੱਧਾ ਝਾਕ ਰਹੇ ਸਨ। ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਆਪਣੀ ਗੱਲ ਜਾਰੀ ਰੱਖੀ,
''ਤਾਂ ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਦੱਸਣ ਵਾਸਤੇ ਕੋਈ ਦੂਜਾ ਬੰਦਾ ਚਾਹੀਦੈ ਕਿ ਮੇਰੇ ਪਿਆਰੇ ਭਾਈ ਜ਼ਰਾ ਰੁਕੋ, ਦੇਖੋ, ਕੁਛ ਏਧਰ ਬੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਮਾਂ ਤੁਸੀਂ ਭੁੱਲ ਰਹੇ ਓ। ਐਸੀਆਂ ਬਾਤਾਂ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਮਾਂ ਅਪਣੇ ਆਪ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਨਾ ਹੋ ਜਾਇਆ ਕਰਦੀਆਂ। ਹੈ ਕ ਨਹੀਂ?''
ਚਰਨਜੀਤ ਸੋਚ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਸਾਨੂੰ ਸਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਜੀਵਨ ਵਿਚ ਇਕ ਉਸਤਾਦ ਦੀ ਜਾਂ ਗੁਰੂ ਦੀ ਲੋੜ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ''ਮੇਰਾ ਮੇਰੇ ਸਾਹਮਣੇ ਬੈਠੈ।'' ਉਹ ਜਿਵੇਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸੱਤਵੇਂ ਆਸਮਾਨ ਵਿਚ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ।
''ਚਾਚਾ ਜੀ ਹੁਣ ਤੁਹਾਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਲਗਦੈ?''
"ਜਦ ਪਿਆਰੇ ਲੋਕ ਮੇਰੇ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਹੁੱਨੇ ਐਂ ਤਾਂ ਮੈਂ ਬਾਗੋ-ਬਾਗ। ਇਹ ਪਿਆਰ ਦੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਈ ਤਾਂ ਮੇਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਐ ਬੇਟੇ। ਹੋਰ ਇਨਸਾਨ ਨੂੰ ਚਾਹੀਦਾ ਬੀ ਕੀ ਐ? ਪਰ ਕਦੇ ਕਦੇ ਮੈਂ ਉਦਾਸ ਬੀ ਹੋ ਜਾਨਾ। ਮੈਂ ਕਿਉਂ ਐਵੇਂ ਤੇਰੇ ਕੋਲੋਂ ਲੁਕ੍ਹੋਮਾ। ਜਦ ਕਦੇ ਮੇਰੀ ਕੋਈ ਵਾਹ ਨੀ ਜਾਂਦੀ ਤਾਂ ਮੈਂ ਡਰ ਬੀ ਜਾਨਾ। ਕਦੇ ਸੋਚੀਦੈ ਜਦੋਂ ਇਹ ਸਰੀਰ ਜਵਾਬ ਦੇ ਜਾਏਗਾ ਤਾਂ ਫੇਰ ਕੀ ਬਣੂ? ਮੇਰੇ ਹੱਥ ਪੈਰ ਖੜ੍ਹ ਗਏ ਤਾਂ ਕੀ ਹੋਊ? ਪਰ ਫੇਰ ਸੋਚਦਾਂ ਕਮ-ਅਜ਼-ਕਮ ਮੂੰਹ ਨਾਲ ਗੱਲ ਬਾਤ-ਤਾਂ ਕਰ ਈ ਲਊਂਗਾ ਸਭ ਨਾਲ। ਤੇ ਜੇ ਮੂੰਹ ਵੀ ਬੰਦ ਹੋ ਗਿਆ ਤਾਂ ਲਿਖ ਕੇ ਜਾਂ ਇਸ਼ਰਿਆਂ ਨਾਲ ਈ ਸਹੀ। ਜੇ ਇਕ ਰਾਹ ਬੰਦ ਹੋ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਦੋ ਹੋਰ ਖੁਲ੍ਹ ਜਾਂਦੇ ਐ। ਤੇ ਅਖੀਰ ਜੇ ਸਾਰੇ ਰਾਹ ਈ ਬੰਦ ਹੋ ਜਾਣ ਤਾਂ ਫੇਰ ਓਸ ਰੱਬ ਅਗੇ ਅਰਜ਼ ਕਿ-ਜਿਉ ਰਾਖੇ ਤਿਉ ਰਹੀਐ। ਹੈ ਕ ਨਹੀਂ?''
''ਚਾਚਾ ਜੀ ਤੁਸੀਂ ਉਰਦੂ ਤੇ ਫਾਰਸੀ ਕਿੱਥੋਂ ਸਿੱਖੀ ਸੀ?''
''ਬੇਟਾ, ਹੁੰਦਾ ਥਾ ਇਕ ਮੌਲਵੀ ਰਹਿਮਦੀਨ। ਪਟਿਆਲੇ ਕੇ ਗੈਲ ਥਾ ਉਹਦਾ ਪਿੰਡ। ਥਾ ਉਹ ਬੰਦਾ ਬਹੁਤ ਕਾਬਲ। ਮੈਂ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਵੀ ਉਸੇ ਤੇ ਈ ਸਿੱਖੀ ਥੀ। ਕੋਈ ਇਮਥਿਆਨ ਨੀ, ਕੋਈ ਕੁਛ ਨੀ, ਬੱਸ ਆਹਿਸਤਾ-ਆਹਿਸਤਾ ਉਹ ਸਾਨੂੰ ਪੜ੍ਹਾਉਂਦਾ ਚਲਾ ਗਿਆ, ਅਸੀਂ ਪੜ੍ਹਦੇ ਚਲੇ ਗਏ। ਸਾਡੇ ਸਭ ਦੇ ਮਨ ਮਾਂ ਉਸ ਦੀ ਇੱਜ਼ਤ ਬਹੁਤ ਥੀ। ਮੈਨੂੰ ਜੇ ਕੋਈ ਉਹਦੀ ਚੀਜ਼ ਜਿਹੜੀ ਚੰਗੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲਗਦੀ, ਉਹ ਸੀ ਉਹਦਾ ਹੁੱਕਾ। ਸਾ-ਰਾ ਦਿਨ ਬੱਸ ਗੁੜ-ਗੁੜ, ਗੁੜ-ਗੁੜ ਏ ਹੁੰਦੀ ਰਹਿੰਦੀ। ਧੂੰਆਂ-ਧਾਰ। ਨੜੀ ਉਸ ਦੇ ਮੂੰਹ-ਏ ਮਾਂ ਰਹਿੰਦੀ। ਉਸਤਾਦ ਦੀਆਂ ਦਾੜ੍ਹੀ ਔਰ ਮੁੱਛਾਂ ਬੀ ਹੁੱਕਾ ਪੀ-ਪੀ ਕੇ ਭੂਰੀਆਂ ਜੀਆਂ ਹੋ ਗੀਆਂ ਥੀਆਂ, ਜਿਮੇਂ ਦਾੜ੍ਹੀ ਮਾਂ ਅੱਗ ਲੱਗੀ ਹੋਬੇ। ਪਰ ਜੋ ਬੀ ਥਾ, ਥਾ ਉਸਤਾਦ ਬੜਾ ਕਮਾਲ ਦਾ ਆਦਮੀ। ਅੱਜ-ਕੱਲ ਐਸੇ ਬੰਦੇ ਕਿੱਥੇ? ਕਿਸੇ ਨੇ ਕਿਹਾ ਥਾ-'ਕਹਾ ਜਾਏ ਜਿਸੇ ਇਨਸਾਂ, ਐਸੇ ਇਨਸਾਂ, ਇਸ ਦੁਨੀਆਂ ਮੇਂ, ਮਿਲਤੇ ਹੈਂ ਕਹਾਂ?' ਸਾਡੇ ਪਿੰਡ 'ਤੇ ਕੋਈ ਤਿੰਨ-ਚਾਰ ਮੀਲ ਦੂਰ ਥਾ ਉਹਦਾ ਪਿੰਡ। ਕਹਿੰਦੇ ਉਸ ਦੇ ਮਰਨ ਮਗਰੋਂ ਪਿੰਡ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨੇ 'ਕੱਠੇ ਹੋ ਕੇ ਉਹਦੀ ਪੱਕੀ ਕਬਰ ਬਣਾਈ ਥੀ। ਕਦੇ ਕਦੇ ਜੀ ਬੜਾ ਕਰਦੈ ਬਈ ਉਸਤਾਦ ਦੀ ਕਬਰ 'ਤੇ ਜਾ ਕੇ ਸਜਦਾ ਕਰੀਏ। ਕਬਰ 'ਤੇ ਬੈਠਕੇ ਉਸ ਗੈਲ ਦੋ ਚਾਰ ਦਿਲ ਦੀਆਂ ਬਾਤਾਂ ਕਰੀਏ। ਸਾਡੀ ਸਾਰੀ ਖੱਟੀ-ਕਮਾਈ ਤਾਂ ਉਸੇ ਦੀ ਬਦੌਲਤ ਐ। ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿੱਥੇ ਧੱਕੇ ਖਾ ਰਹੇ ਹੁੰਦੇ ਹੁਣ ਨੂੰ। ਹੈ ਕ ਨਹੀਂ?''
''ਚਾਚਾ ਜੀ ਮੇਰਾ ਵੀ ਉਰਦੂ ਸਿੱਖਣ ਨੂੰ ਜੀ ਕਰਦੈ!''
''ਓ ਨਹੀਂ ਬੇਟੇ। ਤੂੰ ਕਿਆ ਕਰੂੰਗਾ ਉੜਦੂ ਪੜ੍ਹ ਕੇ? ਹੈਂ? ਤੂੰ ਤਾਂ ਅਪਣੀਆਂ ਡਾਕਟਰੀ ਦੀਆਂ ਕਿਤਾਬਾਂ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਪੜ੍ਹਿਆ ਕਰ। ਉਸ ਤੇ ਵੀ ਬਹੁਤਾ ਜ਼ਰੂਰੀ ਐ ਕਿ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਕਿਤਾਬ ਪੜ੍ਹਨੀ ਸਿੱਖ। ਕਿਉਂ? ਹੈ ਕ ਨਹੀਂ?''
''ਹਾਂ ਚਾਚਾ ਜੀ, ਤੁਹਾਡੇ ਵਰਗੇ ਗੁਰੂਆਂ ਕੋਲੋਂ ਹੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਕਿਤਾਬ ਪੜ੍ਹਨੀ ਸਿੱਖੀ ਜਾ ਸਕੇਗੀ, ਉਂਜ ਤਾਂ ਇਹੋ ਜਿਹੇ ਸਬਕ ਕਿਸੇ ਕਿਤਾਬ ਵਿਚ ਤਾਂ ਲਿਖੇ ਲੱਭਣੇ ਨਹੀਂ।''
ਚਰਨਜੀਤ ਮਾਸਟਰ ਜੀ ਦਾ ਆਸ਼ੀਰਵਾਦ ਲੈ ਕੇ ਘਰ ਵੱਲ ਜਾਂਦਿਆਂ ਸੋਚ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਕਿਉਂ ਨਾ ਮਾਸਟਰ ਜੀ ਕੋਲੋਂ ਜੀਵਨ ਦੇ ਹੋਰ ਪਹਿਲੂਆਂ ਬਾਰੇ ਸਿੱਖਿਆ ਜਾਵੇ। ਉਹਨੇ ਘਰ ਜਾ ਕੇ ਇਕ ਨਿੱਕੀ ਜਿਹੀ ਲਿਸਟ ਬਨਾਉਣੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੀ। ਉਹ ਕਾਗਜ਼ 'ਤੇ ਲਿਖਦਾ ਰਿਹਾ, ਮੌਤ, ਡਰ, ਬੁਢਾਪਾ, ਲਾਲਚ, ਵਿਆਹ, ਰਿਸ਼ਤੇ, ਪਰਿਵਾਰ, ਜਿਊਣ ਦਾ ਮਕਸਦ, ਮਾਫੀ...। ਪਰ ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਛੁੱਟੀਆਂ ਖਤਮ ਹੋ ਗਈਆਂ ਤੇ ਉਹ ਲੁਧਿਆਣੇ ਚਲਾ ਗਿਆ।
***
ਗੁਰਨੇਕ ਨੂੰ ਬਹੁਤਾ ਚੁਬਾਰੇ ਵਿਚ ਹੀ ਰਹਿਣ ਦੀ ਆਦਤ ਪੈ ਗਈ ਸੀ। ਜੇ ਉਹ ਕਿਤੇ ਬਾਹਰ ਜਾਂਦਾ ਵੀ ਤਾਂ ਰਾਧੂ ਦੇ ਖੋਖੇ ਤੱਕ। ਰਾਧੂ ਸਵੇਰੇ ਸਵੇਰੇ ਸਾਈਕਲ 'ਤੇ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਘਰੀਂ ਅਖਬਾਰਾਂ ਵੰਡ ਕੇ ਆਪਣਾ ਖੋਖਾ ਆ ਖੋਲ੍ਹਦਾ। ਖੋਖੇ ਵਿਚ ਉਹ ਅਖਬਾਰ, ਰਸਾਲੇ ਤੇ ਥੋੜੀਆਂ ਬਹੁਤ ਕਿਤਾਬਾਂ, ਕਾਪੀਆਂ ਵਗੈਰਾ ਰਖਦਾ। ਆਉਂਦੇ ਜਾਂਦੇ ਲੋਕ ਉਸ ਕੋਲੋਂ ਕੋਈ ਫਿਲਮੀ ਜਾਂ ਸਾਹਿਤਕ ਰਸਾਲਾ ਜਾਂ ਕਿਤਾਬ ਖਰੀਦ ਲਿਜਾਂਦੇ। ਉਂਜ ਉਹ ਉਸ ਇਲਾਕੇ ਦੀਆਂ ਖ਼ਬਰਾਂ ਵੀ ਅਖ਼ਬਾਰਾਂ ਨੂੰ ਭੇਜਿਆ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਆਪ ਉਹ ਲਿਖ ਪੜ੍ਹ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸਕਦਾ ਪਰ ਹੁਸ਼ਿਆਰ ਸੀ। ਕਈ ਕਹਿੰਦੇ ਕਹਾਉਂਦੇ ਇਲਾਕੇ ਦੇ ਸਿਰ-ਕੱਢ ਲੋਕ ਉਸ ਕੋਲ ਆਉਂਦੇ ਤਾਂ ਉਹ ਗੱਲਾਂ-ਗੱਲਾਂ ਵਿਚ ਇਲਾਕੇ ਬਾਰੇ ਸੂਹ ਰਖਦਾ। ਕਦੇ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਸੱਦ-ਕਿਦੇ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਕਹਿ ਕਹਾ ਕੇ ਖ਼ਬਰਾਂ ਲਿਖਵਾਕੇ ਭਿਜਵਾਉਂਦਾ। ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਉਹਨੇ ਗੁਰਨੇਕ ਨੂੰ ਖ਼ਬਰਾਂ ਲਿਖਣ ਲਾ ਲਿਆ। ਗੁਰਨੇਕ ਖੋਖੇ ਤੋਂ ਕਦੇ ਕੋਈ ਕਿਤਾਬ ਜਾਂ ਰਸਾਲੇ ਲਿਜਾ ਕੇ ਪੜ੍ਹਦਾ ਤੇ ਦੂਜੇ ਤੀਜੇ ਦਿਨ ਮੋੜ ਦਿੰਦਾ। ਇੰਜ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਇਕ ਸਾਂਝ ਜਿਹੀ ਬਣ ਗਈ ਸੀ।
ਮਾਸਟਰ ਸਾਧੂ ਰਾਮ ਵੀ ਆਪਣੇ ਚੇਲੇ ਮਾਸਟਰਾਂ ਦੇ ਮੋਢਿਆਂ 'ਤੇ ਹੱਥ ਰੱਖੀਂ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਉਹਦੇ ਖੋਖੇ ਮੂਹਰਿਓਂ ਲੰਘਦਾ। ਮਿਲਣ-ਗਿਲਣ ਵਾਲਿਆਂ ਦਾ ਹਾਲ ਪੁਛਦੇ-ਪੁਛਾਉਂਦੇ ਉਹ ਛੋਟੀ ਨਹਿਰ ਵੱਲ ਸੈਰ ਲਈ ਨਿਕਲ ਜਾਂਦੇ। ਗੁਰਨੇਕ ਮਾਸਟਰ ਸਾਧੂ ਰਾਮ ਨੂੰ ਦੂਰੋਂ ਆਉਂਦਾ ਦੇਖ ਕੇ ਏਧਰ-ਓਧਰ ਹੋ ਜਾਂਦਾ। ਉਸ ਕੋਲੋਂ ਉਹਦੀਆਂ ਸਿੱਧੀਆਂ ਸਪਸ਼ਟ ਗੱਲਾਂ ਦੇ ਜਵਾਬ ਨਹੀਂ ਸਨ ਦਿੱਤੇ ਜਾਂਦੇ। ਇਕ ਦਿਨ ਮਾਸਟਰ ਸਾਧੂ ਰਾਮ ਨੇ ਗੁਰਨੇਕ ਨੂੰ ਮੂਹਰਿਓਂ ਆਉਂਦੇ ਨੂੰ ਪੁੱਛ ਈ ਲਿਆ-
''ਓ ਸੁਣਾ ਬਈ ਨੇਕ ਸਿੰਘ, ਸਾਨੇ ਸੁਣਿਐ ਤੈਂ ਗਿਆਨੀ ਪਾਸ ਕਰ ਲਈ ਐ? ਕਿਆ ਇਹ ਗੱਲ ਠੀਕ ਐ?''
''ਹਾਂ ਜੀ ਮਾਸਟਰ ਜੀ। ਗਿਆਨੀ ਵੀ ਤੇ ਦਸਵੀਂ ਵੀ ਦੋਏ ਪਾਸ ਕਰਲੀਆਂ।''
''ਅੱਛਾ, ਬਈ ਫੇਰ ਤਾਂ ਬੜੀ ਖੁਸ਼ੀ ਵਾਲੀ ਬਾਤ ਐ। ਤੂੰ ਕੁਸ਼ ਕਰਨ ਕੁਰਨ ਬੀ ਲੱਗਿਐਂ ਕਿ ਨਹੀਂ?''
''ਜੀ ਅਜੇ ਤਾਈਂ ਤਾਂ ਕੁਸ਼ ਨੀ...।''
''ਮੈਂ ਕਰਾਂ ਗੱਲ ਕਰਮ ਚੰਦ ਇੰਸਪੈਕਟਰ ਨਾਲ?'' ਆਪਣੀਆਂ ਗੋਲ ਐਨਕਾਂ ਵਿਚੋਂ ਗੁਰਨੇਕ ਵੱਲ ਸਿੱਧਾ ਝਾਕਦਿਆਂ ਮਾਸਟਰ ਜੀ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ।
''ਥੋਡੀ ਮਰਜੀ ਐ ਜੀ।''
''ਇਸ ਮਾਂ ਸਾਡੀ ਮਰਜੀ ਕਿਆ ਐ। ਨੌਕਰੀ ਤਾਂ ਤੈਨੇ ਓ ਕਰਨੀ ਐ। ਬੋਲ, ਹੈ ਇਰਾਦਾ?''
''ਹਾਂ ਜੀ।''
''ਚੰਗਾ ਫੇਰ।''
ਕਰਮ ਚੰਦ ਪ੍ਰਾਇਮਰੀ ਸਕੂਲਾਂ ਦਾ ਇੰਸਪੈਕਟਰ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਉਹ ਮਾਸਟਰ ਸਾਧੂ ਰਾਮ ਨਾਲੋਂ ਉਮਰ 'ਚ ਛੋਟਾ ਸੀ ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਇੱਜ਼ਤ ਵੀ ਬਹੁਤ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਮਾਸਟਰ ਸਾਧੂ ਰਾਮ ਨੇ ਗੁਰਨੇਕ ਦੇ ਗਿਆਨੀ ਅਤੇ ਦਸਵੀਂ ਪਾਸ ਹੋਣ ਬਾਰੇ ਉਹਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਤੇ ਕਿ ਨੌਕਰੀ ਦੀ ਸੰਭਾਵਨਾ ਬਾਰੇ ਗੱਲ ਕੀਤੀ। ਕਰਮ ਚੰਦ ਨੇ ਅਗਲੇ ਹੀ ਦਿਨ ਰਿਕਾਰਡ ਚੈੱਕ ਕਰਵਾ ਕੇ ਸੁਨੇਹਾ ਭਿਜਵਾਇਆ ਕਿ ਮੰਡੀ ਤੋਂ ਚਾਰ ਕੁ ਮੀਲ ਦੂਰ ਪਿੰਡ ਮਸਤੂਪੁਰੇ ਪ੍ਰਾਇਮਰੀ ਸਕੂਲ ਵਿਚ ਇਕ ਮਾਸਟਰ ਦੀ ਲੋੜ ਸੀ। ਪਰ ਫਿਲਹਾਲ ਕੱਚੀ ਨੌਕਰੀ 'ਤੇ ਹੀ ਲਗਣਾ ਪਏਗਾ। ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਮਾਸਟਰ ਜੀ ਨੇ ਗੁਰਨੇਕ ਨੂੰ ਕਰਮ ਚੰਦ ਕੋਲ ਭੇਜ ਦਿੱਤਾ। ਉਸ ਨੂੰ ਕੱਚੀ ਨੌਕਰੀ ਲਈ ਆਰਡਰ ਮਿਲ ਗਏ। ਤਨਖਾਹ ਸੌ ਰਪਈਏ ਮਹੀਨਾ। ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਤੋਂ ਗੁਰਨੇਕ ਸਕੂਲ ਜਾਣ ਲੱਗ ਪਿਆ।
ਪਹਿਲੇ ਈ ਦਿਨ ਪਿੰਡ ਦਾ ਸਰਪੰਚ ਮੁਖਤਿਆਰ ਸਿੰਘ ਉਹਨੂੰ ਮਿਲਣ ਆ ਗਿਆ। ਉਹ ਬਣਦਾ-ਤਣਦਾ ਉੱਚਾ-ਲੰਮਾ ਸੁਹਣਾ-ਜਵਾਨ ਸੀ। ਚਿੱਟਾ ਕੁੜਤਾ ਪਜਾਮਾ ਤੇ ਪੋਚਵੀਂ ਨੀਲੀ ਪੱਗ ਬੰਨ੍ਹ ਕੇ ਰਖਦਾ। ਪਿੰਡ ਛੋਟਾ ਸੀ ਤੇ ਮੁਖਤਿਆਰ ਕੋਲ ਦੂਜਿਆਂ ਨਾਲੋਂ ਥੋੜੀ ਵਧ ਪੈਲੀ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਉਹਨੇ ਪੱਕੇ ਤੌਰ 'ਤੇ ਹੀ ਸਰਪੰਚੀ ਸੰਭਾਲੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਗਰਜ਼ਾਂ ਸਮਝ ਕੇ ਸਮਝੌਤੇ ਕਰਵਾ ਦਿੰਦਾ ਅਤੇ ਆਪਣਾ ਦਬਦਬਾ ਬਣਾਈ ਰਖਦਾ। ਉਂਜ ਉਹ ਥੋੜੀ ਰੰਗੀਨ ਤਬੀਅਤ ਦਾ ਬੰਦਾ ਸੀ। ਜਮੀਨ ਠੇਕੇ 'ਤੇ ਦੇ ਛਡਦਾ। ਥਾਣੇਦਾਰ ਤੇ ਇਲਾਕੇ ਦੇ ਐਮ.ਐਲ.ਏ. ਨਾਲ ਉਹਦਾ ਪਿਆਲਾ ਸਾਂਝਾ ਸੀ। ਜੇ ਰੋਜ਼ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਤੀਜੇ ਦਿਨ ਮੰਡੀ ਜ਼ਰੂਰ ਗੇੜਾ ਮਾਰਦਾ।
ਉਹਨੇ ਇਕ ਪੁਰਾਣਾ 'ਟਰੰਫ' ਮੋਟਰਸਾਇਕਲ ਚਾਰ ਕੁ ਸੌ ਰੁਪਏ ਵਿਚ ਖਰੀਦ ਕੇ ਜੱਗੇ ਮਿਸਤਰੀ ਤੋਂ ਠੀਕ ਕਰਵਾ ਲਿਆ ਸੀ। ਬਹੁਤੇ ਗੇੜੇ ਉਹ ਮੰਡੀ ਦੇ ਬਾਹਰ ਨਹਿਰੀ ਕੋਠੀ ਵਿਚ ਨਹਿਰੀ ਬਾਬੂ ਸੰਤ ਰਾਮ ਕੋਲ ਮਾਰਦਾ। ਉਹ ਆਥਣੇ ਇਕੱਠੇ ਬਹਿ ਕੇ ਆਪਣੀਆਂ ਸ਼ਾਮਾਂ ਰੰਗੀਨ ਕਰਦੇ। ਨਹਿਰੀ ਬਾਬੂ ਸਰਕਾਰੀ ਕੋਠੀ ਵਿਚ ਇਕੱਲਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੁੰਦਾ। ਟੱਬਰ ਟ੍ਹੀਅਰ ਉਹਦਾ ਰਿਵਾੜੀ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ। ਬੱਚੇ ਓਥੇ ਪੜ੍ਹਨ ਲਾਏ ਹੋਏ ਸਨ। ਮਹੀਨੇ ਪਿੱਛੋਂ ਉਹ ਰਿਵਾੜੀ ਚੱਕਰ ਮਾਰ ਆਉਂਦਾ। ਮੁਖਤਿਆਰ ਰਾਹੀਂ ਉਹ ਐਮ.ਐਲ.ਏ. ਨੂੰ ਕਹਿ-ਕਹਾ ਕੇ ਰਿਵਾੜੀ ਵੱਲ ਆਪਣੀ ਬਦਲੀ ਕਰਵਾਉਣ ਲਈ ਕਹਿੰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ।
ਇਕ ਨੈਪਾਲੀ ਮੁੰਡਾ ਸੋਨ ਬਹਾਦਰ ਉਹਨੇ ਆਪਣੇ ਰੋਟੀ ਟੁੱਕ ਲਈ ਰੱਖਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਸੋਨ ਬਹਾਦਰ ਦਾ ਰੰਗ ਗੋਰਾ, ਨੱਕ ਫੀਨਾ ਜਿਹਾ, ਅੱਖਾਂ ਨਿੱਕੀਆਂ ਨਿੱਕੀਆਂ ਤੇ ਕੱਦ ਛੋਟਾ ਸੀ। ਉਮਰ ਕੋਈ ਤੇਰਾਂ ਚੌਦਾਂ ਸਾਲ। ਸੰਤ ਰਾਮ ਨੇ ਨਹਿਰੀ ਕੋਠੀ ਵਿਚ ਕੁਝ ਮੁਰਗੀਆਂ ਵੀ ਰੱਖੀਆਂ ਸਨ। ਸੋਨ ਬਹਾਦਰ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਇਕ ਦੋ ਆਂਡੇ ਮੁਰਗੀਆਂ ਦੇ ਖੁੱਡੇ ਵਿਚੋਂ ਚੁੱਕ ਲਿਆਉਂਦਾ ਅਤੇ ਸਾਹਬ ਲਈ ਰੋਟੀ ਪਾਣੀ ਦਾ ਇੰਤਜ਼ਾਮ ਕਰਦਾ, ਕੋਠੀ ਦੀ ਸਫਾਈ ਕਰਦਾ, ਨਲਕੇ ਤੋਂ ਪਾਣੀ ਭਰਦਾ। ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਕੁਝ ਨਾ ਕੁਝ ਕਰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ। ਨਹਿਰੀ ਕੋਠੀ ਵਿਚ ਕੋਈ ਨਾ ਕੋਈ ਮਹਿਮਾਨ ਆਇਆ ਰਹਿੰਦਾ। ਨਹਿਰੀ ਮਹਿਕਮੇ ਦੇ ਅਫਸਰ ਕਰਮਚਾਰੀ ਆਉਂਦੇ ਜਾਂਦੇ ਕੋਠੀ ਵਿਚ ਆ ਕੇ ਰੁਕਦੇ ਜਾਂ ਆਰਾਮ ਕਰਦੇ।
ਮੁਖਤਿਆਰ ਸਿੰਘ ਸਰਪੰਚ ਤੇ ਸੰਤ ਰਾਮ ਆਪਸ ਵਿਚ ਗੂੜ੍ਹੇ ਯਾਰ ਬਣ ਗਏ ਸਨ। ਮੁਖਤਿਆਰ ਉਂਜ ਵੀ ਅਗਲੇ ਨੂੰ ਅਪਣੀਆ ਗੱਲਾਂ ਨਾਲ ਮੋਹ ਲੈਂਦਾ। ਝੱਟ ਰਚ-ਮਿਚ ਜਾਂਦਾ। ਉਹ ਹਰ ਤੀਜੇ ਕੁ ਦਿਨ ਮੰਡੀਓਂ ਬੋਤਲ ਖਰੀਦ ਕੇ ਆਪਣੇ ਮੋਟਰ ਸਾਇਕਲ 'ਤੇ ਨਹਿਰੀ ਕੋਠੀ ਪਹੁੰਚ ਜਾਂਦਾ। ਸੰਤ ਰਾਮ ਵੀ ਸੋਨ ਬਹਾਦਰ ਨੂੰ ਕਦੇ ਆਂਡਿਆਂ ਦੀ ਭੁਰਜੀ ਕਦੇ ਕੋਈ ਛੋਟਾ ਮੁਰਗਾ ਝਟਕਾਉਣ ਲਈ ਆਖਦਾ। ਦੋਵੇਂ ਦੇਰ ਰਾਤ ਬੋਤਲ ਖਾਲੀ ਕਰਕੇ ਉਠਦੇ। ਵੱਡੀ ਰਾਤ ਮੁਖਤਿਆਰ ਆਪਣੇ ਪਿੰਡ ਵੜਦਾ।
ਮਹੀਨੇ ਕੁ ਵਿਚ ਹੀ ਉਹ ਗੁਰਨੇਕ ਦੇ ਸੁਭਾਅ ਤੋਂ ਚੰਗੀ ਤਰਾਂ ਜਾਣੂ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਹ ਲਗਭਗ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਹੀ ਸਕੂਲ ਵਿਚ ਗੁਰਨੇਕ ਨਾਲ ਗੱਪਾਂ ਮਾਰਨ ਆ ਵੜਦਾ। ਆਪਣੇ ਰੰਗੀਨ ਹਾਦਸੇ ਗੁਰਨੇਕ ਨੂੰ ਸੁਣਾਉਂਦਾ। ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਕਵਿਤਾ ਸੁਣਾਉਣ ਲਈ ਕਹਿੰਦਾ ਅਤੇ ਖੂਬ ਸਲਾਹੁੰਦਾ। ਗੁਰਨੇਕ ਨੂੰ ਵੀ ਉਸ ਦੀ ਉਡੀਕ ਰਹਿੰਦੀ। ਪਰ ਉਹ ਸਕੂਲ ਦਾ ਸਮਾਂ ਬਰਬਾਦ ਹੋਣ ਦੀ ਵੀ ਚਿੰਤਾ ਕਰਦਾ। ''ਕਿਧਰੇ ਕਰਮ ਚੰਦ ਚੈਕਿੰਗ 'ਤੇ ਈ ਨਾ ਆ ਵੱਜੇ।'' ਉਹ ਸੋਚਦਾ। ਪਰ ਮੁਖਤਿਆਰ ਉਹਨੂੰ ਬੇਫਿਕਰ ਹੋਣ ਲਈ ਆਖਦਾ।
''ਗੁਰਨੇਕ ਬਾਈ ਸਿਆਂ ਤੂੰ ਭੋਰਾ ਫਿਕਰ ਨਾ ਕਰਿਆ ਕਰ। ਆਪਣੀ ਸਰਕਾਰੇ ਦਰਬਾਰੇ ਵਾਹਵਾ ਪੈਂਠ ਐ। ਆਪਾਂ ਤੇਲ 'ਚੋਂ ਕੌਡੀ ਕਿਹੜਾ ਨਾ ਚੱਕ ਦੀਏ।'' ਉਹ ਇਹੋ ਜਿਹੀਆਂ ਫੜ੍ਹਾਂ ਮਾਰਦਾ।
ਗਰਮੀਆਂ ਦੇ ਦਿਨਾਂ ਵਿਚ ਮੀਂਹ ਪੈ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਬੱਦਲ ਅਜੇ ਵੀ ਆਕਾਸ਼ ਵਿਚ ਆ ਜਾ ਰਹੇ ਸਨ। ਧੀਮੀ-ਧੀਮੀ ਹਵਾ ਰੁਮਕ ਰਹੀ ਸੀ। ਪਹਿਲੇ-ਪਹਿਲੇ ਮੀਂਹ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਧਰਤੀ ਵਿਚੋਂ ਮਨ ਨੂੰ ਨਸ਼ਿਆਉਣ ਵਾਲੀ ਖੁਸ਼ਬੋਅ ਆ ਰਹੀ ਸੀ। ਗੁਰਨੇਕ ਸਕੂਲ ਦੀ ਛੁੱਟੀ ਪਿੱਛੋਂ ਸਕੂਲ ਦੇ ਬਾਕੀ ਨਿੱਕੇ-ਮੋਟੇ ਕੰਮ ਖਤਮ ਕਰਕੇ ਸਾਈਕਲ ਚੱਕ ਕੇ ਤੁਰਨ ਹੀ ਲੱਗਾ ਸੀ ਕਿ ਦੂਰੋਂ ਮੁਖਤਿਆਰ ਦੇ ਮੋਟਰ ਸਾਈਕਲ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਸੁਣਾਈ ਦਿੱਤੀ। ਮੁਖਤਿਆਰ ਧੂੜਾਂ ਪੱਟਦਾ ਉਹਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਆ ਖੜੋਤਾ।
''ਕਿਵੇਂ ਐਂ ਮਾਹਟਰਾ, ਅੱਜ ਤਾਂ ਮੌਸਮ ਆਲੀ ਬਹਿ-ਜਾ ਬਹਿ-ਜਾ ਹੋਈ ਪਈ ਐ। ਹੈ ਨਾ ਖੇਡਦੀ ਕਾਟੋ ਫੁੱਲਾਂ 'ਤੇ? ਯਾਰ ਕੋਈ ਨਾ ਕੋਈ ਖੂਹ ਪੱਟਣਾ ਪਊ ਅੱਜ। ਕਿਉਂ, ਹੈ ਇਰਾਦਾ?'' ਮੁਖਤਿਆਰ ਚਕਵੇਂ ਜੋੜਾਂ 'ਤੇ ਸੀ।
''ਮੈਂ ਸੋਚਦਾ ਸੀ ਘਰੇ ਪਹੁੰਚੀਏ। ਫੇਰ ਕਿਧਰੇ ਮੀਂਹ...।''
''ਓ ਛੱਡ ਯਾਰ। ਤੂੰ ਬੈਠ ਕੇਰਾਂ ਮੇਰੇ ਪਿੱਛੇ, ਤੈਨੂੰ ਕਰਾਵਾਂ ਇੰਦਰ ਦੇ ਖਾੜੇ ਦੀ ਸੈਰ। ਬੱਸ ਬਹਿ-ਜਾ ਤੂੰ!'
''ਨਹੀਂ-ਫੇਰ ਕਦੇ ਸਹੀ...।'' ਗੁਰਨੇਕ ਨੇ ਸੰਗਦਿਆਂ ਕਿਹਾ।
''ਲੈ ਯਾਰੀ ਫੇਰ ਟੱਟੂ ਦੀ-ਐ ਆਪਣੀ। ਤੂੰ ਦੇਖ ਤਾਂ ਸਹੀ ਅੱਜ ਤਾਂ ਆਪਾਂ ਜੜ ਦਿਆਂਗੇ ਕੋਕੇ। ਚੱਲ ਛੇਤੀ ਕਰ ਯਾਰ। ਹੈਂਅ ਢਿੱਲਾ ਜਿਆ ਨਾ ਹੋ।''
''ਨਾ, ਜਾਣਾ ਕਿੱਥੇ ਐ?''
''ਵਾਹ ਓਏ ਬਾਈ ਸਿਆਂ-ਅਸ਼ਕੇ ਤੇਰੇ। ਕਹਿੰਦਾ ਜਾਣਾ ਕਿਥੇ ਐ। ਤੂੰ ਸੈਕਲ ਰੱਖ ਸਕੂਲ 'ਚ ਤੇ ਬੈਠ ਮੇਰੇ ਪਿੱਛੇ। ਪੁੱਛੀਦਾ ਨੀ ਹੁੰਦਾ ਬਈ ਜਾਣਾ ਕਿੱਥੇ ਐ।''
ਗੁਰਨੇਕ ਕੋਲੋਂ ਮੁਖਤਿਆਰ ਨੂੰ ਨਾਂਹ ਨਾ ਕੀਤੀ ਗਈ। ਉਹਨੂੰ ਥੋੜਾ ਡਰ ਜਿਹਾ ਵੀ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਪਰ ਉਹਦਾ ਜੀ ਵੀ ਕਰਦਾ ਸੀ ਜਾਣ ਨੂੰ।
ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਮੰਡੀਓਂ ਠੇਕੇ 'ਤੇ ਜਾ ਕੇ ਪਹਿਲਾਂ ਬੋਤਲ ਲਈ ਫੇਰ ਉਹ ਨਹਿਰੀ ਕੋਠੀ ਆ ਗਏ।
''ਸ਼ਾਸ਼ਰੀ-ਕਾਲ ਸ਼ਾਬ।'' ਸੋਨ ਬਹਾਦਰ ਨੇ ਨਲਕੇ ਤੋਂ ਪਾਣੀ ਦੀ ਬਾਲਟੀ ਭਰਦਿਆਂ ਕਿਹਾ।
''ਓਏ ਤੇਰਾ ਸਾਹਬ ਕਿੱਥੇ ਐ?''
''ਸ਼ਾਬ ਜੀ ਤੋ, ਰੇਬਾੜੀ ਗੇ ਹੂਏ ਹੈਂ ਜੀ।''
''ਅੱਛਾ, ਅੱਜ ਫੇਰ ਤੂੰ 'ਕੱਲਾ ਈ ਐਂ ਕੋਠੀ 'ਚ?''
''ਹਾਂ ਜੀ, ਸ਼ਾਬ ਜੀ।'' ਸੋਨ ਬਹਾਦਰ ਨੇ ਪਾਣੀ ਦੇ ਦੋ ਗਲਾਸ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਅੱਗੇ ਪਏ ਮੇਜ਼ ਤੇ ਲਿਆ ਰੱਖੇ।
''ਔਰ ਕਿਆ ਲਾਊਂ ਸ਼ਾਬ ਜੀ?''
''ਸੋਨਿਆ, ਤੂੰ ਫੇਰ ਐਂ ਕਰ, ਬਈ ਇਕ ਤਾਂ ਔਹ ਮੁਰਗਾ ਫੜ ਕੇ ਝਟਕਾ ਲੈ। ਤੈਨੂੰ ਬਣਾਉਂਦੇ ਨੂੰ ਘੰਟਾ ਡੂਢ ਤਾਂ ਲੱਗ ਈ ਜਾਊ ਤੇ ਓਨੇ ਚਿਰ ਨੂੰ ਸਾਨੂੰ ਇਕ ਜੱਗ ਪਾਣੀ ਦਾ ਦੇ ਜਾ। ਨਾਲੇ ਲਿਆ ਦੋ ਗਲਾਸ ਤੇ ਨਾਲੇ ਅਚਾਰ ਤੇ ਗੰਢੇ ਚੀਰ ਕੇ ਦੇ ਜਾ ਫਟਾ-ਫਟ।''
''ਠੀਕ ਐ ਸ਼ਾਬ ਜੀ।''
ਮੁਖਤਿਆਰ ਨੇ ਦੋ ਗਲਾਸਾਂ ਵਿਚ ਸ਼ਰਾਬ ਪਾਈ ਤੇ ਉੱਤੋਂ ਥੋੜਾ ਪਾਣੀ ਪਾਇਆ।
''ਲਓ ਜੀ ਕਵੀ ਸਾਹਬ ਇਹ ਪਹਿਲਾ ਆਪਣੀ ਯਾਰੀ ਦੇ ਨਾਂ।''
ਗੁਰਨੇਕ ਚੁੱਪ ਸੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਕੁਝ ਓਪਰਾ-ਓਪਰਾ ਜਿਹਾ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਥੋੜੇ ਜਿਹੇ ਨਸ਼ੇ ਪਿੱਛੋਂ ਉਹ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨ ਲੱਗ ਪਏ।
"ਓ ਯਾਰ ਕਵੀ ਸਾਹਬ ਕੋਈ ਆਪਣੀ ਕਵਿਤਾ-ਕੁਵਤਾ ਸਾਨੂੰ ਵੀ ਸੁਣਾ ਦਿਆ ਕਰੋ। ਜ਼ਰਾ ਮੌਸਮ ਹੋਰ ਰੰਗੀਨ ਕਰ ਦਿਓ। ਯਾਰ ਕੋਈ ਚਿਉਂਦੀ-ਚਿਉਂਦੀ ਸੁਣਾ।''
ਗੁਰਨੇਕ ਨੇ ਛੇ ਕੁ ਮਹੀਨੇ ਪਹਿਲਾਂ ਇਕ ਕਵਿਤਾ ਲਿਖੀ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਵੀ ਉਹ ਇਹ ਕਵਿਤਾ ਲਿਖਣ ਬਹਿੰਦਾ ਤਾਂ ਉਹਦੇ ਸਰੀਰ ਵਿਚੋਂ ਜਿਵੇਂ ਭਾਂਬੜ ਨਿਕਲਣ ਲੱਗ ਪੈਂਦੇ। ਠੰਢੀਆਂ-ਤਰੇਲੀਆਂ ਆਉਂਦੀਆਂ। ਮੁੜ੍ਹਕੇ ਨਾਲ ਕਪੜੇ ਭਿੱਜ ਜਾਂਦੇ। ਸੱਜਾ ਗੁੱਟ ਦਰਦ ਕਰਨ ਲਗਦਾ। ਪੀੜ ਅਸਹਿ ਹੋ ਜਾਂਦੀ। ਸਿਰ ਵਿਚ ਗੁਬਾਰ ਉਠਦੇ। ਦੋ ਮਹੀਨੇ ਲਾ ਕੇ ਉਹ ਕਵਿਤਾ ਲਿਖ ਸਕਿਆ ਸੀ ਪਰ ਅਜੇ ਤਕ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਸੁਣਾਉਣ ਦੀ ਹਿੰਮਤ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਰ ਸਕਿਆ, ਕਿਸੇ ਪਰਚੇ ਵਿਚ ਭੇਜਣੀ ਤਾਂ ਕੀ ਸੀ।
ਗੁਰਨੇਕ ਨੂੰ ਨਸ਼ਾ ਚੜ੍ਹਿਆਂ ਤਾਂ ਹਿੰਮਤ ਬੱਝੀ, ''ਲੈ ਮੁਖਤਿਆਰ ਸਿਆਂ ਸੁਣ ਫੇਰ-
ਧੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਜਿੰਦ ਮਲੂਕ।
ਧੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਜਿੰਦ ਮਲੂਕ।…"
"ਵਾਹ-ਵਾਹ! ਕਿਆ ਬਾਤ ਐ ਯਾਰ। ਕਿੰਨੀ ਸੂਖਮ ਗੱਲ ਐ।'' ਮੁਖਤਿਆਰ ਨੇ ਦਾਦ ਦਿੱਤੀ।
"ਧੀਆਂ ਨੂੰ ਜੇ ਮੋਹ ਨੀ ਕਰਨਾ।
ਜਾਨ ਲੈਣੀ, ਭੈੜੀ ਕਰਤੂਤ।।
ਧੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ...
ਇਹ ਤਾਂ ਸੂਖਮ ਜਿੰਦਾਂ ਲੋਕਾ।
ਐਨੇ ਭੈੜੇ ਕਿਉਂ ਸਲੂਕ।।
ਧੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ...
ਕੁੱਖ ਪਈ ਉਹ ਇਉਂ ਕੁਰਲਾਵੇ।
ਜੰਮਣੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਮਰਨ ਕਿਉਂ ਆਵੇ।।
ਪੁੱਤ ਚੰਗੇ, ਭਾਵੇਂ ਹੋਵਣ ਊਤ?
ਧੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ...
ਬਾਬਲ ਮੇਰੇ ਮੇਰਾ ਮੂੰਹ ਨਾ ਤੱਕਿਆ।
ਮੈਂ ਤਾਂ ਉਹਦਾ ਕੁਝ ਨਾ ਚੱਕਿਆ।।
ਇਹ ਕੇਹੇ ਨੇ ਹੱਕ-ਹਕੂਕ?
ਧੀਆਂ…"
ਇਸ ਤੋਂ ਅੱਗੇ ਗੁਰਨੇਕ ਕਵਿਤਾ ਨਾ ਪੜ੍ਹ ਸਕਿਆ। ਕਵਿਤਾ ਦੀਆਂ ਇਹ ਲਾਈਨਾਂ ਪੜ੍ਹਦਿਆਂ ਉਹਦੀਆਂ ਭੁੱਬਾਂ ਨਿਕਲ ਗਈਆਂ।
''ਲੈ ਦੱਸ! ਯਾਰ ਇਹ, ਹੈ ਤਾਂ ਕਵਿਤਾ ਈ ਨਾ। ਇਹਦੇ 'ਚ ਰੋਣ ਆਲੀ ਕਿਹੜੀ ਗੱਲ ਐ? ਇਹ ਤਾਂ ਸੱਚਾਈ ਬਿਆਨ ਕੀਤੀ ਐ ਤੂੰ। ਪਿੰਡਾਂ 'ਚ ਕਈ ਲੋਕ ਕੁੜੀਆਂ ਨੂੰ ਜੰਮਣ ਸਾਰ ਮਾਰ ਦਿੰਦੇ ਐ। ਹੁਣ ਤਾਂ ਕਹਿੰਦੇ ਐ ਕੁੜੀਆਂ ਮੁੰਡਿਆਂ ਨਾਲੋਂ ਗਿਣਤੀ ਵਿਚ ਵੀ ਘਟ-ਗੀਆਂ। ਮੇਰੇ ਸਹੁਰਿਆਂ ਕੰਨੀ ਇਕ ਪਿੰਡ ਐ ਉਹਨੂੰ ਅੱਲ ਈ ਕੁੜੀ-ਮਾਰਾਂ ਦੇ ਪਿੰਡ ਦੀ ਪਈ ਹੋਈ ਐ। ਅਸਲੀ ਨਾਂ ਤਾਂ ਪਿੰਡ ਦਾ ਕੋਈ ਹੋਰ ਐ ਪਰ ਜੇ ਕੋਈ ਕੁੜੀ-ਮਾਰਾਂ ਦਾ ਪਿੰਡ ਆਖ ਕੇ ਰਾਹ ਪੁੱਛੇ ਤਾਂ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਦੇ ਪਿੰਡਾਂ ਆਲੇ ਲੋਕ ਝੱਟ ਦੱਸ ਦਿੰਦੇ ਐ। ਚਲ ਛੱਡ ਯਾਰ ਇਹ ਭੈੜੀ ਦੁਨੀਆਂ ਤੋਂ ਆਪਾਂ ਕੀ ਲੈਣੈ। ਆਪਾਂ ਤਾਂ ਆਏ ਸੀ ਬਈ ਚਾਰ ਰੰਗ-ਬਰੰਗੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਾਂਗੇ, ਤੂੰ ਤਾਂ ਗੱਲ ਹੋਰ ਈ ਪਾਸੇ ਲੈ ਗਿਆ। ਲੈ ਫੜ ਥੋੜੀ-ਜੀ ਹੋਰ ਪੀਨੇ ਐਂ ਆਪਾਂ। ਪਹਿਲਾ ਨਸ਼ਾ ਤਾਂ ਕਿਧਰੇ ਗਿਆ।'' ਮੁਖਤਿਆਰ ਨੇ ਗੱਲ ਹੋਰ ਪਾਸੇ ਤੋਰਨੀ ਚਾਹੀ।
''ਸ਼ਾਬ ਖਾਨਾ ਲਾਊਂ?'' ਏਨੇ ਵਿਚ ਸੋਨ ਬਹਾਦਰ ਨੇ ਆ ਕੇ ਪੁੱਛਿਆ।
ਓ ਵਾਹ ਓਏ ਤੇਰੇ ਸੋਨ ਬਹਾਦਰਾ। ਤੇਰਾ ਵੀ ਜਵਾਬ ਨੀ। ਐਣ ਇਕ ਟੰਗ 'ਤੇ ਖੜ੍ਹੈ, ਲੈ ਫੇਰ ਤੂੰ ਐਂ ਕਰ ਬਈ ਪਹਿਲਾਂ ਸਾਨੂੰ ਥੋੜਾ ਜਿਆ ਮੁਰਗਾ ਪਾ ਕੇ ਲਿਆ ਇਕ ਪਲੇਟ 'ਚ ਤੇ ਫੇਰ ਅਧੇ ਕੁ ਘੰਟੇ ਪਿੱਛੋਂ ਰੋਟੀ ਨਾਲ ਬਾਕੀ ਦਾ ਮੁਰਗਾ ਲੈ ਆਈਂ।''
''ਠੀਕ ਐ, ਸ਼ਾਬ!''
''ਓਏ ਖੜ੍ਹ-ਜਾ ਕੇਰਾਂ। ਗੱਲ ਸੁਣ। ਆਹ ਲੈ, ਫੜ। ਐਸ਼ ਕਰ।'' ਮੁਖਤਿਆਰ ਨੇ ਉਹਨੂੰ ਪੰਜਾਂ ਦਾ ਨੋਟ ਫੜਾਉਂਦਿਆਂ ਕਿਹਾ।
'ਹੈਂ। ਪੰਜ ਰਪਈਏ?' ਗੁਰਨੇਕ ਹੈਰਾਨ ਹੋਇਆ ਸੋਚ ਰਿਹਾ ਸੀ।
''ਨਹੀਂ-ਸ਼ਾਬ, ਰਹਿਨੇ ਦੋ।''
ਓਏ ਤੂੰ ਫੜ ਤਾਂ ਸਹੀ, ਅਜੇ ਤਾਂ ਤੇਰੇ ਕੋਲੋਂ ਅਸੀਂ ਹੋਰ ਵੀ ਕੰਮ ਲੈਣੇ ਐਂ।'' ਸੋਨ ਬਹਾਦਰ ਪੰਜਾਂ ਦਾ ਨੋਟ ਜਦੋਂ ਆਪਣੀ ਨਿੱਕਰ ਦੀ ਜੇਬ 'ਚ ਪਾ ਕੇ ਮੁੜਿਆ ਤਾਂ ਮੁਖਤਿਆਰ ਦੀ ਨਿਗਾ ਉਹਦੀਆਂ ਗੋਰੀਆਂ ਲੱਤਾਂ 'ਤੇ ਪਈ।
''ਸਾਲੇ ਦੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਦੇਖ ਓਏ ਕਿੰਨੀਆਂ ਕੂਲੀਐਂ। ਜਮਾਂ ਕੁੜੀਆਂ ਵਰਗੀਐਂ। ਹੈ ਕਿ ਨਹੀਂ ਨੇਕ ਬਾਈ?''
''ਹਾਂ, ਊਂ ਤਾਂ ਮੁੰਡਾ ਸਾਊ ਐ।'' ਗੁਰਨੇਕ ਨੇ ਗੱਲ ਸਾਂਝੀ ਕੀਤੀ।
''ਲੈ ਫੇਰ ਏਸ ਖੁਸ਼ੀ 'ਚ ਆਪਾਂ ਇਕ ਇਕ ਹਾੜ੍ਹਾ ਹੋਰ ਲੈਨੇ ਆਂ।''
ਮੁਖਤਿਆਰ ਨੇ ਇਸ ਵਾਰ ਦੋਵੇਂ ਗਲਾਸ ਅੱਧੇ ਅੱਧੇ ਭਰ ਲਏ। ਅਜੇ ਉਹਨੇ ਥੋੜਾ-ਥੋੜਾ ਪਾਣੀ ਗਲਾਸਾਂ 'ਚ ਪਾਇਆ ਸੀ ਕਿ ਗੁਰਨੇਕ ਨੂੰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕੀ ਸੁੱਝੀ ਉਹ ਗਲਾਸ ਚੱਕ 'ਕੇ ਇਕੋ ਵਾਰੀ ਚੀਘ ਲਾ ਕੇ ਪੀ ਗਿਆ ਤੇ ਮੂੰਹ ਕੁਸੈਲਾ ਜਿਹਾ ਕਰਕੇ ਉਹਨੇ ਪਹਿਲਾਂ ਧੁੜਧੜੀ ਜਿਹੀ ਲਈ ਤੇ ਫੇਰ ਮੁਰਗੇ ਦੀ ਟੰਗ ਚੱਕ ਕੇ ਖਾਣ ਲੱਗ ਪਿਆ।
''ਵਾਹ ਓ ਬਾਈ ਸਿਆਂ, ਅਜ ਤਾਂ ਤੂੰ ਕਮਾਲਾਂ ਕਰੀ ਜਾਨੈ। ਮੈਨੂੰ ਨੀ ਪਤਾ ਸੀ ਬਈ ਤੂੰ ਛੁਪਿਆ ਰੁਸਤਮ ਐਂ।'' ਮੁਖਤਿਆਰ ਨੇ ਨੇਕ ਦੀ ਤਾਰੀਫ ਕੀਤੀ।
"ਬਾਈ ਮਖਤਿਆਰੇ...ਗੱਲ ਇਹ ਐ...ਬਈ...ਜੇ...ਆਵਦੀ ਆਈ...ਤੇ ਆ ਜੀਏ ਨਾ...ਫੇਰ ਆਪਾਂ ਕਿਸੇ ਰਾਣੀ ਖਾਂ ਦੇ ਸਾਲੇ ਦੀ...ਭੈਣ...।'' ਗੁਰਨੇਕ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਨਸ਼ਾ ਹੋ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਜਿਵੇਂ ਤਾੜੇ ਲੱਗੀਆਂ ਹੋਣ। ਉਹ ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਅੱਖਾਂ ਝਪਕਦਾ ਬੋਲ ਰਿਹਾ ਸੀ।
''ਚਲ ਫੇਰ ਹੁਣ ਰੋਟੀ ਖਾਈਏ। ਓਏ-ਸੋਨਿਆ ਲਿਆ ਬਈ ਰੋਟੀ।'' ਮੁਖਤਿਆਰ ਨੇ ਸੋਨ ਬਹਾਦਰ ਨੂੰ ਹਾਕ ਮਾਰੀ।
''ਆ-ਗਿਆ, ਸ਼ਾਬ।''
ਸੋਨ ਬਹਾਦਰ ਦੋ ਤਿੰਨ ਗੇੜਿਆਂ ਵਿਚ ਰੋਟੀ, ਪਾਣੀ, ਮੁਰਗੇ ਵਾਲਾ ਪਤੀਲਾ, ਅਚਾਰ ਤੇ ਹੋਰ ਨਿੱਕ-ਸੁੱਕ ਰੱਖ ਗਿਆ। ਹਰ ਵਾਰੀ ਮੁਖਤਿਆਰ ਉਹਨੂੰ ਲਾਲਚੀ 'ਖਾ-ਜਾਣ' ਵਾਲੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਨਾਲ ਵੇਖਦਾ, ਖਾਸ ਕਰ ਜਦੋਂ ਉਹ ਮੇਜ਼ 'ਤੇ ਚੀਜ਼ਾਂ ਰੱਖ ਕੇ ਮੁੜਦਾ।
''ਯਾਰ, ਨੇਕ ਸਿਆਂ। ਇਹ ਤਾਂ ਭੈਣ ਦੇਣੇ ਦਾ ਬਾਹਲੀ ਖਿੱਚ ਪਾਉਂਦੈ।''
''ਹੈਂ?...ਕੀ...ਖਿਚ-ਦੈ?''
ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਕੁਝ ਰੋਟੀ ਖਾਧੀ ਕੁਝ ਖਰਾਬ ਕੀਤੀ। ਹੱਥ ਵੀ ਚੰਗੀ ਤਰਾਂ ਨਾ ਧੋਤੇ। ਮੁਖਤਿਆਰ ਨੂੰ ਜਿਵੇਂ ਕਿਸੇ ਗੱਲ ਦੀ ਕਾਹਲੀ ਹੋਵੇ।
''ਓਏ-ਸੋਨਿਆ। ਤੇਰੇ ਸਾਹਬ ਦਾ ਕਮਰਾ ਕਿੱਧਰ ਐ-ਓਏ?''
''ਯੇ-ਈ ਸ਼ਾਬ। ਊ ਸ਼ਾਮਨੇ।''
''ਚਲ-ਦਖਾ। ਨੇਕ ਬਾਈ, ਆ ਜਾ ਤੂੰ ਵੀ। ਤੈਨੂੰ ਕਰਾਈਏ ਐਸ਼ ਮਾੜੀ ਜੀ।''
"ਸ਼ਾਬ, ਯੇ ਸ਼ਾਬ ਕਾ ਬਿਸ਼ਤਰ ਔਰ ਊ ਗੁਸ਼ਲਖਾਨਾ।''
ਮੁਖਤਿਆਰ ਨੇ ਸੋਨ ਬਹਾਦਰ ਦੀ ਬਾਂਹ ਫੜ ਲਈ।
''ਓਏ ਪਹਿਲਾਂ ਤੂੰ ਆਪਣੀ ਹਾਅ ਨੀਕਰ ਜਈ ਲਾਹ।''
''ਕਿਉਂ ਸ਼ਾਬ?'' ਸੋਨ ਬਹਾਦਰ ਡਰ ਗਿਆ।
''ਓ ਤੈਨੂੰ ਕਿਹੈ-ਲਾਹ! ਸਾਲਾ ਕਿਉਂ ਦਾ।''
ਸੋਨ ਬਹਾਦਰ ਰੋਣ ਲੱਗ ਪਿਆ। ਮੁਖਤਿਆਰ ਨੇ ਉਹਦੇ ਖਿੱਚ ਕੇ ਇਕ ਚਪੇੜ ਮਾਰੀ। ਉਹ ਇਕ ਦਮ ਠਠੰਬਰ ਗਿਆ ਤੇ ਗੁੰਮ-ਸੁੰਮ ਜਿਹਾ ਹੋ ਕੇ ਚੁੱਪ ਕਰ ਗਿਆ। ਉਹਨੇ ਡਰਦੇ ਮਾਰੇ ਨੇ ਕੰਬਦਿਆਂ-ਕੰਬਦਿਆਂ ਨਿੱਕਰ ਲਾਹ ਦਿੱਤੀ।
''ਚੁੱਪ ਕਰਕੇ ਮੂਧਾ ਹੋ ਕੇ ਔਹ ਮੰਜੇ 'ਤੇ ਪੈ ਜਾ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਜਾਨ ਕੱਢ ਦੂੰ।'' ਸੋਨ ਬਹਾਦਰ ਡਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਨਾਲ ਮੁਖਤਿਆਰ ਵੱਲ ਝਾਕਦਾ ਮੰਜੇ 'ਤੇ ਮੂਧਾ ਜਾ ਪਿਆ।
''ਲਓ ਜੀ ਨੇਕ ਭਾਈ ਸਾਅਬ। ਕਰੋ...ਐਸ਼-ਇੰਦਰ ਦੇ ਖਾੜੇ ਦੀ।''
''ਮੈਂ...ਮੈਂ...ਕੀ...ਨਹੀਂ ਯਾਰ।'' ਗੁਰਨੇਕ ਨਸ਼ੇ ਵਿਚ ਅੰਨ੍ਹਾ ਹੋ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਮੁਖਤਿਆਰ ਕਮਰੇ ਦਾ ਬੂਹਾ ਭੇੜ ਕੇ ਬਾਹਰ ਆ ਗਿਆ।
ਜਦੋਂ ਕੁਝ ਚਿਰ ਪਿੱਛੋਂ ਡਿਗਦਾ ਢਹਿੰਦਾ, ਨੇਕ ਬੂਹਾ ਖੋਲ੍ਰ ਕੇ ਬਾਹਰ ਆਇਆ ਤਾਂ ਮੁਖਤਿਆਰ ਬੋਤਲ ਵਿਚ ਪਈ ਬਾਕੀ ਸ਼ਰਾਬ ਪੀ ਚੁੱਕਾ ਸੀ।
''ਕਿਉਂ...ਬਾਈ! ਲੈ-ਲੇ...ਸੁਰਗਾਂ-ਦੇ-ਝੂਟੇ?''
"ਬਾਈ ਉਹ...ਤਾਂ...ਠੀਕ ਐ...ਪਰ...ਪਰ...ਹੁਣ...ਆਪਾਂ ਜਾਣਾ...ਕਿਧਰ ਨੂੰ ਐਂ?
''ਤੂੰ ਬੈਠ ਐਥੇ ਮਾੜਾ ਜਿਆ...ਚਿਰ! ਮੈਂ...ਵੀ...ਜੀ ਕਰਾਰਾ...ਕਰਿਆਵਾਂ।''
ਗੁਰਨੇਕ ਨੂੰ ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਕੁਝ ਯਾਦ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿ ਕਿਵੇਂ ਉਹਨੂੰ ਮੁਖਤਿਆਰ ਆਪਣੇ ਮੋਟਰ ਸਾਈਕਲ 'ਤੇ ਸਕੂਲ ਲੈ ਕੇ ਗਿਆ। ਕਦੋਂ ਉਹਨੇ ਆਪਣਾ ਸਾਈਕਲ ਚੱਕਿਆ ਤੇ ਕਦੋਂ ਉਹ ਘਰ ਪਹੁੰਚਿਆ।
ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਉਹ ਸਕੂਲ ਨਾ ਜਾ ਸਕਿਆ। ਬੱਚੇ ਸਕੂਲ ਆ ਕੇ ਘਰੋ-ਘਰੀ ਮੁੜ ਗਏ।
ਤੁਸੀਂ ਜੀ ਰਾਤ ਕਿੱਥੋਂ ਪੀ-ਪੂ ਕੇ ਆਏ ਸੀ?'' ਬਸੰਤ ਨੇ ਸਵੇਰੇ ਚਾਹ ਦਾ ਗਲਾਸ ਫੜਾਉਂਦਿਆਂ ਖਿਝ ਕੇ ਗੁਰਨੇਕ ਤੋਂ ਪੁੱਛਿਆ।
''ਓ ਐਵੇਂ ਪਿੰਡ 'ਚ ਕਿਸੇ ਦੇ ਵਿਆਹ ਸੀ। ਮੁਖਤਿਆਰ ਐਵੇਂ ਬੱਸ ਮੱਲੋਜੋਰੀ ਫੜ ਕੇ ਲੈ ਗਿਆ। ਹੋਰ ਕਿੱਥੋਂ ਪੀਣੀ-ਪੂਣੀ ਸੀ।''
''ਕਿਉਂ ਤੁਸੀਂ ਕੋਈ ਜੁਆਕ ਤਾਂ ਨੀ ਸੀ ਬਈ ਅਗਲਿਆਂ ਨੇ ਮੱਲੋ-ਜੋਰੀ ਪਿਆ-ਤੀ। ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਉਲਟੀਆਂ ਧੋਂਦੀ ਮੈਂ ਖਪ-ਗੀ।'' ਬਸੰਤ ਨੂੰ ਗੁਰਨੇਕ 'ਤੇ ਗੁੱਸਾ ਸੀ।
''ਹੇ-ਅ ਆ ਲਓ ਮਾ-ਰਾ-ਜ। ਆਪਾਂ ਫੜੇ ਕੰਨ। ਗਾਹਾਂ ਨੂੰ ਕਦੇ ਓਧਰ ਝਾਕ ਵੀ ਗਿਆ ਤਾਂ ਆਖੀਂ।'' ਗੁਰਨੇਕ ਨੇ ਕੰਨ ਫੜਦਿਆਂ ਸ਼ਰਾਰਤੀ ਅੱਖਾਂ ਨਾਲ ਬਸੰਤ ਨੂੰ ਖੁਸ਼ ਕਰਨਾ ਚਾਹਿਆ।
''ਰਹਿਣ ਦਿਓ ਤੁਸੀਂ ਆਵਦੀਆਂ ਚਲਾਕੀਆਂ ਨੂੰ।'' ਬਸੰਤ ਦਾ ਗੁੱਸਾ ਉੱਤਰ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਗੁਰਨੇਕ ਆਪਣੀ ਕਰਤੂਤ ਲੁਕੋਣ ਵਿਚ ਕਾਮਯਾਬ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ।
**
ਗੁਰਨੇਕ ਅੱਠਵੀਂ ਵਿਚੋਂ ਪਾਸ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਜਸਵੰਤ ਮਾਸਟਰ ਨੇ ਸਲਾਹ ਦਿੱਤੀ ਕਿ ਲਗਦੇ ਹੱਥ ਉਹਨੂੰ ਪ੍ਰਾਈਵੇਟ ਦਸਵੀਂ ਵੀ ਪਾਸ ਕਰ ਲੈਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਐ। ਹੋ ਸਕਦੈ ਕਿਧਰੇ ਪ੍ਰਾਈਮਰੀ ਸਕੂਲ ਵਿਚ ਕੋਈ ਆਰਜ਼ੀ ਨੌਕਰੀ ਮਿਲ ਜਾਵੇ। ਪਰ ਗੁਰਨੇਕ ਨੂੰ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਪੜ੍ਹਨ ਵਿਚ ਕੋਈ ਦਿਲਚਸਪੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਉਹਨੂੰ ਔਖੀ ਲਗਦੀ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਜਸਵੰਤ ਮਾਸਟਰ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ ਦਸਵੀਂ ਦੀ ਬਜਾਏ ਜੇ ਕੋਈ ਹੋਰ ਸੌਖੀ ਪੜ੍ਹਾਈ ਉਹ ਕਰ ਸਕੇ ਤਾਂ ਠੀਕ ਰਹੇਗਾ। ਜਸਵੰਤ ਨੇ ਸਲਾਹ ਦਿੱਤੀ ਕਿ ਪੰਜਾਬੀ ਵਿਚ ਬੁਧੀਮਾਨੀ ਪਿੱਛੋਂ ਗਿਆਨੀ ਕੀਤੀ ਜਾ ਸਕਦੀ ਹੈ।
ਜਸਵੰਤ ਨੇ ਬੁਧੀਮਾਨੀ ਲਈ ਕੁਝ ਪੁਰਾਣੀਆਂ ਕਿਤਾਬਾਂ ਗੁਰਨੇਕ ਨੂੰ ਲਿਆ ਦਿੱਤੀਆਂ। ਗੁਰਨੇਕ ਨੂੰ ਉਂਜ ਵੀ ਪੰਜਾਬੀ ਪੜ੍ਹਨ ਦਾ ਸ਼ੌਕ ਸੀ। ਉਹਨੇ ਤਿੰਨ ਕੁ ਮਹੀਨਿਆਂ ਵਿਚ ਹੀ ਜਸਵੰਤ ਮਾਸਟਰ ਤੋਂ ਪੁੱਛ-ਪੁਛਾ ਕੇ ਤਿਆਰੀ ਕਰ ਲਈ। ਉਹਨੀਂ ਦਿਨੀਂ ਉਹਦਾ ਜੀਅ ਕਦੇ ਕਦੇ ਕਵਿਤਾ ਲਿਖਣ ਨੂੰ ਕਰਦਾ। ਜੇ ਆਪਣੀ ਹੀ ਲਿਖੀ ਕਵਿਤਾ ਉਹਨੂੰ ਪਸੰਦ ਨਾ ਆਉਂਦੀ ਤਾਂ ਕੱਟ-ਵੱਢ ਕੇ ਉਹਨੂੰ ਦੁਬਾਰਾ ਲਿਖਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਾ। ਕਦੇ ਕਦੇ ਪੂਰਾ ਜ਼ੋਰ ਲਾ ਕੇ ਵੀ ਉਹ ਇਕ ਲਾਈਨ ਵੀ ਨਾ ਲਿਖ ਸਕਦਾ। ਕਾਗਜ਼ ਲਿਖ-ਲਿਖ ਪਾੜ ਸੁਟਦਾ। ਦਿਨ 'ਚ ਕਈ ਵਾਰ ਚਰਨੀ ਨੂੰ ਬੁਲਾ ਕੇ ਕਦੇ ਕਾਪੀ, ਕਦੇ ਪੈਨਸਿਲ, ਕਦੇ ਸਿਆਹੀ ਬਜ਼ਾਰੋਂ ਲਿਆਉਣ ਲਈ ਕਹਿੰਦਾ। ਚਰਨੀ ਹੁਣ ਸੱਤਵੀਂ ਜਮਾਤ ਵਿਚ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ ਉਹ ਆਪਣੇ ਵੱਡੇ ਭਰਾ ਦੀ ਬੜੀ ਇੱਜ਼ਤ ਕਰਦਾ ਸੀ ਪਰ ਉਸ ਨੂੰ ਕਦੇ ਕਦੇ ਉਹਦੇ ਸੁਭਾਅ ਦੀ ਸਮਝ ਨਾ ਆਉਂਦੀ। ਉਹ ਸੋਚਦਾ ਜਿਹੜੇ ਕੰਮਾਂ ਲਈ ਉਹਨੇ ਅੱਜ ਚਾਰ ਗੇੜੇ ਬਜ਼ਾਰ ਦੇ ਮਾਰੇ ਸਨ ਉਹ ਇਕੋ ਗੇੜੇ ਵਿਚ ਵੀ ਹੋ ਸਕਦੇ ਸਨ। ਉੱਤੋਂ ਉਹਨੂੰ ਆਪਣੇ ਸਕੂਲ ਦਾ ਕੰਮ ਛੱਡ ਕੇ ਜਾਣਾ ਪੈਂਦਾ। ਪਰ ਫੇਰ ਵੀ ਉਹ ਗੁਰਨੇਕ ਨੂੰ ਕਿਧਰੇ ਜਾਣੋਂ ਨਾਂਹ ਨਾ ਕਰਦਾ। ਝੱਟ ਭੱਜ ਕੇ ਕਿਹਾ ਕੰਮ ਕਰ ਆਉਂਦਾ ਤੇ ਆ ਕੇ ਫੇਰ ਆਪਣੇ ਸਕੂਲ ਦਾ ਦਿੱਤਾ ਕੰਮ ਕਰਨ ਬਹਿ ਜਾਂਦਾ। ਗੁਰਨੇਕ ਉਹਨੂੰ ਕਦੇ-ਕਦਾਈਂ ਫਜੂਲ ਜਿਹੀਆਂ ਮੱਤਾਂ ਦਿੰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ। ਚਰਨੀ ਚੁੱਪ ਕਰਕੇ ਸੁਣ ਲੈਂਦਾ।
ਦਿਆਕੁਰ ਤੇ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਨੇ ਸਲਾਹ ਕਰਕੇ ਗੁਰਨੇਕ ਨੂੰ ਵਹੁਟੀ ਨੂੰ ਲਿਆਉਣ ਲਈ ਕਿਹਾ। ਉਹ ਦੋ ਕੁ ਦਿਨਾਂ ਪਿੱਛੋਂ ਜਕੋ-ਤਕੀਆਂ ਜਿਹੀਆਂ ਕਰਕੇ ਬਸੰਤ ਨੂੰ ਫਿਰੋਜ਼ਪੁਰੋਂ ਲੈ ਆਇਆ। ਪਹਿਲੀ ਰਾਤ ਬਸੰਤ ਜਦੋਂ ਮੰਜੇ 'ਤੇ ਬੈਠੀ ਸੀ ਤਾਂ ਨੇਕ ਨੇ ਕੋਲ ਬਹਿ 'ਕੇ ਗੱਲ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਤਾਂ ਉਹ ਫਿੱਸ ਪਈ।
''ਕਿਉਂ ਕੀ ਗੱਲ ਹੋ-ਗੀ। ਰੋਣ ਆਲੀ ਇਹਦੇ 'ਚ ਕਿਹੜੀ ਗੱਲ ਐ?''
''ਰੱਬ ਨੇ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਈ ਜੱਗੋਂ ਤੇਰ੍ਹਵੀਂ ਕਰਨੀ ਸੀ। ਇਕ ਜੀ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਫੇਰ ਕੁਸ਼ ਦਿਨਾਂ ਪਿੱਛੋਂ ਖੋਹ ਲਿਆ। ਮੇਰਾ ਤਾਂ ਨਿੱਕੀ ਬਿਨਾਂ ਚਿੱਤ ਨੀ ਟਿਕਦਾ। ਕੁਛ ਦਿਨਾਂ 'ਚ ਈ ਉਹਦੇ ਨਾਲ ਮੋਹ ਪੈ ਗਿਆ ਸੀ।''
''ਚਲ ਕੋਈ ਨੀ। ਬੰਦੇ ਦਾ ਰੱਬ ਅਗੇ ਕੀ ਜੋਰ ਐ?''
''ਤੁਸੀਂ ਜੀ, ਮੈਨੂੰ ਇਕ ਗੱਲ ਦੱਸੋ? ਥੋਡੇ ਉਸ ਦਿਨ ਸਵੇਰੇ ਜਾਣ ਪਿੱਛੋਂ ਜਦੋਂ ਦਿਨ ਚੜ੍ਹੇ ਪਿੱਛੋਂ ਵੀ ਨਿੱਕੀ ਨਾ ਜਾਗੀ ਤਾਂ ਮੈਂ ਉਹਨੂੰ ਦੁੱਧ ਪਿਆਉਣ ਲਈ ਚੁੱਕਿਆ ਤਾਂ ਉਹਦੀ ਧੌਣ ਪਿੱਛੇ ਨੂੰ ਲੁਟਕ ਗਈ। ਉਹਦੇ 'ਚ ਤਾਂ ਸਾਹ-ਸਤ ਹੈ ਨੀ ਸੀ ਪਰ ਮੈਂ ਦੇਖਿਆ ਸੀ, ਉਹਦੀ ਧੌਣ 'ਤੇ ਇਕ ਵੱਡਾ ਸਾਰਾ ਨੀਲ ਜਿਆ ਪਿਆ ਵਿਆ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਸਮਝ ਨਾ ਆਵੇ ਬਈ ਹੋ ਕੀ ਗਿਆ।''
''ਲੈ, ਨਿਆਣਿਆਂ ਨੂੰ ਕਈ ਵਾਰੀ ਕੀ ਕੁਸ਼ ਹੋ ਜਾਂਦੈ, ਰੱਬ ਈ ਜਾਣਦੈ। ਉਹ ਕਿਹੜਾ ਬੋਲ ਕੇ ਦੱਸ ਸਕਦੇ ਐ?''
''ਇਹ ਤਾਂ ਗੱਲ ਦੀ ਕੋਈ ਸਮਝ ਨਾ ਆਈ। ਥੋਡੇ ਆਉਣ ਤੋਂ ਥੋੜਾ ਚਿਰ ਪਿੱਛੋਂ ਈ ਤਾਂ ਦਿਨ ਚੜ੍ਹ੍ਹ ਗਿਆ ਸੀ।''
"ਤਾਂ ਫੇਰ ਤੈਨੂੰ ਕੀ ਲੱਗਿਆ ਬਈ ਕੀ ਹੋ ਗਿਆ ਹੋਊ?''
''ਮੈਂ ਜੀ ਕੀ ਕਹਿ ਸਕਦੀ ਆਂ। ਪਰ ਐਂ 'ਚਾਣਚਕ ਘਰੋਂ ਕਿਸੇ ਜੀਅ ਦਾ ਤੁਰ ਜਾਣਾ। ਮੈਂ ਤਾਂ ਨੌਂ ਮਹੀਨੇ ਉਹਨੂੰ ਢਿੱਡ 'ਚ ਰੱਖਿਆ ਸੀ। ਉਹ ਮੇਰੇ ਢਿੱਡ ਦੀ ਆਂਦਰ ਸੀ।''
''ਮੇਰੀ ਵੀ ਤਾਂ ਉਹ ਕੁਸ਼ ਲਗਦੀ ਸੀ। ਪਰ ਫੇਰ ਹੁਣ ਕਰੀਏ ਕੀ? ਕੀਤਾ ਵੀ ਕੀ ਜਾ ਸਕਦੈ। ਰੱਬ ਦਾ ਭਾਣਾ ਮੰਨਣ ਬਿਨਾਂ ਹੋਰ ਕੋਈ ਚਾਰਾ ਵੀ ਨੀ।''
ਉਂਜ ਗੁਰਨੇਕ ਨੂੰ ਇਸ ਗੱਲ ਦੀ ਤਸੱਲੀ ਹੋ ਗਈ ਸੀ ਕਿ ਬਸੰਤ ਨੇ ਉਹਦੇ 'ਤੇ ਕੋਈ ਸ਼ੱਕ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕੀਤਾ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਕਿਧਰੋਂ ਹੋਰ ਕੋਈ ਭਿਣਕ ਪਈ ਸੀ। ਉਹ ਸੋਚ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਜੇ ਉਹ ਅਜਿਹਾ ਕਾਰਾ ਕਰਨ ਪਿੱਛੋਂ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਸ਼ੱਕ-ਸ਼ੁਬ੍ਹਾ ਦੇ ਜੀਵਨ ਵਿਚ ਅਗੇ ਆਪਣੀ ਸੋਚ ਅਨੁਸਾਰ ਆਪਣੇ ਰਾਹ ਤੁਰ ਸਕਦੈ ਤਾਂ ਫਿਕਰ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਅਜੇ ਤਾਂ ਹੋਰ ਵੀ ਬੜਾ ਕੁਝ ਕਰਨਾ ਬਾਕੀ ਸੀ।
ਉਸ ਨੇ ਬੁਧੀਮਾਨੀ ਵੀ ਉਸੇ ਸਾਲ ਪਾਸ ਕਰ ਲਈ ਸੀ ਅਤੇ ਜਸਵੰਤ ਮਾਸਟਰ ਦੀ ਮਦਦ ਨਾਲ ਹੁਣ ਗਿਆਨੀ ਦੀ ਤਿਆਰੀ ਵਿਚ ਲੱਗ ਗਿਆ ਸੀ। ਗਿਆਨੀ ਦੇ ਸਿਲੇਬਸ ਦੀਆਂ ਕਿਤਾਬਾਂ ਪੜ੍ਹਦਿਆਂ ਉਸ ਨੂੰ ਕਵਿਤਾ, ਕਹਾਣੀ ਅਤੇ ਨਾਵਲ ਪੜ੍ਹਨ ਬਾਰੇ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਸਾਹਿਤਕ ਪਿਛੋਕੜ ਬਾਰੇ ਜਾਣਕਾਰੀ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਕਵਿਤਾ ਲਿਖਣ ਲਈ ਵੀ ਬੜੀ ਪਰੇਰਨਾ ਮਿਲੀ। ਹੁਣ ਉਹਦੀ ਕੋਈ ਕੋਈ ਕਵਿਤਾ ਪੰਜਾਬੀ ਰਸਾਲਿਆਂ ਵਿਚ ਛਪਣ ਲੱਗ ਪਈ ਸੀ। ਉਹਨੇ ਆਪਣਾ ਤਖੱਲਸ ਵੀ 'ਕਵੀ' ਰੱਖ ਲਿਆ ਸੀ। ਉਹਦੇ ਨਜ਼ਦੀਕੀ ਯਾਰ ਦੋਸਤ ਵੀ ਉਸ ਨੂੰ ਕਦੇ ਕਦੇ 'ਕਵੀ-ਸਾਅਬ' ਕਹਿ ਕੇ ਬੁਲਾਉਂਦੇ ਤਾਂ ਉਹਨੂੰ ਅੰਦਰੋਂ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਖੁਸ਼ੀ ਮਹਿਸੂਸ ਹੁੰਦੀ।
ਗਿਆਨੀ ਵੀ ਗੁਰਨੇਕ ਨੇ ਪਾਸ ਕਰ ਲਈ ਸੀ। ਆਂਢ-ਗੁਆਂਢ ਲਗਦੀਆਂ ਭਰਜਾਈਆਂ ਉਹਨੂੰ ਮਖੌਲ ਨਾਲ 'ਵੇ ਗਿਆਨੀ' ਕਹਿ ਕੇ ਬੁਲਾਉਂਦੀਆਂ ਪਰ ਉਹ ਅਗੋਂ ਕੋਈ ਜਵਾਬ ਨਾ ਦਿੰਦਾ। ਸ਼ਾਇਦ ਸਾਰੇ ਕਸਬੇ ਵਿਚ ਉਹ ਤੀਜਾ ਜਾਂ ਚੌਥਾ ਮੁੰਡਾ ਹੀ ਸੀ ਜਿਸ ਨੇ ਗਿਆਨੀ ਪਾਸ ਕੀਤੀ ਸੀ। ਉਸ ਤੋਂ ਅਗਲੇ ਸਾਲ ਉਹਨੇ ਜਸਵੰਤ ਦੀ ਮਦਦ ਨਾਲ ਦਸਵੀਂ ਵੀ ਪਾਸ ਕਰ ਲਈ ਸੀ।
ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਗੁਰਨੇਕ ਦੇ ਭਵਿੱਖ ਬਾਰੇ ਚਿੰਤਤ ਰਹਿੰਦਾ। 'ਵਿਆਹਿਆ ਵਰਿਆ ਬੰਦਾ ਹੋਵੇ, ਕੰਮ ਕੋਈ ਕਰਦਾ ਨਾ ਹੋਵੇ, ਕਬੀਲਦਾਰੀ ਕਿਵੇਂ ਚੱਲੂਗੀ?' ਅਜਿਹੀਆਂ ਸੋਚਾਂ ਉਹਦਾ ਖਹਿੜਾ ਨਾ ਛਡਦੀਆਂ। ਦਿਆਕੁਰ ਅੱਡ ਦੁਖੀ ਹੁੰਦੀ ਰਹਿੰਦੀ। ਗੁਰਨੇਕ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਚੁਬਾਰੇ ਵਿਚੋਂ ਘੱਟ ਹੀ ਨਿਕਲਦਾ। ਬਸੰਤ ਵੀ ਹੇਠੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਵਾਂਗ ਆਥਣ-ਸਵੇਰ-ਪੱਕੀ ਪਕਾਈ ਰੋਟੀ ਲੈ ਜਾਂਦੀ ਤੇ ਦੋਏ ਜੀ ਖਾ ਲੈਂਦੇ। ਉਹ ਘਰ ਦਾ ਕੰਮ ਵੀ ਕਰਦੀ ਤੇ ਦਿਆਕੁਰ ਦੀਆਂ ਚੰਗੀਆਂ ਮਾੜੀਆਂ ਵੀ ਸੁਣਦੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਕਦੇ ਆਪਣੇ ਆਪ 'ਤੇ ਅਤੇ ਕਦੇ ਗੁਰਨੇਕ ਤੇ ਗੁੱਸਾ ਵੀ ਆਉਂਦਾ ਕਿ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਦੋਂ ਉਹ ਖੱਟਣ ਕਮਾਉਣ ਲੱਗੇਗਾ। ਉਹਨੂੰ ਵੀ ਆਪਣੇ ਘਰ ਵਾਲੇ ਦੀ ਕਮਾਈ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਚਾਅ ਪੂਰੇ ਕਰਨ ਦੀਆਂ ਰੀਝਾਂ ਸਨ।
ਸਮਾਂ ਆਪਣੀ ਚਾਲ ਚਲਦਾ ਰਿਹਾ। ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਇਕ ਗੱਲ ਹੋਰ ਵੀ ਸੋਚਦਾ ਹੁੰਦਾ ਕਿ ਉਹ ਭਾਵੇਂ ਆਪ ਨਹੀਂ ਪੜ੍ਹ ਸਕਿਆ, ਪੜ੍ਹਦਾ ਵੀ ਕਿਥੋਂ ਪਿੰਡਾਂ 'ਚ ਉਹਨਾਂ ਸਮਿਆਂ ਵਿਚ ਕਿੱਥੇ ਸਨ ਸਕੂਲ? ਪਰ ਜਿਵੇਂ ਵੀ ਹੋ ਸਕਦਾ ਸੀ ਉਹ ਆਪਣੀ ਔਲਾਦ ਨੂੰ ਜ਼ਰੂਰ ਪੜ੍ਹਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਗੁਰਨੇਕ ਦੇ ਪੜ੍ਹਾਈ ਵਿਚਾਲੇ ਛੱਡਣ 'ਤੇ ਉਹਨੂੰ ਗੁੱਸਾ ਤਾਂ ਸੀ ਹੀ ਪਰ ਫੇਰ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਤਸੱਲੀ ਵੀ ਹੋਣ ਲੱਗ ਪਈ ਕਿ ਚਲੋ ਉਹਦੇ ਆਖੇ ਨਾ ਸਹੀ, ਹੁਣ ਉਹ ਆਪ ਪੜ੍ਹਨ ਲੱਗ ਪਿਆ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਲੋੜ ਪੈਂਦੀ ਉਹ ਚਰਨੀ ਦੇ ਹੱਥ ਸੁਨੇਹਾ ਭੇਜ ਕੇ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਤੋਂ ਦਾਖਲੇ, ਫੀਸਾਂ ਤੇ ਹੋਰ ਖਰਚੇ ਮੰਗ ਲੈਂਦਾ।
ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਚਰਨਜੀਤ ਪੜ੍ਹਨ ਵਿਚ ਹੁਸ਼ਿਆਰ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਵੀ ਉਹ ਮੰਡੀ ਦੇ ਮਸ਼ਹੂਰ ਡਾਕਟਰ ਮੋਹਨ ਲਾਲ ਦੀ ਦੁਕਾਨ ਅਗੋਂ ਦੀ ਲੰਘਦਾ ਤਾਂ ਉਹਦਾ ਮਨ ਕਰਦਾ ਕਿ ਕਦੇ ਉਹ ਵੀ ਮੋਹਨ ਲਾਲ ਵਾਂਗ ਕੁਰਸੀ 'ਤੇ ਬਹਿ ਕੇ ਮਰੀਜ਼ਾਂ ਦੀਆਂ ਨਬਜ਼ਾਂ ਦੇਖਿਆ ਕਰੇਗਾ, ਟੂਟੀ ਲਾ ਕੇ ਦੇਖੇਗਾ ਅਤੇ ਟੀਕੇ ਲਾਇਆ ਕਰੇਗਾ। ਦੇਖਦਿਆਂ ਦੇਖਦਿਆਂ ਪੰਜਾਂ-ਸੱਤਾਂ ਸਾਲਾਂ ਵਿਚ ਹੀ ਡਾਕਟਰ ਮੋਹਨ ਲਾਲ ਨੇ ਆਪਣੀ ਵੱਡੀ ਕੋਠੀ ਬਣਾ ਲਈ ਸੀ ਅਤੇ ਨਾਲ ਹੀ ਖਾਲੀ ਥਾਂ ਇਕ ਨਿੱਕਾ ਜਿਆ ਹਸਪਤਾਲ ਬਨਾਉਣ ਲਈ ਖਰੀਦ ਲਈ ਸੀ।
ਚਰਨਜੀਤ ਨੇ ਨੌਵੀਂ ਦਸਵੀਂ ਵਿਚ ਫਿਜ਼ੀਆਲੋਜੀ ਦਾ ਵਿਸ਼ਾ ਚੁਣਿਆ ਅਤੇ ਫੇਰ ਕਾਲਜ ਵਿਚ ਮੈਡੀਕਲ ਅਤੇ ਉਸ ਪਿੱਛੋਂ ਸੌਖਿਆਂ ਹੀ ਲੁਧਿਆਣੇ ਮੈਡੀਕਲ ਕਾਲਜ ਵਿਚ ਦਾਖਲਾ ਮਿਲ ਗਿਆ। ਦਿਆਕੁਰ ਤੇ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਚਰਨਜੀਤ ਦੇ ਭਵਿੱਖ ਬਾਰੇ ਆਸਾਂ ਬਝਦੀਆਂ । ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਵੀ ਏਧਰੋਂ ਓਧਰੋਂ ਪੈਸੇ ਫੜ-ਫੜਾ ਕੇ ਹਰ ਮਹੀਨੇ ਚਰਨਜੀਤ ਨੂੰ ਖਰਚਾ ਭੇਜਦਾ ਰਹਿੰਦਾ। ਚਰਨਜੀਤ ਨੂੰ ਉਂਜ ਵੀ ਕਿਸੇ ਸੰਸਥਾ ਵਲੋਂ ਹੁਸ਼ਿਆਰ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਲਈ ਲਾਇਆ ਵਜ਼ੀਫਾ ਵੀਹ ਰੁਪਏ ਮਹੀਨਾ ਮਿਲ ਜਾਂਦਾ। ਪਰ ਫੇਰ ਵੀ ਉਹ ਕਈ ਮਹਿੰਗੀਆਂ ਕਿਤਾਬਾਂ ਨਾ ਖਰੀਦ ਸਕਦਾ। ਲਾਇਬਰੇਰੀ ਵਿਚੋਂ ਜਾਂ ਆਪਣੇ ਦੋਸਤਾਂ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਪੜ੍ਹਦਾ ਜਾਂ ਕਿਤਾਬਾਂ ਵਿਚੋਂ ਜ਼ਰੂਰੀ ਨੋਟਸ ਲੈ ਲੈਂਦਾ। ਅਖੀਰਲੇ ਸਾਲ ਜਦੋਂ ਮੁਰਦਿਆਂ ਦੀ ਚੀਰ-ਫਾੜ ਲਈ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਨੂੰ ਹਸਪਤਾਲ ਦੇ ਉਸ ਵਿੰਗ ਵਿਚ ਲਿਜਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਤਾਂ ਉਹ ਸਭ ਤੋਂ ਮੂਹਰੇ ਹੋ ਕੇ ਚੀਰ-ਫਾੜ ਕੀਤੀਆਂ ਲਾਸ਼ਾਂ ਨੂੰ ਅੰਦਰੋਂ ਚੰਗੀ ਤਰਾਂ ਦੇਖ ਕੇ ਸਮਝਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਾ ਕਿ ਕਿਹੜੀਆਂ ਬਿਮਾਰੀਆਂ ਬੰਦੇ ਦੇ ਜਿਸਮ ਦੇ ਕਿਹੜੇ ਹਿੱਸੇ ਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਖਰਾਬ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ। ਕੁੜੀਆਂ ਵਿਚੋਂ ਤਾਂ ਅਕਸਰ ਪਹਿਲੇ ਦਿਨ ਜਾ ਕੇ ਕੋਈ ਨਾ ਕੋਈ ਜ਼ਰੂਰ ਬੇਹੋਸ਼ ਹੁੰਦੀ। ਕਈ ਉਲਟੀਆਂ ਕਰਨ ਲਗਦੇ। ਪਰ ਚਰਨਜੀਤ ਮਨ ਕਰੜਾ ਕਰਦਾ ਤੇ ਸੋਚਦਾ 'ਜਿੰਨਾ ਇਹਦੇ ਵਿਚੋਂ ਦੀ ਲੰਘਾਂਗੇ ਓਨਾ ਈ ਠੀਕ।' ਬਹੁਤਾ ਉਹ ਆਪੇ ਹੀ ਸਿੱਖਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਾ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਸਿਆਣੇ ਸੀਨੀਅਰ ਪ੍ਰੋਫੈਸਰਾਂ ਤੇ ਡਾਕਟਰਾਂ ਪਾਸੋਂ ਪੁੱਛ ਕੇ ਜਾਣਕਾਰੀ ਲੈਂਦਾ, ਨੋਟ ਕਰਦਾ। ਹੋਸਟਲ ਵਿਚ ਰੋਟੀ ਖਾਣ ਵੇਲੇ ਵੀ ਉਹਦੇ ਇਕ ਹੱਥ ਵਿਚ ਇਕ ਕਿਤਾਬ ਤੇ ਦੂਜੇ ਵਿਚ ਇਕ ਦੋ ਹੱਡੀਆਂ ਫੜੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ। ਰੋਟੀ ਖਾਂਦਾ-ਖਾਂਦਾ ਵੀ ਉਹ ਹੱਡੀਆਂ ਦੀ ਬਣਤਰ ਅਤੇ ਜਾਣਕਾਰੀ ਬਾਰੇ ਪੜ੍ਹਦਾ ਰਹਿੰਦਾ। ਕਈ ਉਹਦੇ ਸਾਥੀ ਉਹਨੂੰ ਛੇੜਦੇ, ''ਡਾ.ਸਾਹਬ ਰੋਟੀ ਖਾਣ ਵੇਲੇ ਤਾਂ ਇਹਨਾਂ ਹੱਡੀਆਂ 'ਤੇ ਰਹਿਮ ਕਰੋ।'' ''ਨਹੀਂ ਯਾਰ ਅੱਜ ਈ ਸਾਰੀ ਆਰਥੋ ਪੀਡਿਕ ਹਿਸਟਰੀ ਖਤਮ ਕਰਨੀ ਐ ਪੜ੍ਹ-ਪੜ੍ਹ ਕੇ। ਕੱਲ ਨੂੰ ਕੀ ਪਤੈ ਹਿਊਮਨ ਰੇਸ ਈ ਬਦਲ ਜਾਵੇ।'' ਪਰ ਚਰਨਜੀਤ ਸਿਰ ਸੁੱਟ ਕੇ ਲਗਿਆ ਰਹਿੰਦਾ।
ਸੀਨੀਅਰ ਡਾਕਟਰ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਨੂੰ ਹਸਪਤਾਲ ਵਿਚ ਆਪਣੇ ਰਾਊਂਡ ਵੇਲੇ ਵਾਰਡਾਂ ਵਿਚ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਲੈ ਕੇ ਜਾਂਦੇ ਅਤੇ ਮਰੀਜ਼ਾਂ ਦਾ ਮੁਆਇਨਾ ਕਰਨ ਪਿੱਛੋਂ ਉਹ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਬਿਮਾਰੀ, ਅਪ੍ਰਰੇਸ਼ਨ ਅਤੇ ਦਵਾਈਆਂ ਵਗੈਰਾ ਬਾਰੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਦਸਦੇ। ਚਰਨਜੀਤ ਰਾਊਂਡ ਖਤਮ ਹੋਣ ਪਿੱਛੋਂ ਉਸੇ ਦਿਨ ਹੀ ਸਭ ਤੋਂ ਗੰਭੀਰ ਹਾਲਤ ਵਾਲੇ ਮਰੀਜ਼ ਕੋਲ ਇਕ ਵਾਰ ਫੇਰ ਜ਼ਰੂਰ ਜਾਂਦਾ। ਉਹਦੇ ਨਾਲ ਆਏ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰਾਂ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦਾ। ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਤਸੱਲੀ ਦਿੰਦਾ। ਬਹੁਤੇ ਮਰੀਜ਼ਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਆਏ ਲੋਕ ਉਹਨੂੰ ਡਾਕਟਰ ਸਮਝ ਕੇ ਉਸ ਤੋਂ ਕਈ ਤਰਾਂ ਦੀ ਸਹਾਇਤਾ ਮੰਗਦੇ। ਕੋਈ ਦਵਾਈ ਬਦਲਣ ਲਈ ਆਖਦਾ। ਕੋਈ ਟੀਕਾ ਲਾਉਣ ਲਈ ਕਹਿੰਦਾ। ਉਹ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਹੁੰਦਿਆਂ ਵੀ ਲੋਕਾਂ ਲਈ ਡਾਕਟਰ ਬਣ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਕਈ ਸਿਆਣੇ ਲੋਕ ਉਹਦੇ ਹੋਸਟਲ ਦਾ ਕਮਰਾ ਨੰਬਰ ਪੁੱਛ ਕੇ ਰਾਤ-ਬ-ਰਾਤੇ ਮਰੀਜ਼ ਦੀ ਹਾਲਤ ਵਿਗੜਨ 'ਤੇ ਉਹਨੂੰ ਬੁਲਾ ਲਿਆਉਂਦੇ। ਉਹ ਹਰ ਇਕ ਨਾਲ ਉੱਠ ਕੇ ਤੁਰ ਵੀ ਪੈਂਦਾ ਪਰ ਹਰ ਜ਼ਰੂਰੀ ਮਦਦ ਉਹ ਸਬੰਧਤ ਡਾਕਟਰ ਦੀ ਸਲਾਹ ਲਏ ਬਿਨਾਂ ਜਾਂ ਪੁੱਛੇ ਬਿਨਾਂ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਰਦਾ। ਅਖੀਰਲੇ ਸਾਲ ਵਿਚ ਤਾਂ ਇਕ ਪਾਸੇ ਉਹਨੂੰ ਪੜ੍ਹਾਈ ਦੇ ਜ਼ੋਰ ਨੇ ਅਤੇ ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਮਰੀਜ਼ਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਆਉਣ ਵਾਲੇ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਜਿਵੇਂ ਘੇਰ ਹੀ ਲਿਆ। ਰਾਤ ਨੂੰ ਸੌਣ ਅਤੇ ਆਰਾਮ ਕਰਨ ਲਈ ਸਿਰਫ ਕੁਝ ਕੁ ਘੰਟੇ ਹੀ ਉਹ ਕੱਢ ਸਕਦਾ।
ਡਾਕਟਰੀ ਦੇ ਕੋਰਸ ਦੌਰਾਨ ਹਰ ਸਾਲ ਉਹ ਕੁਝ ਦਿਨਾਂ ਲਈ ਛੁੱਟੀਆਂ ਵਿਚ ਘਰ ਆ ਜਾਂਦਾ। ਦਿਆਕੁਰ ਦੀ ਮਮਤਾ ਡੁੱਲ੍ਹ-ਡੁੱਲ੍ਹ ਪੈਂਦੀ। ਉਹ ਉਹਦੇ ਖਾਣ ਦੀਆਂ ਮਨ ਪਸੰਦ ਚੀਜ਼ਾਂ ਬਣਾਉਂਦੀ। ਕਦੇ ਖੋਏ ਦੀਆਂ ਪਿੰਨੀਆਂ ਕਦੇ ਪੰਜੀਰੀ ਕਦੇ ਘਿਓ-ਸ਼ੱਕਰ ਕਦੇ ਸੇਵੀਆਂ ਕਦੇ ਖੀਰ। ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਵੀ ਉਚੇਚ ਕਰਦਾ ਪਰ ਘਰ ਦਾ ਗੁਜ਼ਾਰਾ ਚੰਗਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਚਲਦਾ। ਹਰ ਵੇਲੇ ਪੈਸੇ ਦੀ ਥੁੜੋਂ ਰਹਿੰਦੀ। ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਦੀਆਂ ਜੇ ਦਿਹਾੜੀਆਂ ਲਗਾਤਾਰ ਲਗਦੀਆਂ ਰਹਿੰਦੀਆਂ ਤਾਂ ਠੀਕ ਰਹਿੰਦਾ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਘਰ ਦੇ ਖਰਚੇ ਪੂਰੇ ਕਰਨੇ ਔਖੇ ਲਗਦੇ। ਕਦੇ ਕਦੇ ਉਹ ਤਿੰਨੇ ਬਹਿ ਕੇ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ।
''ਔਹ ਚੁਬਾਰੇ ਆਲੇ ਕਵੀ ਸਾਹਬ ਨੇ ਤਾਂ ਸਾਡੀ ਕੋਈ ਸਾਰ ਨੀ ਲੈਣੀ। ਉਹਨੂੰ ਆਵਦੇ ਆਪ ਬਿਨਾਂ ਦੁਨੀਆਂ 'ਚ ਹੋਰ ਕੋਈ ਦੀਂਹਦਾ ਨੀ। ਸਾਡੀ ਡੋਰ ਤਾਂ ਪੁੱਤ ਤੇਰੇ 'ਤੇ ਈ ਐ। ਹੋਰ ਕੁਸ਼ ਨੀ ਤਾਂ ਬੁੜ੍ਹਿਆਂ ਹੋਇਆਂ ਨੂੰ ਮਾੜੀ ਮੋਟੀ ਦੁਆ ਦਾਰੂ ਤਾਂ ਦੇ ਈ ਦਿਆ ਕਰੇਂਗਾ। ਦੂਜੇ ਮਰੀਜਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਤਾਂ ਦੁਆਈ ਦੇਵੇਂਗਾ ਈ ਨਾ?'' ਦਿਆਕੁਰ ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚ ਝਾਕ ਕੇ ਕੁਝ ਲਭਦਿਆਂ ਆਖਦੀ।
''ਲੈ ਬੇਬੇ ਤੁਸੀਂ ਵੀ ਨਾ ਬੱਸ ਊਂ ਈ ਫਾਲਤੂ ਗੱਲਾਂ 'ਚ ਪੈ ਜਾਨੇ ਓਂ।'' ਚਰਨਜੀਤ ਨੀਵੀਂ ਪਾਈ ਜਵਾਬ ਦਿੰਦਾ।
''ਲੈ ਅਸੀਂ ਕਿਹੜਾ ਦੇਖਦੇ ਨੀ ਬਈ ਦੁਨੀਆਂ 'ਚ ਕੀ ਹੋਈ ਜਾਂਦੈ। ਬਾਹਰ ਜਾਣ ਦੀ ਕੀ ਲੋੜ ਐ। ਘਰ 'ਚ ਈ ਦੇਖ ਲੋ।''
ਚਰਨਜੀਤ ਛੁੱਟੀ ਆਇਆ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਇਕ ਅੱਧ ਘੰਟਾ ਗੁਰਨੇਕ ਨਾਲ ਉਸ ਦੇ ਚੁਬਾਰੇ ਵਿਚ ਜਾ ਕੇ ਜ਼ਰੂਰ ਗੱਲ-ਬਾਤ ਕਰਦਾ। ਉਹ ਕਾਲਜ ਦੀਆਂ, ਹਸਪਤਾਲ ਦੀਆਂ, ਡਾਕਟਰਾਂ ਤੇ ਪ੍ਰੋਫੈਸਰਾਂ ਦੀਆਂ ਅਤੇ ਹੋਸਟਲ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਸੁਣਾਉਂਦਾ। ਗੁਰਨੇਕ ਨੇ ਕਦੇ ਵੀ ਉਹਨੂੰ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਬਿਠਾ ਕੇ ਆਪਣੀ ਕੋਈ ਕਵਿਤਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸੁਣਾਈ। ਚਰਨਜੀਤ ਭਾਵੇਂ ਕਦੇ-ਕਦਾਈਂ ਕਿਸੇ ਰਸਾਲੇ ਵਿਚ ਉਹਦੀ ਕਵਿਤਾ ਆਪੇ ਪੜ੍ਹ ਲੈਂਦਾ। ਅਜਕਲ੍ਹ ਗੁਰਨੇਕ ਦੀਆਂ ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਬੜੇ ਸਿਰ-ਕੱਢ ਨਾਮੀ ਰਸਾਲਿਆਂ ਵਿਚ ਛਪਣ ਲੱਗ ਪਈਆਂ ਸਨ। ਕੋਈ ਕੋਈ ਰਸਾਲਾ ਉਹਨੂੰ ਉਸ ਦੀ ਰਚਨਾ ਲਈ ਮਾੜੇ ਮੋਟੇ ਪੈਸੇ ਵੀ ਭੇਜ ਦਿੰਦਾ ਪਰ ਉਹ ਕਦੇ ਵੀ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਕੁਝ ਨਾ ਦਸਦਾ।
ਜਦੋਂ ਚਰਨਜੀਤ ਲੁਧਿਆਣੇ ਪੜ੍ਹਨ ਚਲਾ ਜਾਂਦਾ ਤਾਂ ਉਹ ਹਰ ਹਫਤੇ ਉਹਨੂੰ ਚਿੱਠੀ ਜ਼ਰੂਰ ਲਿਖਦਾ। ਚਿੱਠੀਆਂ ਆਮ ਤੌਰ ਤੇ ਲੰਮੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ। ਉਹਨਾਂ ਚਿੱਠੀਆਂ ਵਿਚ ਆਪਣੀਆਂ ਬਿਮਾਰੀਆਂ ਦਾ ਤੇ ਕਬੀਲਦਾਰੀ ਦੇ ਖਰਚਿਆਂ ਦਾ ਵਿਸਥਾਰ ਨਾਲ ਜ਼ਿਕਰ ਕੀਤਾ ਹੁੰਦਾ। ਅਖੀਰ ਚਿੱਠੀ ਵਿਚ ਉਹ ਇਹ ਜ਼ਰੂਰ ਲਿਖਦਾ ਕਿ ਅਜਿਹੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਉਹ ਚਰਨਜੀਤ ਨੂੰ ਜਾਣ-ਬੁੱਝ ਕੇ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਕਰਨ ਲਈ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲਿਖਦਾ। ਕਦੇ-ਕਦਾਈਂ ਚਿੱਠੀ ਵਿਚ ਆਪਣੇ ਮਾਂ ਪਿਓ ਬਾਰੇ ਸ਼ਿਕਵੇ-ਸ਼ਕਾਇਤਾਂ ਵੀ ਹੁੰਦੇ। ਪਰ ਚਰਨਜੀਤ ਕਦੇ ਵੀ ਉਹਦੀਆਂ ਇਹੋ ਜਿਹੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਦਾ ਆਪਣੀ ਚਿੱਠੀ ਵਿਚ ਜਵਾਬ ਨਾ ਦਿੰਦਾ।
***
ਚਰਨਜੀਤ ਜਦੋਂ ਬਚਪਨ ਵਿਚ ਸਕੂਲ ਜਾਣ ਲੱਗਾ ਤਾਂ ਉਹਦਾ ਸਕੂਲ ਇਕ ਮੁਸਲਮਾਨਾਂ ਦੇ ਛੱਡੇ ਹੋਏ ਕੱਚੇ ਜਿਹੇ ਘਰ ਵਿਚ ਹੁੰਦਾ। ਉਸ ਘਰ ਵਿਚ ਰਹਿੰਦਾ ਮੁਸਲਮਾਨਾਂ ਦਾ ਟੱਬਰ ਦੇਸ਼ ਦੀ ਵੰਡ ਸਮੇਂ ਇਹ ਘਰ ਖਾਲੀ ਛੱਡ ਕੇ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਚਲਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਲੋਕ ਉਸ ਨੂੰ ਕਸਾਈਵਾੜੇ ਦਾ ਪ੍ਰਾਇਮਰੀ ਸਕੂਲ ਕਰਕੇ ਜਾਣਦੇ ਸਨ। ਸਕੂਲ ਵਿਚ ਪਹਿਲੀ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਚੌਥੀ ਜਮਾਤ ਤਕ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਸਿਰਫ ਇਕੋ ਮਾਸਟਰ ਪੜ੍ਹਾਉਂਦਾ ਹੁੰਦਾ। ਮਾਸਟਰ ਦਾ ਨਾਂ ਸਾਧੂ ਰਾਮ ਸੀ। ਸਾਧੂ ਰਾਮ ਦਾ ਕੱਦ ਲੰਮਾ, ਰੰਗ ਗੋਰਾ, ਨੱਕ ਲੰਮਾ ਤੇ ਤਿੱਖਾ ਸੀ। ਉਹਦੇ ਕੰਨ ਲੰਮੇ ਅਤੇ ਅੱਖਾਂ ਤੇਜ਼ ਪਰ ਛੋਟੀਆਂ ਸਨ। ਉਹ ਮਹਾਤਮਾ ਗਾਂਧੀ ਵਰਗੀਆਂ ਗੋਲ ਸ਼ੀਸ਼ਿਆਂ ਵਾਲੀਆਂ ਐਨਕਾਂ ਲਾ ਕੇ ਰਖਦਾ ਜਿਸ ਦੀਆਂ ਡੰਡੀਆਂ ਕੰਨਾਂ ਦੇ ਪਿੱਛੋਂ ਦੀ ਹੋ ਕੇ ਕੰਨਾਂ ਦੇ ਦੁਆਲਿਓਂ ਹੋ ਕੇ ਪੇਪੜੀਆਂ ਤੱਕ ਜਾਂਦੀਆਂ। ਸਿਰ 'ਤੇ ਵਾਲ ਘੱਟ ਸਨ। ਆਵਾਜ਼ ਬੜੀ ਗੜ੍ਹਕੇ ਵਾਲੀ ਸੀ। ਉਹ ਹਮੇਸ਼ਾ ਚਿੱਟਾ ਖੱਦਰ ਦਾ ਕੁੜਤਾ ਪਜਾਮਾ ਪਾ ਕੇ ਰਖਦਾ। ਚਾਰੇ ਜਮਾਤਾਂ ਦੇ ਨਿਆਣੇ ਵੱਡੇ ਵਰਾਂਡੇ ਵਿਚ ਤੱਪੜਾਂ ਤੇ ਬਹਿ ਕੇ ਪੜ੍ਹਦੇ। ਓਥੇ ਇਕ ਬਾਣ ਦਾ ਚੌਖੜਾ ਮੰਜਾ ਹਰ ਵੇਲੇ ਡੱਠਾ ਰਹਿੰਦਾ ਜਿਸ ਤੇ ਬਹਿ ਕੇ ਸਾਧੂ ਰਾਮ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹਾਉਂਦਾ ਹੁੰਦਾ। ਉਹਨੂੰ ਹਰ ਇਕ ਬੱਚੇ ਦਾ ਸਿਰਫ ਨਾਂ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਯਾਦ ਸਗੋਂ ਉਹ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਮਾਂ ਪਿਓ ਦੇ ਨਾਂ ਵੀ ਜਾਣਦਾ ਸੀ। ਉਸ ਛੋਟੇ ਜਿਹੇ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਲਗਭਗ ਹਰ ਇਕ ਘਰ ਦੇ ਜੀਆਂ ਦੇ ਨਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਯਾਦ ਸਨ। ਜਿਸ ਘਰ ਦਾ ਬੱਚਾ ਪੰਜਾਂ ਛੇਆਂ ਸਾਲਾਂ ਦਾ ਹੋਣ ਲਗਦਾ ਉਹ ਤੁਰਦਾ-ਫਿਰਦਾ ਉਸ ਘਰ ਜਾ ਵੜਦਾ ਤੇ ਘਰਦਿਆਂ ਨੂੰ ਉਸ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਸਕੂਲ ਦਾਖਲ ਕਰਾਉਣ ਲਈ ਆਖਦਾ। ਲੋਕ ਮਾਸਟਰ ਸਾਧੂ ਰਾਮ ਦੀ ਇੱਜ਼ਤ ਕਰਦੇ। ਉਸ ਦੇ ਅੱਗੇ ਹੱਥ ਜੋੜ ਕੇ ਖੜ੍ਹਦੇ। ਉਹ ਵੀ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਇਜ਼ੱਤ ਕਰਨਾ ਜਾਣਦਾ ਸੀ। ਹਰੇਕ ਨਾਲ ਉਹ ਬੜੇ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਪੇਸ਼ ਆਉਂਦਾ।
ਸਾਧੂ ਰਾਮ ਤੇ ਉਹਦੀ ਪਤਨੀ ਦੋ ਕਮਰਿਆਂ ਵਾਲੇ ਇਕ ਘਰ ਵਿਚ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ। ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਆਪਣਾ ਬੱਚਾ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਜੇ ਸਾਰੀ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਲਗਭਗ ਅੱਧੀ ਜਾਂ ਪੌਣੀ ਮੰਡੀ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਦੀਆਂ ਉਹ ਦੋ ਕੁ ਪੁਸ਼ਤਾਂ ਤਾਂ ਪੜ੍ਹਾ ਹੀ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਉਹ ਸਾਰੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਦਾ। ਉਹਨਾਂ ਸਮਿਆਂ ਵਿਚ ਉਹ ਕਦੇ ਵੀ ਸਕੂਲ ਵਿਚ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਵਿਚ ਰੂਲ, ਡੰਡਾ ਜਾਂ ਬੈਂਤ ਨਹੀਂ ਸੀ ਫੜਦਾ ਜਦੋਂ ਕਿ ਆਮ ਮਾਸਟਰ ਮੁੰਡਿਆਂ ਲਈ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਨਾ ਜ਼ਰੂਰੀ ਸਮਝਦੇ ਸਨ। ਕਿਸੇ ਵੀ ਵਿਗੜੇ ਹੋਏ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਹੋਰ ਜੁਗਤਾਂ ਨਾਲ ਵੀ ਠੀਕ ਕਰਨਾ ਜਾਣਦਾ ਸੀ। ਹੁਸ਼ਿਆਰ ਤੇ ਚੰਗੇ ਬੱਚੇ ਉਹਦੇ ਨੇੜੇ ਹੋ ਹੀ ਜਾਂਦੇ ਪਰ ਦੂਜੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਵੀ ਉਹ ਆਪਣੇ ਤੋਂ ਦੂਰ ਨਾ ਸਮਝਦਾ। ਕਈ ਸ਼ਰਾਰਤੀ ਤੇ ਉਲੱਥ ਬੱਚੇ ਸੁਧਰ ਕੇ ਜਦੋਂ ਸਕੂਲੋਂ ਅੱਗੇ ਦੂਜੇ ਸਕੂਲਾਂ ਵਿਚ ਪੜ੍ਹਦੇ ਜਾਂ ਕਿਧਰੇ ਕੋਈ ਹੋਰ ਕਾਰੋਬਾਰ ਵਿਚ ਲੱਗ ਕੇ ਵੱਡੇ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਤਾਂ ਜਦੋਂ ਵੀ ਉਹ ਮਾਸਟਰ ਸਾਧੂ ਰਾਮ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਹੁੰਦੇ ਤਾਂ ਅਦਬ ਨਾਲ ਹੱਥ ਜੋੜਦੇ ਜਾਂ ਕਈ ਪੈਰੀਂ ਹੱਥ ਲਾਉਂਦੇ। ਉਹਦੇ ਪੜ੍ਹਾਏ ਕਈ ਮੁੰਡੇ ਜਵਾਨ ਹੋ ਕੇ ਮਾਸਟਰ, ਵਕੀਲ, ਡਾਕਟਰ, ਕਲਰਕ, ਹਟਬਾਣੀਏਂ; ਗੱਲ ਕੀ ਜੀਵਨ ਦੇ ਹਰ ਮੋੜ 'ਤੇ ਉਹਦੇ ਪੜ੍ਹਾਏ ਕਿਧਰੇ ਨਾ ਕਿਧਰੇ ਖੜ੍ਹੇ ਦਿਸਦੇ। ਮਾਸਟਰ ਸਾਧੂ ਰਾਮ ਦੇ ਵਿਚਾਰ ਅਨੁਸਾਰ ਬੱਚੇ ਛੋਟੀ ਉਮਰ ਵਿਚ ਹੀ ਆਪਣੇ ਆਉਣ ਵਾਲੇ ਸਾਰੇ ਜੀਵਨ ਦਾ ਸਬਕ ਸਿੱਖ ਲੈਂਦੇ ਹਨ। ਜਿਵੇਂ ਇਕ ਚੰਗੀ ਤੇ ਉੱਚੀ ਇਮਾਰਤ ਲਈ ਮਜ਼ਬੂਤ ਨੀਂਹ ਦੀ ਲੋੜ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਉਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੀ ਇਕ ਸਫਲ ਇਨਸਾਨ ਲਈ ਬਚਪਨ ਵਿਚ ਚੰਗੇਰੀ ਸਿੱਖਿਆ ਦੀ ਬੜੀ ਲੋੜ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਇਹੋ ਜਿਹੇ ਸ਼ੁੱਧ ਵਿਚਾਰ ਰਖਦਿਆਂ ਉਹ ਪੂਰੀ ਇਮਾਨਦਾਰੀ ਨਾਲ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਦਿਲੋਂ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਪੜ੍ਹਾਉਂਦਾ ਤੇ ਸਿਖਾਉਂਦਾ। ਕਈ ਬਾਹਰ ਨੌਕਰੀਆਂ ਕਰਦੇ ਉਹਨੂੰ ਖਾਸ ਮਿਲਣ ਆਉਂਦੇ। ਉਹ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਹਾਲ ਚਾਲ ਪੁੱਛਦਾ, ਪੂਰੀ ਜਾਣਕਾਰੀ ਲੈਂਦਾ, ਉਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਪੁਰਾਣੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਯਾਦ ਕਰਦਾ, ਕਰਾਉਂਦਾ ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਤਰੱਕੀ ਦੇਖ ਕੇ ਦਿਲੋਂ ਬੜਾ ਖੁਸ਼ ਹੁੰਦਾ।
ਚਰਨਜੀਤ ਵੀ ਬਚਪਨ ਤੋਂ ਹੀ ਉਸ ਵੱਲ ਖਿੱਚਿਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਂਜ ਵੀ ਸਕੂਲੋਂ ਘਰ ਆਉਂਦਿਆਂ ਮਾਸਟਰ ਸਾਧੂ ਰਾਮ ਦਾ ਘਰ ਰਾਹ ਵਿਚ ਹੀ ਪੈਂਦਾ ਸੀ। ਸਾਧੂ ਰਾਮ ਕਦੇ ਕਦੇ ਉਹਨੂੰ ਆਪਣੇ ਘਰ ਦੇ ਛੋਟੇ ਮੋਟੇ ਕੰਮ ਕਰਨ ਲਈ ਆਖ ਦਿੰਦਾ। ਸਾਧੂ ਰਾਮ ਦੀ ਘਰ ਵਾਲੀ ਕਮਲਾ ਦੇਵੀ ਵੀ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਪਿਆਰ ਕਰਦੀ। ਖੋਏ ਦੀਆਂ ਪਿੰਨੀਆਂ ਤੇ ਮੱਠੀਆਂ ਉਹ ਅੱਡੋ-ਅੱਡ ਦੋ ਪੀਪਿਆਂ ਵਿਚੋਂ ਮੁਕਣ ਨਾ ਦਿੰਦੀ। ਜਿਹੜਾ ਬੱਚਾ ਵੀ ਘਰ ਆਉਂਦਾ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਕਦੇ ਪਿੰਨੀ ਕਦੇ ਮੱਠੀ ਜ਼ਰੂਰ ਮਿਲਦੇ। ਕਈ ਸ਼ਰਾਰਤੀ ਬੱਚੇ ਪਿੰਨੀਆਂ ਖਾਣ ਦੇ ਮਾਰੇ ਮਾਸਟਰ ਤੋਂ ਕੰਮ ਪੁੱਛਦੇ ਰਹਿੰਦੇ। ਪਰ ਸਾਧੂ ਰਾਮ ਸਭ ਦੀ ਰਗ-ਰਗ ਤੋਂ ਜਾਣੂ ਸੀ। ਚਰਨਜੀਤ ਨੂੰ ਵੀ ਘਰੇ ਆਏ ਨੂੰ ਉਹ ਬਿਨਾਂ ਖਾਧੇ-ਪੀਤੇ ਕਦੇ ਨਾ ਜਾਣ ਦਿੰਦੀ। ਉਹਦੇ ਨਾਲ ਨਿੱਕੀਆਂ-ਨਿੱਕੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੀ। ਉਹਦੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਸੁਨੇਹੇ ਦਿੰਦੀ। ਚਰਨਜੀਤ ਘਰੇ ਆ ਕੇ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਦਸਦਾ। ਉਹ ਦੀ ਮਾਂ ਵੀ ਖੁਸ਼ ਹੁੰਦੀ। ਕਦੇ-ਕਦਾਈਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨ ਉਹ ਇਕ ਦੂਜੇ ਦੇ ਘਰੀਂ ਜਾ ਆਉਂਦੀਆਂ। ਰੁੱਤ ਦੀ ਬਣੀ ਦਾਲ ਸਬਜ਼ੀ ਵੀ ਇਕ ਦੂਜੇ ਦੇ ਘਰ ਭੇਜੀ ਜਾਂਦੀ। ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਦੋਹਾਂ ਦਾ ਸਹੇਲਪੁਣਾ ਪੱਕਾ ਹੋ ਗਿਆ।
ਸਕੂਲ ਦੀ ਛੁੱਟੀ ਹੋਣ ਪਿੱਛੋਂ ਜੇ ਕਦੇ ਚਰਨਜੀਤ ਮਾਸਟਰ ਜੀ ਦੇ ਘਰ ਕੋਈ ਚੀਜ਼ ਵਸਤ ਲੈਣ, ਦੇਣ ਜਾਂਦਾ ਤਾਂ ਮਾਸਟਰ ਜੀ ਉਸ ਨਾਲ ਮੂੰਹ ਨੇੜੇ ਕਰਕੇ ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਨਿੱਕੀਆਂ ਨਿੱਕੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ ਜਿਵੇਂ ਕੋਈ ਰਮਜ਼ ਸਮਝਾਉਂਦੇ ਹੋਣ, ''ਮਾਂ ਬਾਪ ਔਰ ਉਸਤਾਦ ਦੀ ਸੇਵਾ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀਦੀ ਐ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਭਰ ਸਮਝੋ ਪੁੰਨ ਈ ਪੁੰਨ ਮਿਲਦੈ।'' ਮਾਸਟਰ ਜੀ ਪਟਿਆਲੇ ਦੇ ਨੇੜੇ ਕਿਸੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਰਹਿਣ ਵਾਲੇ ਸਨ। ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਬੋਲੀ ਬਹੁਤੀ ਭਾਵੇਂ ਪਟਿਆਲੇ ਵਰਗੀ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਰ ਉਰਦੂ ਫਾਰਸੀ ਪੜ੍ਹੀ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਉਹ ਆਪਣੀ ਹੀ ਕਿਸਮ ਦੀ ਬੋਲੀ ਬੋਲਦੇ। ਮਾਸਟਰ ਸਾਧੂ ਰਾਮ ਸੈਂਕੜੇ ਨਹੀਂ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਲੋਕਾਂ ਵਿਚੋਂ ਪਛਾਣੀ ਜਾਣ ਵਾਲੀ ਸਖ਼ਸ਼ੀਅਤ ਸੀ।
ਚਰਨਜੀਤ ਦੇ ਮਨ 'ਤੇ ਮਾਸਟਰ ਸਾਧੂ ਰਾਮ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਦਾ ਬੜਾ ਪ੍ਰਭਾਵ ਪੈਂਦਾ। ਉਹ ਮਾਸਟਰ ਜੀ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਪੱਲੇ ਬੰਨ੍ਹਣ ਦੀ ਪੂਰੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਾ। ਉਸ ਦਾ ਡਾਕਟਰੀ ਵੱਲ ਰੁਝਾਨ ਵੀ ਸਾਧੂ ਰਾਮ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਦੇ ਅਸਰ ਦਾ ਨਤੀਜਾ ਹੀ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਡਾਕਟਰ ਮੋਹਨ ਲਾਲ ਵੀ ਉਸ ਦਾ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਰਿਹਾ ਸੀ ਅਤੇ ਉਹ ਵੀ ਮਾਸਟਰ ਜੀ ਦੀ ਬੜੀ ਇੱਜ਼ਤ ਕਰਦਾ ਸੀ।
ਹੁਣ ਮਾਸਟਰ ਸਾਧੂ ਰਾਮ ਸੇਵਾ ਮੁਕਤ ਹੋ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਉਹ ਘਰ ਬਹਿ ਕੇ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਜਾਂ ਤਾਂ ਉਰਦੂ, ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਤੇ ਫਾਰਸੀ ਦੀਆਂ ਕਿਤਾਬਾਂ ਪੜ੍ਹਦਾ ਰਹਿੰਦਾ, ਜਾਂ ਮਿਲਣ-ਗਿਲਣ ਆਏ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ ਜਾਂ ਆਪਣੇ ਪੁਰਾਣੇ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ। ਆਥਣ ਵੇਲੇ ਉਹਦੇ ਦੋ ਪੱਕੇ ਚੇਲੇ ਜਿਹੜੇ ਹੁਣ ਆਪ ਵੀ ਮਾਸਟਰ ਲੱਗੇ ਹੋਏ ਸਨ-ਮਾਸਟਰ ਲੱਭੂ ਰਾਮ ਤੇ ਭਗਤ ਰਾਮ, ਇਕੱਠੇ ਹੀ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਉਹਦੇ ਘਰ ਪਹੁੰਚ ਜਾਂਦੇ ਅਤੇ ਉਹ ਤਿੰਨੇ ਸੈਰ ਲਈ ਤੁਰ ਪੈਂਦੇ। ਤੁਰਨ ਵੇਲੇ ਮਾਸਟਰ ਜੀ ਦੇ ਇਕ ਪਾਸੇ ਲੱਭੂ ਰਾਮ ਤੇ ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਭਗਤ ਰਾਮ ਹੁੰਦੇ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਦੋਵੇਂ ਹੱਥ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਮੋਢਿਆਂ 'ਤੇ ਰੱਖ ਲੈਂਦਾ। ਕੱਦ ਵਿਚ ਲੰਮਾ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਇੰਜ ਲਗਦਾ ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਦੋਹਾਂ ਨੂੰ ਧੱਕੀ ਲਈ ਜਾਂਦਾ ਹੋਵੇ। ਉਹ ਤਿੰਨੇ ਮੰਡੀ ਦੇ ਬਾਜ਼ਾਰ ਵਿਚੋਂ ਦੀ ਹੁੰਦੇ ਹੋਏ ਛੋਟੀ ਨਹਿਰ ਤੱਕ ਜਾਂਦੇ ਅਤੇ ਹਨੇਰੇ ਪਏ ਮੁੜਦੇ! ਦੇਸ਼ ਦੀ ਸਿਆਸਤ, ਆਜ਼ਾਦੀ ਲਈ ਕੀਤੀਆਂ ਕੁਰਬਾਨੀਆਂ ਅਤੇ ਦੇਸ਼ ਦੀ ਵੰਡ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਸੰਸਾਰ ਭਰ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ, ਸਾਇੰਸ ਰਾਹੀਂ ਤਰੱਕੀ ਅਤੇ ਰੱਬ ਤੇ ਧਰਮ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਹੁੰਦੀਆਂ।
ਚਰਨਜੀਤ ਨੂੰ ਮਿਲ ਕੇ ਮਾਸਟਰ ਸਾਧੂ ਰਾਮ ਬੜਾ ਖੁਸ਼ ਹੁੰਦਾ। ਇਉਂ ਲਗਦਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਚਰਨਜੀਤ ਨੇ ਉਹਦੇ ਦਿਲ ਵਿਚ ਖਾਸ ਥਾਂ ਬਣਾ ਲਈ ਹੋਵੇ। ਉਹ ਛੁੱਟੀ ਆਇਆ ਜਿੰਨੇ ਦਿਨ ਵੀ ਰਹਿੰਦਾ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਮਾਸਟਰ ਜੀ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਜਾਂਦਾ। ਦੋ ਕੁ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਜਦੋਂ ਉਹ ਛੁੱਟੀਆਂ ਵਿਚ ਆਇਆ ਸੀ ਤਾਂ ਮਾਸਟਰ ਜੀ ਕੁਝ ਢਿੱਲੇ ਸਨ! ਘਰੇ ਆਪਣਾ ਸੂਟਕੇਸ ਰੱਖਣ ਸਾਰ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਪਤਾ ਲੈਣ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ ਸੀ।
''ਆ ਬੇਟਾ ਚਰਨੀ। ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਈ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਮਾਂ ਬੈਠਾ ਥਾ।'' ਮਾਸਟਰ ਜੀ ਚਰਨਜੀਤ ਨੂੰ ਵੇਖ ਕੇ ਜਿਵੇ ਖਿੜ ਗਏ ਸਨ।
''ਮੈਂ ਤਾਂ ਜੀ ਹੁਣੇ ਆਇਐਂ ਲੁਧਿਆਣਿਓਂ। ਆਉਣ ਸਾਰ ਪਤਾ ਲੱਗਿਆ ਬਈ ਤੁਸੀਂ ਢਿੱਲੇ ਓਂ ਤਾਂ ਮੈਂ ਸਿੱਧਾ ਥੋਡੇ ਕੋਲ ਆ ਗਿਆ। ਕੋਈ ਦਵਾਈ ਲੈ ਰਹੇ ਓਂ ਜਾਂ ਮੈਂ ਲਿਆ ਕੇ ਦੇਵਾਂ?''
"ਓਏ ਮੇਰੇ ਬੱਚੇ। ਮੈਨੂੰ ਦਵਾਈ ਬੂਟੀ ਦੀ ਕੋਈ ਜ਼ਰੂਰਤ ਨਹੀਂ ਐ ਹੁਣ। ਮੇਰੀ ਦੁਆਈ ਤਾਂ ਤੂੰ ਐਂ। ਤੂੰ ਆ ਗਿਆ, ਹੁਣ ਮੈਂ ਨੌਂ-ਬਰ-ਨੌਂ, ਦੇਖ!" ਮਾਸਟਰ ਜੀ ਨੇ ਆਪਣੇ ਦੋਏ ਲੰਮੇ ਹੱਥ ਉਪਰ ਕਰਦਿਆਂ ਕਿਹਾ-
''ਔਰ ਤੇਰਾ ਡਾਕਟਰੀ ਦੀ ਪੜ੍ਹਾਈ ਮਾਂ ਮਨ ਲੱਗ ਰਿਹੈ ਨਾ?''
''ਹਾਂ ਜੀ ਪੜ੍ਹਾਈ ਠੀਕ ਠਾਕ ਚਲ ਰਹੀ ਐ। ਬੱਸ ਦੋ ਕੁ ਸਾਲ ਹੋਰ ਲਗਣਗੇ।''
''ਅੱਛਾ ਦੇਖ ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਇਕ ਗੱਲ ਕਹਿਣੀ ਚਾਹੁੰਨਾ। ਤੇਰਾ ਪੇਅ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਦੋ ਤਿੰਨ ਸਾਲ ਏ ਬੜਾ ਹੋਊ। ਮੈਂ ਉਹਨੂੰ ਪੰਦਰਾਂ-ਬੀਹ ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਜਾਣਦਾਂ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਜਾਣਦੈਂ। ਬੜਾ ਮਿਹਨਤੀ ਔਰ ਦਿਆਨਤਦਾਰ ਇਨਸਾਨ ਐ ਉਹ। ਤੇਰੀ ਮਾਂ ਬੀ ਕਮਲਾ ਦੀ ਪੱਕੀ ਸਹੇਲੀ ਐ। ਸਹੇਲੀਆਂ ਕੀ ਭੈਣਾਂ ਮੰਗੂ ਈ ਬਰਤਦੀਐਂ ਆਪਸ ਮਾਂ ਇਹ ਦੋਨੋ। ਤੂੰ ਹੁਣ ਮੈਨੂੰ ਮਾਸਟਰ ਜੀ ਨਾ ਕਿਹਾ ਕਰ, ਵੈਸੇ ਬੀ ਹੁਣ ਮੈਂ ਤੇਰਾ ਮਾਸਟਰ ਨਹੀਂ ਰਿਹਾ। ਸਾਡਾ ਸਰਮਾਇਆ ਤਾਂ ਥੋਡੇ ਬਰਗੇ ਸਾਡੇ ਬੱਚੇ ਈ ਐਂ ਇਸ ਦੁਨੀਆਂ ਮਾਂ। ਤੂੰ ਬੱਸ ਮੈਨੂੰ ਭਾਵੇਂ ਹੁਣ ਚਾਚਾ ਈ ਕਹਿ ਲਿਆ ਕਰ। ਕਿਉਂ? ਹੈ ਕ ਨਹੀਂ?''
''ਚੰਗਾ ਚਾਚਾ ਜੀ, ਜਿਵੇਂ ਤੁਸੀਂ ਆਖੋ।'' ਕਹਿੰਦਿਆਂ ਚਰਨਜੀਤ ਨੇ ਮਾਸਟਰ ਜੀ ਦੇ ਪੈਰ ਛੂਹ ਲਏ। ਕਮਲਾ ਵੀ ਕੰਗਣੀ ਵਾਲਾ ਗਲਾਸ ਦੁੱਧ ਦਾ ਭਰ ਕੇ ਲੈ ਆਈ।
''ਆਹ ਦੇਖ ਤੇਰੀ ਚਾਚੀ ਵੀ ਤੈਨੂੰ ਉਡੀਕਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਐ। ਲੈ ਫੜ ਦੁੱਧ ਪੀ।'' ਚਰਨਜੀਤ ਨੂੰ ਉਸ ਦਿਨ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਦੁੱਧ ਏਨਾ ਸਵਾਦ ਲੱਗਾ ਸੀ।
''ਜੇ ਤੂੰ ਮੇਰੇ ਆਖੇ ਪਟਿਆਲੇ ਕੇ ਬਿਚ ਮਾਂ ਮਹਿੰਦਰਾ ਕਾਲਜ ਮਾਂ ਦਾਖਲਾ ਲੈ ਲੈਂਦਾ ਤਾਂ ਓਥੇ ਮੇਰੇ ਪੜ੍ਹਾਏ ਦੋ ਮੁੰਡੇ ਡਾਕਟਰ ਔਰ ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਲੱਗੇ ਹੋਏ ਐਂ। ਤੈਨੂੰ ਕੋਈ ਤਕਲੀਫ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੋਣੀ।''
''ਨਹੀਂ ਚਾਚਾ ਜੀ ਹੁਣ ਵੀ ਲੁਧਿਆਣੇ ਮੇਰੇ ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਤੇ ਡਾਕਟਰ ਬੜੇ ਈ ਚੰਗੇ ਨੇ।''
ਮਾਸਟਰ ਸਾਧੂ ਰਾਮ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚ ਅਚਾਨਕ ਹੰਝੂ ਦੇਖ ਕੇ ਚਰਨਜੀਤ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ, ''ਇਹ ਕੀ? ਚਾਚਾ ਜੀ ਤੁਸੀਂ ਤਾਂ ਕਦੇ ਵੀ...।''
''ਹਾਂ ਬੇਟਾ ਇਹ ਖੁਸ਼ੀ ਦੇ ਆਂਸੂ ਐਂ। ਇਨਸਾਨ ਨੂੰ ਥੋੜਾ ਰੋ ਬੀ ਲੈਣਾ ਚਾਹੀਦੈ। ਮਨ ਹਲਕਾ ਹੋ ਜਾਂਦੈ। ਔਰ ਫੇਰ ਰੱਬ ਨੇ ਜਦ ਤੇਰੇ ਬਰਗੇ ਹੀਰੇ ਬੇਟੇ ਸਾਨੂੰ ਦੇ ਦਿੱਤੇ ਤਾਂ ਹੋਰ ਸਾਨੂੰ ਏਸ ਫਾਨੀ ਦੁਨੀਆਂ ਮਾਂ ਹੋਰ ਚਾਹੀਦਾ ਬੀ ਕੀ ਐ? ਹੈਂ? ਤੂੰ ਈ ਦੱਸ! ਹੈ ਕੋਈ ਕਮੀ ਸਾਡੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਮਾਂ?'' ਚਰਨਜੀਤ ਪੂਰੇ ਮਨ ਨਾਲ ਮਾਸਟਰ ਜੀ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਸੁਣਦਾ ਰਿਹਾ।
''ਮੈਂ ਕਦੇ-ਕਦਾਈਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਪਰ ਥੋੜਾ ਤਰਸ ਬੀ ਖਾ ਲੈਨਾ ਹੁੰਨਾ। ਕਲ੍ਹ ਨੂੰ ਜਦ ਅਸੀਂ ਹੋਰ ਬੁੜ੍ਹੇ ਹੋ ਜਾਮਾਂਗੇ ਤਾਂ ਤੁਸੀਂ ਓ ਸੰਭਾਂਲੋਗੇ? ਇਹ ਸਭ ਯਕੀਨ ਦੀਆਂ ਬਾਤਾਂ ਨੇ ਬੇਟੇ। ਜਿਵੇ ਆਪਾਂ ਛੋਟੇ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਖਿਡਾਉਂਦੇ-ਖਿਡਾਉਂਦੇ ਉਪਰ ਨੂੰ ਉਛਾਲ ਦਿੱਨੇ ਐਂ ਔਰ ਉਹ ਬੀ ਹਸਦਾ ਹਸਦਾ ਆਪਣੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਚੌੜੀਆਂ ਕਰਕੇ ਮੁੜ ਸਾਡੇ ਹੱਥਾਂ ਮਾਂ ਈ ਆ ਗਿਰਦੈ। ਅਗਰ ਅਸੀਂ ਉੱਕ ਜਾਈਏ ਤਾਂ ਕੀ ਹੋਊ? ਹੈਂ-? ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਬੜੀ ਸਖਤ ਚੋਟ ਲੱਗ ਜਾਏਗੀ। ਹੈ ਕ ਨਹੀਂ? ਪਰ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਤਾਂ ਚੋਟ ਬਾਰੇ ਕੋਈ ਗਿਆਨ ਨਹੀਂ। ਉਹਨੂੰ ਤਾਂ ਥੁਆਡੇ ਪਰ ਯਕੀਨ ਐ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਉਹਨੂੰ ਗਿਰਨ ਨਹੀਂ ਦੇਣਾ। ਅਗਰ ਬੱਚੇ ਦੇ ਮਨ ਮਾਂ ਇਹ ਯਕੀਨ ਨਾਂ ਹੋਬੇ, ਜਾਂ ਜਦ ਕੋਈ ਅਜਨਬੀ ਆ ਕੇ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਚੁੱਕ ਕੇ ਉਪਰ ਉਛਾਲਣਾ ਚਾਹੇ ਜਿਸ ਮਾਂ ਬੱਚੇ ਦਾ ਯਕੀਨ ਹੋਣਾ ਲਾਜ਼ਮੀ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਬੱਚਾ ਝੱਟ ਰੋਣ ਲੱਗ ਪੈਂਦੈ। ਇਹ ਰਿਸ਼ਤੇ ਸਾਰੇ ਯਕੀਨ ਦੀ ਬੁਨਿਆਦ 'ਤੇ ਹੀ ਤਾਂ ਟਿਕੇ ਹੁੰਦੇ ਐ। ਹੈ ਕ ਨਹੀਂ?''
ਚਰਨਜੀਤ ਮਾਸਟਰ ਜੀ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚ ਕੁਝ ਪੜ੍ਹਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ।
''ਔਰ ਇਹ ਇਨਸਾਨ ਜਿਹੜਾ ਹੈ, ਬੱਸ ਆਪਣੀ ਹੈਂਕੜ ਮਾਂ, ਕਿਆ ਉਸਨੂੰ ਕਹਿੰਦੇ ਐਂ, ਹਉਮੈ! ਹਉਮੈ ਮਾਂ ਹੀ ਜਕੜਿਆ ਰਹਿੰਦੈ। ਹਾਏ-ਮੇਰਾ ਕੰਮ, ਮੇਰਾ ਕਾਰੋਬਾਰ, ਮੇਰੀ ਨੌਕਰੀ, ਮੇਰਾ ਪਰਿਵਾਰ, ਪੈਸਾ-ਮਾਇਆ, ਮੈਨੂੰ ਆਹ ਚਾਹੀਦੈ, ਮੈਨੂੰ ਔਹ ਚਾਹੀਦੈ...। ਕਹਿਣ ਦਾ ਤਾਤਪਰਜ ਇਹੋ ਹੈ ਕਿ ਛੋਟੀਆਂ-ਛੋਟੀਆਂ ਅਨੇਕਾਂ ਉਲਝਣਾਂ ਮਾਂ ਆਪ ਈ ਉਲਝੇ ਰਹਿਣਾ। ਕਿਆ ਉਸ ਦੀ ਇਹ ਆਦਤ ਕਦੇ ਬੀ ਨਹੀਂ ਬਣ ਸਕਦੀ ਬਈ ਥੋੜਾ ਰੁਕ ਕੇ, ਥੋੜਾ ਖੜੋ ਕੇ ਏਸ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਦੂਸਰੇ ਜ਼ਾਵੀਏ ਤੋਂ ਯਾ ਦੂਸਰੇ ਨਜ਼ਰੀਏ ਤੋਂ ਦੇਖੋ ਤਾਂ ਸਹੀ ਕਿ ਬਈ ਇਸ ਮਾਂ ਕੁਝ ਗੁੰਮ ਹੈ ਤਾਂ ਕਿਹੜੀ ਐ ਉਹ ਐਸੀ ਚੀਜ਼ ਜਿਹੜੀ ਗੁੰਮ ਹੈ?''
ਮਾਸਟਰ ਜੀ ਚਰਨਜੀਤ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚ ਸਿੱਧਾ ਝਾਕ ਰਹੇ ਸਨ। ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਆਪਣੀ ਗੱਲ ਜਾਰੀ ਰੱਖੀ,
''ਤਾਂ ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਦੱਸਣ ਵਾਸਤੇ ਕੋਈ ਦੂਜਾ ਬੰਦਾ ਚਾਹੀਦੈ ਕਿ ਮੇਰੇ ਪਿਆਰੇ ਭਾਈ ਜ਼ਰਾ ਰੁਕੋ, ਦੇਖੋ, ਕੁਛ ਏਧਰ ਬੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਮਾਂ ਤੁਸੀਂ ਭੁੱਲ ਰਹੇ ਓ। ਐਸੀਆਂ ਬਾਤਾਂ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਮਾਂ ਅਪਣੇ ਆਪ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਨਾ ਹੋ ਜਾਇਆ ਕਰਦੀਆਂ। ਹੈ ਕ ਨਹੀਂ?''
ਚਰਨਜੀਤ ਸੋਚ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਸਾਨੂੰ ਸਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਜੀਵਨ ਵਿਚ ਇਕ ਉਸਤਾਦ ਦੀ ਜਾਂ ਗੁਰੂ ਦੀ ਲੋੜ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ''ਮੇਰਾ ਮੇਰੇ ਸਾਹਮਣੇ ਬੈਠੈ।'' ਉਹ ਜਿਵੇਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸੱਤਵੇਂ ਆਸਮਾਨ ਵਿਚ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ।
''ਚਾਚਾ ਜੀ ਹੁਣ ਤੁਹਾਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਲਗਦੈ?''
"ਜਦ ਪਿਆਰੇ ਲੋਕ ਮੇਰੇ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਹੁੱਨੇ ਐਂ ਤਾਂ ਮੈਂ ਬਾਗੋ-ਬਾਗ। ਇਹ ਪਿਆਰ ਦੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਈ ਤਾਂ ਮੇਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਐ ਬੇਟੇ। ਹੋਰ ਇਨਸਾਨ ਨੂੰ ਚਾਹੀਦਾ ਬੀ ਕੀ ਐ? ਪਰ ਕਦੇ ਕਦੇ ਮੈਂ ਉਦਾਸ ਬੀ ਹੋ ਜਾਨਾ। ਮੈਂ ਕਿਉਂ ਐਵੇਂ ਤੇਰੇ ਕੋਲੋਂ ਲੁਕ੍ਹੋਮਾ। ਜਦ ਕਦੇ ਮੇਰੀ ਕੋਈ ਵਾਹ ਨੀ ਜਾਂਦੀ ਤਾਂ ਮੈਂ ਡਰ ਬੀ ਜਾਨਾ। ਕਦੇ ਸੋਚੀਦੈ ਜਦੋਂ ਇਹ ਸਰੀਰ ਜਵਾਬ ਦੇ ਜਾਏਗਾ ਤਾਂ ਫੇਰ ਕੀ ਬਣੂ? ਮੇਰੇ ਹੱਥ ਪੈਰ ਖੜ੍ਹ ਗਏ ਤਾਂ ਕੀ ਹੋਊ? ਪਰ ਫੇਰ ਸੋਚਦਾਂ ਕਮ-ਅਜ਼-ਕਮ ਮੂੰਹ ਨਾਲ ਗੱਲ ਬਾਤ-ਤਾਂ ਕਰ ਈ ਲਊਂਗਾ ਸਭ ਨਾਲ। ਤੇ ਜੇ ਮੂੰਹ ਵੀ ਬੰਦ ਹੋ ਗਿਆ ਤਾਂ ਲਿਖ ਕੇ ਜਾਂ ਇਸ਼ਰਿਆਂ ਨਾਲ ਈ ਸਹੀ। ਜੇ ਇਕ ਰਾਹ ਬੰਦ ਹੋ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਦੋ ਹੋਰ ਖੁਲ੍ਹ ਜਾਂਦੇ ਐ। ਤੇ ਅਖੀਰ ਜੇ ਸਾਰੇ ਰਾਹ ਈ ਬੰਦ ਹੋ ਜਾਣ ਤਾਂ ਫੇਰ ਓਸ ਰੱਬ ਅਗੇ ਅਰਜ਼ ਕਿ-ਜਿਉ ਰਾਖੇ ਤਿਉ ਰਹੀਐ। ਹੈ ਕ ਨਹੀਂ?''
''ਚਾਚਾ ਜੀ ਤੁਸੀਂ ਉਰਦੂ ਤੇ ਫਾਰਸੀ ਕਿੱਥੋਂ ਸਿੱਖੀ ਸੀ?''
''ਬੇਟਾ, ਹੁੰਦਾ ਥਾ ਇਕ ਮੌਲਵੀ ਰਹਿਮਦੀਨ। ਪਟਿਆਲੇ ਕੇ ਗੈਲ ਥਾ ਉਹਦਾ ਪਿੰਡ। ਥਾ ਉਹ ਬੰਦਾ ਬਹੁਤ ਕਾਬਲ। ਮੈਂ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਵੀ ਉਸੇ ਤੇ ਈ ਸਿੱਖੀ ਥੀ। ਕੋਈ ਇਮਥਿਆਨ ਨੀ, ਕੋਈ ਕੁਛ ਨੀ, ਬੱਸ ਆਹਿਸਤਾ-ਆਹਿਸਤਾ ਉਹ ਸਾਨੂੰ ਪੜ੍ਹਾਉਂਦਾ ਚਲਾ ਗਿਆ, ਅਸੀਂ ਪੜ੍ਹਦੇ ਚਲੇ ਗਏ। ਸਾਡੇ ਸਭ ਦੇ ਮਨ ਮਾਂ ਉਸ ਦੀ ਇੱਜ਼ਤ ਬਹੁਤ ਥੀ। ਮੈਨੂੰ ਜੇ ਕੋਈ ਉਹਦੀ ਚੀਜ਼ ਜਿਹੜੀ ਚੰਗੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲਗਦੀ, ਉਹ ਸੀ ਉਹਦਾ ਹੁੱਕਾ। ਸਾ-ਰਾ ਦਿਨ ਬੱਸ ਗੁੜ-ਗੁੜ, ਗੁੜ-ਗੁੜ ਏ ਹੁੰਦੀ ਰਹਿੰਦੀ। ਧੂੰਆਂ-ਧਾਰ। ਨੜੀ ਉਸ ਦੇ ਮੂੰਹ-ਏ ਮਾਂ ਰਹਿੰਦੀ। ਉਸਤਾਦ ਦੀਆਂ ਦਾੜ੍ਹੀ ਔਰ ਮੁੱਛਾਂ ਬੀ ਹੁੱਕਾ ਪੀ-ਪੀ ਕੇ ਭੂਰੀਆਂ ਜੀਆਂ ਹੋ ਗੀਆਂ ਥੀਆਂ, ਜਿਮੇਂ ਦਾੜ੍ਹੀ ਮਾਂ ਅੱਗ ਲੱਗੀ ਹੋਬੇ। ਪਰ ਜੋ ਬੀ ਥਾ, ਥਾ ਉਸਤਾਦ ਬੜਾ ਕਮਾਲ ਦਾ ਆਦਮੀ। ਅੱਜ-ਕੱਲ ਐਸੇ ਬੰਦੇ ਕਿੱਥੇ? ਕਿਸੇ ਨੇ ਕਿਹਾ ਥਾ-'ਕਹਾ ਜਾਏ ਜਿਸੇ ਇਨਸਾਂ, ਐਸੇ ਇਨਸਾਂ, ਇਸ ਦੁਨੀਆਂ ਮੇਂ, ਮਿਲਤੇ ਹੈਂ ਕਹਾਂ?' ਸਾਡੇ ਪਿੰਡ 'ਤੇ ਕੋਈ ਤਿੰਨ-ਚਾਰ ਮੀਲ ਦੂਰ ਥਾ ਉਹਦਾ ਪਿੰਡ। ਕਹਿੰਦੇ ਉਸ ਦੇ ਮਰਨ ਮਗਰੋਂ ਪਿੰਡ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨੇ 'ਕੱਠੇ ਹੋ ਕੇ ਉਹਦੀ ਪੱਕੀ ਕਬਰ ਬਣਾਈ ਥੀ। ਕਦੇ ਕਦੇ ਜੀ ਬੜਾ ਕਰਦੈ ਬਈ ਉਸਤਾਦ ਦੀ ਕਬਰ 'ਤੇ ਜਾ ਕੇ ਸਜਦਾ ਕਰੀਏ। ਕਬਰ 'ਤੇ ਬੈਠਕੇ ਉਸ ਗੈਲ ਦੋ ਚਾਰ ਦਿਲ ਦੀਆਂ ਬਾਤਾਂ ਕਰੀਏ। ਸਾਡੀ ਸਾਰੀ ਖੱਟੀ-ਕਮਾਈ ਤਾਂ ਉਸੇ ਦੀ ਬਦੌਲਤ ਐ। ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿੱਥੇ ਧੱਕੇ ਖਾ ਰਹੇ ਹੁੰਦੇ ਹੁਣ ਨੂੰ। ਹੈ ਕ ਨਹੀਂ?''
''ਚਾਚਾ ਜੀ ਮੇਰਾ ਵੀ ਉਰਦੂ ਸਿੱਖਣ ਨੂੰ ਜੀ ਕਰਦੈ!''
''ਓ ਨਹੀਂ ਬੇਟੇ। ਤੂੰ ਕਿਆ ਕਰੂੰਗਾ ਉੜਦੂ ਪੜ੍ਹ ਕੇ? ਹੈਂ? ਤੂੰ ਤਾਂ ਅਪਣੀਆਂ ਡਾਕਟਰੀ ਦੀਆਂ ਕਿਤਾਬਾਂ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਪੜ੍ਹਿਆ ਕਰ। ਉਸ ਤੇ ਵੀ ਬਹੁਤਾ ਜ਼ਰੂਰੀ ਐ ਕਿ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਕਿਤਾਬ ਪੜ੍ਹਨੀ ਸਿੱਖ। ਕਿਉਂ? ਹੈ ਕ ਨਹੀਂ?''
''ਹਾਂ ਚਾਚਾ ਜੀ, ਤੁਹਾਡੇ ਵਰਗੇ ਗੁਰੂਆਂ ਕੋਲੋਂ ਹੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਕਿਤਾਬ ਪੜ੍ਹਨੀ ਸਿੱਖੀ ਜਾ ਸਕੇਗੀ, ਉਂਜ ਤਾਂ ਇਹੋ ਜਿਹੇ ਸਬਕ ਕਿਸੇ ਕਿਤਾਬ ਵਿਚ ਤਾਂ ਲਿਖੇ ਲੱਭਣੇ ਨਹੀਂ।''
ਚਰਨਜੀਤ ਮਾਸਟਰ ਜੀ ਦਾ ਆਸ਼ੀਰਵਾਦ ਲੈ ਕੇ ਘਰ ਵੱਲ ਜਾਂਦਿਆਂ ਸੋਚ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਕਿਉਂ ਨਾ ਮਾਸਟਰ ਜੀ ਕੋਲੋਂ ਜੀਵਨ ਦੇ ਹੋਰ ਪਹਿਲੂਆਂ ਬਾਰੇ ਸਿੱਖਿਆ ਜਾਵੇ। ਉਹਨੇ ਘਰ ਜਾ ਕੇ ਇਕ ਨਿੱਕੀ ਜਿਹੀ ਲਿਸਟ ਬਨਾਉਣੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੀ। ਉਹ ਕਾਗਜ਼ 'ਤੇ ਲਿਖਦਾ ਰਿਹਾ, ਮੌਤ, ਡਰ, ਬੁਢਾਪਾ, ਲਾਲਚ, ਵਿਆਹ, ਰਿਸ਼ਤੇ, ਪਰਿਵਾਰ, ਜਿਊਣ ਦਾ ਮਕਸਦ, ਮਾਫੀ...। ਪਰ ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਛੁੱਟੀਆਂ ਖਤਮ ਹੋ ਗਈਆਂ ਤੇ ਉਹ ਲੁਧਿਆਣੇ ਚਲਾ ਗਿਆ।
***
ਗੁਰਨੇਕ ਨੂੰ ਬਹੁਤਾ ਚੁਬਾਰੇ ਵਿਚ ਹੀ ਰਹਿਣ ਦੀ ਆਦਤ ਪੈ ਗਈ ਸੀ। ਜੇ ਉਹ ਕਿਤੇ ਬਾਹਰ ਜਾਂਦਾ ਵੀ ਤਾਂ ਰਾਧੂ ਦੇ ਖੋਖੇ ਤੱਕ। ਰਾਧੂ ਸਵੇਰੇ ਸਵੇਰੇ ਸਾਈਕਲ 'ਤੇ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਘਰੀਂ ਅਖਬਾਰਾਂ ਵੰਡ ਕੇ ਆਪਣਾ ਖੋਖਾ ਆ ਖੋਲ੍ਹਦਾ। ਖੋਖੇ ਵਿਚ ਉਹ ਅਖਬਾਰ, ਰਸਾਲੇ ਤੇ ਥੋੜੀਆਂ ਬਹੁਤ ਕਿਤਾਬਾਂ, ਕਾਪੀਆਂ ਵਗੈਰਾ ਰਖਦਾ। ਆਉਂਦੇ ਜਾਂਦੇ ਲੋਕ ਉਸ ਕੋਲੋਂ ਕੋਈ ਫਿਲਮੀ ਜਾਂ ਸਾਹਿਤਕ ਰਸਾਲਾ ਜਾਂ ਕਿਤਾਬ ਖਰੀਦ ਲਿਜਾਂਦੇ। ਉਂਜ ਉਹ ਉਸ ਇਲਾਕੇ ਦੀਆਂ ਖ਼ਬਰਾਂ ਵੀ ਅਖ਼ਬਾਰਾਂ ਨੂੰ ਭੇਜਿਆ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਆਪ ਉਹ ਲਿਖ ਪੜ੍ਹ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸਕਦਾ ਪਰ ਹੁਸ਼ਿਆਰ ਸੀ। ਕਈ ਕਹਿੰਦੇ ਕਹਾਉਂਦੇ ਇਲਾਕੇ ਦੇ ਸਿਰ-ਕੱਢ ਲੋਕ ਉਸ ਕੋਲ ਆਉਂਦੇ ਤਾਂ ਉਹ ਗੱਲਾਂ-ਗੱਲਾਂ ਵਿਚ ਇਲਾਕੇ ਬਾਰੇ ਸੂਹ ਰਖਦਾ। ਕਦੇ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਸੱਦ-ਕਿਦੇ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਕਹਿ ਕਹਾ ਕੇ ਖ਼ਬਰਾਂ ਲਿਖਵਾਕੇ ਭਿਜਵਾਉਂਦਾ। ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਉਹਨੇ ਗੁਰਨੇਕ ਨੂੰ ਖ਼ਬਰਾਂ ਲਿਖਣ ਲਾ ਲਿਆ। ਗੁਰਨੇਕ ਖੋਖੇ ਤੋਂ ਕਦੇ ਕੋਈ ਕਿਤਾਬ ਜਾਂ ਰਸਾਲੇ ਲਿਜਾ ਕੇ ਪੜ੍ਹਦਾ ਤੇ ਦੂਜੇ ਤੀਜੇ ਦਿਨ ਮੋੜ ਦਿੰਦਾ। ਇੰਜ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਇਕ ਸਾਂਝ ਜਿਹੀ ਬਣ ਗਈ ਸੀ।
ਮਾਸਟਰ ਸਾਧੂ ਰਾਮ ਵੀ ਆਪਣੇ ਚੇਲੇ ਮਾਸਟਰਾਂ ਦੇ ਮੋਢਿਆਂ 'ਤੇ ਹੱਥ ਰੱਖੀਂ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਉਹਦੇ ਖੋਖੇ ਮੂਹਰਿਓਂ ਲੰਘਦਾ। ਮਿਲਣ-ਗਿਲਣ ਵਾਲਿਆਂ ਦਾ ਹਾਲ ਪੁਛਦੇ-ਪੁਛਾਉਂਦੇ ਉਹ ਛੋਟੀ ਨਹਿਰ ਵੱਲ ਸੈਰ ਲਈ ਨਿਕਲ ਜਾਂਦੇ। ਗੁਰਨੇਕ ਮਾਸਟਰ ਸਾਧੂ ਰਾਮ ਨੂੰ ਦੂਰੋਂ ਆਉਂਦਾ ਦੇਖ ਕੇ ਏਧਰ-ਓਧਰ ਹੋ ਜਾਂਦਾ। ਉਸ ਕੋਲੋਂ ਉਹਦੀਆਂ ਸਿੱਧੀਆਂ ਸਪਸ਼ਟ ਗੱਲਾਂ ਦੇ ਜਵਾਬ ਨਹੀਂ ਸਨ ਦਿੱਤੇ ਜਾਂਦੇ। ਇਕ ਦਿਨ ਮਾਸਟਰ ਸਾਧੂ ਰਾਮ ਨੇ ਗੁਰਨੇਕ ਨੂੰ ਮੂਹਰਿਓਂ ਆਉਂਦੇ ਨੂੰ ਪੁੱਛ ਈ ਲਿਆ-
''ਓ ਸੁਣਾ ਬਈ ਨੇਕ ਸਿੰਘ, ਸਾਨੇ ਸੁਣਿਐ ਤੈਂ ਗਿਆਨੀ ਪਾਸ ਕਰ ਲਈ ਐ? ਕਿਆ ਇਹ ਗੱਲ ਠੀਕ ਐ?''
''ਹਾਂ ਜੀ ਮਾਸਟਰ ਜੀ। ਗਿਆਨੀ ਵੀ ਤੇ ਦਸਵੀਂ ਵੀ ਦੋਏ ਪਾਸ ਕਰਲੀਆਂ।''
''ਅੱਛਾ, ਬਈ ਫੇਰ ਤਾਂ ਬੜੀ ਖੁਸ਼ੀ ਵਾਲੀ ਬਾਤ ਐ। ਤੂੰ ਕੁਸ਼ ਕਰਨ ਕੁਰਨ ਬੀ ਲੱਗਿਐਂ ਕਿ ਨਹੀਂ?''
''ਜੀ ਅਜੇ ਤਾਈਂ ਤਾਂ ਕੁਸ਼ ਨੀ...।''
''ਮੈਂ ਕਰਾਂ ਗੱਲ ਕਰਮ ਚੰਦ ਇੰਸਪੈਕਟਰ ਨਾਲ?'' ਆਪਣੀਆਂ ਗੋਲ ਐਨਕਾਂ ਵਿਚੋਂ ਗੁਰਨੇਕ ਵੱਲ ਸਿੱਧਾ ਝਾਕਦਿਆਂ ਮਾਸਟਰ ਜੀ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ।
''ਥੋਡੀ ਮਰਜੀ ਐ ਜੀ।''
''ਇਸ ਮਾਂ ਸਾਡੀ ਮਰਜੀ ਕਿਆ ਐ। ਨੌਕਰੀ ਤਾਂ ਤੈਨੇ ਓ ਕਰਨੀ ਐ। ਬੋਲ, ਹੈ ਇਰਾਦਾ?''
''ਹਾਂ ਜੀ।''
''ਚੰਗਾ ਫੇਰ।''
ਕਰਮ ਚੰਦ ਪ੍ਰਾਇਮਰੀ ਸਕੂਲਾਂ ਦਾ ਇੰਸਪੈਕਟਰ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਉਹ ਮਾਸਟਰ ਸਾਧੂ ਰਾਮ ਨਾਲੋਂ ਉਮਰ 'ਚ ਛੋਟਾ ਸੀ ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਇੱਜ਼ਤ ਵੀ ਬਹੁਤ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਮਾਸਟਰ ਸਾਧੂ ਰਾਮ ਨੇ ਗੁਰਨੇਕ ਦੇ ਗਿਆਨੀ ਅਤੇ ਦਸਵੀਂ ਪਾਸ ਹੋਣ ਬਾਰੇ ਉਹਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਤੇ ਕਿ ਨੌਕਰੀ ਦੀ ਸੰਭਾਵਨਾ ਬਾਰੇ ਗੱਲ ਕੀਤੀ। ਕਰਮ ਚੰਦ ਨੇ ਅਗਲੇ ਹੀ ਦਿਨ ਰਿਕਾਰਡ ਚੈੱਕ ਕਰਵਾ ਕੇ ਸੁਨੇਹਾ ਭਿਜਵਾਇਆ ਕਿ ਮੰਡੀ ਤੋਂ ਚਾਰ ਕੁ ਮੀਲ ਦੂਰ ਪਿੰਡ ਮਸਤੂਪੁਰੇ ਪ੍ਰਾਇਮਰੀ ਸਕੂਲ ਵਿਚ ਇਕ ਮਾਸਟਰ ਦੀ ਲੋੜ ਸੀ। ਪਰ ਫਿਲਹਾਲ ਕੱਚੀ ਨੌਕਰੀ 'ਤੇ ਹੀ ਲਗਣਾ ਪਏਗਾ। ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਮਾਸਟਰ ਜੀ ਨੇ ਗੁਰਨੇਕ ਨੂੰ ਕਰਮ ਚੰਦ ਕੋਲ ਭੇਜ ਦਿੱਤਾ। ਉਸ ਨੂੰ ਕੱਚੀ ਨੌਕਰੀ ਲਈ ਆਰਡਰ ਮਿਲ ਗਏ। ਤਨਖਾਹ ਸੌ ਰਪਈਏ ਮਹੀਨਾ। ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਤੋਂ ਗੁਰਨੇਕ ਸਕੂਲ ਜਾਣ ਲੱਗ ਪਿਆ।
ਪਹਿਲੇ ਈ ਦਿਨ ਪਿੰਡ ਦਾ ਸਰਪੰਚ ਮੁਖਤਿਆਰ ਸਿੰਘ ਉਹਨੂੰ ਮਿਲਣ ਆ ਗਿਆ। ਉਹ ਬਣਦਾ-ਤਣਦਾ ਉੱਚਾ-ਲੰਮਾ ਸੁਹਣਾ-ਜਵਾਨ ਸੀ। ਚਿੱਟਾ ਕੁੜਤਾ ਪਜਾਮਾ ਤੇ ਪੋਚਵੀਂ ਨੀਲੀ ਪੱਗ ਬੰਨ੍ਹ ਕੇ ਰਖਦਾ। ਪਿੰਡ ਛੋਟਾ ਸੀ ਤੇ ਮੁਖਤਿਆਰ ਕੋਲ ਦੂਜਿਆਂ ਨਾਲੋਂ ਥੋੜੀ ਵਧ ਪੈਲੀ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਉਹਨੇ ਪੱਕੇ ਤੌਰ 'ਤੇ ਹੀ ਸਰਪੰਚੀ ਸੰਭਾਲੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਗਰਜ਼ਾਂ ਸਮਝ ਕੇ ਸਮਝੌਤੇ ਕਰਵਾ ਦਿੰਦਾ ਅਤੇ ਆਪਣਾ ਦਬਦਬਾ ਬਣਾਈ ਰਖਦਾ। ਉਂਜ ਉਹ ਥੋੜੀ ਰੰਗੀਨ ਤਬੀਅਤ ਦਾ ਬੰਦਾ ਸੀ। ਜਮੀਨ ਠੇਕੇ 'ਤੇ ਦੇ ਛਡਦਾ। ਥਾਣੇਦਾਰ ਤੇ ਇਲਾਕੇ ਦੇ ਐਮ.ਐਲ.ਏ. ਨਾਲ ਉਹਦਾ ਪਿਆਲਾ ਸਾਂਝਾ ਸੀ। ਜੇ ਰੋਜ਼ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਤੀਜੇ ਦਿਨ ਮੰਡੀ ਜ਼ਰੂਰ ਗੇੜਾ ਮਾਰਦਾ।
ਉਹਨੇ ਇਕ ਪੁਰਾਣਾ 'ਟਰੰਫ' ਮੋਟਰਸਾਇਕਲ ਚਾਰ ਕੁ ਸੌ ਰੁਪਏ ਵਿਚ ਖਰੀਦ ਕੇ ਜੱਗੇ ਮਿਸਤਰੀ ਤੋਂ ਠੀਕ ਕਰਵਾ ਲਿਆ ਸੀ। ਬਹੁਤੇ ਗੇੜੇ ਉਹ ਮੰਡੀ ਦੇ ਬਾਹਰ ਨਹਿਰੀ ਕੋਠੀ ਵਿਚ ਨਹਿਰੀ ਬਾਬੂ ਸੰਤ ਰਾਮ ਕੋਲ ਮਾਰਦਾ। ਉਹ ਆਥਣੇ ਇਕੱਠੇ ਬਹਿ ਕੇ ਆਪਣੀਆਂ ਸ਼ਾਮਾਂ ਰੰਗੀਨ ਕਰਦੇ। ਨਹਿਰੀ ਬਾਬੂ ਸਰਕਾਰੀ ਕੋਠੀ ਵਿਚ ਇਕੱਲਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੁੰਦਾ। ਟੱਬਰ ਟ੍ਹੀਅਰ ਉਹਦਾ ਰਿਵਾੜੀ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ। ਬੱਚੇ ਓਥੇ ਪੜ੍ਹਨ ਲਾਏ ਹੋਏ ਸਨ। ਮਹੀਨੇ ਪਿੱਛੋਂ ਉਹ ਰਿਵਾੜੀ ਚੱਕਰ ਮਾਰ ਆਉਂਦਾ। ਮੁਖਤਿਆਰ ਰਾਹੀਂ ਉਹ ਐਮ.ਐਲ.ਏ. ਨੂੰ ਕਹਿ-ਕਹਾ ਕੇ ਰਿਵਾੜੀ ਵੱਲ ਆਪਣੀ ਬਦਲੀ ਕਰਵਾਉਣ ਲਈ ਕਹਿੰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ।
ਇਕ ਨੈਪਾਲੀ ਮੁੰਡਾ ਸੋਨ ਬਹਾਦਰ ਉਹਨੇ ਆਪਣੇ ਰੋਟੀ ਟੁੱਕ ਲਈ ਰੱਖਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਸੋਨ ਬਹਾਦਰ ਦਾ ਰੰਗ ਗੋਰਾ, ਨੱਕ ਫੀਨਾ ਜਿਹਾ, ਅੱਖਾਂ ਨਿੱਕੀਆਂ ਨਿੱਕੀਆਂ ਤੇ ਕੱਦ ਛੋਟਾ ਸੀ। ਉਮਰ ਕੋਈ ਤੇਰਾਂ ਚੌਦਾਂ ਸਾਲ। ਸੰਤ ਰਾਮ ਨੇ ਨਹਿਰੀ ਕੋਠੀ ਵਿਚ ਕੁਝ ਮੁਰਗੀਆਂ ਵੀ ਰੱਖੀਆਂ ਸਨ। ਸੋਨ ਬਹਾਦਰ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਇਕ ਦੋ ਆਂਡੇ ਮੁਰਗੀਆਂ ਦੇ ਖੁੱਡੇ ਵਿਚੋਂ ਚੁੱਕ ਲਿਆਉਂਦਾ ਅਤੇ ਸਾਹਬ ਲਈ ਰੋਟੀ ਪਾਣੀ ਦਾ ਇੰਤਜ਼ਾਮ ਕਰਦਾ, ਕੋਠੀ ਦੀ ਸਫਾਈ ਕਰਦਾ, ਨਲਕੇ ਤੋਂ ਪਾਣੀ ਭਰਦਾ। ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਕੁਝ ਨਾ ਕੁਝ ਕਰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ। ਨਹਿਰੀ ਕੋਠੀ ਵਿਚ ਕੋਈ ਨਾ ਕੋਈ ਮਹਿਮਾਨ ਆਇਆ ਰਹਿੰਦਾ। ਨਹਿਰੀ ਮਹਿਕਮੇ ਦੇ ਅਫਸਰ ਕਰਮਚਾਰੀ ਆਉਂਦੇ ਜਾਂਦੇ ਕੋਠੀ ਵਿਚ ਆ ਕੇ ਰੁਕਦੇ ਜਾਂ ਆਰਾਮ ਕਰਦੇ।
ਮੁਖਤਿਆਰ ਸਿੰਘ ਸਰਪੰਚ ਤੇ ਸੰਤ ਰਾਮ ਆਪਸ ਵਿਚ ਗੂੜ੍ਹੇ ਯਾਰ ਬਣ ਗਏ ਸਨ। ਮੁਖਤਿਆਰ ਉਂਜ ਵੀ ਅਗਲੇ ਨੂੰ ਅਪਣੀਆ ਗੱਲਾਂ ਨਾਲ ਮੋਹ ਲੈਂਦਾ। ਝੱਟ ਰਚ-ਮਿਚ ਜਾਂਦਾ। ਉਹ ਹਰ ਤੀਜੇ ਕੁ ਦਿਨ ਮੰਡੀਓਂ ਬੋਤਲ ਖਰੀਦ ਕੇ ਆਪਣੇ ਮੋਟਰ ਸਾਇਕਲ 'ਤੇ ਨਹਿਰੀ ਕੋਠੀ ਪਹੁੰਚ ਜਾਂਦਾ। ਸੰਤ ਰਾਮ ਵੀ ਸੋਨ ਬਹਾਦਰ ਨੂੰ ਕਦੇ ਆਂਡਿਆਂ ਦੀ ਭੁਰਜੀ ਕਦੇ ਕੋਈ ਛੋਟਾ ਮੁਰਗਾ ਝਟਕਾਉਣ ਲਈ ਆਖਦਾ। ਦੋਵੇਂ ਦੇਰ ਰਾਤ ਬੋਤਲ ਖਾਲੀ ਕਰਕੇ ਉਠਦੇ। ਵੱਡੀ ਰਾਤ ਮੁਖਤਿਆਰ ਆਪਣੇ ਪਿੰਡ ਵੜਦਾ।
ਮਹੀਨੇ ਕੁ ਵਿਚ ਹੀ ਉਹ ਗੁਰਨੇਕ ਦੇ ਸੁਭਾਅ ਤੋਂ ਚੰਗੀ ਤਰਾਂ ਜਾਣੂ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਹ ਲਗਭਗ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਹੀ ਸਕੂਲ ਵਿਚ ਗੁਰਨੇਕ ਨਾਲ ਗੱਪਾਂ ਮਾਰਨ ਆ ਵੜਦਾ। ਆਪਣੇ ਰੰਗੀਨ ਹਾਦਸੇ ਗੁਰਨੇਕ ਨੂੰ ਸੁਣਾਉਂਦਾ। ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਕਵਿਤਾ ਸੁਣਾਉਣ ਲਈ ਕਹਿੰਦਾ ਅਤੇ ਖੂਬ ਸਲਾਹੁੰਦਾ। ਗੁਰਨੇਕ ਨੂੰ ਵੀ ਉਸ ਦੀ ਉਡੀਕ ਰਹਿੰਦੀ। ਪਰ ਉਹ ਸਕੂਲ ਦਾ ਸਮਾਂ ਬਰਬਾਦ ਹੋਣ ਦੀ ਵੀ ਚਿੰਤਾ ਕਰਦਾ। ''ਕਿਧਰੇ ਕਰਮ ਚੰਦ ਚੈਕਿੰਗ 'ਤੇ ਈ ਨਾ ਆ ਵੱਜੇ।'' ਉਹ ਸੋਚਦਾ। ਪਰ ਮੁਖਤਿਆਰ ਉਹਨੂੰ ਬੇਫਿਕਰ ਹੋਣ ਲਈ ਆਖਦਾ।
''ਗੁਰਨੇਕ ਬਾਈ ਸਿਆਂ ਤੂੰ ਭੋਰਾ ਫਿਕਰ ਨਾ ਕਰਿਆ ਕਰ। ਆਪਣੀ ਸਰਕਾਰੇ ਦਰਬਾਰੇ ਵਾਹਵਾ ਪੈਂਠ ਐ। ਆਪਾਂ ਤੇਲ 'ਚੋਂ ਕੌਡੀ ਕਿਹੜਾ ਨਾ ਚੱਕ ਦੀਏ।'' ਉਹ ਇਹੋ ਜਿਹੀਆਂ ਫੜ੍ਹਾਂ ਮਾਰਦਾ।
ਗਰਮੀਆਂ ਦੇ ਦਿਨਾਂ ਵਿਚ ਮੀਂਹ ਪੈ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਬੱਦਲ ਅਜੇ ਵੀ ਆਕਾਸ਼ ਵਿਚ ਆ ਜਾ ਰਹੇ ਸਨ। ਧੀਮੀ-ਧੀਮੀ ਹਵਾ ਰੁਮਕ ਰਹੀ ਸੀ। ਪਹਿਲੇ-ਪਹਿਲੇ ਮੀਂਹ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਧਰਤੀ ਵਿਚੋਂ ਮਨ ਨੂੰ ਨਸ਼ਿਆਉਣ ਵਾਲੀ ਖੁਸ਼ਬੋਅ ਆ ਰਹੀ ਸੀ। ਗੁਰਨੇਕ ਸਕੂਲ ਦੀ ਛੁੱਟੀ ਪਿੱਛੋਂ ਸਕੂਲ ਦੇ ਬਾਕੀ ਨਿੱਕੇ-ਮੋਟੇ ਕੰਮ ਖਤਮ ਕਰਕੇ ਸਾਈਕਲ ਚੱਕ ਕੇ ਤੁਰਨ ਹੀ ਲੱਗਾ ਸੀ ਕਿ ਦੂਰੋਂ ਮੁਖਤਿਆਰ ਦੇ ਮੋਟਰ ਸਾਈਕਲ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਸੁਣਾਈ ਦਿੱਤੀ। ਮੁਖਤਿਆਰ ਧੂੜਾਂ ਪੱਟਦਾ ਉਹਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਆ ਖੜੋਤਾ।
''ਕਿਵੇਂ ਐਂ ਮਾਹਟਰਾ, ਅੱਜ ਤਾਂ ਮੌਸਮ ਆਲੀ ਬਹਿ-ਜਾ ਬਹਿ-ਜਾ ਹੋਈ ਪਈ ਐ। ਹੈ ਨਾ ਖੇਡਦੀ ਕਾਟੋ ਫੁੱਲਾਂ 'ਤੇ? ਯਾਰ ਕੋਈ ਨਾ ਕੋਈ ਖੂਹ ਪੱਟਣਾ ਪਊ ਅੱਜ। ਕਿਉਂ, ਹੈ ਇਰਾਦਾ?'' ਮੁਖਤਿਆਰ ਚਕਵੇਂ ਜੋੜਾਂ 'ਤੇ ਸੀ।
''ਮੈਂ ਸੋਚਦਾ ਸੀ ਘਰੇ ਪਹੁੰਚੀਏ। ਫੇਰ ਕਿਧਰੇ ਮੀਂਹ...।''
''ਓ ਛੱਡ ਯਾਰ। ਤੂੰ ਬੈਠ ਕੇਰਾਂ ਮੇਰੇ ਪਿੱਛੇ, ਤੈਨੂੰ ਕਰਾਵਾਂ ਇੰਦਰ ਦੇ ਖਾੜੇ ਦੀ ਸੈਰ। ਬੱਸ ਬਹਿ-ਜਾ ਤੂੰ!'
''ਨਹੀਂ-ਫੇਰ ਕਦੇ ਸਹੀ...।'' ਗੁਰਨੇਕ ਨੇ ਸੰਗਦਿਆਂ ਕਿਹਾ।
''ਲੈ ਯਾਰੀ ਫੇਰ ਟੱਟੂ ਦੀ-ਐ ਆਪਣੀ। ਤੂੰ ਦੇਖ ਤਾਂ ਸਹੀ ਅੱਜ ਤਾਂ ਆਪਾਂ ਜੜ ਦਿਆਂਗੇ ਕੋਕੇ। ਚੱਲ ਛੇਤੀ ਕਰ ਯਾਰ। ਹੈਂਅ ਢਿੱਲਾ ਜਿਆ ਨਾ ਹੋ।''
''ਨਾ, ਜਾਣਾ ਕਿੱਥੇ ਐ?''
''ਵਾਹ ਓਏ ਬਾਈ ਸਿਆਂ-ਅਸ਼ਕੇ ਤੇਰੇ। ਕਹਿੰਦਾ ਜਾਣਾ ਕਿਥੇ ਐ। ਤੂੰ ਸੈਕਲ ਰੱਖ ਸਕੂਲ 'ਚ ਤੇ ਬੈਠ ਮੇਰੇ ਪਿੱਛੇ। ਪੁੱਛੀਦਾ ਨੀ ਹੁੰਦਾ ਬਈ ਜਾਣਾ ਕਿੱਥੇ ਐ।''
ਗੁਰਨੇਕ ਕੋਲੋਂ ਮੁਖਤਿਆਰ ਨੂੰ ਨਾਂਹ ਨਾ ਕੀਤੀ ਗਈ। ਉਹਨੂੰ ਥੋੜਾ ਡਰ ਜਿਹਾ ਵੀ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਪਰ ਉਹਦਾ ਜੀ ਵੀ ਕਰਦਾ ਸੀ ਜਾਣ ਨੂੰ।
ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਮੰਡੀਓਂ ਠੇਕੇ 'ਤੇ ਜਾ ਕੇ ਪਹਿਲਾਂ ਬੋਤਲ ਲਈ ਫੇਰ ਉਹ ਨਹਿਰੀ ਕੋਠੀ ਆ ਗਏ।
''ਸ਼ਾਸ਼ਰੀ-ਕਾਲ ਸ਼ਾਬ।'' ਸੋਨ ਬਹਾਦਰ ਨੇ ਨਲਕੇ ਤੋਂ ਪਾਣੀ ਦੀ ਬਾਲਟੀ ਭਰਦਿਆਂ ਕਿਹਾ।
''ਓਏ ਤੇਰਾ ਸਾਹਬ ਕਿੱਥੇ ਐ?''
''ਸ਼ਾਬ ਜੀ ਤੋ, ਰੇਬਾੜੀ ਗੇ ਹੂਏ ਹੈਂ ਜੀ।''
''ਅੱਛਾ, ਅੱਜ ਫੇਰ ਤੂੰ 'ਕੱਲਾ ਈ ਐਂ ਕੋਠੀ 'ਚ?''
''ਹਾਂ ਜੀ, ਸ਼ਾਬ ਜੀ।'' ਸੋਨ ਬਹਾਦਰ ਨੇ ਪਾਣੀ ਦੇ ਦੋ ਗਲਾਸ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਅੱਗੇ ਪਏ ਮੇਜ਼ ਤੇ ਲਿਆ ਰੱਖੇ।
''ਔਰ ਕਿਆ ਲਾਊਂ ਸ਼ਾਬ ਜੀ?''
''ਸੋਨਿਆ, ਤੂੰ ਫੇਰ ਐਂ ਕਰ, ਬਈ ਇਕ ਤਾਂ ਔਹ ਮੁਰਗਾ ਫੜ ਕੇ ਝਟਕਾ ਲੈ। ਤੈਨੂੰ ਬਣਾਉਂਦੇ ਨੂੰ ਘੰਟਾ ਡੂਢ ਤਾਂ ਲੱਗ ਈ ਜਾਊ ਤੇ ਓਨੇ ਚਿਰ ਨੂੰ ਸਾਨੂੰ ਇਕ ਜੱਗ ਪਾਣੀ ਦਾ ਦੇ ਜਾ। ਨਾਲੇ ਲਿਆ ਦੋ ਗਲਾਸ ਤੇ ਨਾਲੇ ਅਚਾਰ ਤੇ ਗੰਢੇ ਚੀਰ ਕੇ ਦੇ ਜਾ ਫਟਾ-ਫਟ।''
''ਠੀਕ ਐ ਸ਼ਾਬ ਜੀ।''
ਮੁਖਤਿਆਰ ਨੇ ਦੋ ਗਲਾਸਾਂ ਵਿਚ ਸ਼ਰਾਬ ਪਾਈ ਤੇ ਉੱਤੋਂ ਥੋੜਾ ਪਾਣੀ ਪਾਇਆ।
''ਲਓ ਜੀ ਕਵੀ ਸਾਹਬ ਇਹ ਪਹਿਲਾ ਆਪਣੀ ਯਾਰੀ ਦੇ ਨਾਂ।''
ਗੁਰਨੇਕ ਚੁੱਪ ਸੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਕੁਝ ਓਪਰਾ-ਓਪਰਾ ਜਿਹਾ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਥੋੜੇ ਜਿਹੇ ਨਸ਼ੇ ਪਿੱਛੋਂ ਉਹ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨ ਲੱਗ ਪਏ।
"ਓ ਯਾਰ ਕਵੀ ਸਾਹਬ ਕੋਈ ਆਪਣੀ ਕਵਿਤਾ-ਕੁਵਤਾ ਸਾਨੂੰ ਵੀ ਸੁਣਾ ਦਿਆ ਕਰੋ। ਜ਼ਰਾ ਮੌਸਮ ਹੋਰ ਰੰਗੀਨ ਕਰ ਦਿਓ। ਯਾਰ ਕੋਈ ਚਿਉਂਦੀ-ਚਿਉਂਦੀ ਸੁਣਾ।''
ਗੁਰਨੇਕ ਨੇ ਛੇ ਕੁ ਮਹੀਨੇ ਪਹਿਲਾਂ ਇਕ ਕਵਿਤਾ ਲਿਖੀ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਵੀ ਉਹ ਇਹ ਕਵਿਤਾ ਲਿਖਣ ਬਹਿੰਦਾ ਤਾਂ ਉਹਦੇ ਸਰੀਰ ਵਿਚੋਂ ਜਿਵੇਂ ਭਾਂਬੜ ਨਿਕਲਣ ਲੱਗ ਪੈਂਦੇ। ਠੰਢੀਆਂ-ਤਰੇਲੀਆਂ ਆਉਂਦੀਆਂ। ਮੁੜ੍ਹਕੇ ਨਾਲ ਕਪੜੇ ਭਿੱਜ ਜਾਂਦੇ। ਸੱਜਾ ਗੁੱਟ ਦਰਦ ਕਰਨ ਲਗਦਾ। ਪੀੜ ਅਸਹਿ ਹੋ ਜਾਂਦੀ। ਸਿਰ ਵਿਚ ਗੁਬਾਰ ਉਠਦੇ। ਦੋ ਮਹੀਨੇ ਲਾ ਕੇ ਉਹ ਕਵਿਤਾ ਲਿਖ ਸਕਿਆ ਸੀ ਪਰ ਅਜੇ ਤਕ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਸੁਣਾਉਣ ਦੀ ਹਿੰਮਤ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਰ ਸਕਿਆ, ਕਿਸੇ ਪਰਚੇ ਵਿਚ ਭੇਜਣੀ ਤਾਂ ਕੀ ਸੀ।
ਗੁਰਨੇਕ ਨੂੰ ਨਸ਼ਾ ਚੜ੍ਹਿਆਂ ਤਾਂ ਹਿੰਮਤ ਬੱਝੀ, ''ਲੈ ਮੁਖਤਿਆਰ ਸਿਆਂ ਸੁਣ ਫੇਰ-
ਧੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਜਿੰਦ ਮਲੂਕ।
ਧੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਜਿੰਦ ਮਲੂਕ।…"
"ਵਾਹ-ਵਾਹ! ਕਿਆ ਬਾਤ ਐ ਯਾਰ। ਕਿੰਨੀ ਸੂਖਮ ਗੱਲ ਐ।'' ਮੁਖਤਿਆਰ ਨੇ ਦਾਦ ਦਿੱਤੀ।
"ਧੀਆਂ ਨੂੰ ਜੇ ਮੋਹ ਨੀ ਕਰਨਾ।
ਜਾਨ ਲੈਣੀ, ਭੈੜੀ ਕਰਤੂਤ।।
ਧੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ...
ਇਹ ਤਾਂ ਸੂਖਮ ਜਿੰਦਾਂ ਲੋਕਾ।
ਐਨੇ ਭੈੜੇ ਕਿਉਂ ਸਲੂਕ।।
ਧੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ...
ਕੁੱਖ ਪਈ ਉਹ ਇਉਂ ਕੁਰਲਾਵੇ।
ਜੰਮਣੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਮਰਨ ਕਿਉਂ ਆਵੇ।।
ਪੁੱਤ ਚੰਗੇ, ਭਾਵੇਂ ਹੋਵਣ ਊਤ?
ਧੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ...
ਬਾਬਲ ਮੇਰੇ ਮੇਰਾ ਮੂੰਹ ਨਾ ਤੱਕਿਆ।
ਮੈਂ ਤਾਂ ਉਹਦਾ ਕੁਝ ਨਾ ਚੱਕਿਆ।।
ਇਹ ਕੇਹੇ ਨੇ ਹੱਕ-ਹਕੂਕ?
ਧੀਆਂ…"
ਇਸ ਤੋਂ ਅੱਗੇ ਗੁਰਨੇਕ ਕਵਿਤਾ ਨਾ ਪੜ੍ਹ ਸਕਿਆ। ਕਵਿਤਾ ਦੀਆਂ ਇਹ ਲਾਈਨਾਂ ਪੜ੍ਹਦਿਆਂ ਉਹਦੀਆਂ ਭੁੱਬਾਂ ਨਿਕਲ ਗਈਆਂ।
''ਲੈ ਦੱਸ! ਯਾਰ ਇਹ, ਹੈ ਤਾਂ ਕਵਿਤਾ ਈ ਨਾ। ਇਹਦੇ 'ਚ ਰੋਣ ਆਲੀ ਕਿਹੜੀ ਗੱਲ ਐ? ਇਹ ਤਾਂ ਸੱਚਾਈ ਬਿਆਨ ਕੀਤੀ ਐ ਤੂੰ। ਪਿੰਡਾਂ 'ਚ ਕਈ ਲੋਕ ਕੁੜੀਆਂ ਨੂੰ ਜੰਮਣ ਸਾਰ ਮਾਰ ਦਿੰਦੇ ਐ। ਹੁਣ ਤਾਂ ਕਹਿੰਦੇ ਐ ਕੁੜੀਆਂ ਮੁੰਡਿਆਂ ਨਾਲੋਂ ਗਿਣਤੀ ਵਿਚ ਵੀ ਘਟ-ਗੀਆਂ। ਮੇਰੇ ਸਹੁਰਿਆਂ ਕੰਨੀ ਇਕ ਪਿੰਡ ਐ ਉਹਨੂੰ ਅੱਲ ਈ ਕੁੜੀ-ਮਾਰਾਂ ਦੇ ਪਿੰਡ ਦੀ ਪਈ ਹੋਈ ਐ। ਅਸਲੀ ਨਾਂ ਤਾਂ ਪਿੰਡ ਦਾ ਕੋਈ ਹੋਰ ਐ ਪਰ ਜੇ ਕੋਈ ਕੁੜੀ-ਮਾਰਾਂ ਦਾ ਪਿੰਡ ਆਖ ਕੇ ਰਾਹ ਪੁੱਛੇ ਤਾਂ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਦੇ ਪਿੰਡਾਂ ਆਲੇ ਲੋਕ ਝੱਟ ਦੱਸ ਦਿੰਦੇ ਐ। ਚਲ ਛੱਡ ਯਾਰ ਇਹ ਭੈੜੀ ਦੁਨੀਆਂ ਤੋਂ ਆਪਾਂ ਕੀ ਲੈਣੈ। ਆਪਾਂ ਤਾਂ ਆਏ ਸੀ ਬਈ ਚਾਰ ਰੰਗ-ਬਰੰਗੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਾਂਗੇ, ਤੂੰ ਤਾਂ ਗੱਲ ਹੋਰ ਈ ਪਾਸੇ ਲੈ ਗਿਆ। ਲੈ ਫੜ ਥੋੜੀ-ਜੀ ਹੋਰ ਪੀਨੇ ਐਂ ਆਪਾਂ। ਪਹਿਲਾ ਨਸ਼ਾ ਤਾਂ ਕਿਧਰੇ ਗਿਆ।'' ਮੁਖਤਿਆਰ ਨੇ ਗੱਲ ਹੋਰ ਪਾਸੇ ਤੋਰਨੀ ਚਾਹੀ।
''ਸ਼ਾਬ ਖਾਨਾ ਲਾਊਂ?'' ਏਨੇ ਵਿਚ ਸੋਨ ਬਹਾਦਰ ਨੇ ਆ ਕੇ ਪੁੱਛਿਆ।
ਓ ਵਾਹ ਓਏ ਤੇਰੇ ਸੋਨ ਬਹਾਦਰਾ। ਤੇਰਾ ਵੀ ਜਵਾਬ ਨੀ। ਐਣ ਇਕ ਟੰਗ 'ਤੇ ਖੜ੍ਹੈ, ਲੈ ਫੇਰ ਤੂੰ ਐਂ ਕਰ ਬਈ ਪਹਿਲਾਂ ਸਾਨੂੰ ਥੋੜਾ ਜਿਆ ਮੁਰਗਾ ਪਾ ਕੇ ਲਿਆ ਇਕ ਪਲੇਟ 'ਚ ਤੇ ਫੇਰ ਅਧੇ ਕੁ ਘੰਟੇ ਪਿੱਛੋਂ ਰੋਟੀ ਨਾਲ ਬਾਕੀ ਦਾ ਮੁਰਗਾ ਲੈ ਆਈਂ।''
''ਠੀਕ ਐ, ਸ਼ਾਬ!''
''ਓਏ ਖੜ੍ਹ-ਜਾ ਕੇਰਾਂ। ਗੱਲ ਸੁਣ। ਆਹ ਲੈ, ਫੜ। ਐਸ਼ ਕਰ।'' ਮੁਖਤਿਆਰ ਨੇ ਉਹਨੂੰ ਪੰਜਾਂ ਦਾ ਨੋਟ ਫੜਾਉਂਦਿਆਂ ਕਿਹਾ।
'ਹੈਂ। ਪੰਜ ਰਪਈਏ?' ਗੁਰਨੇਕ ਹੈਰਾਨ ਹੋਇਆ ਸੋਚ ਰਿਹਾ ਸੀ।
''ਨਹੀਂ-ਸ਼ਾਬ, ਰਹਿਨੇ ਦੋ।''
ਓਏ ਤੂੰ ਫੜ ਤਾਂ ਸਹੀ, ਅਜੇ ਤਾਂ ਤੇਰੇ ਕੋਲੋਂ ਅਸੀਂ ਹੋਰ ਵੀ ਕੰਮ ਲੈਣੇ ਐਂ।'' ਸੋਨ ਬਹਾਦਰ ਪੰਜਾਂ ਦਾ ਨੋਟ ਜਦੋਂ ਆਪਣੀ ਨਿੱਕਰ ਦੀ ਜੇਬ 'ਚ ਪਾ ਕੇ ਮੁੜਿਆ ਤਾਂ ਮੁਖਤਿਆਰ ਦੀ ਨਿਗਾ ਉਹਦੀਆਂ ਗੋਰੀਆਂ ਲੱਤਾਂ 'ਤੇ ਪਈ।
''ਸਾਲੇ ਦੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਦੇਖ ਓਏ ਕਿੰਨੀਆਂ ਕੂਲੀਐਂ। ਜਮਾਂ ਕੁੜੀਆਂ ਵਰਗੀਐਂ। ਹੈ ਕਿ ਨਹੀਂ ਨੇਕ ਬਾਈ?''
''ਹਾਂ, ਊਂ ਤਾਂ ਮੁੰਡਾ ਸਾਊ ਐ।'' ਗੁਰਨੇਕ ਨੇ ਗੱਲ ਸਾਂਝੀ ਕੀਤੀ।
''ਲੈ ਫੇਰ ਏਸ ਖੁਸ਼ੀ 'ਚ ਆਪਾਂ ਇਕ ਇਕ ਹਾੜ੍ਹਾ ਹੋਰ ਲੈਨੇ ਆਂ।''
ਮੁਖਤਿਆਰ ਨੇ ਇਸ ਵਾਰ ਦੋਵੇਂ ਗਲਾਸ ਅੱਧੇ ਅੱਧੇ ਭਰ ਲਏ। ਅਜੇ ਉਹਨੇ ਥੋੜਾ-ਥੋੜਾ ਪਾਣੀ ਗਲਾਸਾਂ 'ਚ ਪਾਇਆ ਸੀ ਕਿ ਗੁਰਨੇਕ ਨੂੰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕੀ ਸੁੱਝੀ ਉਹ ਗਲਾਸ ਚੱਕ 'ਕੇ ਇਕੋ ਵਾਰੀ ਚੀਘ ਲਾ ਕੇ ਪੀ ਗਿਆ ਤੇ ਮੂੰਹ ਕੁਸੈਲਾ ਜਿਹਾ ਕਰਕੇ ਉਹਨੇ ਪਹਿਲਾਂ ਧੁੜਧੜੀ ਜਿਹੀ ਲਈ ਤੇ ਫੇਰ ਮੁਰਗੇ ਦੀ ਟੰਗ ਚੱਕ ਕੇ ਖਾਣ ਲੱਗ ਪਿਆ।
''ਵਾਹ ਓ ਬਾਈ ਸਿਆਂ, ਅਜ ਤਾਂ ਤੂੰ ਕਮਾਲਾਂ ਕਰੀ ਜਾਨੈ। ਮੈਨੂੰ ਨੀ ਪਤਾ ਸੀ ਬਈ ਤੂੰ ਛੁਪਿਆ ਰੁਸਤਮ ਐਂ।'' ਮੁਖਤਿਆਰ ਨੇ ਨੇਕ ਦੀ ਤਾਰੀਫ ਕੀਤੀ।
"ਬਾਈ ਮਖਤਿਆਰੇ...ਗੱਲ ਇਹ ਐ...ਬਈ...ਜੇ...ਆਵਦੀ ਆਈ...ਤੇ ਆ ਜੀਏ ਨਾ...ਫੇਰ ਆਪਾਂ ਕਿਸੇ ਰਾਣੀ ਖਾਂ ਦੇ ਸਾਲੇ ਦੀ...ਭੈਣ...।'' ਗੁਰਨੇਕ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਨਸ਼ਾ ਹੋ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਜਿਵੇਂ ਤਾੜੇ ਲੱਗੀਆਂ ਹੋਣ। ਉਹ ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਅੱਖਾਂ ਝਪਕਦਾ ਬੋਲ ਰਿਹਾ ਸੀ।
''ਚਲ ਫੇਰ ਹੁਣ ਰੋਟੀ ਖਾਈਏ। ਓਏ-ਸੋਨਿਆ ਲਿਆ ਬਈ ਰੋਟੀ।'' ਮੁਖਤਿਆਰ ਨੇ ਸੋਨ ਬਹਾਦਰ ਨੂੰ ਹਾਕ ਮਾਰੀ।
''ਆ-ਗਿਆ, ਸ਼ਾਬ।''
ਸੋਨ ਬਹਾਦਰ ਦੋ ਤਿੰਨ ਗੇੜਿਆਂ ਵਿਚ ਰੋਟੀ, ਪਾਣੀ, ਮੁਰਗੇ ਵਾਲਾ ਪਤੀਲਾ, ਅਚਾਰ ਤੇ ਹੋਰ ਨਿੱਕ-ਸੁੱਕ ਰੱਖ ਗਿਆ। ਹਰ ਵਾਰੀ ਮੁਖਤਿਆਰ ਉਹਨੂੰ ਲਾਲਚੀ 'ਖਾ-ਜਾਣ' ਵਾਲੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਨਾਲ ਵੇਖਦਾ, ਖਾਸ ਕਰ ਜਦੋਂ ਉਹ ਮੇਜ਼ 'ਤੇ ਚੀਜ਼ਾਂ ਰੱਖ ਕੇ ਮੁੜਦਾ।
''ਯਾਰ, ਨੇਕ ਸਿਆਂ। ਇਹ ਤਾਂ ਭੈਣ ਦੇਣੇ ਦਾ ਬਾਹਲੀ ਖਿੱਚ ਪਾਉਂਦੈ।''
''ਹੈਂ?...ਕੀ...ਖਿਚ-ਦੈ?''
ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਕੁਝ ਰੋਟੀ ਖਾਧੀ ਕੁਝ ਖਰਾਬ ਕੀਤੀ। ਹੱਥ ਵੀ ਚੰਗੀ ਤਰਾਂ ਨਾ ਧੋਤੇ। ਮੁਖਤਿਆਰ ਨੂੰ ਜਿਵੇਂ ਕਿਸੇ ਗੱਲ ਦੀ ਕਾਹਲੀ ਹੋਵੇ।
''ਓਏ-ਸੋਨਿਆ। ਤੇਰੇ ਸਾਹਬ ਦਾ ਕਮਰਾ ਕਿੱਧਰ ਐ-ਓਏ?''
''ਯੇ-ਈ ਸ਼ਾਬ। ਊ ਸ਼ਾਮਨੇ।''
''ਚਲ-ਦਖਾ। ਨੇਕ ਬਾਈ, ਆ ਜਾ ਤੂੰ ਵੀ। ਤੈਨੂੰ ਕਰਾਈਏ ਐਸ਼ ਮਾੜੀ ਜੀ।''
"ਸ਼ਾਬ, ਯੇ ਸ਼ਾਬ ਕਾ ਬਿਸ਼ਤਰ ਔਰ ਊ ਗੁਸ਼ਲਖਾਨਾ।''
ਮੁਖਤਿਆਰ ਨੇ ਸੋਨ ਬਹਾਦਰ ਦੀ ਬਾਂਹ ਫੜ ਲਈ।
''ਓਏ ਪਹਿਲਾਂ ਤੂੰ ਆਪਣੀ ਹਾਅ ਨੀਕਰ ਜਈ ਲਾਹ।''
''ਕਿਉਂ ਸ਼ਾਬ?'' ਸੋਨ ਬਹਾਦਰ ਡਰ ਗਿਆ।
''ਓ ਤੈਨੂੰ ਕਿਹੈ-ਲਾਹ! ਸਾਲਾ ਕਿਉਂ ਦਾ।''
ਸੋਨ ਬਹਾਦਰ ਰੋਣ ਲੱਗ ਪਿਆ। ਮੁਖਤਿਆਰ ਨੇ ਉਹਦੇ ਖਿੱਚ ਕੇ ਇਕ ਚਪੇੜ ਮਾਰੀ। ਉਹ ਇਕ ਦਮ ਠਠੰਬਰ ਗਿਆ ਤੇ ਗੁੰਮ-ਸੁੰਮ ਜਿਹਾ ਹੋ ਕੇ ਚੁੱਪ ਕਰ ਗਿਆ। ਉਹਨੇ ਡਰਦੇ ਮਾਰੇ ਨੇ ਕੰਬਦਿਆਂ-ਕੰਬਦਿਆਂ ਨਿੱਕਰ ਲਾਹ ਦਿੱਤੀ।
''ਚੁੱਪ ਕਰਕੇ ਮੂਧਾ ਹੋ ਕੇ ਔਹ ਮੰਜੇ 'ਤੇ ਪੈ ਜਾ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਜਾਨ ਕੱਢ ਦੂੰ।'' ਸੋਨ ਬਹਾਦਰ ਡਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਨਾਲ ਮੁਖਤਿਆਰ ਵੱਲ ਝਾਕਦਾ ਮੰਜੇ 'ਤੇ ਮੂਧਾ ਜਾ ਪਿਆ।
''ਲਓ ਜੀ ਨੇਕ ਭਾਈ ਸਾਅਬ। ਕਰੋ...ਐਸ਼-ਇੰਦਰ ਦੇ ਖਾੜੇ ਦੀ।''
''ਮੈਂ...ਮੈਂ...ਕੀ...ਨਹੀਂ ਯਾਰ।'' ਗੁਰਨੇਕ ਨਸ਼ੇ ਵਿਚ ਅੰਨ੍ਹਾ ਹੋ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਮੁਖਤਿਆਰ ਕਮਰੇ ਦਾ ਬੂਹਾ ਭੇੜ ਕੇ ਬਾਹਰ ਆ ਗਿਆ।
ਜਦੋਂ ਕੁਝ ਚਿਰ ਪਿੱਛੋਂ ਡਿਗਦਾ ਢਹਿੰਦਾ, ਨੇਕ ਬੂਹਾ ਖੋਲ੍ਰ ਕੇ ਬਾਹਰ ਆਇਆ ਤਾਂ ਮੁਖਤਿਆਰ ਬੋਤਲ ਵਿਚ ਪਈ ਬਾਕੀ ਸ਼ਰਾਬ ਪੀ ਚੁੱਕਾ ਸੀ।
''ਕਿਉਂ...ਬਾਈ! ਲੈ-ਲੇ...ਸੁਰਗਾਂ-ਦੇ-ਝੂਟੇ?''
"ਬਾਈ ਉਹ...ਤਾਂ...ਠੀਕ ਐ...ਪਰ...ਪਰ...ਹੁਣ...ਆਪਾਂ ਜਾਣਾ...ਕਿਧਰ ਨੂੰ ਐਂ?
''ਤੂੰ ਬੈਠ ਐਥੇ ਮਾੜਾ ਜਿਆ...ਚਿਰ! ਮੈਂ...ਵੀ...ਜੀ ਕਰਾਰਾ...ਕਰਿਆਵਾਂ।''
ਗੁਰਨੇਕ ਨੂੰ ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਕੁਝ ਯਾਦ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿ ਕਿਵੇਂ ਉਹਨੂੰ ਮੁਖਤਿਆਰ ਆਪਣੇ ਮੋਟਰ ਸਾਈਕਲ 'ਤੇ ਸਕੂਲ ਲੈ ਕੇ ਗਿਆ। ਕਦੋਂ ਉਹਨੇ ਆਪਣਾ ਸਾਈਕਲ ਚੱਕਿਆ ਤੇ ਕਦੋਂ ਉਹ ਘਰ ਪਹੁੰਚਿਆ।
ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਉਹ ਸਕੂਲ ਨਾ ਜਾ ਸਕਿਆ। ਬੱਚੇ ਸਕੂਲ ਆ ਕੇ ਘਰੋ-ਘਰੀ ਮੁੜ ਗਏ।
ਤੁਸੀਂ ਜੀ ਰਾਤ ਕਿੱਥੋਂ ਪੀ-ਪੂ ਕੇ ਆਏ ਸੀ?'' ਬਸੰਤ ਨੇ ਸਵੇਰੇ ਚਾਹ ਦਾ ਗਲਾਸ ਫੜਾਉਂਦਿਆਂ ਖਿਝ ਕੇ ਗੁਰਨੇਕ ਤੋਂ ਪੁੱਛਿਆ।
''ਓ ਐਵੇਂ ਪਿੰਡ 'ਚ ਕਿਸੇ ਦੇ ਵਿਆਹ ਸੀ। ਮੁਖਤਿਆਰ ਐਵੇਂ ਬੱਸ ਮੱਲੋਜੋਰੀ ਫੜ ਕੇ ਲੈ ਗਿਆ। ਹੋਰ ਕਿੱਥੋਂ ਪੀਣੀ-ਪੂਣੀ ਸੀ।''
''ਕਿਉਂ ਤੁਸੀਂ ਕੋਈ ਜੁਆਕ ਤਾਂ ਨੀ ਸੀ ਬਈ ਅਗਲਿਆਂ ਨੇ ਮੱਲੋ-ਜੋਰੀ ਪਿਆ-ਤੀ। ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਉਲਟੀਆਂ ਧੋਂਦੀ ਮੈਂ ਖਪ-ਗੀ।'' ਬਸੰਤ ਨੂੰ ਗੁਰਨੇਕ 'ਤੇ ਗੁੱਸਾ ਸੀ।
''ਹੇ-ਅ ਆ ਲਓ ਮਾ-ਰਾ-ਜ। ਆਪਾਂ ਫੜੇ ਕੰਨ। ਗਾਹਾਂ ਨੂੰ ਕਦੇ ਓਧਰ ਝਾਕ ਵੀ ਗਿਆ ਤਾਂ ਆਖੀਂ।'' ਗੁਰਨੇਕ ਨੇ ਕੰਨ ਫੜਦਿਆਂ ਸ਼ਰਾਰਤੀ ਅੱਖਾਂ ਨਾਲ ਬਸੰਤ ਨੂੰ ਖੁਸ਼ ਕਰਨਾ ਚਾਹਿਆ।
''ਰਹਿਣ ਦਿਓ ਤੁਸੀਂ ਆਵਦੀਆਂ ਚਲਾਕੀਆਂ ਨੂੰ।'' ਬਸੰਤ ਦਾ ਗੁੱਸਾ ਉੱਤਰ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਗੁਰਨੇਕ ਆਪਣੀ ਕਰਤੂਤ ਲੁਕੋਣ ਵਿਚ ਕਾਮਯਾਬ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ।
**
Subscribe to:
Posts (Atom)